อยากบอกนายว่า "ไปตายซะน่อ!!!"

ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 11 ความงามของหญิงสาวทำให้หนุ่มๆเดินตกท่อมานักต่อนักแล้ว

 บทที่ 11 ความงามของหญิงสาวทำให้หนุ่มๆเดินตกท่อมานักต่อนักแล้ว

   
   แสงอาทิตย์ที่ส่องลอดช่องประตูเข้ามากระทบกับใบหน้าของตำรวจหนุ่มผู้มีผมสีน้ำตาลอ่อน เขาค่อยๆขยี้ตาพลางลืมตาขึ้นมองเพดาน
   "เช้าแล้วหรอ?"
   โซโกะพูดพลางยันตัวเองให้ลุกนั่ง นี่ก็เป็นวันที่สามแล้วที่เขาถูกกักบริเวณอยู่แต่ในห้อง
   "ยังไงวันนี้ก็ไม่ได้ไปไหนงีบต่อซักหน่อยก็แล้วกัน"
   คิดได้ดังนั้นเขาก็ล้มตัวนอนลง พลันสายตาก็ไปสะดุดกับร่างหนึ่งที่นอนอยู่มุมห้องตรงข้ามกับเขา
   ชายหนุ่มยันตัวเองขึ้นนั่งอีกครั้ง เขามองเด็กสาวผมส้มที่ตอนนี้ปล่อยสยายออกนอนน้ำลายยืดอย่างไม่รู้ตัว
   โซโกะยิ้มเหมือนคิดอะไรออก เขาค่อยๆลุกจากฟูกนอนแล้วเดินไปค้นลิ้นชัก ซักครู่ก็หยิบโทรศัพท์มือถือกับปากกาเมจิกออกมา แล้วเดินไปหาเด็กสาวทันที
   "หลับสบายเชียวน่ะ ยัยเตี้ย" โซโกะนั่งลงข้างๆคางุระ พลางมองหน้าหญิงสาวที่กำลังหลับตาพริ้มโดยไม่สนใจอะไร นั่นทำให้เขาเพิ่งสังเกตุว่าเธอไม่เคยแต่งหน้าเลย
   "หน้าหล่อนนี่ขี้เหร่ชะมัด เดี๋ยววันนี้ฉันจะแต่งหน้าให้หล่อนเอง" 
   โซโกะเปิดฝาปากกาเมจิกออกพลางเหยียดยิ้มซาดิสม์ เขาค่อยๆเอื้อมมือไปหมายจะวาดลวดลายลงบนใบหน้าขาวเนียนของหญิงสาว
    หมับบ!
   จู่ๆมือของคนตรงหน้าก็คว้าข้อมือเขาไว้ก่อนที่เมจิกจะละเลงลงบนหน้าเธอ
  "ลื้อจะไปไหนอ่า" โซโกะตกใจเล็กน้อย เขามองหน้าหญิงสาวที่ยังหลับตาอยู่ 
  "เฮ้อ! หลับงั้นหรอ?" โซโกะถอนหายใจอย่างโล่งอก
  "อั้วไม่ให้ลื้อไป" จู่ๆคางุระก็ดึงโซโกะเข้ามา ด้วยกำลังที่ผฃมหาศาลทำให้โซโกะเสียหลักล้มลงนอนข้างๆเธอ   
   "เฮ้ย! อะไรเนี่ย"โซโกะตกใจสุดขีดเมื่อเด็กสาวดึงเขาเข้ามากอดไว้  
   "อย่าไปเลยน่อ" คางุระยังคงละเมอพูดอยู่อย่างนั้นโดยไมู่้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
    "เฮ้! ยัยหมวย ทำอะไรของหล่อนน่ะ คิดจะพรากความบริสุทธิ์ไปจากฉั....." อยู่ๆคำพูดของโซโกะก็หายเข้าลำคอไป เมื่อคางุระกอดเขาแน่นนขึ้นจนหน้าเขาสัมผัสกับส่วนนุ่มนิ่มตรงหน้าอกเธอ
   ชายหนุ่มผู้ถูกเรียกว่าเจ้าชายดาว s แทบพูดอะไรไม่ออก เพราะเขาไม่เคยเป็นฝ่ายถูกกระทำก่อนแบบนี้ (ปกติเป็นผู้กระทำก่อนตลอด)
   "อย่าไปจากอั้วเลยน่อ" คางุระยังกอดเขาอยู่อย่างนั้น
   "นะ...นี่เธอ ตื่นได้แล้ว" ชายที่ไร้ความรู้สึกกลับรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
   "อั้วไม่ให้ลื้อไป อย่าไปเลยน่อ" ถึงตอนนี้โซโกะรู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าตัวสั่นเทา แต่จะไม่เห็นหน้าแต่เขาก็รู้ว่าเธอกำลัง "ร้องไห้"
   โซโกะตัดสินใจที่จะอยู่นิ่งๆ เพื่อฟังว่าเด็กสาวผมส้มคนนี้จะพูดอะไรต่อไป
   "ลื้อไม่รักอั้วแล้วหรอ?" 

   ลื้อไม่รักอั้วแล้วหรอ โซโกะคิดถึงคำพูดที่คางุระละเมอพูดออกมาอยู่ในใจ
   "อา...เฮีย" คางุระพูดออกทั้งเสียงสะอื้น
   "อาเฮีย? ใครกันล่ะนั่นน่ะ" ในสมองของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยประโยคคำถามว่าคนที่ยัยหมวยนี่ละเมอถึงคือใคร มีความเกี่ยวข้องยังไงกับเธอ
   โซโกะเริ่มรู้สึกว่าสาวหมวยหยุดสะอื้นไปแล้ว เขาจึงผละออกจากอ้อมกอดเธอและขึ้นคร่อมเธอไว้ เขาจ้องมองหญิงสาวผมส้มที่ยังคงนอนหลับอยู่ แก้มขาวเนียนที่ไม่เคยสัมผัสแสงแดดดูราวกับหิมะ ริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อที่ใครๆมองก็ต้องหลงไหล
   "เป็นผู้หญิงแล้วมากอดผู้ชายก่อนเนี่ย เขาเรียกว่ายั่วน่ะรู้มั้ย" 
   โซโกะค่อยๆโน้มตัวลงเข้าใกล้ใบหน้าของหญิงสาว เขาไม่รู้ว่าอยู่ๆเขาถึงรู้สึกหลงไหลในตัวเธอขึ้นมา 
   หน้าของเขาเคลื่อนเข้าใกล้คางุระมากขึ้น พอดีที่เจ้าหล่อนลืมตาตื่นขึ้นมา 
   "ไง ตื่นแล้วหรอ?" 
   "หา?? ทำอะไรของลื้ออ่ะน่อ" คางุระพูดขึ้น  
   "แค่มาดูนางเอกกินทามะนอนน้ำลายยืดน่ะสิ เหอๆๆๆ" ชายหนุ่มแสดงสีหน้าซาดิสม์
  "ว่าไงน๊าาาาา" คางุระใช้เท้าทั้งสองข้างถีบเข้าที่ท้องของโซโกะเต็มๆ จนกระเด็นไปติดกับผนัง  
    'ตื่นมาก็รังแกชาวบ้านเขาเลยน่ะหล่อนน่ะ" โซโกะยันตัวเองให้ลุกขึ้นเหมือนไม่มีอะไรทั้งๆที่จริงๆ จุกสุดๆ
   "หนวกหูน่อ ลื้อกล้าดียังไงมาดูถูกนางเอกอย่างอั้ว ไอ้ตัวประกอบ" คางุระยืนขึ้นแล้วยืนกอดอกวางมาดเป็นเจ้าแม่มาเฟีย   
   "ถึงจะเป็นแค่ตัวประกอบแต่ก็เคยได้อันดับสูงกว่านางเอกอย่างหล่อนก็แล้วกัน" ชายหนุ่มผมสีน้ำนาลอ่อนพูดด้วยสีหน้ายิ้มเยาะ ตรงข้ามกับคางุระที่ตอนนี้เดือดสุดๆเพราะถูกเขาพูดแทงใจดำเต็มๆ 
   "ลื้อจะเอาใช่มั้ยห๊าา" คางุระเดินมากระชากคอเสื้อชายหนุ่มแต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวเลยซักนิด
   "ได้สนุกแต่เช้าเลยแฮะ" 
   คางุระใช้มืออีกข้างปล่อยหมดใส่ชายหนุ่มแต่เขาก็รับได้สบายๆ คางุระสังเกตุเห็นว่าเขากำหมัดจะปล่อยใส่ท้องเธอ จึงตีลังกาออกห่างเพื่อถอยไปตั้งหลักที่ประตูห้อง 
   ครืดดดด   
   จู่ๆก๋มีคนเปิดประตูห้องออก ทำให้คางุระถอยไปชนกับชายปริศนา
   "อ่ะ....ลื้อ..."



----------------------------------
เนื่องจากว่าวันนี้พี่ชายไม่ได้กลับเลยไม่ได้คอมคืน และอีกนานกว่าพี่ชายจะมา แปะยิ้มเลยต้องแต่งในโทรศัพท์ อาจจะอัพช้าบ้างอย่างสองวันอัพครัรพิมพ์ในโทรศัพท์มันทรมานมากมาย แปะยิ้มจึงขออภัยมา ณ โอกาสนี้ด้วย
--ไม่ดองแน่นอน!! อภัยให้ผมเถอะ--