ความทรงจำในผืนผ้า

ลำดับตอนที่ #2 : ความหลัง

วันนั้น มด กิ่ง และบุ้งไม่ได้เห็นพิมเกือบทั้งวัน เธอไม่ได้เข้าเรียนพร้อมเพื่อนๆ ของเธอ แต่เธอกลับมานั่งอยู่ที่ศาลาริมน้ำในมหาวิทยาลัย มด กิ่ง และบุ้งเดินมาหา แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรด้วย เพราะอยากให้เพื่อนอยู่เงียบๆ จึงได้แต่มองดูห่างๆ และกระซิบคุยกัน

    “กะอีแค่ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียว ทำไมมันต้องร้องไห้ซะขนาดนี้ด้วยนะ” กิ่งกระซิบเบาๆ กับมด

    “คงเป็นของสำคัญมั่ง ดูดิ ร้องไห้ตั้งแต่เช้า นี่ก็ไม่ยอมเข้าเรียนเกือบทั้งวัน” มดกระซิบตอบ ก่อนจะหันไปหาบุ้ง บุ้งยืนมองพิมอยู่นานแล้ว จึงเดินเข้าไปหา เขาหวังว่าเขาอาจจะทำให้พิมสบายใจได้บ้าง

    “พิม ทำไมไม่เข้าเรียนหล่ะ เดี๋ยวเรียนไม่ทันเพื่อนๆ นะ” บุ้งถามด้วยความเป็นห่วงเอามากๆ

    “เราคิดว่าถ้าเข้าไปก็คงจะเรียนไม่รู้เรื่องน่ะ” พิมบอกเสียงเศร้ากับบุ้ง

    “อืม…เราว่านี่มันก็ใกล้จะเลิกแล้ว เดี๋ยวเราไปส่งนะ” บุ้งพูดกับพิม

    “เอ่อๆ เดี๋ยวเรา 2 คนก็จะไปด้วย จะได้ไม่เหงาไง” กิ่งบอกด้วยอีกคน

    “ขอบใจจ๊ะ” พิมหันมาตอบแบบยิ้มๆ ที่ดูสดใสซะเหลือเกิน แต่ก็ยังปดปิดความเศร้าบนใบหน้าไม่มิด



    ทางด้านของหนุ่ม เขายังคงเหม่อลอยถึงพิมพ์อยู่ เขายังคงกำผ้าเช็ดหน้าของเธอไว้แน่น แต่ทำไมเขาถึงไม่ยอมคืนเธอหล่ะ?? นั่นเป็นเพราะ เขาอยากจะนึกให้ได้ ว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ เขาเคยเห็นมันที่ไหน แต่เมื่อเห็นเจ และกรเดินเข้ามา เขาก็ต้องรีบเก็บผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น

    “เฮ้ย! เจนายว่ามั๊ย น้องคนที่เราเห็นตอนเช้าน่ารักดีว่ะ” กรพูด

    “น้องไหนของนายอีก วันนี้เราก็เห็นตั้งหลายน้อง” เจหันมาถาม

    “เอ้า! ก็น้องคนที่ทำผ้าเช็ดหน้าอะไรนั่นหายไปไง ที่ร้องไห้เมื่อเช้าเนี๊ยะ จำได้ป่ะ” กรถามอีกครั้งเพื่อตอกย้ำความจำ เจนึกอยู่

    “อ๋ออออ…น้องคนที่น่ารักๆ นั่นน่ะเหรอ เอ่อๆๆ ใช่ น่ารักดี ใช่ป่ะหนุ่ม” เจหันมาถามหนุ่มบ้าง

    “หะๆ เอ่อ…ก็น่ารักดี” หนุ่มถูกถามแบบไม่ได้ตั้งตัว แต่ก็ตอบไปแบบเก็บอาการ เพราะเขาก็คิดว่า พิมน่ารักมากๆ แต่กลัวเพื่อนจับได้

    “ว่าแต่ทำไมผ้าเช็ดหน้าของน้องเค้าหายผืนเดียว ทำไมต้องร้องไห้ซะขนาดนั้นวะ??” เจถาม

    “โธ่! ไอ้บื้อเอ้ย” กรตบหัวเจเบาๆ

    “ผู้หญิงน่ะ เค้ามักจะให้ความสำคัญกับสิ่งของเล็กๆ น้อยๆ ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมันอาจจะเป็นความหลัง หรือความประทับใจอะไรของเค้าก็ได้ นายนี่มันไม่เข้าใจผู้หญิงเอาซะเล้ย” กรตอบ

    “อ่าว! ก็เราไม่ได้เป็นเสือผู้หญิงเหมือนนายซะหน่อย เรื่องผู้หญิงน่ะรู้หมด ทีเรื่องเพื่อนยังลืม” เจตอบประชด

    “เค้าไม่ได้เรียกว่าเสือผู้หญิง เค้าเรียกว่า รู้ใจผู้หญิงต่างหาก” กรตอบ

    “พวกนายจะเถียงกันอีกนานมั๊ย” หนุ่มหันมาถาม ทำให้อีก 2 คนต้องหยุดเถียงกัน

    “กลับเหอะ” หนุ่มพูดเสร็จก็ลุกไปทันที ทำให้อีก2หนุ่มต้องรีบวิ่งตาม

    “มันเป็นอะไรของมันวะวันนี้” เจพูดกับกร

    “มีความรักมั้ง” กรตอบ แล้ววิ่งตามหนุ่มไป



    มด กิ่ง และบุ้ง เดินมาส่งพิมที่บ้าน และชวนเธอคุยด้วย เพื่อที่จะได้ไม่ให้พิมเศร้าใจไปมากกว่าเดิม และทำให้พิมผ่อนคลายขึ้นด้วย

    “เอ่อนี่พิม แล้ววันนี้เธอไม่ทำงานพิเศษเหรอ” มดถาม

    “วันนี้ผู้จัดการเค้าปิดร้านวันนึงน่ะ เค้าไปธุระต่างจังหวัด เราก็เลยได้หยุดด้วย” พิมหันมาตอบ ตอนนี้เธอไมได้ร้องไห้แล้ว แต่ว่าแววตาของเธอยังคงแดงก่ำ และมีความเสียใจอยู่ในนั้น

    “อ่อ งั้นก็ดีแล้วแหละ เธอจะได้พักผ่อนไง” กิ่งบอก เมื่อทั้งหมดเดินมาถึงบ้านพิมแล้ว

    “ถึงบ้านแล้ว มีอะไรก็โทรหาเราได้นะพิม แล้วก็อย่าลืมอ่านหนังสือหล่ะ อย่าหลับดึกนะ เราเป็นห่วง” บุ้งบอกกับพิมด้วยความเป็นห่วง พิมพยักหน้า แล้วเดินเข้าบ้านไป

    “กลับมาแล้วเหรอลูก” แม่พิมเดินมาหา

    “แล้วตาลูกทำไมแดงๆ หล่ะ ร้องไห้เหรอลูก” แม่พิมถามด้วยความเป็นห่วง

    “แม่คะ พิมทำของสำคัญหาย” พิมบอกแม่ และเริ่มร้องไห้อีกครั้ง

    “ผ้าเช็ดหน้า??” แม่พิมมองหน้าเป็นเชิงถาม พิมพยักหน้า เพราะเธอพูดไม่ออก

    “พิม ของมันหายไปแล้วนะลูก เราน่าจะเก็บไว้แค่ความประทับใจก็พอ แม่ว่าลูกไปนอนพักก่อนดีมั๊ยจ๊ะ เดี๋ยวแม่ทำอะไรให้ทาน” แม่เสนอ

    “หนูไม่หิวค่ะแม่ พ่อกับแม่แล้วก็น้องไม่ต้องรอทานข้าวเย็นนะคะ” พิมพูดเสร็จก็เดินขึ้นห้องไป

    

    พิมเดินเข้าห้อง แล้วมาร้องไห้กับเตียงนอนของเธอ พิมหยิบรูปในกรอบรูปขึ้นมา เป็นรูปถ่ายของเธอตอนเด็กและเด็กผู้ชายอีกหนึ่งคน พิมนั่งนึกถึงความหลังสมัยเธอยังเด็ก ตอนนั้นเธออายุ 8 ขวบ เธอรู้จักเด็กผู้ชายข้างบ้านคนนึง เขาอายุมากกว่าเธอเขาเป็นคนที่เธอรัก เธอยังคิดถึงเขาตลอดเวลา แต่แล้ววันนึงเธอกำเขาก็กำลังจะแยกจากกันโดยที่พิมไม่ทันตั้งตัว

    “น้องพิม น้องพิม” เด็กผู้ชายอายุประมาณ 10 ขวบกำลังวิ่งมาหาเธอที่ให้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

    “พี่หนุ่ม น้องพิมกำลังรอพี่หนุ่มอยู่เลยค่ะ” พิมหันมายิ้มให้เด็กชายหนุ่ม

    “น้องพิม พี่จะย้ายไปอยู่ที่เชียงใหม่กับคุณน้า” หนุ่มบอก พิมเริ่มร้องไห้

    “ไม่เอา น้องพิมไม่ให้พี่หนุ่มไป” พิมร้องไห้

    “พี่จะกลับมาหาน้องพิมอีกนะ พี่กำลังจะไปแล้ว พี่จะคิดถึงน้องพิมตลอดเลย” หนุ่มบอกกับพิม

    “พี่หนุ่มต้องกลับมาหาน้องพิมนะคะ” พิมร้องไห้พูดกับพี่หนุ่มของเธอ

    “พี่จะกลับมาหาน้องพิม” หนุ่มพูดแล้วล้วงเอาของอย่างนึงให้กับพิม

    “พิม แม่พี่ปักผ้าเช็ดหน้าให้ 2 ผืน พี่ให้น้องพิมผืนนึงนะ ดูสิ มีชื่อของเรา 2 คนด้วย” หนุ่มเอาผ้าเช็ดหน้าให้พิม พิมก้มลงดูผ้าเช็ดหน้าที่ได้จากหนุ่ม มันเป็นผ้าเช็ดหน้าสีฟ้า สีที่พิมชอบ มีอักษรภาษาอังกฤษที่เป็นชื่อของหนุ่มและพิมปักไว้

    “พิมจะเก็บไว้นะคะ พี่จะรอพี่หนุ่มค่ะ พี่หนุ่มกลับมาเร็วๆ นะคะ” พิมร้องไห้

    “พี่ต้องไปแล้ว คุณน้ามาตามแล้ว” หนุ่มหันไปเมื่อเห็นน้ยืนรออยู่

    “ลาก่อนนะคะน้องพิม” หนุ่มลา พิมกระโดดหอมแก้มหนุ่มเป็นครั้งสุดท้าย

    “พี่หนุ่ม พี่หนุ่ม…” พิมร้องเรียกหนุ่ม เมื่อเห็นเขาวิ่งไป และร้องเรียกเขาจนเขาวิ่งไปลับสายตา



    เช้าวันต่อมาหน้าบ้านของหนุ่ม แม่ของเขาเห็นพิมมานั่งอยู่หน้าบ้านตั้งแต่เช้า เธอมานั่งรอ รอหนุ่มกลับมาหาเธอ

    “หนูพิม หนูมานั่งที่นี่ตั้งแต่เมื่อไรลูก” แม่หนุ่มถามด้วยความตกใจ

    “คุณป้าคะ พี่หนุ่มกลับมารึยังคะ น้องพิมคิดถึงพี่หนุ่มค่ะ” พิมร้องไห้

    “พี่หนุ่มเค้าต้องมาลูก เค้าจะกลับมา” แม่ของหนุ่มนั่งลงข้างๆ พิม และกอดพิมไว้ด้วยความรัก



    “พิม พิมลูก พิม ตื่นเถอะลูก” แม่พิมเข้ามาในห้อง พิมเผลอหลับไป แต่กอดรูปในมือไว้แน่น

    “แม่คะ” พิมตื่นขึ้นมา

    “คิดถึงพี่หนุ่มเหรอลูก” แม่พิมถาม พิมพยักหน้า แม่ของเธอหัวเราะเบาๆ

    “ไปทานข้าวเถอะลูก ทานข้าวไม่ตรงเวลาเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะลูก” แม่พิมบอก

    “ค่ะ” พิมเดินลงไปทานข้าว



    ทางด้านหนุ่ม เขายังคงคิดถึงพิมต่อไป เพื่อนๆ เองก็ชักจะรู้สึกแปลกๆ เข้าซะแล้ว เพราะว่าตั้งแต่ที่มหาวิทยาลัย หนุ่มเหม่อมาตลอดทั้งวัน จนเพื่อนๆ เริ่มจะเดากันออกแล้ว ว่าอีตาหนุ่มคงโดนศรรักปักอกแหงๆ

    “มันเป็นอะไรของมันวะ เหม่อมาตั้งแต่ที่มหา’ลัยละ” เจถาม

    “หรือว่ามันปิ๊งน้องคนเมื่อเช้าวะ??” กรหันมาหาเจ

    “เอ่อ มีส่วนว่ะ ดูวันนี้มันนุ่มนวลกับน้องเค้าจังเลย 555” เจนึกได้ก็หัวเราะ แล้วทั้ง 3 หนุ่มก็มาถึงบ้านหนุ่มกันพอดี พวกเขาเจอกันแม่ของหนุ่ม

    “หวัดดีจ๊ะลูกๆ หนุ่มพาเพื่อนๆ มาทานน้ำ ทานขนมกันก่อนมั๊ยลูก” แม่หนุ่มออกมา แต่หนุ่มไม่ได้ยิน เขาเดินเหม่อขึ้นไปบนห้อง ทำเอาแม่ของหนุ่มงงๆ

    “เค้าเป็นอะไรจ๊ะเนี๊ยะ แม่ถามก็ไม่ได้ตอบ” แม่หนุ่มหันมาถามเจและกรอย่างสงสัย

    “มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วละฮะคุณป้า” เจบอก

    “ก็เมื่อเช้านะฮะ พวกเราเรียกก็ไม่ได้ยิน แถมยังดูเหม่อๆ ตั้งแต่เจอสาวน้อยคนนึงด้วยฮะ” กรบอก

    “สาวน้อย???” แม่หนุ่มหันมามองหน้าเป็นเชิงถาม

    “คือเมื่อเช้านี้พวกเราเจอสาวคนนึงฮะคุณป้า น่ารักมากๆ น้องเค้าร้องไห้อยู่น่ะฮะ” เจบอก

    “ฮะ น้องเค้าทำผ้าเช็ดหน้าหาย เห็นเค้าบอกว่าสำคัญมากเลยฮะ” กรเสริมอีกคน

    “น่ารักด้วยนะฮะคุณป้า แต่ผมสงสัยว่า ทำไมน้องเค้าร้องไห้ซะขนาดนั้น ผ้าเช็ดหน้าฝืนเดียวเอง” กรสงสัย แต่แม่ของหนุ่มพอจะเดาออก

    “อ๋อ เหรอจ๊ะ” แม่หนุ่มพูดยิ้มๆ



    ทางด้านหนุ่ม เมื่อขึ้นห้องแล้ว ก็หยิบผ้าเช็ดหน้าของพิมขึ้นมามองแล้วมองอีก แต่แล้ว เขาก็จับโดนอะไรบางอย่างบนผ้าเช็ดหน้า เป็นเหมือนรอยปัก เขาลองคลี่ผ้าเช็ดหน้าดู เห็นอักษรภาษาอังกฤษอยู่ เป็นชื่อคน 2 คน เขานึกอะไรขึ้นมาได้ทันที เขารีบวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าของเขา และหยิบของสิ่งหนึ่งออกมา นั่นก็คือ…ผ้าเช็ดหน้าผืนสีฟ้า เหมือนของพิม ทันทีที่เขาคลี่มันออกมา เขาก็ระลึกความหลังได้ทันทีเมื่อเขาเห็นตัวอักษรบนผืนผ้า เขาวิ่งลงไปหาแม่ของเขาทันที

    “แม่ แม่ฮะ แม่” หนุ่มตะโกนเรียกแม่ของเขาลั่นบ้าน

    “ว่าไงจ๊ะลูก อย่าวิ่งสิลูก เดี๋ยวตกบันได” แม่ของหนุ่มร้องเมื่อเห็นลูกชายวิ่งลงมาอย่างรีบร้อน

    “แม่ฮะ แม่จำผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ได้มั๊ยฮะ” หนุ่มยื่นผ้าเช็ดหน้าให้แม่เขาดู

    “ทำไมจะจำไม่ได้หล่ะ ก็แม่เป็นคนเย็บเอง” แม่หนุ่มมองหน้าหนุ่มแบบยิ้มๆ

    “หนุ่มเจอเจ้าของแล้วใช่มั๊ยลูก” แม่หนุ่มถามอย่างอ่อนโยน

    “เจอแล้วฮะแม่ หนุ่มไม่เคยลืมเค้าเลยฮะ แต่ว่าเค้าคงลืมหนุ่มไปแล้ว” ประโยคสุดท้ายทำเอาเขาหน้าตาเศร้าลงมันตาเห็น

    “แม่ฮะ น้องเค้ายังอยู่แถวๆ บ้านเรารึเปล่าฮะ” หนุ่มถามอย่างกระตือรือล้น

    “อยู่จ๊ะ เค้าไม่เคยไปไหนเลยลูก เขาไม่เคยย้ายไปไหน เขายังอยู่” แม่หนุ่มรู้ใจลูกชาย และเดินนำมาที่หน้าต่างซึ่งเห็นบ้านหลังหนึ่งชัดเจน หนุ่มมองบ้านหลังนั้นอย่างคุ้นเคย เพราะเขาชนเธอแถวๆ นั้น บ้านของเธอเปลี่ยนแปลงไปมาก จากเมื่อก่อนที่เป็นบ้านไม้หลังเดียว แต่ตอนนี้เป็นบ้าน 2 ชั้น พื้นที่ก็ยังกว้างขวางเหมือนเดิม พอๆ กับบ้านของหนุ่ม

    “บ้านหลังนั้นไงลูก เป็นบ้านของเจ้าของผ้าเช็ดหน้า” แม่หนุ่มชี้ให้ดูบ้านของพิม

    “เพื่อนๆ ลูกเล่าให้แม่ฟังแล้วหล่ะ” แม่หนุ่มบอกยิ้มๆ

    “หนุ่ม ลูกทำไมไม่เอาผ้าเช็ดหน้าไปคืนพิมเค้าละลูก” แม่หนุ่มหันมาถาม

    “วันนี้เค้าจะได้คืนฮะแม่” หนุ่มยังคงมองบ้านของพิม