ความทรงจำในผืนผ้า

ลำดับตอนที่ #1 : พบกันครั้งแรก

    หนุ่ม เป็นหนุ่มหล่อที่สาวๆ หลายๆ คนเห็นแว่บแรกก็ต้องหลงเสน่ห์ เขาเป็นคนเสน่ห์แรง หน้าตาดี ผิวพรรณเนียนเหมือนผู้หญิง นั่นเป็นเพราะ นั่งคงเป็นเพราะเขามีแม่เป็นช่างเสริมสวย ระดับความเป็นอยู่ของหนุ่มก็ถือว่าดีพอควร ไม่ถือว่ารวยมาก เขาอยู่กับแม่ของเขาเพียงแค่ 2 คน แม่ของหนุ่มรักหนุ่มมาก และคอยให้คำปรึกษาหนุ่มทุกเรื่อง ทั้งความรัก การเรียน และเรื่องของหัวใจ ทุกวันที่ร้านแม่ของหนุ่มก็จะมีสาวๆ มาใช้บริการไม่เว้นแต่ละวัน  จอยเองก็เป็นสาวเปรี้ยวที่มาหลงเสน่ห์หนุ่มเช่นกัน แต่ว่าหนุ่มไม่ได้สนใจ เขาเห็นว่า จอยเป็นเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น



    ทุกๆ เช้าก่อนที่หนุ่มกำลังจะออกไปเรียนที่มหาวิทยาลัย ก็จะมีเสียงลูกค้าสาวๆ มาออในอยู่ในร้าน เพื่อที่จะรอส่งหนุ่ม ซึ่งหนุ่มเองก็รู้สึกรำคาญใจอยู่นิดๆ เพราะคนพวกนั้นก็เป็นลูกค้าของแม่ของเขา เช้านี้ก็เช่นกัน แต่ที่น่ากวนใจหนุ่มที่สุดก็คงเป็นจอยนั่นเอง

    “หนุ่ม หนุ่มจะไปเรียนแล้วเหรอ เดี๋ยวจอยเดินไปส่งนะ หนุ่มนะ นะๆๆๆ” จอยเห็นหนุ่มก็เซ้าซี้

    “ไม่เป็นไรหรอกจอย หนุ่มก็ไปหนุ่มก็ไปของหนุ่มเองทุกวันนะ จอยอยู่นี่แหละดีแล้ว” หนุ่มปฏิเสธอย่างนิ่มๆ

    “เอางั้นเลยเหรอ” จอยถามแบบผิดหวัง ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าไม่น่าจะถาม เพราะเดาคำตอบออก

    “อืม เราไปเองได้” หนุ่มตอบยิ้มๆ

    “งั้นก็โชคดีละกันนะ” จอยพูดเสร็จก็ทำท่าจะกระโดดกอดหนุ่ม แต่หนุ่มรู้ทันเลยเดินเลี่ยงออกมาก่อน ส่วนสาวๆ คนอื่นๆ ก็มองเจอยแบบหมั่นไส้ เพราะบังอาจทำตัวสนิทสนมกับหนุ่มในฝัน จอยเห็นเลยตวาดใส่

    “มองอะไรกันยะ” ว่าแล้วก็หันมาตะโกนบอกลาหนุ่ม

    “โชคดีนะหนุ่ม” จอยโบกมือให้อย่างอารมณ์ดี



    ข้างๆ บ้านของหนุ่ม พิม กำลังจะออกไปเรียนเช่นกัน พิมเป็นเด็กหน้าตาสะสวย น่ารัก หนุ่มๆ เห็นก็ต้องชอบ เพราะเธอเป็นเด็กร่าเริงอารมณ์ดี เธอเป็นเด็กสาวที่ขยัน ค่อนข้างสู้ชีวิตพอสมควร ทั้งๆ ที่ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ยากจนอะไรมากมาย แต่เธอก็ยังอยากจะใช้ชีวิตที่เรียบง่าย เธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับหนุ่ม แต่ก็ไม่ค่อยได้เห็นหน้าหนุ่มซักเท่าไร ทั้งๆ ที่เรียนอยู่คณะเดียวกัน หนุ่มเองก็ไม่เห็นหน้าพิมเช่นกัน ทั้งๆ ที่เรียนอยู่คณะเดียวกัน แถมบ้านยังอยู่ติดๆ กันอีก

    “แม่คะ หนูไปเรียนนะคะแม่” พิมตะโกนบอกแม่อย่างเร่งรีบ เพราะว่าวันนี้เธอสายพอสมควร

    “นี่ลูก ไม่ต้องรีบก็ได้ลูก เดี๋ยวก็ล้มไปหรอก” แม่บอกพิม

    “ค่ะๆ แม่” พิมบอกแม่ก็วิ่งออกไป แต่เธอวิ่งไม่ได้มองทาง เลยไปชนหนุ่มเข้าเต็มๆ



    “ว๊าย!” พิมร้อง

    “เฮ้ย!” หนุ่มก็ตกใจเช่นกัน ของๆ ทั้งสองที่ถือมาก็ตกหล่นเต็มไปหมด ทำให้ต้องก้มลงเก็บพร้อมๆ กัน

    “ขอโทษค่ะ ขอโทษคะ ชั้นรีบมากเลยค่ะ ขอโทษจริงๆ นะคะ” พิมพูดไปด้วยเก็บของไปด้วยโดยที่ไม่มองหน้าหนุ่ม เพราะว่าเธอรีบมาก

    “เอ่อ…ไม่เป็นไร” หนุ่มมองเห็นหน้าพิมแว่บนึง เขาต้องมองเธอค้างเพราะว่าเธอสวย แต่แล้วก็ต้องก้มลงเก็บของต่อ

    “ขอโทษอีกทีนะคะ” พิมวิ่งไปโดยที่ไม่มองหน้าหนุ่มเลย เขาเห็นเธอทำของสิ่งหนึ่งตกไว้ นั่นก็คือ ผ้าเช็ดหน้าฝืนสีฟ้า เขารู้สึกคุ้นๆ แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอมันที่ไหน  เขาก้มลงมามองเธออีกครั้ง แต่เธอก็วิ่งไปไกลลับสายตาของเขาแล้ว

    ‘ขอให้ได้เจอกันอีกนะ’ หนุ่มคิดในใจพร้อมกับกำผ้าเช็ดหน้าไว้ในมือ แล้วก็มุ่งหน้าไปมหาวิทยาลัย



    ที่มหาวิทยาลัย นักศึกษาต่างเดินกันพลุ่กพล่านอยู่เต็มหมาวิทยาลัย พิมพึ่งจะมาถึง หนุ่มเองก็เช่นกัน แต่ 2 คนก็ยังไม่ได้เจอกัน

    “มาแล้วๆ “ พิมวิ่งมาที่โต๊ะ มาหาเพื่อนๆ ของเธอ

    “เอ้า! ไหงวิ่งมาแบบนั้นหล่ะ” มดถาม

    “ก็วันนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ??” พิมบอก

    “เอ้ย! ขอโทษ ลืมโทรบอก อาจารย์เค้าขอเลื่อนไปแล้ว วันนี้เค้าติดธุระด่วนมากๆ” มดบอก

    “อ่าว ชั้นนึกว่าชั้นสายนะ ให้ชั้นวิ่งมาซะไกลเลย” พิมทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะ

    “เธอตื่นสายด้วยใช่มั๊ยหละ เธอนี่มันขยันจริงๆ เลย ฐานะทางบ้านก็ออกจะดี แต่ทำไมต้องไปทำงานให้เหนื่อยเปล่า” กิ่งพูดขึ้น

    “จะให้เราอยู่แต่บ้านมันก็น่าเบื่อ ไม่ค่อยมีอะไรทำ ให้ไปทำงานนอกบ้านบ้างนั่นแหละ ดีแล้ว” พิมบอก

    “พิมนี่ขยันจังเลยนะ” บุ้ง เพื่อนชายในกลุ่มคนเดียวชมเธอด้วยท่าทางชื่นชม เพราะว่าบุ้งปลื้มพิมเอามากๆ

    “เฮ้ย! มันก็ขยันแบบนี้มาตั้งนานแล้วแหละ เรียนก็เก่ง ใครได้เป็นแฟนน่ะโชคดีมากกก” มดแอบแซว

    “นี่ๆ พูดถึงคนที่perfectแบบนี้มีอีกคนนะ” กิ่งพูดขึ้นแบบยิ้มแย้ม

    “นี่ๆ อย่าบอกว่าเป็นอีตาพี่หนุ่มอะไรนี่นะ พูดกันถึงบ่อยจัง ชั้นขี้เกียจฟังแล้ว อย่าพูดถึงได้มั๊ย” พิมบ่น เมื่อรู้ว่าเพื่อนๆ จะพูดถึงเรื่องอะไร

    “เอ้า! เธอไม่ฟังก็ไม่ต้องฟังสิ เค้าออกจะดีเนอะ เพอร์เฟคจะตาย เนอะ” มดคุยกับกิ่ง

    “ใช่ๆ คนอะไรก็ไม่รุ หน้าตาดี แถมยังเรียนเก่ง แต่เสียอย่างเดียว ไม่รวย” กิ่งพูดแล้วก็หัวเราะร่วน

    “เหอะๆ หน้าตาดี แต่ไม่รวย พวกเธอนี่ก็สรรหาเรื่องมาคุยกันนะ วันๆ คุยกันแต่พี่หนุ่มๆๆ เรียนอยุ่คณะอะไรก็ไม่รุ ไปรู้จักเค้าได้ยังไงกัน” พิมบ่นอีก

    “อ้าว! ยัยพิม เธอไปมุดอยู่ในไหนมา พี่หนุ่มเค้าก็เรียนคณะเดียวกับเรานั่นแหละ” กิ่งหันมาบอกแบบทึ่งๆ เพราะเธอคิดว่าฟ้าคงไม่สนใจแค่อย่างเดียว แต่ไม่นึกว่าจะไม่รู้ด้วยว่าพิมจะไม่รู้ว่าหนุ่มเรียนคณะเดียวกันกับเธอ

    “ก็ชั้นไม่ได้สนใจนี่หน่า” พิมบอก

    “อย่างยัยนี่จะสนใจใครหล่ะ” น้ำผึ้ง สาวลูกเศรษฐีที่ไม่ค่อยจะชอบหน้าพิมเดินมาหาเรื่องที่โต๊ะของพิมและเพื่อนๆ

    “นี่ยัยน้ำผึ้ง เธอมาแอบฟังคนอื่นเค้าคุยกันได้ไง ไม่มีมารยาทเอาซะเลย เป็นผู้ดีซะเปล่า” กิ่งใส่น้ำผึ้งเป็นชุด

    “อย่างพวกเธอชั้นไม่จำเป็นต้องมีมารยาทด้วยหรอกยะ” น้ำผึ้งพูดแล้วมองพิมอย่างดูถูก

    “นี่แม่สาวน้อยแสนขยัน เธอไม่คิดจะยุ่งกับพี่หนุ่มของชั้นน่ะ ดีแล้วนะ ถ้าไม่อยากมีปัญหา” น้ำผึ้งพูดกับพิม

    “ชั้นก็ไม่ได้อยากยุ่งกับพี่หนุ่มของเธอนักหรอก” พิมพูดกลับไปแบบเรียบๆ

    “เธอเองก็รีบไปซะเถอะ พวกเราจะอยู่กันเงียบๆ ไม่อยากให้ใครมารบกวน” บุ้งพูดขึ้น

    “ต๊าย แฟนออกรับแทนเหรอ” น้ำผึ้งมองบุ้งอย่างดูถูกอีกคน

    “เค้าเป็นเพื่อนของชั้น เธอน่ะ ไปไกลๆ ได้แล้ว” พิมพูดอย่างหมดความอดทน

    “ชั้นไปแน่ ชั้นแค่มาพูดกันเธอแค่นั้นแหละ” น้ำผึ้งเดินไป

    “ยัยปากกระโถน!!!” มดด่าตามหลัง

    “ปากอย่างนี้มันน่า…” กิ่งจะพูดต่อ แต่พิมขัด

    “เอ่อๆๆ ช่างเค้าเหอะ ยัยนี่ก็กัดกับเรามสตั้งแต่สมัยไหนแล้ว” พิมบอก พร้อมกับควานหาของบางอย่างในกระเป๋าของเธอ

    “เอ้! หายไปไหนน้า ก็เมื่อเช้ายังเอามาอยุ่เลยนี่น่า” พิมบ่น แล้วก็เริ่มควานกระเป๋าอย่างเอาเป็นเอาตาย

    “เฮ้ยๆๆ พิม เบาๆ ก็ได้ หาอะไรของแก” กิ่งถาม

    “ให้เราช่วยหามั๊ยพิม” บุ้งถาม

    “จ๊ะ นี่ๆ พวกเธอ ช่วยหาหน่อยสิ” พิมบอก เพื่อนๆ ก็ช่วยกันหา แต่ว่ายังไม่รู้ว่าจะหาอะไร

    “เอ่อเดี๋ยวๆ เมื่อกี้เธอบอกให้พวกเราช่วยหาของ แต่จะให้พวกเราหาอะไรหล่ะ??” มดถาม

    “ผ้าเช็ดหน้า สีฟ้า มีตัวอักษรปักอยู่” พิมบอกพร้อมก้มลงหา

    “แล้วปักคำว่าอะไรเหรอ” บุ้งถาม พิมชะงักไปนิดนึง

    “เอ่อ..ช่างเถอะ หาผ้าเช็ดหน้าผืนสีฟ้าที่มีลายปักอยู่ก็พอ” พิมไม่บอก แต่ขอให้ช่วยหา เพื่อนๆ ก็ช่วยกันหา แต่หายังไงก็หาไม่เจอ เพราะผ้าเช็ดหน้าผืนที่พูดถึงมันอยู่ที่หนุ่ม เขาเดินกำผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมาตลอดทาง พร้อมกับนึกอยู่ตลอดว่า ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ เขาเคยเจอที่ไหนมาก่อน เขาเดินสวนกับเพื่อนๆ ของเขาไป เพื่อนๆ เรียกก็ไม่ได้ยิน เพราะเขาเหม่อลอยถึงเจ้าของผ้าเช็ดหน้าอยู่นั้นเอง

    “หนุ่ม เฮ้ย! หนุ่มๆๆๆ ไอ้หนุ่ม หนุ่มเว้ย หนุ่ม!!” เพื่อนๆ ช่วยกันตะโกนเรียกจนหนุ่มรู้สึกตัว

    “อ่าวเฮ้ย! มานายมากันเช้าดีนี่” หนุ่มทักแบบปกติ แต่สำหรับเพื่อนๆ มันแปลกไป

    “เฮ้ยๆๆ วันนี้นายเป็นอะไรวะ พวกเราก็มากันเวลานี้อยู่แล้ว” กรบอก

    “นั่นดิ แล้วทำไมเดินเหม่อมาอย่างงั้นวะ” เจก็ร่วมยิงคำถามด้วย

    “อ๋อ เอ่อ…คือ ไม่มีอะไรว่ะ นึกอะไรมาเพลินๆ โทษทีเว้ย” หนุ่มบอก แต่เพื่อนๆ ก็ยังคงสงสัย เพียงแต่ไม่ถามอะไรให้มากความ

    “ป่ะๆ ไปเข้าเรียนกัน ใกล้ถึงเวลาแล้ว แต่คราวนี้เราต้องลากนายไปด้วย เพราะว่าสาวๆ จะได้มองเราบ้าง จริงมั๊ยเจ” กรถามเจ

    “แน่นอน 555” เจหัวเราะร่วน พร้อมกับเดินลากหนุ่มไป



    ทางด้านพิมและเพื่อนๆ ก็ยังคงหาผ้าเช็ดหน้าต่อไป แต่ว่าหายังไงก็หาไม่เจอซะที ทำให้พิมเริ่มเหนื่อยใจ บุ้ง มด และกิ่งเริ่มสงสาร เพราะพิมทำท่าเหมือนจะร้องไห้

    “พิม ช่างมันเถอะ หายแล้วก็ซื้อใหม่ได้นะ ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวเอง” บุ้งปลอบใจ

    “ไม่ได้หรอกบุ้ง ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมีความสำคัญกับเรามากเลยนะ เราต้องหามันให้เจอ” พิมพูดออกมาอย่างเหนื่อยใจ แล้วก็หาผ้าเช็ดหน้าต่อ ส่วนเพื่อนๆ ก็ได้แต่มองพิมด้วยความสงสารระคนความแปลกใจ ว่าทำไมผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น จึงมีความสำคัญกับพิมมากมายขนาดนี้

    “มด แกเคยเห็นผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นป่ะ แกสนิทกับมันมากกว่านะ ไปบ้านมันบ่อยด้วย น่าจะเคยเห็นบ้าง” กิ่งกระซิบถาม

    “ไม่เคยนะ คงจะเก็บไว้ดีมากเลยนะ ดูดิ หาไม่เจอก็ร้องไห้ใหญ่เลย” มดกระซิบตอบ เมื่อเห็นพิมร้องไห้ออกมา แต่ก็ทำอะไรกันไม่ถูก ก็ได้แต่ยืนดูอยู่อย่างนั้น



    ตอนนั้นเป็นช่วงที่เจ กร และหนุ่มเดินผ่านโต๊ะของพิมและเพื่อนๆ พอดี ทีแรกทั้ง 3 หนุ่มก็ไม่ได้สังเกตอะไรมากมาย เพราะสาวๆ ที่มารุมล้อมหนุ่มมีมากมายเหลือเกิน แต่สายตาของหนุ่มก็พลันไปเห็นพิมเข้า เขาจำเธอได้ทันที เพราะเธอคือคนที่ชนเขาเมื่อเช้านี้ เขาผละกลุ่มสาวๆ ที่รุมล้อมออกไปทันทีเพื่อที่จะไปหาเธอ ทำให้เจและกรต้องตามไปด้วย 2 สาวเห็นหนุ่มสุดฮอตในมหาวิทยาลัย ต่างก็สะกิดกัน ในขณะที่พิมกำลังร้องไห้ เพราะเสียใจที่ทำของสำคัญหายไป

    “เฮ้ยๆ มด แกเห็นป่ะ พี่หนุ่มน่ะ พี่หนุ่ม” กิ่งถ่องสีข้างมดอย่างแรง

    “เฮ้ย! เจ็บนะ เห็นแล้ว เดินไปหาไปพิมด้วยแก” มดมองแบบแอบอิจฉานิดๆ

    “น้องครับ น้อง เป็นอะไรรึเปล่า? มีอะไรให้พี่ช่วยมั๊ย” หนุ่มเดินไปนั่งข้างๆ พิมแล้วถามเธออย่างสุภาพ พิมมองหน้าของเขา แว่บแรกที่เขานั่งข้างๆ เธอ ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกันว่า มีพี่ชายคนนึงมานั่งอยุ่ข้างๆ ความรู้สึกนี้มันช่างคุ้นเคย เหมือนกับเคยได้รับนานมาแล้ว

    “น้องครับ มีอะไรให้เพื่อนพี่ช่วยก็บอกนะครับน้อง พวกพี่จะได้ช่วยด้วย” กรพูดขึ้นบ้าง

    “ว่าไงครับน้อง มีอะไรรึเปล่า??” หนุ่มถามอีกรอบ พิมมองตาหนุ่มด้วยน้ำตานองหน้า เขาเอามือของเขาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน นั่นยิ่งทำให้พิมรู้สึกอบอุ่นยิ่งกว่าเดิม

    “เอ่อ…พี่คะ พี่หนุ่มคะ” มดเดินเข้าไปหา โดยมีกิ่งอยู่ข้างหลัง

    “คือยัยพิมเค้าทำผ้าเช็ดหน้าหายน่ะค่ะ” มดตอบแทนเพื่อนที่เอาแต่ร้องไห้ หนุ่มหันมามองมดแล้วกลับไปมองพิม

    “ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียว พี่ว่าซื้อใหม่ก็ได้มั้งครับน้อง” เจพูดขึ้น

    “ถ้ามันหาซื้อได้ก็ดีสิคะ แต่มันมีแค่ 2 ผืน จะให้หนูไปหาซื้อที่ไหน” พิมตอบเสียงสะอื้น

    “มันสำคัญมากสำหรับน้องใช่มั๊ยครับ?” หนุ่มถาม พิมหันมามองหน้าหนุ่ม

    “ค่ะ สำคัญมาก ถ้ามันหายไป หนูคงแย่” พิมทำท่าจะร้องไห้อีก

    “มันเป็นแบบไหนครับ เดี๋ยวพี่ช่วยหา” หนุ่มถาม

    “ไม่มีประโยชน์หรอก เราหากันแล้วยังไม่เจอเลย” บุ้งตอบด้วยเสียงเย็นชา เขาไม่ค่อยชอบหนุ่ม

    “พวกพี่ๆ จะช่วยหากันอีกทีนะ” หนุ่มบอกอย่างอ่อนโยน แต่แล้วก็มีมารมากวนจนได้



    “พี่หนุ่มคะ ไปยุ่งกับยัยนี่ทำไมกันคะ ลุกขึ้นมาค่ะพี่หนุ่ม” น้ำผึ้งเดินแหวกฝูงชนเข้ามาเพื่อลากตัวหนุ่มออกไป พร้อมกับแสดงความเป็นเจ้าของตัวหนุ่มเต็มที่ จนคนแถวๆ นั้นหมั่นไส้

    “นี่ยัยน้ำผึ้ง เกินไปแล้วมั้ง ยัยพิมเค้าแค่ทำของหาย พี่เค้าก็แค่จะช่วยหา เธอมายุ่งอะไรด้วย” กิ่งออกมาเถียงน้ำผึ้ง

    “แล้วเธอมายุ่งอะไรด้วยยะ” น้ำผึ้งเถียงกลับไปแบบไม่มีมารยาท หนุ่มเอือมน้ำผึ้งเลยพูดออกไปแบบสุภาพๆ

    “น้องน้ำผึ้งครับ กุลสตรีที่ดีเค้าไม่ทำกันแบบนี้นะครับ อีกอย่าง พี่เห็นน้องเค้าร้องไห้ พี่ก็จะมาช่วย น้องเค้าหาผ้าเช็ดหน้ามันก็แค่นี้เองนะคะ” หนุ่มตอบ แต่น้ำผึ้งอึ้ง ไม่คิดว่าคำตอบแรกจะตรงขนาดนี้

    “เอ่อ…” น้ำผึ้งเถียงไม่ออก

    “นี่ยัยน้ำผึ้ง ชั้นว่าเธอไปไกลๆ ดีกว่าป่ะ อยู่แถวนี้เดี๋ยวชั้นทนไม่ไหว ตอนนี้ชั้นชักๆ จะคันมือแล้ว” กิ่งพูดพร้อมเกามือ

    “ทำไม เธอจะทำอะไรชั้น” น้ำผึ้งทำปากเก่ง

    “เอ้า! นี่เธอไม่เคยได้ยินเหรอ ว่ายัยกิ่งมันเป็นนักตบลูกวอลเล่ย์มือ 1 เลยนะ ตอนอยู่มัธยม ตอนนี้ฝีมือก็ยังดีอยู่ ถ้าลองกับหน้าคนก็คงไม่แตกต่างกัน” มดพูดยิ้มๆ แบบเจ้าเล่ห์ ทำให้น้ำผึ้งกลัวไปเอง

    “ฝากไว้ก่อนนะยะ ชั้นจะมาเอาคืน” น้ำผึ้งหนี

    “อย่านานหล่ะ ขี้เกียจรอ” กิ่งพูดไล่หลังน้ำผึ้ง แล้วหันมาตบแปะกับมด แต่พอหันมาทางพิม ก็เห็นพิมลุกไปแล้ว

    “อ่าว! ไปไหนละพิม นี่มันเวลาเรียนแล้วนะ” มดบอก

    “เค้าคงไปทำใจน่ะ ให้เค้าไปเถอะครับน้อง” กรบอกมด

    “อ่อค่ะ” มดและพิมบอกพร้อมกัน

    “พวกพี่ไปก่อนนะครับน้อง” เจกับกรเดินไป แต่หนุ่มยังยืนอยู่ที่ข้างๆ พิมที่วิ่งไปแล้ว

    “เฮ้ย! หนุ่มป่ะ” เจตะโกนเรียก แล้วทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปเรียน