ความทรงจำในผืนผ้า

ลำดับตอนที่ #3 : หน้าบ้าน

ตกกลางคืน หนุ่มมาที่บ้านพิม เวลานี้เป็นเวลาที่ค่อนข้างดึก คนแถวนี้คงหลับกันหมดแล้ว แล้วเขามาทำไมที่หน้าบ้านของเธอหล่ะ?? ในมือของเขา มีถึงกระดาษเล็กๆ ติดมือมาด้วยถุงหนึ่ง แล้วมีการ์ดเล็กๆ อยู่ด้วย เขายืนมองบ้านพิมอยู่ซักพัก แล้วเอาถุงกระดาษอันนั้นวางไว้ที่รั้วบ้านของเธอ

    “พี่ยังคิดถึงน้องอยู่เสมอค่ะ” หนุ่มพูดเบาๆ แล้วเดินออกไป



    ตอนเช้า แม่ของพิมออกมาหน้าบ้าน เห็นถึงกระดาษที่หนุ่มเอามาวางไว้ เลยเอาเข้ามาไว้ในบ้าน พลอย น้องของพิมเห็นเข้าก็เลยเปิดดู เห็นมีการ์ดถึงพิมเลยเรียกพี่สาวมาดู

    “พี่พิม พี่พิม มีของถึงพี่น่ะ” พลอยตะโกนเรียก

    “ฮะๆ อะไรเหรอ” พิมที่อยู่ในชุดนักศึกษาลงมาหาน้อง

    “ตะโกนเรียกซะดัง มีอะไรเหรอจ๊ะ” พิมถามน้อง

    “ถุงกระดาษเนี๊ยะ เห็นแม่เอามาจากหน้าบ้าน พลอยสงสัยก็เลยเปิดดู เห็นมีชื่อพี่อยู่ แต่พลอยไม่ได้เปิดดูหมดนะ เห็นแค่การ์ด” พลอยอธิบาย

    “อ่อ…ขอบใจจ๊ะ” พิมหยิบถุงกระดาษไปเปิดดูบนห้อง ทันทีที่เปิดออกมา เธอก็ต้องตกใจ ของข้างในคือผ้าเช็ดหน้าของเธอที่ทำหายเมื่อวาน เธอดีใจมาก ดีใจสุดๆ และแล้วสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นการ์ด การ์ดสีฟ้า มีชื่อถึงพิม

    ‘ถึง…น้องพิม

        พี่ยังคิดถึงน้องอยู่เสมอค่ะ เก็บมันไว้ดีๆ นะคะ

                            …หนุ่ม…’

    ทันทีที่เห็นการ์ด พิมรีบวิ่งลงบันไดมา และตะโกนเรียกแม่ทันที

    “แม่คะ แม่ แม่คะ แม่ แม่ค้าาาา…” พิมเรียกแม่ลั่นบ้าน

    “เอ้าๆ! ใจเย็นๆ ลูก เดี๋ยวก็ตกบันได” แม่พิมร้อง

    “แม่คะ แม่เห็นคนที่เอาของมาวางรึเปล่าคะ” พิมรีบถาม

    “ไม่เห็นนะ แม่เห็นมาวางอยู่ตอนเช้าก็เลยหยิบมา แล้วใครเอามาให้ละลูก” แม่ถาม

    “พี่หนุ่มค่ะแม่ พี่หนุ่มมาแล้ว” พิมบอกแม่อย่างดีใจ และรีบวิ่งออกจากบ้านไปหาหนุ่ม พลอยเห็นก็งงๆ ว่าพี่ไปหาใคร

    “แม่คะ พี่เค้าเป็นอะไรคะ ทำไมวิ่งพรวดออกไปอย่างนั้น” พลอยถามงงๆ

    “เค้าออกไปหารักแรกของพี่เค้าไงลูก” แม่พิมตอบแบบยิ้มๆ เพราะเข้าใจลูกสาวดี ส่วนพลอยก็ทำหน้างง

    “พี่ชั้นไปมีกิ๊กไว้ตอนไหนเนี๊ยะ??” พลอยพูดออกมาแบบงงๆ

    “นานแล้วละลูก ตอนนั้นเรายังเล็กๆ อยู่เลย ไม่รู้เรื่องหรอก” แม่บอก

    “มีอะไรเหรอแม่ พ่อได้ยินลูกร้องซะลั่นบ้าน อ่าว! ได้ยินเสียงแว่ว หายไปไหนล่ะนั่น” พ่อของพิมเดินลงมาหาแม่ข้างล่าง

    “พี่เค้าไปไตค่ะพ่อ” พลอยบอก พ่อกับแม่ทำหน้างงๆ

    “ไปไต?? ที่ไหนกันลูก มันมีด้วยเหรอ??” แม่ถามงงๆ

    “ก็ไตหาหัวจามไงคะแม่” พลอยตอบแบบยิ้มๆ แล้วก็เดินออกไปเพื่อไปโรงเรียน ปล่อยให้พ่อและแม่ยืนงงกันอยู่ซักพัก

    “ไตหาหัวจาม?? อะไรของลูกเค้าน่ะแม่ พ่อไม่เห็นรู้เรื่อง” พ่องง แม่พิมผวนไปผวนมาแล้วก็ยิ้มออกมา

    “ไตหาหัวจาม ก็ ตามหาหัวใจไงพ่อ” แม่เดินหัวเราะเข้าไปในครัว

    “เอ่อ ตามหาหัวใจ 555 วัยรุ่นเว้ย วัยรุ่น คิดกันมาได้ 555” พ่อหัวเราะเดินตามเข้าไปในครัวอีกคน



    ส่วนพิมก็ตามหาหนุ่มไปทั่ว โดยไม่รู้เลยว่าเธอเจอกับเขาแล้วเมื่อวานนี้ แต่เธอก็ยังไม่รู้ว่าเป็นเขา เพราะว่าเขาเปลี่ยนไปมาก ตอนเด็กๆ เขาเป็นเด็กผู้ชายที่หน้าตกกระ ฟันไม่ค่อยเข้าที่เข้าทาง ผิวคล้ำๆ นิดนึง แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปมาก ตั้งแต่เขากลับมาจากเชียงใหม่ ก็ไม่แปลกที่พิมจะจำเขาไม่ได้

    พิมวิ่งไปที่บ้านของหนุ่ม แต่หนุ่มออกไปตั้งแต่เช้า พิมเลยเจอแต่แม่ของหนุ่ม

    “คุณป้าคะ พี่หนุ่มละคะ พี่หนุ่มกลับมารึยังคะ” พิมวิ่งมาก็ถาม

    “อ้าว หนูพิม หนุ่มเค้ามาแล้วหล่ะจ๊ะ ป้าว่าจะหาโอกาสไปบอก แต่ว่าช่วงนี้ป้ายุ่งๆ ก็เลยไม่ได้พาเค้าไปหาที่บ้าน” แม่ของหนุ่มบอกพิม

    “เมื่อเช้า พี่หนุ่มเอาผ้าเช็ดหน้ามาให้พิมที่บ้าน พี่หนุ่มทำไมไม่เรียกพิมละคะ” พิมถามอย่างร้อนใจ

    “เค้าคงไม่อยากกวนหนูล่ะลูก ป้าก็ยังไม่รู้เลยว่าเค้าเอาไปตอนไหน แล้วเค้าได้ผ้าเช็ดหน้าหนูมายังไง” แม่ของหนุ่มตอบไป ทั้งๆ ที่รู้ว่าลูกชายเขาได้มายังไง แต่ก็กลับปิดไว้ เพราะรู้ใจลูกชายดีว่าอยากทำให้พิมดีใจมากกว่า

    “พิมอยากเจอพี่หนุ่มค่ะ พี่หนุ่มอยู่รึเปล่าคะคุณป้า??” พิมถาม

    “พี่เค้าออกไปตั้งแต่เช้าแล้วลูก” แม่ของหนุ่มบอก

    “เหรอคะ” พิมมีท่าทีผิดหวังเล็กน้อย     

    “ป้าว่าหนูรีบไปเรียนดีกว่านะลุก เดี๋ยวสาย” แม่ของหนุ่มบอกอย่างหนุ่มนวล พิมเลยเดินออกไป โดยไม่รู้เลยว่าจอยแอบมองเธออย่างหมั่นไส้



    ระหว่างทางที่มามหาวิทยาลัย พิมนั่งมองผ้าเช็ดหน้าและการ์ดในมือมาตลอด พี่หนุ่มของเธอกลับมาแล้ว เขาจะลืมเธอรึยังนะ? เขาต้องยังไม่ลืมสิ ก็เค้ามาหาเธอที่บ้านแล้วหนิ วันนี้เธอดูสดใสมากเลย สดใสจนเพื่อนๆ แปลกใจ

    “เฮ้ยๆ แกดูไอ้พิมสิ เมื่อวานมันร้องไห้หยั่งกะก๊อกแตก ไหงวันนี้มันยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมมาเลยหล่ะ” กิ่งถามมดอย่างสงสัย

    “อยากรู้ก็ถามมันเองสิ” มดตอบ

    “หวัดดีทุกคน” พิมบอกอย่างยิ้มแย้ม

    “หวัดดีพิม” ทั้ง 3 ตอบกลับไปอย่างแปลกประหลาดใจ

    “วันนี้พิมดูอารมณ์ดีจังเลยนะ” บุ้งบอก

    “แน่นอน วันนี้เราอารมณ์ดีมากกกกก” พิมตอบลากเสียงด้วยอารมณ์มีความสุขแบบสุดๆ

    “แล้วเรื่องเมื่อวานหล่ะ แกร้องไห้หยั่งกะก๊อกแตกเลย” กิ่งพูด

    “เอ่อใช่ แล้วไหงวันนี้ยิ้มมาเลยหล่ะ” มดก็เก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่ ถ้าดูผ่านจากใบหน้าของเธอ

    “อ๋อ ผ้าเช็ดหน้าน่ะ ชั้นได้คืนแล้ว” พิมพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆบุ้ง

    “ได้คืนแล้ว ได้มายังไง” กิ่งสงสัย

    “มีคนเอามาให้เมื่อเช้า คนที่ชั้นรอมานานมากเลย” พิมยิ้มอย่างมีความสุข

    “รอมานาน…” บุ้งทวนคำพูดของพิมพร้อมๆ กับมองหน้าเธอ

    “หน่าๆๆ อย่าสนใจเลย ไปเรียนกันเถอะป่ะๆๆๆ” พิมลากเพื่อนๆ ไปเรียน ส่วนเพื่อนๆ ก็ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก

    “วันนี้อารมณ์ดีเวอร์นะเนี๊ยะ” มดพูดกับกิ่ง

    “เอ่อหน่า ดีกว่ามันร้องไห้เหมือนเมื่อวาน เฮ้ยบุ้ง มาดิ” กิ่งตอบมด แล้วหันไปเรียกบุ้งที่กำลังยืนอยู่ด้วยหัวใจที่ว้าวุ่น เพราะคำพูดของพิม ‘คนที่ชั้นรอมานานมากเลย’ คำพูดนี้ทำให้เขาเริ่มหัวใจสะลาย พิมคงคิดกับเขาแค่เพื่อนจริงๆ

    “อ่าว ไอ้นี่ก็อีกคน แปลกๆ อีกคน” มดพูด

    “ดูมันหยั่งกะคนอกหัก” กิ่งพูด แล้วหันมามองหน้ามด

    “หรือว่ามัน…” สองสาวพูดพร้อมๆ กัน เพราะรู้แล้วว่าเพื่อนชายคนเดียวในกลุ่มคิดอะไรกับพิม



    ด้านของหนุ่ม เขาเองก็ยิ้มแย้มผิดปกติเช่นกัน ก็เค้าเจอสุดที่รักของเขาแล้วนิ แถมยังเจอกันในเหตุการณ์ที่บังเอิ๊ญ บังเอิญอีก เพื่อนๆ เห็นก็สงสัย ทำไมมันแปลกไป

    “เฮ้ยๆ กร หนุ่มมันเป็นไรไปวะ ยิ้มมาเชียว” เจถามการ

    “นายมาถามเรา แล้วเราจะรู้มั๊ย ไม่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกันซะหน่อย” กรหันมาตอบ

    “อ่าวเฮ้ย! ถามดีๆ ไหงตอบกวนโอ๊ยงี้หล่ะ” เจพูด

    “หวัดดีเพื่อนๆ” หนุ่มทักยิ้มแย้ม

    “วันนี้เป็นอะไรวะ ไม่เหม่อแล้วเหรอ” กรถามแต่ออกแนวแซวๆ

    “อ๋อ อารมณ์ดี เฮ้ย! ไปเรียนป่ะ เดี๋ยวสาย” หนุ่มชวน

    “อ่ะ เอ่อๆ” ทั้ง 2 หนุ่มลุกตามนายหนุ่มออกไปด้วยอาการงงๆ ทำไมวันนี้มันแตกต่างจากเมื่อวาน



    “เอ่อนี่ เมื่อวานน่ะ อิจฉาเธอจังเลยพิม” กิ่งชวนคุย

    “อิจฉา?? เธอมาอิจฉาชั้นทำไม” พิมถามแบบงงๆ

    “เอ้า! ก็เมื่อวานหนุ่มฮอตเข้ามาคุยกะเธอน่ะสิ” มดตอบ

    “หนุ่มฮอต ใครกัน??” พิมงงๆ

    “เฮ้ยยยยย ไม่รู้จิงๆ ดิ พี่หนุ่มไง” กิ่งบอก

    “พี่หนุ่ม อีกแล้ว ชั้นไปเจอเค้าตอนไหนกันยะ” พิมทำหน้าเซ็งๆ ทำไมต้องมีอีตาหนุ่มด้วยนะ แล้วทำไมต้องมาชื่อหนุ่มเหมือนรักแรกของเธอด้วย

    “ก็เมื่อวานตอนเธอร้องไห้ไง” กิ่งบอก

    “หาาาา…อีตารุ่นพี่คนนั้นน่ะนะ พี่หนุ่มที่เธอพูดถึง” พิมหันมาทำหน้าตกใจ

    “ก็เออน่ะสิ นี่ไม่รู้จริงๆ เหรอ” มดถาามแบบทึ่งๆ พิมเงียบ

    “พวกเธอ” เสียงของบุ้ง

    “พูดเรื่องนี้กันอยู่ได้ ไปเรียนได้แล้ว” บุ้งเดินนำหน้าไป

    “เอ้า! มันเป็นอะไรของมันไปอีก” กิ่งงงๆ กับบุ้ง

    “เอ่อหน่า…เค้าก็พูดถูก” พิมเดินตามไปอีกคน เดินไปก็คิดไป ว่าคนที่มานั่งข้างเธอน่ะเหรอ พี่หนุ่มที่เค้าพูดถึงกัน คนที่เธอหมั่นไส้มาตลอดโดยที่ไม่เคยเห็นหน้าตาของเขาเลย แต่ทำไมเมื่อวานตอนที่เขานั่งๆ ข้างๆ เธอ เธอถึงรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก จนมาถึงในห้องเรียน เธอก็ยังคิดอยู่

    “เฮ้อ! คิดมากไปมั้ง” พิมบ่นพึมพำคนเดียว

    “หะ เธอว่าอะไรนะ” มดถาม

    “ป่าวๆ เรียนๆ” พิมถามเมื่อเห็นอาจารย์เดินเข้าห้องมา



    ตอนเย็น พิม มด กิ่งและบุ้ง ยังมานั่งกันที่โต๊ะกลุ่ม เพื่อติวกัน โดยมีพิมเป็นติวเตอร์ ก็แหงล่ะ เธอเรียนเก่งนี่หน่า ไม่ให้เธอติวแล้วจะให้ใครติวหล่ะ แต่ก็โดนกวนโดยน้ำผึ้งเจ้าเก่าที่มาแว้ดๆๆ พิมอีกตามเคย

    “นี่ยัยพิม” น้ำผึ้งเดินมาทุบโต๊ะ

    “นี่ อะไรของเธอ พวกเรากำลังทวนบทเรียนกันอยู่ มากวนอะไรอีกหล่ะ” กิ่งลุกขึ้นเผชิญหน้ากับน้ำผึ้ง

    “ไม่เกี่ยวกับเธอ อย่ามายุ่ง” น้ำผึ้งตอกกลับไป พิมดึงกิ่งให้นั่งลงแล้วยืนขึ้นแทน

    “มีอะไร” พิมถามเสียงปกติ

    “เรื่องพี่หนุ่ม” น้ำผึ้งมองตาพิม

    “เฮอะ! เรื่องอีตานี่อีกแล้ว ชั้นบอกเธอไว้ก่อนเลยนะ ว่าเธอไม่ต้องห่วง ชั้นไม่ยุ่งกับพี่หนุ่มของเธอแน่นอน” พิมบอกไป

    “ดี! จำคำพูดของเธอไว้ แล้วชั้นจะรอดู” น้ำผึ้งมองอย่างเหยียดหยาม แล้วเดินจากไป

    “นี่พิม เธอไม่คิดอะไรกับพี่หนุ่มจริงๆ เหรอ” มดถาม บุ้งหันมามองพิม

    “ทำไมเราต้องไปคิดอะไรกับอีตาพี่หนุ่มนั่น” พิมหันมาถาม

    “ก็เมื่อวาน ตอนที่เค้าเช็ดน้ำตาให้เธอ เธอมองเค้าซะหวานหยดเยิ้มเลย” กิ่งบอก

    “ใช่ๆ ใครเห็นก็ต้องคิดว่าเธอชอบพี่หนุ่ม” มดบอกอีก พิมทำหน้าไม่สบายใจ

    “ก็เราไม่ได้คิดอะไรกับเค้าหนิ” พิมยืนยันหนักแน่น

    “เรากลับนะ” บุ้งลุกขึ้นเก็บของแล้วเดินออกไปเลย

    “เค้าเป็นอะไรของเค้าน่ะ ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว” พิมหันมาถามเพื่อนสาว

    “ไม่รู้นะ” กิ่งตอบแล้วมองหน้ามด ทั้งๆ ที่รู้ว่าบุ้งรู้สึกยังไง

    “งั้นพวกเราก็กลับกันเถอะ วันนี้เรามีงานต้องทำ ผู้จัดการกลับมาแล้ว” พิมบอก แล้วลุกเดินไปอีกคน ส่วนอีก 2 สาวก็มองตามไป ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน

    ทางด้านหนุ่ม วันนี้ก็รีบๆ ผิดหูผิดตาเพื่อนๆ ซะเหลือเกิน แถมยังอารมณ์ดีซะเวอร์เชียว ทำให้อีกสองหนุ่มชักๆ จะงงกับอาการของหนุ่ม

    “เฮ้ยๆ หนุ่ม วันนี้นายเป็นอะไรวะ ทำไมอารมณ์ดีผิดปกติ” เจอดสงสัยไม่ได้ จนในที่สุดก็ถามออกมา

    “ก็บอกไปแล้วว่าอารมณ์ดี เอ่อนี่ วันนี้กลับก่อนนะ ไปละ” หนุ่มบอกเพื่อนเสร็จก็รีบวิ่งมาเลย

    “เอ้า! แปลกเว้ย ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” กรบ่นเพื่อน

    “เอ่อๆ ช่างมันเหอะ เราก็ไปบ้างป่ะ” เจชวนเพื่อนไปบ้าง



    หนุ่มเดินมาถึงร้านเค้ก เขาแวะเข้าไปซื้อเค้กสตอเบอร์รี่ หน้าตาของเค้กน่ารักมากๆ แต่เขาไม่ได้ซื้อไปกินเองหรอก พอออกมาจากร้านเค้ก เขาก็ไปเจอร้านดอกไม้ เขาจึงแวะซื้อดอกกุหลาบข้าวมา 1 ช่อ แล้วรีบกลับบ้านทันที แต่ก่อนจะกลับบ้าน เขาแวะไปที่บ้านของพิม แล้วเอาเค้กพร้อมกับการ์ดไปวางไว้ที่หน้าบ้านของเธอ หลังจากนั้นเขาก็กลับมาที่บ้านของเขา เพื่อนำดอกไม้ไปเก็บไว้อย่างดี แต่แม่ของเขามาเห็นซะก่อน

    “กลับมาแล้วเหรอลูก” แม่ของหนุ่มเดินออกมา

    “ใครให้ดอกกุหลาบมาจ๊ะ” แม่หนุ่มมองดอกกุหลาบในมือของหนุ่มอย่างสงสัย

    “หนุ่มซื้อมาให้น้องพิมฮะ หนุ่มจำได้ว่าน้องพิมชอบดอกกุหลาบสีขาว” หนุ่มมองดอกกุหลาบในมือ

    “อ๋อ งั้นก็เก็บไว้ดีๆ นะลูก เดี๋ยวจะเฉวซะก่อน แล้วไปทานข้าวนะลูก” แม่หนุ่มมองหนุ่มอย่างเข้าใจ และเดินออกไป ส่วนหนุ่มก็ยิ้มกับดอกกุหลาบขาวในมือ



    พลอยถึงบ้านก่อนพิม เห็นถุงเค้กวางอยู่ก็เลยหยิบเข้าบ้าน แล้วเอามาวางไว้บนโต๊ะ แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เพราะสายตาดันไปเห็นการ์ดสีฟ้าที่อยู่ในถุง เธอเลยหยิบขึ้นมาอ่านอีกตามเคย แต่ก็เป็นแบบเดิม นั่นก็คือถึงพิมนั่นเอง

    “อีกละ สงสัยต้องเป็นของอีตารักแรกของพี่พิมแหงๆ ขยันจังเล้ย” พลอยมอง แต่ก็ดีใจแทนพี่สาว และตัดสินใจไม่เปิดอ่านเพราะเป็นเรื่องของพี่ แล้วยัดการ์ดไว้ในถุงเค้กตามเดิม จนพิมเดินเข้าบ้านมา

    “พี่พิม มีคนเข้าเอาเค้กมาให้น่ะ อยู่บนโต๊ะ ลองไปดูดิ” พลอยบอกพี่สาว พิมเดินไปที่โต๊ะ เห็นการ์ดสีฟ้าอยู่ในถุงเค้ก เธอพอจะเดาออกว่าใครเป็นคนเอาเค้กมาวางไว้ เธอรีบเปิดดูการ์ดทันที

    ‘ ถึง…น้องพิม

        พี่จำได้ว่าน้องพิมชอบทานเค้กรสนี้มากที่สุด ทานให้อร่อยนะคะ

                            …พี่หนุ่ม…’

    พิมหันมามองพลอย เพราะสงสัยว่าเธอจะแอบเปิดดูอีกรึเปล่า แต่พลอยรู้ทันเพราะเดาสายตาพี่สาวออก เลยพูดออกไป

    “เฮ้ยๆๆ อย่ามองหนูแบบนั้นน้าพี่พิม หนูแค่เอาเข้ามาให้ ยังไม่ได้เปิดดู” พลอยบอก

    “แล้วเห็นคนเอามาให้มั๊ย” พิมถาม

    “อืม…ไม่เห็นหรอก พลอยเห็นมันอยู่หน้าบ้าน พลอยเลยหยิบมา” พลอยบอก

    “เหรอ ไม่เห็นเหรอ” พิมหน้าเศร้าๆ

    “เป็นอะไรล่ะพี่พิม เค้าเอาเค้กมาให้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ” พลอยถามพี่สาว

    “ก็พี่…” พิมยังพูดไม่ทันจบ พลอยก็ต่อท้ายให้อย่างรวดเร็ว

    “พี่อยากเจอพี่หนุ่ม” พลอยบอก พิมหันมามอง

    “เอาหน่าๆ ยังไงก็ต้องได้เจอ เค้าไม่หลบพี่หรอก” พลอยพูดปลอบใจ พิมยิ้มให้น้อง แล้วเอาเค้กไปเก็บ พลอยสงสัยว่าทำไมพิมไม่กิน

    “ไม่กินล่ะพี่” พลอยถาม

    “พี่อยากเก็บไว้มากกว่า” พิมมองเค้กในมืออย่างมีความสุข พลอยมองอย่างเข้าใจ



    ตกกลางคืน พิมนอนคิดถึงแต่ภาพหนุ่มในสมัยยังเด็ก และเอารูปเก่าๆ มานั่นดู เธอนั่งอมยิ้มอย่างมีความสุข แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้ม เมื่อคิดถึงเรื่องผ้าเช็ดหน้าและเค้ก

    “ทำไมพี่หนุ่มไม่เอามาให้พิมด้วยตัวเองหล่ะคะ” พิมพูดกับตัวเอง  และแล้วก็มีความคิดนึง แว่บเข้ามาในสมองของเธอ เธอรีบเอากระดาษมา และขีดเขียนข้อความลงไปบนกระดาษ และเอาไปวางที่ตำแหน่งหน้าบ้าน

    “ส๊าธุ! ขอให้พี่หนุ่มเห็นทีเถอะ” พิมพนมมือ แล้วเดินเ



    เวลาใกล้ๆ เช้า หนุ่มเอาดอกกุหลาบสีขาวที่เขาเก็บอย่างทะนุถนอม เขาเอาออกมา แล้วเอามาวางไว้หน้าบ้านของพิมเหมือนที่เขาทำตอนเย็น และแล้วหนุ่มก็เหลือบไปเห็นการ์ดของพิม เขาจึงหยิบขึ้นมา แต่ว่าไม่อ่านที่หน้าบ้านของพิม เขาเก็บไปอ่านที่บ้านของเขา

    ‘ถึง…พี่หนุ่ม

        พิมคิดถึงพี่หนุ่มจังเลยค่ะ เมื่อไรเราจะได้เจอกันคะ พิมอยากเจอพี่หนุ่มมากที่สุดเลยค่ะ

                            …น้องพิม…’

    หนุ่มอ่านการ์ดแล้วรู้สึกหนักใจเล็กน้อย ตอนนี้หัวสมองเขามึนมาก เขาจึงกลับมานอนพักต่อ

    

    เมื่อถึงตอนเช้า พิมรีบวิ่งมาที่หน้าบ้าน เพื่อจะมาเอาการ์ดที่เธอวางไว้ให้หนุ่ม แต่มันไม่มี จะมีก็เพียงแต่ดอกกุหลาบสีขาวช่องามที่กำลังบานเต็มที่มาแทนที่การ์ดของเธอ ถึงแม้จะค่อนข้างผิดหวัง แต่เธอก็ดีใจ ว่าพี่หนุ่มยังจำได้ ว่าเธอชอบกุหลาบขาวที่สุด