คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : PARTNER
อย่างที่รู้กันอยู่ว่าเซฮุนนั้นเป็นที่จับตามองของนักข่าวเมื่อลงรูปแบบนั้นไปแล้ว มีหรือจะไม่ขึ้นพาดหัวข่าวสาวๆหลายคนต่างก็คอมเม้นสงสัยไปในทางเดียวกันว่าผู้หญิงหรือผู้ชายคนนี้เป็นใคร บ้างก็ถกเถียงกันเอง บ้างก็โบ้ยไปเข้าเรื่องซูฮวากับเซฮุน ก็คุณหนูคนนั้นขี้อวดชะมัดว่าอยู่กับเซฮุนแต่ไม่เห็นเซฮุนจะตอบกลับบ้างเลย
วันนี้เซฮุนเข้าบริษัทมาเตรียมงานเปิดตัวรถหรูรุ่นใหม่ที่กำลังจะเข้ามาตีตลาดรถยนต์ในห้วงเวลานี้ อย่างที่รู้กันอยู่ว่าเซฮุนทำธุรกิจหลายอย่างและนี่ก็เป็นอีกอย่างที่เซฮุนทำด้วยเช่นกัน
และวันนี้เป็นวันที่เขาต้องตอบคำถามยกใหญ่ด้วย
"คุณเซฮุนคะ คนในรูปที่โพสลงอินสตราแกรมนี่ใครหรอคะ?" นักข่าวยื่นไมค์ถาม
"พนักงานของผมไงครับ "เซฮุนตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"อ๋ออ มีเหล่าสาวๆสงสัยกันมากเลยล่ะค่ะว่าเขาคนนั้นเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่ คุณเซฮุนช่วยตอบได้ไหมคะ" นักข่าวอีกคนถาม
"เป็นผู้ชายครับ หน้าเขาสวยใช่ไหมล่ะฮ่าๆๆ" เซฮุนตอบอย่างชอบใจ
"แล้วพวกคุณจะไม่ถามถึงเรื่องรถผมหรอครับ อุตส่าห์เอาข้ามน้ำข้ามทวีปมากลับไม่มีใครสนใจ แย่จังง"เซฮุนแกล้งพูดหยอกล้อ นักข่าวสาวๆก็พร้อมใจกันโอ๋และถามเรื่องรถและธุรกิจกันยกใหญ่ เซฮุนรู้สึกสนุกในใจที่ได้ตอบคำถามเกี่ยวกับรูปนั้น เขาคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
"พี่เซฮุนคะ" ทุกคนที่หุ้มล้อมเซฮุนอยู่ต่างก็หันกลับไปตามเสียงใสที่ดังเเว่วมาจากทางด้านหลัง นักข่าวบางคนก็แอบเบะปากนิดหน่อย
หญิงสาวรูปร่างดีเดินเข้ามาแทรกกลางวงนักข่าวมุ่งไปควงเเขนขวาของหนุ่มนักธุรกิจด้วยใบหน้ายิ้ทแย้ม
เซฮุนเองก็ทำตัวไม่ถูกปล่อยให้เธอควงแขนอยู่แบบนั้น
"คุณซูฮวาช่วยอัพเดตความสัมพันธ์ของคุณกับคุณเซฮุนหน่อยสิครับ คุณเซฮุนไม่ยอมบอกอะไรพวกเราเลย" นักข่าว
ซูฮวาหันมองเซฮุนเล็กน้อย
"พวกเรากำลังคุยๆกันอยู่น่ะค่ะ ไม่มีอะไรหวือหวามากมายแต่ถ้ามีอะไรเดี๋ยวจะอัพเดตให้รู้นะคะ" เธอตอบ แต่แท้จริงแล้วภายใต้รอยยิ้มนั้นยังมีความโกรธเคืองซ่อนอยู่
ขณะเดียวกันที่ทั้งสองคนถูกสัมภาษณ์อยู่ก็มีแขกคนหนึ่งเข้ามาในงาน ผู้ชายรูปร่างผอมสูงแต่ก็ยังตัวเล็กอยู่ก้าวขาเข้ามาในงาน ผมสีน้ำตาลอ่อนที่เพิ่งจะทำเสร็จใหม่เรียงเส้นสวยเป็นเงางาม ชุดสูทที่ใส่วันนี้เป็นสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้า โบว์สีขาวที่คอเสื้อทำให้ดูสดใสและปนความเซ็กซี่เข้าไปด้วย ดวงตากลมโตสอดส่องหาเจ้าของงานที่เป็นคนบังคับเขามา ไม่นานนักก็เจอ กำลังควงสาวอยู่เลย...
"ซูฮวา..." ลู่หานพึมพำออกมาและยิ้มเชิดมุมปากก่อนที่จะมุ่งหน้าเดินไปหาเซฮุน
ทันทีที่เซฮุนเห็นลู่หานมือหนาก็รีบแกะมือสาวที่เกาะแขนอยู่ออก ลู่หานยิ้มพร้อมกรอกตาเล็กน้อย
นักข่าวหันขวับตามสายตาเซฮุนก็เจอกับเจ้าชายตัวน้อย ใบหน้าน่ารักและน่าหลงไหลนั้นคล้ายกับหยุดเวลาของพี่ๆนักข่าวเอาไว้ ทุกคนต่างคิดเป็นเสียงเดียวกันว่า 'ตัวจริงสวยกว่าในรูปอีก'
"เอ่อ ลู่หาน" เซฮุนเดินจ้ำอ้าวแทรกตัวออกจากนักข่าวเดินมาหาคนตัวเล็กของเขา
"มาตอนไหน" เซฮุนถาม
"เพิ่งจะถึงเมื่อกี๊นี้เอง" ลู่หานตอบ สายตาพลันมองทะลุเซฮุนไปหาซูฮวา
"ไม่เจอกันนาน เธอดูสวยขึ้นนะจนฉันจำไม่ได้แน่ะ" เซฮุนจ้องหน้าลู่หานอย่างสงสัย เขาไปรู้จักซูฮวาตอนไหนและคำพูดแบบนี้ไม่ได้ยินดีที่เจอเเน่นอน
ซูฮวาเดินแหวกวงมาทางลู่หานและหยุดกึกอยู่กับที่
"นายเป็นใคร" เธอถาม
"เป็นแฟนคุณเซฮุนไง ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ลู่หานยิ้มพร้อมยื่นมือขวาให้เธอ
ทุกคนต่างตกใจในสิ่งที่ลู่หานพูด เมื่อครู่ซูฮวายังบอกว่ากำลังคุยๆกับเซฮุนอยู่ไม่ใช่หรอ แต่ยังไม่ถึงสิบนาทีก็มีอีกคนมาบอกว่าเป็นแฟนซะงั้น เซฮุนยกมือขึ้นนวดขมับตัวเองทันที
"ไม่จริง! แกโกหก!" เธอขึ้นเสียง
"ซูฮวา โลกนี้ไม่มีใครโกหกเก่งเท่าเธอกับแม่อีกแล้วล่ะ" ลู่หานตอบพร้อมกับนกมือขึ้นกอดอก
ซูฮวาถลึงตาโตด้วยความสับสนมึนงง ผู้ชายคนนี้เป็นใคร!
"แกอย่ามาพูดบ้าๆนะ รปภ.อยู่ไหนมาจับมันออกไป!"
ทันทีที่รปภ.ได้ยินคำสั่งก็วิ่งกรูกันเข้ามาทันที แต่ทว่า
"ห้ามแตะต้องลู่หานเด็ดขาด!" คำสั่งที่หนักแน่นกว่าทำให้เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยยืนนิ่งกับที่
เซฮันกวักมือเรียกเลขาคนสนิทให้มาหาเพื่อจะมอบหมายงาน
"เลย์ นายช่วยตรวจความเรียบร้อยทั้งหมดจัดการทุกอย่างแทนฉัน ฉันมีธุระต้องไปนายทำได้ใช่ไหม" เซฮุนสั่ง
"ได้ครับ ผมจะจัดการให้" เลย์ชะเง้อหน้ามาหาลู่หาน "ยินดีที่ได้เจอนะครับ คุณลู่หาน" พูดแค่นั้นก็เดินจากไป
ลู่หานถูกกระชากเเขนออกมาจากภายในงานโดยมีซูฮวาตามมาด้วย
"พี่เซฮุนคะ! พี่เซฮุน" เธอดึงแขนเซฮุนไว้
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรคะ!" เธอมองหน้าลู่หานปานจะกินเนื้อ
"ไว้ค่อยคุยกันวันหลังนะ" เซฮุนตอบ
"ไม่ค่ะ! ไอ้นี่มันเป็นใครบอกซูฮวานะคะ!" เธอตะคอกใส่
"เซฮุนไม่บอก ให้ฉันบอกแทนนะ" ลู่หานเดินเข้าหาซูฮวา "ฉันก็เป็นคนสำคัญของคุณเซฮุนไง ฉันรู้ทุกเรื่องของเซฮุนตั้งแต่เรื่องความชอบถึงเรื่องบนเตียง เขาเป็นคนป่าเถื่อนนะเธอรู้ไหม?" ลู่หานยิ้ม
"กรี๊ดดดดด ทุเรศ! พ่อแม่สั่งสอนมายังไงให้พูดเรื่องบัดสีแบบไม่กระดากปากแบบนั้น!" ซูฮวา
"พอได้แล้วลู่หาน มากับฉัน!" เซฮุนดึงแขนคนตัวเล็กอย่างแรงจนปลิวตาม
ซูฮวาอ้าปากตาเหลือกด้วยความงงงวยทั้งอารมณ์เสียทั้งโมโหปะปนกันไปหมด แต่สาวสวยก็ทำได้เพียงกำมือแน่นและกระทืบเท้าเบาๆ
ลู่หานถูกเซฮันลากมาถึงรถและเหวี่ยงด้วยความแรงจนกระเด็นไปชนกับหน้ารถ ลู่หานกุมท้องแน่นเพราะรู้สึกจุกนิดหน่อย ท่าทางเซฮุนจะอารมณ์บูดจริงๆแล้วล่ะ
"ผมเจ็บนะ!" ลู่หานตะโกน
"ฉันไม่ได้เชิญนายมาพังงานของฉันนะลู่หาน" เซฮุนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ
"อ๋อ นี่ผมมาพังงานคุณหรอ? ผมอุตส่าห์ดีใจที่คุณชวนมา แต่คุณได้ได้ชวนผมคนเดียวนี่?" ลู่หานพูดด้วยน้ำสียงประชดประชัน
"ซูฮวาเป็นเเขกที่บริษัทเชิญมา" เซฮุน
" หึ "
"ฉันว่านายมีเงาเเค้นกับซูฮวานะ" เซฮุนถาม
ลู่หานอึ้งไปสักพักก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
"ผมหิวจัง.."
"ไม่อยากบอกสินะ" เซฮุนถามซ้ำ
"ผมหึงคุณ พอใจไหมครับ" ลู่หานไม่อยากจะโกหกเซฮุน แต่ความจริงของเรื่องนี้ไม่สามารถไว้ใจบอกใครมั่วซั่วได้ เพราะชีวิตของเขารอดจากความตายมาครั้งหนึ่งแล้ว เขาจะไม่ให้ตัวเองต้องมาเสี่ยงอีกเด็ดขาด
เซฮุนเลิกคิ้วเลิกน้อยก่อนจะเดินเข้าไปจับที่หน้าท้องแบนราบของอีกฝ่าย
"เจ็บไหม?" เซฮุนถาม
ลู่หานทำท่ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออกจะบอกว่าเจ็บก็ไม่เท่าไหร่จะบอกว่าหายแล้วก็ยังจุกอยู่ๆ
"อ อ๋ออไม่เป็นไรเเล้ว ลูกของเราไม่เป็นอะไรหรอกไม่ต้องห่วง" ลู่หานแกล้งจับมือเซุนลูบวนทั่วท้องตัวเอง
"ป๊าเป็นห่วงมากเลย ป๊าขอโทษนะครับ" ลู่หานคิดไม่ถึงว่าเซฮุนจะบ้าจี้เล่นกับเขาไปด้วย นี่มันคุณเซฮุนจริงๆมีเรื่องให้ปรับตัวไม่ทันตลอดเวลา
"บ้า" ลู่หานปัดมือออก
"ไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันก็หิวเหมือนกัน" เซฮุนเดินนำหน้าไปขึ้นรถและลู่หานก็เดินตามต้อยๆๆเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด
เซฮุนกลับมาส่งลู่หานที่บ้านเพราะลู่หานอยากกลับ เซฮุนก็ไม่ได้บังคับ เมื่อลู่หานลงจากรถเซฮุนก็มองตามลู่หานที่เดินเข้าไปในบ้านจนสุดลูกตา แต่ทว่าเซฮุนหันไปเห็นชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งดื่มเบียร์กระป๋องอยู่ที่โต๊ะลายหินอ่อนข้างบ้าน
"ไป๋หรง?..." เซฮุนพึมพำกับตัวเอง เขาจำได้ว่าเคยเจอไป๋หรงที่บ้านซูฮวาบ่อยๆ คนๆนั้นเห็นว่าเป็นลูกน้องฝีมือดีอันดับหนึ่งนองบ้านเสี่ยว และอยู่ที่นั่นมานาน นานจนบางครั้งเจ้านายก็ต้องยอมเชื่อฟัง
เซฮุนรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมากว่าลู่หานเป็นใครกันแน่เท่าที่ซูฮวาชอบเล่าเรื่องที่บ้านของเธอให้ฟังไป๋หรงคนนั้นไม่มีลูกชายมีเพียงลูกสาวที่ทำงานอยู่ต่างประเทศ แล้วลู่หานเป็นใคร หลานงั้นหรอ?
"จื่อเทา ฉันอยากรู้เรื่องของลู่หาน หามาให้ได้มากที่สุด" สิ้นคำสั่งมือหนาก็วางโทรศัพท์ลง ตั้งแต่รู้จักลู่หานมาเขาไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับลู่หานเลย แม้แต่ของที่ชอบทั้งที่ลู่หานใส่ใจเขามาตลอด หลายเดือนมานี้เซฮุนเริ่มไขว้เขวบ้างแล้วยิ่งอยู่ด้วยกันนานยิ่งมีแต่ความรู้สึกลึกลับน่าค้นหา
"นายเป็นใครกันแน่ ลู่หาน..."
เช้าวันต่อมาลู่หานลุกออกจากที่นอนคล้ายกับคนละเมอโดยที่ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว เท้าเล็กก้าวลงบันไดอย่างระมัดระวังแต่ถึงจะระวังมากแค่ไหน คนละเมอก็คือคนละเมอ ลู่หานได้ยินเสียงคนคุยกันคนนึงน่าจะเป็นน้าผิง ส่วนอีกคนก็คือ......
ลู่หานพยายามชะเง้อหน้าออกไปดูแต่ทว่า
โครมมมม!!!
"โอ๊ยยยยย!!!" ร่างเล็กบอบบางกลิ้งลงบันไดราวกับลูกขนุนที่ตกลงพื้น คนที่กำลังคุยกันอยู่ต่างก็วิ่งกรูเข้ามาหาลู่หานอย่างรวดเร็ว
"คุณลู่หาน! เกิดอะไรขึ้นคะ!?" น้าผิงตะโกนแผดเสียงถาม
"เจ็บแขนมากเลยครับบบ" ลู่หานทำหน้าจะร้องไห้
"ไหวไหม ลุกขึ้นมาก่อน" เซฮุนก็คือคู่สนทนาของคุณน้าผิงเมื่อครู่นี้เอง เขานั่งย่อตัวลงระดับเดียวกับคนที่กองอยู่พื้นแล้วถาม
ลู่หานเบะปากส่ายหัวเบาๆ เซฮุนก็รู้งานจึงใช้แขนแกร่งช้อนเอาร่างบางขึ้นมาอุ้มไว้ในท่าเจ้าสาว
"เจ็บแขน~" ลู่หานพูดพร้อมทำหน้ายู่
"ไปหาหมอนะ กระดูกน่าจะมีปัญหา" เซฮุนตอบ
"คุณลู่หานไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะคะ เดี๋ยวน้าจะไปเตรียมกระเป๋าให้"
เซฮุนเบี่ยงตัวพาลู่หานเดินขึ้นบันไดไปเปลี่ยนจากชุดนอนเป็นชุดธรรมดา น้าผิงแปลกใจเล็กน้อยปกติลู่หานไม่ยอมไปหาหมอแม้จะป่วยเจียนตายแค่ไหนก็ตาม ทำไมคุณหนุของเขาถึงได้เชื่อฟังคุณเซฮุนจังนะ
"วางลงได้แล้ว เจ็บแขนไม่ได้เป็นอัมพาต" ลู่หานบ่น
เซฮุนยังไม่ยอมปล่อยลู่หานลงแต่ปิดปากที่พูดไม่หยุดของคนนั้นด้วยการจูบเฉยๆ แค่จูบที่ไม่มีอะไรลึกซึ้งก็ทำให้ลู่หานเงียบลงอย่างง่ายดาย
เด็กพูดมากต้องใช้วิธีนี้สินะ..
ฮัลโหลลล เลากลับมาแย้วววว
ช่วงนี้เราวุ่นกับการเรียนมากเยยยย ปีหนึ่งก็งี้
คิดถึงกันม้ายยยย
เม้นให้กำลังใจเค้าหน่อยนะ><
ความคิดเห็น