คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 เวลากินข้าวอย่าพูดมาก เพราะมันจะทำให้เลือดกลบปากแบบไม่รู้ตัว
คางุระเดินออกมาจากออกห้องของโซโกะอย่างสบายอารมณ์ แต่เดินมาไม่นานก็เริ่มหงุดหงิดเพราะไม่รู้ว่าโรงอาหารของซินเซ็นงุมิอยู่ที่ไหน
“โรงอาหารมันอยู่ไหนกันอ่ะน่อ โอ๊ะ..!!” คางุระเดินไปบ่นไปจนเดินไปชนใครคนหนึ่งเข้า
“ให้ตายสิเธอน่ะ เดินหัดมองทางบางสิ” ชายร่างสูงผู้มีผมหน้าม้าทรง V Shape ผู้รักในการกินมายองเนสเป็นชีวิตจิตใจกล่าวขึ้น
“หา...อามายองเลอร์นี่เอง ยังไม่ตายอีกหรอน่อ”
“นอกจากจะไม่ขอโทษแล้วยังมาเรียกฉันด้วยชื่อทุเรศๆแบบนั้นอีกงั้นเรอะ แล้วไอ้คำถามชวนสลดนี่มันอะไรกัน”
“ลื้อจะไปไหนอ่า”
“ไปกินข้าว”
“อั้วไปด้วยน่อ กำลังหิวพอดีเลย”
“ก็ตามมาสิ” ฮิจิคาตะเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีโดยมีสาวหมวยเดินอยู่ข้างๆ และตลอดทางเจ้าหล่อนก็ยังถามนั่นถามนี่อยู่ไม่หยุด
" แล้วอากินจังล่ะน่อ อามายองเลอร์”
“ไอ้หงอกพ่อเธอน่ะมันยังนอนสลบไสลอยู่ในห้องนั่งเล่นนั่นแหละ แต่ว่าเลิกเรียกฉันว่ามายองเลอร์ซะทีได้ม่ะ“
“ไอ้หัวมาม่านั้นก็ยังทำตัวไม่ล่ายความเหมือนเดิมเลยน่อ เนอะ อามายองเลอร์”
“นี่หล่อน ฟังที่คนอื่นเขาพูดบ้างสิเฟ้ย!! ”
“ยังไม่ถึงอีกหรอน่อ อั้วหิวจะแย่อยู่แล้วอ่า ทชชี่”
“โอเค ฉันยอมแพ้! จะเรียกไรก็เรียก เอาที่หล่อนสบายใจเถอะ” ฮิจิคาตะถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบแล้วพูดต่อมา
“เลี้ยวซ้ายหน้าเดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
“จริงอ่า งั้นก็ซิ่งเลยน่อ”
“เห....เฮ้ยยยย!!” ไม่ทันจะได้ถามอะไร ฮิจิคาตะก็โดนคางุระลากมาด้วยความเร็วเหนือสายฟ้าจนทำให้บุหรี่หลุดออกจากปาก และไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงโรงอาหาร
“มาถึงแล้วน่อ”
“แฮ่กๆ...นี่หล่อน จะรีบไปไหนมิทราบ” ฮิจิคาตะถามขึ้นทั้งๆที่ยังเหนื่อยหอบ
“อั้วหิวนี่น่อ แถมลื้อก็เดินช้าเหมือนเต่าเป็นตะคริวไปได้ เห็นแล้วมังหงุดหงิดอ่าน่อ”
“ก็แล้ว.....”
“เฮ้ๆ รองหัวหน้ากับยัยหมวยรับจ้างสารพัดจับจับมือกันด้วย ฮิ้วววว”
“ใช่ๆ แหม ท่านรองของเราก็มีโมเมนท์แบบนี้กับเขาด้วยรึเนี่ย”
“แต่ไม่น่าเชื่อว่าเสป็คท่านรองจะเป็นหนูหมวยร้านรับจ้างสารพัดคนนี้ไปได้”
ลูกน้องที่เห็นฮิจิคาตะกับคางุระจับมือกันอยู่ก็ส่งเสียงวีดวิ้ว บ้างก็พูดแซวจนทำให้ฮิจิคาตะหันมามองที่มือก็เห็นว่าตนกับคางุระจับมือกันจริงๆก็รีบปล่อยมือทันที แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าตาเหมือนไม่รู้อะไร
“ก็แค่จับมืออ่ะน่อ”
ฮิจิคาตะได้ยินคางุระบ่นออกมาเบาๆ แต่คำพูดเมื่อกี้มันทำให้เขามีความรู้สึกเหมือนได้ยินประโยคที่ว่า “ก็แค่กระดาษชำระ” แต่สาวหมวยก็หาได้สนใจอะไร กลับกันเจ้าหล่อนก็เดินบึ่งไปหาร้านอาหารโดยไม่ได้สนใจสายตาคนรอบข้างเลย
“อาแปะ อั้วขอข้าวหน้าแกงกระหรี่น่อ”
“ได้เลยแม่หนู “
ชายร่างท่วมวัยกลางคนคนหนึ่งตักแกงกระหรี่ราดหน้าข้าวสวยแล้วจึงส่งให้คางุระ เด็กสาวรับจานข้าวมาแล้วจึงมานั่งลงบนโต๊ะกินข้าว ฮิจิคาตะเห็นดังนั้นจึงเดินไปสั่งอาหารแล้วนำมากินโต๊ะเดียวกับคางุระ แต่ก็ยังไม่วายถูกลูกน้องนินทาอยู่ดี ฮิจิคาตะจึงก้มหน้าก้มตากินข้าวโดยทำเป็นไม่สนใจอะไร
“กินข้าวโต๊ะเดียวกันด้วย “
“...........” กากบาทขึ้นบนหัวรองหัวหน้าปีศาจตัวที่หนึ่ง
“ที่แท้ท่านรองก็เป็นพวกโลลิค่อนนี่เอง”
“.....................................” กากบาทขึ้นบนหัวรองหัวหน้าปีศาจตัวที่สอง
“นายว่าท่านรองคิดจะทำเรื่องอย่างว่ากับหนูหมวยคนนั้นรึเปล่า”
“...............................................................” กากบาทขึ้นบนหัวรองหัวหน้าปีศาจตัวที่สาม
“ต้องคิดแน่ๆล่ะ ท่านรองคิดจะพรากผู้เยาว์แน่ๆ”
ปี้ดดดดดด เปรี๊ยะ!!! เสียงปรอทแตก
“นี่พวก.........”
โครมมมมมมมมมมม
ไม่ทันที่ฮิจิคาตะจะได้ตวาดใส่ลูกน้อง ก็มีจานใบหนึ่งลอยไปกระทบหน้าลูกน้องคนหนึ่งจนลอยไปถูกกับผนังห้อง เป็นสาเหตุให้ผนังไม้บางๆพังจนเป็นรูโหว่
“นี่พวกลื้อจะพูดไรนักหนา น่ารำคาญน่อ”
เป็นฝีมือของสาวหมวยคนข้างๆเขาที่ตอนนี้อารมณ์เดือดแบบสุดๆ ซึ่งตอนนี้เจ้าหล่อนกำลังโวยวายเสียงดังทำเอาทุกคนในที่นั้นเงียบกริบเป็นป่าช้า
“พวกลื้อรีบไสหัวออกไปเลย เพราะพวกลื้อ อั้วถึงกินข้าวไม่อร่อยเลยน่อ”
ฮิจิคาตะเหลือบไปมองจานข้าวราวสิบจานที่กองพะเนินกันอยู่ถึงกับทำหน้าเหวอ ทั้งๆที่ตนนั่งอยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่รู้เลยว่าสาวหมวยคนนี้กินข้าวไปกี่จานต่อกี่จานแล้ว แต่เจ้าตัวกลับบอกว่ากินไม่อร่อยหน้าตาเฉย
“นี่หล่อนทำบ้าอะไรเนี่ย!!”
“กล้าดียังไงถึงมาไล่พวกเรา ยัยเด็กนี่”
“ใช่ๆ นี่หล่อนเพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่ อย่ามาทำเป็นวางก้าม....”
เพล้ง!
เสียงจานลอยเฉียดหน้าลูกน้องที่อยู่ๆก็โพล่งออกมาไปกระทบกับผนังแตกเสียงดังกังวานทำให้ทุกคนตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
“มีปัญหารึไงน่อ” คางระเดินเข้ามาหาเหล่าลูกน้องของฮิจิคาตะพลางหักมือกร๊อบแกร๊บไปด้วย
“ไม่มีคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบ”
ออร่าสีดำแผ่ออกมาจากสาวหมวยผมส้มทำให้เธอดูเหมือนเจ้าแม่มาเฟียก็ไม่ผิด ทำให้เหล่าลูกน้องทั้งหลายที่ก่อนหน้านี้ทำท่าจะหาเรื่องคางุระกลับพากันคุกเข่าก้มหัวกันแทบจะมุดลงไปในพื้น
“ไสหัวไปเลยน่อ”
“ คร๊าบบ”
ไม่นานทุกคนก็หายไปจากโรงอาหารจนเหลือแค่ฮิจิคาตะ คางุระ กับพ่อครัวแค่สามคนเท่านั้น ฮิจิคาตะหันไปมองเด็กสาวข้างๆที่ตอนนี้กำลังกินข้าวต่อหน้าตาเฉย
“อาแปะ อั้วขออีกจานน่อ”
วันนี้จานแตก ผนังโรงอาหารพัง แล้วพรุ่งนี้จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย ท่าทางอีหนูหมวยนี่จะเลี้ยงไม่ง่ายอย่างที่คิดซะแล้วสิ
“เฮ้อ...” ฮิจิคาตะคิดแล้วจึงถอนหายใจเบาๆเพื่อไว้อาลัยกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ความคิดเห็น