ใครส่งจักรพรรดิผีมาเป็นผู้เล่นในโลกสยองขวัญ!!!

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

ภายในห้องนอนบนคฤหาสน์ร้างแห่งหนึ่งบนเขาสูงได้มีก้อนผ้าห่มขยับดุ๊กดิ๊กไปมาบนเตียงนอนขนาดคิงไซต์ก่อนที่จะมีชายหนุ่มหน้าตางดงามคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม  แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะลุกออกจากเตียงเลยแม้แต่น้อยแถมยังทำท่าจะนอนต่ออีกต่างหากจนทำให้วิญญาณชายหนุ่มในชุดพ่อบ้านที่หลบซ่อนตัวอยู่ทนไม่ไหวปรากฏตัวขึ้นมาที่ปลายเตียงก่อนที่จะ…

พรึ่บ!

วิญญาณชายหนุ่มในชุดพ่อบ้านทำการกระชากผ้าห่มของคนที่ตนยกให้เป็นนายเหนือหัวของตัวเองอย่างแรงไม่สนว่าจะทำให้คนบนเตียงโมโหรึเปล่า  ทั้งที่ตัวเองบอกว่าจะลงไปเที่ยวในเมืองตั้งแต่สัปดาห์ก่อนแต่ก็เอาแต่นอนไม่ยอมลุกออกมาจากเตียงซักทีปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น  วันนี้นี่แหละที่เขาจะฉุดกระชากนายเหนือหัวของตัวเองออกมาจากเตียงนอนให้ได้!!!

“อะ! ซีฮันเอาผ้าห่มคืนมานะ!”

“ไม่ได้ครับ นายท่านบอกเองว่าจะลงไปในเมืองตั้งแต่สัปดาห์ก่อนแล้วนะครับ ถ้ายังทำตัวแบบนี้อยู่อีกล่ะก็ชาตินี้ก็ไม่ถึงเมืองกันพอดีครับ”ซีฮันปฏิเสธเสียงแข็งก่อนจะหันหลังเพื่อไปจัดเตรียมข้าวของให้นายเหนือหัวของตัวเอง

“ชิ! รู้แล้วล่ะน่า”

เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเลือกที่จะเมินตัวเองไปทำอย่างอื่น‘อิงอิง’ผีน้อย(?)อายุ5000ปีก็ตัดสินใจก้าวเท้าลงมาจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายของตัวเอง  และถึงแม้ว่าจะพูดว่าร่างกายแต่มันก็ไม่เหมือนของมนุษย์ปกติหรอกนะถ้าจะให้พูดผมาว่าร่างกายของเขาเหมือนกับศพที่สามารถเดินไปมาได้ซะมากกว่า  หัวใจก็ไม่เต้น  เนื้อตัวเย็นเชียบ  ลมหายใจก็ไม่มีออกมาซักแอะแต่เพราะเห็นว่าคนอื่นๆในคฤหาสน์ดีใจกันยกใหญ่ที่ตัวเขามีร่างกายเหมือนมนุษย์จนถึงขนาดจัดงานเลี้ยงใหญ่โตเขาก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย

หลังจากอาบน้ำแต่งเสร็จเรียบร้อยผมแล้วก็เดินตามซีฮันลงไปยังห้องอาหารที่อยู่ชั้นแรกระหว่างทางก็แวะทักทายทุกคนที่เจอทำให้กว่าจะมาถึงก็กินเวลาไปพอสมควร ซึ่งพอเปิดประตูห้องอาหารออกมาก็ทำให้เห็นว่ามีอาหารหน้าตาน่ากินอยู่เต็มโต๊ะไปหมด  เห็นอย่างนั้นอิงอิงก็รีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปนั่งบริเวณหัวโต๊ะทันทีแต่เมื่อหันหน้ามองไปรอบๆห้องแล้วไม่เจอใครก็เงยหน้าขึ้นไปถามซีฮันทันที

“คนอื่นๆล่ะ?”

“ออกไปทำธุระครับ”

ได้ยินดังนั้นผมก็พยักหน้ารับก่อนจะหันมาเริ่มกินอาหารตรงหน้าที่ดูจะมากเกินไปด้วยซ้ำสำหรับเขาเพียงคนเดียวแต่ถ้าเพื่อแม่ครัวที่ทำอาหารให้อิงอิงจะกินให้หมดเอง!  แต่กินไปได้ไม่ถึงครึ่งก็ได้ถูกจับย้ายมานั่งย่อยอย่างหมดสภาพในห้องรับแขกแถมยังโดนแม่ครัวกับซีฮันด่าอีกเป็นชุดอิงอิงผิดอะไรง่าา

ผมบ่นงึมงำนู้นนี้กับตัวเองบนโซฟานุ่มๆก่อนจะผลอยหลับไป ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงอาการแน่นท้องเพราะกินอาหารมากไปของอิงอิงก็ดีขึ้นมากแล้วก็ได้ฤทธิ์งามยามดีที่จะได้ออกเดินทางไปยังเมืองที่อยู่ห่างไกลจากภูเขาค่อนข้างมาก  ทำให้คนทั้งคฤหาสน์ต้องออกมารวมตัวกันส่งเขาเหมือนการส่งเด็กไปโรงเรียนวันแรกแล้วกลัวโดนรังแก

“นายท่านไม่ลืมอะไรแล้วใช้มั้ยครับ”

“ห้ามตามคนแปลกหน้านะคะ”

“ใครให้ขนมก็อย่ารับนะคะ”

“อย่าเชื่อคนอื่นง่ายๆนะครับ”

และอีกมากมายนับไม่ถ้วนจนอิงอิงฟังแทบไม่รู้เรื่องทำไมทุกคนถึงชอบทำเหมือนผมเป็นเด็กตัวเล็กๆแบบนี้กัน!  ซึ่งถ้าทุกคนได้ยินก็คงตอบออกมาเป็นเสียงเดียวกันว่า‘ใช้’แน่นอนและเมื่อผมเห็นว่าถ้ายังยืนฟังอยู่แบบนี้อีกล่ะก็คงไม่ได้ไปไหนกันพอดีผมจึงตัดสินใจหันหลังเดินไปเปิดประตูหน้าคฤหาสน์เพื่อออกไปทันทีแต่เมื่อจะก้าวเท้าออกให้พ้นประตูก็ได้มีอะไรแปลกๆโผล่ขึ้นมาตรงหน้าซะก่อนกระพริบตาอีกทีผมก็มาโผล่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้

[ยินดีด้วย!ท่านได้รับเลือกให้เข้าร่วม

เล่นเกมสยองขวัญอันน่าตื่นเต้นจนทำให้คุณไม่มีวันลืม!!!

ระบบจะทำการนับถอยหลังเพื่อเริ่มเกมแรกในอีก

3

2

1]

“เอ๊!?”อิงอิง

________________________

    [ละครหลังสั้นคั้นรายการ]

เหล่าคนที่เห็นอิงอิงหายไปต่อหน้าต่อตา

แม่ครัว1:กรีดร้องวิ่งหาอิงอิง

แม่บ้าน1:คงร่างมนุษย์เอาไว้ไม่อยู่จนกลายเป็นผีสาวร่างเละเดินไปเดินมา

พ่อบ้าน1:ไต่กำแพงหาอิงอิงทั่วคฤหาสน์

คนสวน1:ตกใจจนลูกกระตากระเด็นออกจากเบ้า

ซีฮัน:ช๊อคจนวิญญาณซีดจนแทบไม่เห็นสีใครเรียกก็ไม่ได้ยิน

//สภาพซีฮันหลังเห็นอิงอิงหายไปกับตา

ในที่สุดเค้าก็ได้มาแต่งบทนำของเรื่องซักทีค่ะทุกคนหลังจากดองมานาน555ยังไงก็ฝากนิยายไว้ด้วยนะคะถ้าผิดพลาดประการใดก็ขอโทษด้วยเนื่องจากเขียนนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก เจอกันตอนหน้านะคะจุ๊บๆ