อยากบอกนายว่า "ไปตายซะน่อ!!!"

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 14 ค่าสินสอดที่ถูกเรียกจากแม่เจ้าสาว มันเยอะจนแทบจะกินข้าวกับแกลบ

 บทที่ 14 ค่าสินสอดที่ถูกเรียกจากแม่เจ้าสาว มันเยอะจนแทบจะกินข้าวกับแกลบ

              หลังจากที่ได้เดินตรวจเมืองเสร็จแล้ว ทั้งสามคนก็เดินทางกลับซินเซ็นงุมิ และก็เป็นเวลาพอดีที่แขกคนใหญ่คนโตกลับไปแล้ว

             ในระหว่างที่เดินผ่านห้องรับแขกของซินเซ็นงุมิ ทั้งสามก็สังเกตุเห็นคอนโด้กับิจิคาตะนั่งทำหน้าซีเรียสกันอยู่จึงเดินเข้าไปหา

          “ทำหน้าอย่างนั้น ญาติเสียรึไง” กินโทกิเริ่มต้นด้วยประโยคคำถามที่ชวนกระทืบ

          “ญาติเสียบ้านป้าแกสิไอ้หัวหงอก” ฮิจิคาตะหันมาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

          “หรือว่าคุณเป็นโรคมะเร็งแล้วใช่มั้ยครับ คุณฮิจิคาตะ” โซโกะถามบ้าง (ไม่ต้องถามก็ได้มั้ง)

          “ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็คงไม่สนอะไรหรอก” ฮิจิคาตะยังคงตอบด้วยสีหน้าแบบเดิม

          “แล้วมีเรื่องอะไรกันน่อ” คราวนี้เป็นสาวหมวยที่เอ่ยถามขึ้น

          “พวกนายก็รู้กันแล้วใช่มั้ยว่าวันนี้มีแขกคนสำคัญมาที่นี่” คอนโด้เริ่มต้นพูดขึ้น

          “ก้พอรู้ แล้วมีเรื่องอะไร เขาสั่งยุบที่นี่งั้นหรอ” กินโทกพูดพลางเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามกับฮิจิคาตะพร้อมกับโซโกะและคางุระ

           “ฮ่าๆๆๆๆ มั่นใจนะว่าปากน่ะ แต่ช่างเถอะมันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรหรอก”

           “ก็แล้วมันเรื่องอะไรล่ะน่อ อากอริลล่า”

           “ก็วันนี้น่ะ...ขุนนางในวังเข้ามาที่ซินเซ็นงุมิ เขาบอกว่าต้องการจะเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างคนของเรากับคนของเขาน่ะ”

          “เลยจะให้คุณคอนโด้แต่งงานกับผู้หญิงในวังหรอ” หนุ่มเอสเอ่ยถามขึ้นบ้าง

          “ฮ่าๆๆๆๆ ยังฉลาดเหมือนเดิมเลยน่ะโซโกะ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกน่ะ”

          “ไม่ใช่ทั้งหมดงั้นหรอครับ แล้วมันเป็นยังไงล่ะครับ”

          “เรื่องแต่งงานน่ะถูกแล้วล่ะ แต่คนที่เขาต้งการให้แต่งไม่ใช่ฉันหรอก”

          “ไม่ใช่ลื้อ แล้วใครกันอ่ะน่อ”

         คอนโด้เงียบพักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นมา

         “คนที่เขาต้องการให้แต่งงานกับหญิงสาวในวังเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์คราวนี้เป็น โทชิน่ะ”

         ทุกคนหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่ตกเป็นเครื่องเชื่อมความสัมพันธ์ที่ตอนนี้ตีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด เขาสูบควันบุหรี่เข้าปอดก่อนจะพ่นออกมาแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

          “ก็เรื่องดีนีน๊า ไอ้ปีศาจนิโคตินจะได้ทำตัวเป็นผู้เป็นคนกับเขาซักที” กินโทพุดพลางใช้นิ้วแคะขี้มูก

          “ดีกับผีน่ะสิ ฉันไม่ได้อยากแต่งงานซะหน่อย” ฮิจิคาตะเอ่ยขึ้น

           “แล้วทำไมถึงเป็นอีตามายองเลอร์อ่ะน่อ”

           “ฝ่ายผู้หญิงเขาเป็นคนขอร้องมาน่ะ ว่าต้องเป็นโทชิเท่านั้น”

           “งั้นลื้อกับอาตี๋นี่ก็หญิงไม่แลสิน่อ”

            “หล่อนอย่าเอาฉันไปรวมกับไอ้แว่นโอตาคุจืดจางนั่นสิ เห็นแบบนี้แต่พวกหมูตัวเมียก็ยอมศิโรราบเมื่ออยู่ต่อหน้าฉันทั้งนั้น” โซโกะพูดอย่างภาคภูมิใจ

            “อย่างน้อยก็ไม่ใช่อั้วอ่ะน่อ”

            “ฉันจะทำให้หล่อนยอมก้มหัวให้ฉันเอง หึหึ” โซโกะหันไปแสยะยิ้มใส่คางุระที่นั่งอยู่ข้างๆ

            “ไม่มีทางหรอกน่อ ยี้” คางุระบุ๊ยหน้าใส่โซโกะอย่างรู้สึกหมั่นไส้

            “แล้วงานแต่งจะเริ่มเมื่อไหร่” กินโทกิพูดขัดและยังคงทำสีหน้าปลาตายตามเคย

            ปัง!

              เสียงมือของคนๆหนึ่งทุบลงโต๊ะทำให้เกิดเสียงดังจนทุกคนหันมามองเป็นทางเดียวกันด้วยความตกใจ

           “จะไม่มีงานแต่งอะไรทั้งนั้น” ฮิจิคาตะพูดด้วยความหงุดหงิด

           “หมายความว่าไงกันครับ คุณฮิจิคาตะ” โซโกะเป็นคนแรกที่พูดขึ้นหลังจากเงียบกันไปได้ซักพัก

           “ก็อย่างที่โทชิว่านั่นแหละ พอได้ยินแบบนั้นโทชิก็ปฏิเสธทันทีเลย” คอนโด้พูดขึ้นบ้าง

           “แบบนั้น ขุนนางที่มาวันนี้คงฉุนน่าดูเลยสิ”

              “ใช่แล้วล่ะ พอโทชิปฏิเสธเขาโมโหขึ้นทันที แต่ดูเหมือนจะไม่ยอมซะด้วยสิ”

           สีหน้าของคอนโด้ดูหม่นหมองลงอย่างสังเกตุได้ ทำให้ทุกคนในที่นี้ต่างก็นั่งเงียบไปตามๆกัน

           “แต่ว่าน่ะ ฉันไปตกลงกับขุนนางคนนั้นมาแล้ว เขาบอกว่าจะยกเลิกการแต่งงาน ก็ต่อเมื่อ....” คอนโด้พูดขึ้นอย่างใจเย็นทำให้ทุกคนหันมามองอย่างตั้งใจโดยเฉพาะฮิจิคาตะ

           เขาเงียบพักหนึ่งก่อนจะ..........

            จะ..........................

            จะ....

            ซู้ดดดด!!

              ยกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม

          ทุกคนหงายหลังขาชี้ฟ้ากันเป็นแถบๆ

          “อากอริลล่า ลื้ออยากตายมากใช่มั้ยน่อ อั้วไม่ชอบค้างคารีบบอกมาซะทีเซ่” คางุระตรงเข้ากระชากคอเสื้อชายร่างใหญ่แล้วเงื้อมือขึ้นเพื่อเตรียมปล่อยหมัดใส่อย่างเสียอารมณ์

                “จะ...ใจเย็นๆสิอาหมวย ก็ฉันคอแห้งนี่น๊า เลยต้องดื่มชาซักหน่อย” คอนโด้รู้สึกเหงื่อตกเล็กน้อย เพราะเด็กสาวตรงหน้าทำได้มากกว่าที่เขาคิด เขาอาจถึงตายได้ถ้าทำอะไรไม่ถูกใจเธอ

                        “ลื้อก็บอกมาเร็วๆสิน่อ หรือจะให้อั้วเอาเลือดหัวลื้อออกมาก่อน” คางุระทำสายตาอำมหิตทำให้คอนโด้เหงื่อตกมากกว่าเดิม

                “บะ...บอกแล้วจ้า บอกแล้ว”

                ได้ยินดังนั้น คางุระจึงปล่อยคอเสื้อชายร่างยักษ์ แล้วกลับมานั่งที่เดิม

                “อะ..แฮ่ม คือ ขุนนางคนนั้นบอกว่าจะยกเลิกการแต่งงาน ถ้า...โทชิมีคนที่หมายตาไว้แล้ว”

                “หมายตาไว้แล้วงั้นหรอครับ” โซโกะพูดขึ้น

                “ใช่แล้ว จะพูดให้ถูกคือมีแฟนแล้วนั่นแหละ” คอนโด้หยิบชาขึ้นมากินอีกรอบ

                ได้ยินดังนั้นฮิจิคาตะก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหยิบบุหรี่ม้วนใหม่ขึ้นมาคาบแล้วใช้ไฟแช็คจุดไฟตรงปลายบุหรี่

                        “งั้นก็แปลว่าถ้าบอกเขาไปว่ามีแฟนแล้ว ไอ้บ้ามายองเลอร์นี่ก็ไม่ต้องแต่งงานแล้วงั้นสิ ดีใจด้วยนาเหวย” กินโทกิพูดพลางตบบ่าฮิจิคาตะเบาๆ

                        “แล้วทำไมหน้าแกมันถึงบ่งบอกว่าเสียดายโคตรๆขนาดนั้นว่ะ”

                “งั้นคุณฮิจิคาตะก็ไม่ต้องย้ายไปอยู่ในวัง แล้วยกตำแหน่งรองหัวหน้าให้ผมสิน่ะครับ” โซโกะทำสีหน้าเศร้าสร้อย

                “นี่แกคิดเรื่องนี้อยู่งั้นเรอะ”

                “หวา อั้วนึกว่าจะกำจัดมายองเนสไปได้ซะเลี่ยวน่อ”

                “มายองเนสมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยรึไง”

                “เอ่อ.....”

                ในระหว่างที่ทั้งสถานการณ์กำลังดีขึ้นเพราะเสียงเถียงกันขอลคนสามคน คอนโด้ก็เอ่ยแทรกขึ้น

                “มีอะไรหรอครับคุณคอนโด้” เป็นฮิจิคาตะที่หันมาถาม

                “คือว่าน่ะ....ขุนนางคนนั้นบอกว่าจะยกเลิกการต่งงานถ้าโทชิมีแฟนก็จริง แต่ถ้าพาผู้หญิงคนนั้นมาพบไม่ได้ เขาก็จะไม่ยอมรับว่าโทชิมีแฟนแล้วน่ะสิ”

                ฮิจิคาตะถึงกับหน้าซีดเผือดแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาไม่รู้ว่าทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับเขาด้วย ทั้งที่เขาไม่คิดจะแต่งงานกับใครเลยตั้งแต่ผู้หญิงที่เขารักจากไป

                เหมือนกินโทกิจะรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร รู้สึกยังไงอยู่ ชายผมหยักมองคนข้างๆอย่างรู้สึกเห็นใจจึงหาทางช่วย

                “มีแฟนแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าจะต้องเป็นแฟนจริงๆนี่”

                “อะไรกังอ่าน่อ อากินจัง” คางุระถามขึ้นอย่างรู้สึกสงสัย

                “ก็แฟนหลอกๆไง ยัยโง่” โซโกะหันมาตอบใส่หูคางุระทำให้เจ้าหล่อนต้องเอนตัวหนี

                “ไม่ได้ถามลื้อน่อ เงียบไปเลย”

                “เห็นผู้หญิงโง่ๆอย่างหล่อนแล้วมันขัดหูขัดตาชะมัด ฉันเลยแสดงความฉลาดให้ดูเป็นขวัญตาไง สำนึกบุญคุณไว้ซะ”

                “รู้แค่นี้ไม่ถือว่าฉลาดหรอกน่อ ความรู้แค่เด็กป.3 ก็ตอบได้แล้วน่อ”

                “งั้นหล่อนก็โง่กว่าเด็ก ป. 3 น่ะสิ แค่นี้ก็ไม่รู้”

                        “ซักยกมั้ยน่อ อาตี๋” คางุระถลกแขนเสื้อขึ้นพลางทำท่าหาเรื่อง

                “ก็เอาสิ ยัยหมวย” โซโกะเหยียดยิ้มอย่างนึกสนุก

                “นี่พวกนายสองคนน่ะเลิกทะเลาะกันได้แล้ว เรากำลังหางช่วยโทชิอยู่น่ะ” คอนโด้รีบพูดห้ามแต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้ เพราะเด็กสองคนนั้นอันตรายพอกัน ถ้าเข้าไปห้ามอาจทำให้เขาถึงชีวิตได้

                “แล้วแกจะว่าไง ไอ้ปีศาจนิโคติน” กินโทกิหันมาถามฮิจิคาตะโดยไม่สนว่าคนที่เหลือกำลังจะทำอะไร

                “อา..ถึงจะไม่ชอบขี้หน้าแกเท่าไหร่ แต่ก็ขอบใจล่ะกัน” ฮิจิคาตะเปรยยิ้มออกมาน้อยๆ

                ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนพลางทำสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะหันไปหาคอนโด้

                “คุณคอนโด้ครับ แค่พาผู้หญิงซักคนไปพบ แล้วโกหกว่าเป็นแฟนก็พอสิน่ะครับ”

                “อ่ะ..อ่อ ใช่”

                “ถ้างั้น ต้องหาผู้หญิงซักคนมาช่วยงานนี้”ฮิจิคาตะทำท่าครุ่นคิด พลันสายตาก็หันไปมองเด็กสาวผมส้มที่กำลังก่อสงครามน้ำลายกับโซโกะอยู่

                “แล้วแกจะหาผู้หญิงที่ไหนมาแสดงละครตบตาว่าเป็นแฟนแกกันล่ะ ที่โยชิวาระมีเยอะแยะเลย นายจะเอามั้ยล่ะ” ชายผมหยักออกความเห็น

                “ไม่จำเป็นหรอก...” ฮิจิคาตะเดินไปหาคางุระแล้วดึงแขนเธอให้ลุกขึ้น

                “หืม? มีอะไรน่ออามายองเลอร์” หญิงสาวถามด้วยความงุนงง

                “นี่ยัยหมวย....”

                “อะไรหรอน่อ”

                “ช่วยเป็นแฟนฉันซักวันหนึ่งสิ”

                        ณ วินาทีนั้น ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ต่างคนต่างอึ้ง แม้แต่หนุ่มซาดิสม์อย่างโซโกะก็ยังตัวแข็งทื่อ

                “หา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

                        เสียงของกินโทกิกับคอนโด้ประสานขึ้นมาพร้อมกัน

                “จะบ้ารึไงไอ้ปีศาจนิโคติน ยัยคางุระเนี่ยน่ะ” กินโทกิลุกขึ้นมาถามด้วยตกใจปนสงสัย

                “ใช่ โทชิ อีกอย่างแม่หนูหมวยนี่ยังเด็กอยู่เลย เด๋ยวคนอื่นก็คิดว่านายเป็นพวกโลลิค่อนหรอก” คอนโด้พูดเสริมอีกคน

                “ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับ ก็แค่แฟนหลอกๆ” ฮิจิคาตะพูด

                “ผมว่ายัยนี่น่าจะทำงานพังมากว่าสำเร็จน่ะครับ” โซโกะพูดขึ้นแต่หน้าตาแฝงไปด้วยความหงุดหงิดไม่น้อย

                “ฉันไว้ใจยัยนี่ แล้วเธอจะว่าไง” ฮิจิคาตะหันมามองเด็กสาวผมส้มที่ยังคงทำหน้าเอ๋อประมาณว่า ‘ที่นี่ที่ไหน’

                คางุระมองหน้าชายหนุ่มพร้อมทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยปากตอบ

                “อืม...แต่อั้วไม่ชอบทำอะไรไร้สาระพรรค์นี้น่อ” คางุระพูดพลางเชิดหน้าไปทางอื่น

                “สาหร่ายดอง 10 ห่อ”

                “คิดว่าอั้วจะเห็นแก่กินขนาดนั้นเลยหรอน่อ”

                “งั้น 10 ลัง”

                “ค่าตัวอั้วไม่ได้ถูกขนาดนั้นหรอกน่อ”

                “งั้นสาหร่ายดองตลอดชีวิตเลย เป็นไง”

                “โอ้! ปล่อยให้เป็นหน้าที่อั้วเองน่อ อามายองเลอร์

                “ค่าตัวถูกมากเลยว้อยยยยยยย!!!” คอนโด้กับกินโทกิตวาดลั่น

                “งั้นตกลงตามนี้ พรุ่งนี้เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ”

                “โอส! ได้เลยน่อ”

                ทุกคนยังคงคุยกันอยู่อย่างนั้น มีเพียงชายผมสีน้ำตาลอ่อนเท่านั้นที่นั่งเงียบไม่พูดอะไร จากการกระทำของคนตรงหน้า ทำให้เขารู้สึก หมั่นไส้ อย่างไม่รู้ตัว