คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 จะตีกันทั้งที ต้องพังทุกอย่างที่ขวางหน้าสิถึงจะสนุก
Sougo part
สวัสดีครับ ผมโอคิตะ โซโกะ ครับ เป็นหัวหน้าหน้าหน่วยที่หนึ่งแห่งซินเซ็นงุมิ ความจริงผมควรจะเป็นรองหัวหน้าซินเซ็นงุมิไปตั้งนานแล้ว ถ้าไม่มีไอ้บ้ามายองเนสนั่นน่ะ ทุกวันนี้งานอดิเรกของผมก็คือ วางแผนลอบสังหารคุณฮิจิคาตะเพื่อเอาตำแหน่งรองหัวหน้ามาเป็นของผม แต่พอผมนึกถึงหน้าหมอนี่ทีไรก็มักจะ.....
ครืดดดด
“เฮ้! โซโกะ คุณคอนโด้ให้ฉันมาเรียกนายให้ไปที่ห้องนั่งเล่นน่ะ”
..........โผล่มาแบบนี้ทุกที
“เฮ้อ คร๊าบๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละคร๊าบ” ผมลุกขึ้นแล้วเดินตามคนตรงหน้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถ้าไม่ใช่คำสั่งคุณคอนโด้ ผมคงไม่ทำตามที่ไอ้บ้านี่พูดแน่
ทันทีที่เดินมาถึงหน้าห้องนั่งเล่น คนตรงหน้าก็เปิดประตูนำผมเข้าไปข้างใน ผมแทบอยากจะเอาหัวโขกเสาให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อคนที่อยู่ข้างในไม่ได้มีแค่คุณคอนโด้
“ไง โซอิจิโร่คุง” เสียงคนที่ผมเรียกว่าลูกพี่ หันมาทักทายตามมารยาท ต่างกับอีกคนข้างๆที่ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าผม
“โซโกะครับลูกพี่” ผมปิดประตูแล้วเดินเข้ามานั่งข้างๆคุณฮิจิตาตะและอยู่ฝั่งตรงข้ามกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่กัดของผม
“มีเรื่องอะไรถึงเรียกพวกเรามาละครับคุณคอนโด้” คุณฮิจิคาตะเอ่ยถามคุณคอนโด้เป็นคนแรก ชิ! ตัดหน้าฉันจนได้น่ะแก
“เราจะมาตกลงกันถึงเรื่องห้องที่จะให้สองคนนี้อยู่น่ะสิ”
“ก็ให้อยู่ห้องเก็บของไปสิครับคุณคอนโด้”
“ได้ไงอ่ะโซโกะ คนพวกนี้เป็นแขกของพวกเราน๊า เราจะให้พวกเขาไปอยู่ในห้องเก็บของได้ไง”
“งั้นก็ให้ไปอยู่กับคุณคอนโด้ก็ได้นี่ครับ”
“ไม่เอาน่อ อั้วไม่อยากไปอยู่กับกอริลล่าอ่าน่อ มันหยะแหยงอ่า” พูดออกแล้วหรอยัยนี่
“ฉันมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรออาหมวย” ก็แล้วคุณคอนโด้ทำไมถึงน้ำตาปริ่มละครับเนี่ย
“อย่างหล่อนน่ะก็เหมาะที่จะอยู่ในที่แบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่รึไง”
“อั้วไม่อยากพูดกับคนขี้เลื่อยอย่างลื้อน่อ อาตี๋ตูดหมึก” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ผมก็รู้สึกดีใจขึ้นมานิดๆ
“คิดว่าฉันอยากพูดกับหล่อนมากนักรึไง ยัยหมวยนรก”
“นี่ลื้อ.........”
“น๊าๆ คางุระ ใจเย็นๆก่อน เรามาอาศัยบ้านเขาน๊า ทำตัวดีๆหน่อยสิ” ลูกพี่รีบดึงแขนยัยหมวยให้นั่งลงเมื่อเจ้าหล่อนตั้งท่าจะมาหาเรื่องผม
“ถูกอย่างที่ไอ้หัวหงอกพูด พวกนายทั้งคู่อย่าแม้แต่จะคิดก่อสงครามในซินเซ็นงุมิกันเลย ขอร้องล่ะ”
“แกเลิกเรียกฉันว่าไอ้หัวหงอกซะที ผมฉันมันเป็นสีเงินตะหากเฟ้ย ไอ้มายองเลอร์”
“ใครใช้ให้แกเรียกฉันว่ามายองเลอร์กันไม่ทราบ”
“ไม่ใช่มายองเลอร์ครับลูกพี่ ไอ้บ้ามายองเลอร์ตะหากละครับ”
“มันก็ไม่ได้ต่างจากเดิมเท่าไหร่เลยนี่หว่า แค่มี ไอ้บ้า นำหน้าเฉยๆไม่ใช่เรอะ”
“มันก็เหมาะกับคุณดีไม่ใช่หรอครับ ไอ้บ้ามายองเลอร์”
“โซโกะ แกนี่มันน่าหมั่นไส้จริงๆเลย ขอต่อยซักทีได้มั้ย รับรองว่าไม่ถึงตายหรอก “
“คุณฮิจิคาตะก็ลองก้มหัวขอร้องผมดูสิครับ เผื่อผมจะยอมทำตามที่คุณพูดบ้าง”
“ใครมันจะไปทำฟร่ะ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ก้มหัวให้คนอย่างแกเด็ดขาด”
“งั้นคุณก็ช่วยตายซะตรงนี้เลยแล้วกันน่ะครับคุณฮิจิคาตะ” ผมหยิบบาซู้ก้าขึ้นมาจ่อหัวคุณฮิจิคาตะอย่างไม่ลังเลเลยซักนิด (เอ็งเอามาจากไหนว่ะ //กินโทกิ)
“นี่ๆ โซโกะใจร่มๆหน่อยซี้ ถือว่าฉันขอ.....”
กริ๊ก!
ตูมมมม!!
“ผมจัดให้ตามคำขอแล้วน่ะครับคุณคอนโด้” คนที่ผมยิงบาซูก้าใส่ไม่ใช่คุณฮืจิคาตะแต่เป็นคุณคอนโด้ ก็แหม คุณคอนโด้บอกว่า ฉันขอ นี่น๊า
“เฮ้ย นี่แกทำอะไรของแกว่ะโซโกะ คุณคอนโด้เป็นยังไงบ้างครับ” คุณฮิจิคาตะรีบวิ่งเข้าไปดูคอนโด้ที่อยู่ในม่านควัน
“เฮ้ๆ พวกนายเล่นกันแบบนี้ทุกวันเลยหรอ น่าสนุกจังเลยน่ะ โซอิจิโร่คุง” ลูกพี่เดินมากอดคอผมอย่างสนิทสนม
“ลูกพี่อยากลองเล่นดูมั้ยละครับ แล้วก็ผมชื่อโซโกะครับ” ขี้เกียจจะแก้ชื่อแล้วน่ะเนี่ย จะเรียกผิดไปถึงไหนกัน
“ไม่ดีกว่า ว่าแต่คางุระ หล่อนก็มาสนิทสนมกับโซเซจิคุงซะสิ ไหนๆก็จะอยู่ที่นี่ด้วยกันอยู่แล้ว” ลูกพี่ดึงยัยหมวยที่ยืนอยู่ข้างๆมาใกล้ๆ ตอนนี้กลายเป็นว่าลูกพี่กอดคอผมกับยัยหมวยอยู่
“สนิทสนม?”
“สนิทสนมหรอน่อ??”
หมับ!
“หือ...??จู่ๆ มือของเราสองคนก็พร้อมใจกันยกมาจับหัวคนตรงกลางคนละข้างแล้วก็.....
“ย้ากกกก ไม่มีวันหรอกกกเฟ้ย / น่อ” ทั้งผมและยัยหมวยออกแรงทุ่มคนผมหยักศกไปยังข้างหน้าจนไปกระแทกคุณคอนโด้กับคุณฮิจิคาตะจนล้มลงไปกองกันอยู่ ยัยนั่นคงคิดเหมือนผมสิน่ะ
“อู้ยยยย เจ็บๆๆๆๆๆนี่พวกแกทำบ้าอะไรกันฟร่ะ “
“คนอย่างอั้วไม่มีวันไปสนิทสนมกับอาตี๋โรคจิตนี่หรอกน่อ ถ้าเป็นไปได้อั้วยอมไปสนิทสนมกับหมาขี้เรือนดีกว่าน่อ”
“งั้นก็ขอให้หล่อนติดโรคขี้เรื้อนจากหมามาแล้วตายไปอย่างน่าสมเพชซะ”
“อั้วจะเอาเชื้อโรคมาปล่อยใส่ลื้อก็เลี้ยวกังน่อ ” ยัยหมวยทำสีหน้าฮึดฮัดก่อนจะหันไปทางคนสามคนที่นอนกองกันตายอยู่
“อากอริลล่า จะให้อั้วนอนห้องไหนบอกมาได้เลี้ยวน่อ!!”
“เอ่อ...แล้วแต่เลย ชอบห้องไหนก็เลือกเอาเลยอาหมวย แหง่ก!” จะตายทั้งทียังจะอุตส่าห์ลุกมาตอบอีกหรอครับคุณคอนโด้
“ขอบใจมากน่อ” ยัยหมวยหยิบสัมภาระแล้วเดินไปยังประตูทันที แต่ก็ยังหันมาแขวะผมอยู่ดี
หลังจากที่ยัยหมวยออกไปจากห้องนั่งเล่นแล้ว ผมจึงเดินไปส่องกลุ่มคนที่นอนกองกันอยู่
“ตายรึยังครับ คุณฮิจิคาตะ คุณคอนโด้ ลูกพี่”
“.......................” ไร้ปฏิกิริยาใดๆโต้ตอบ
“งั้นเดี๋ยวพบจะบอกเจ้ายามาซากิมาเก็บศพไปดำเนินพิธีกรรมทางศาสนาน่ะครับ ผมไปล่ะ” ผมเดินออกมาจากห้องทันที
“ได้เวลานอนแล้วสิ กลับไปนอนอยู่ห้องดีกว่า ฮ้าววว!!” เป้าหมายของผมคือ ห้องนอนของผมที่ผมแอบมาอู้อยู่ประจำ
ครืดดดดดด!!!
“ฮ้าวววววว...อะ..ยัยหมวย”
“เฮ้ย! อาตี๋หน้าม่อ”
ความคิดเห็น