คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : NOT FINE
ลู่หานลืมตาตื่นขึ้นก่อนเซฮุนคนตัวเล็กรู้สึกแปลกใจนิดๆว่าเขากลับมาตอนไหน ลู่หานค่อยๆยกหัวขึ้นให้เบาที่สุดแล้วเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะข้างเตียงอย่างลำบาก ร่างเล็กกลับเข้ามาซุกตัวในอกแกร่งอีกครั้งพร้อมกับเปิดกล้องโทรศัพท์ถ่ายเซลฟี่ไว้ ลู่หานเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเซฮุนถึงไม่ชอบใส่เสื้อนอน แต่ว่าอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะอาจจะทำให้ซูฮวาสติแตกได้ ลู่หานถ่ายได้สองสามรูปก็วางกล้องลง สายตาเรียวจดจ้องมองใบหน้าหล่อเหบาตรงหน้าอย่างพิจรณา 'ถ้าผมเป็นผู้หญิง ถ้าชีวิตผมไม่ย่ำแย่แบบนี้จะง่ายกว่านี้ใช่ไหมครับ' เขาคิดในใจ
"มองอะไร" เซฮุนลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นว่ามีเด็กน้อยตาใสแป๋วนอนจ้องเขาอยู่
"หลงตัวเอง" ลู่หานตั้งท่าจะลุกขึ้นแต่ก็โดนมือหนาของอีกคนคว้าเอวบางไว้ก่อน
"ขี้อ่อยจังนะ คิดว่าอ่อยแล้วจะหนีไปง่ายๆหรอ" เซฮุนแสร้งถาม
"ใครอ่อย" ลู่หานหลบสายตาของเซฮุน เขาจะรู้ตัวไหมว่ามันน่าเอ็นดูขนาดไหน
"นี่ไง" เซฮุนแกล้งดึเสื้อเชิ้ตตัวบางขึ้นจากเกือบจะเห็นอะไรต่อมิอะไรไปหมดจนลู่หานรีบจับมือนั้นไว้
"คุณเซฮุน!" ลู่ห่นถลึงตาโต
"อะไร แค่นี้เองก็เห็นกันมาหมดเเล้วจะอายทำไม" มือหนาออกแรงบีบไปที่แก้มก้นกลม
"ไม่ต้องเลย! ปล่อยนะ!" ลู่หานพยายามแกะมือหนาออก "แล้วเมื่อคืนไปไหนมา" ลู่หานถามเสียงเรียบ
"ทำไม ฉะนไปไหนแบ้วทำไมหื้ม?" ลู่หานถาม
"เปล่า ผมแค่รู้สึกว่าผมทำตามข้อตกลงอยู่ฝ่ายเดียว" ลู่หานทำเสียงอ่อน
"ฉันไม่ได้ห้ามนิ่ อยากทำอะไรก็ทำไปสิ" เซฮุนตอบ
"คุณต้องยอมรับผมด้วยสิ ไม่ใช่ผมทำอยู่ฝ่ายเดียว" ลู่หานทำเสียงอ้อยอิ่ง
"อืมมมม..."เซฮุนทำท่าครุ่นคิด "ได้สิ อยากให้ฉันทำอะไร"
"ให้มันได้อย่างที่พูด" ลู่หานแอบจิกเบาๆ
"มานี่" เซฮุนดึงร่างเล็กให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับหยิบเอาโทรศัพท์ลู่หานขึ้นมาถ่ายรูปโดยไม่ขออนุญาตเจ้าตัว
"อ่ะ อยากทำอะไร" เซฮุนยื่นโทรศัพท์กลับคืนให้ลู่หาน คนตัวเล็กมองดูอย่างไม่เข้าใจก่อนจะหยิบเอาโทรศัพท์มาไว้ในมือ
ทั้งสองคนทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ต่างคนต่างออกไปทำงานของตัวเอง ลู่หานไม่ได้ทำอะไรกับรูปนั้นแค่บันทึกไว้ในโทรศัพท์คนตัวเล็กถอนหายใจสุดปอดก่อนจะก้าวขาเดินออกจากคอนโดหรูลู่หานใช้เวลนั่งรถกลับบ้านของไป๋หรงประมาณหนึ่งชั่วโมง ขณะที่นั่งรถก็พลางคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี
RRRRrrrr เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ทำให้ลู่หานหลุดออกจากภวังค์ได้รายชื่อที่แสดงบนหน้าจอนั้นทำให้ลู่หานขมวดคิ้วอย่างห้ามไม่ได้ ‘ไป๋หรง’ ปกติเขาจะไมม่โทรมาเวลานี้นิ่หรือมีเรื่องอะไรสำคัญ
“ครับน้าไป๋หรง” ลู่หานขาน
“คุณหนูครับ ออกมาเจอผมสักครู่ได้ไหมครับผมมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณ” ไป๋หรงพูดเสียงสั่นคล้ายกับเป็นเรื่องสำคัญมากๆ
“น้าใจเย็นๆสิครับ มีเรื่องอะไรคุยในนี้ไม่ได้หรอ” ลู่หานถาม
“ไม่ได้ครับ เจอกันที่บ้านนะครับ” ว่าจบไป๋หรงก็วางสายทันทีลู่หานไม่ทันจะได้ถามต่อก็ต้องจำใจเก็บคำถามไว้ในคอ
ลู่หานเดินต้อยๆเข้าบ้านตามปกติอยู่ๆในสมองก็คิดอะไรเศร้าๆขึ้นมา อะไรเศร้าๆที่ว่าก็คือเรื่องของคุณเซฮุนกับซูฮวานั่นเอง จากกันวันนี้ลู่หานไม่รู้ว่าเซฮุนกับซูฮวาจะไปเจอกันอีกไหม จะไปไหนกัน จะทำอะไรความรู้สึกที่น่าหงุดหงิดแบบนี้ทำให้ลู่หานแทบจะบ้า เขาต้องคอยระแวงหน้าพะวงหลังว่าเซฮุนจะมีใจให้ซูฮวา เขาคงจะอยู่ต่อไปไม่ได้ถ้าเป็นเช่นนั้นชีวิตเขาผิดหวังมามากจากไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้แล้ว เซฮุนก็คือฟางเส้นสุดท้ายที่จะผูกมัดเขาเอาไว้ให้ใช้ชีวิตต่อไป
"คุณลู่หานคะ กลับมาตั้ลแต่เมื่อไหร่" น้าผิงเดินออกมาหน้าประตูพอดีทำให้เห็นลู่หานที่ยืนเหม่ออยู่
"น้าผิง.." ลู่หานเรียกเสียงอ่อน
"หายไปไหนมาคะ เข้าบ้านก่อนเร็ว" น้าผิงเดินจ้ำอ้าวมาจับเอากระเป๋าเป้มาไว้ในมือและจูงแขนคุณหนูเข้าบ้านไปพร้อมกัน
น้าผิงวางกระเป๋าลงบนเตียงของลู่หานพลางหันไปชำเลืองมองคุณหนูด้วย คุณลู่หานไม่เหมือนเดิมคล้ายกับว่ามีอะไรเปลี่ยนไปแต่ไม่สามารถรู้ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาน้าผิงพยายามทำให้ลู่หานกลับมายิ้มได้มาตลอด จนกระทั่งวันที่วันที่คุณลู่หานกลับไปบ้านเสี่ยวอีกครั้ง เหมือนนัยตานั้นมีแต่ความโกรธความหม่นหมองและความแค้น ไม่มีความสดใสเหมือนแต่เก่า
"น้าออกไปเตรียมอาหารก่อนนะคะ คุณลู่หานคงจะหิวแล้ว" ลู่หานหันมาพยักหน้าเล็กน้อย จริงๆน้าผิงอยากจะถามลู่หานมากๆแต่คิดว่าลู่หานจะไม่ตอบแน่จึงไม่รบกวน
ลู่หานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูก็เห็นว่ามีข้อความเข้าตั้งแต่เที่ยงที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน
[คุณเซฮุน♥️:ถึงบ้านแล้วบอกฉันด้วย]
ลู่หานปัดข้อความนั้นทิ้ง ยังไม่อยากตอบตอนนี้นี่...
ตกเย็นไป๋หรงก็มาถึงบ้านและเข้ามาปลุกลู่หานที่นอนหลับพริ้มอยู่บนเตียง
"คุณลู่หานครับๆ" ลู่หานสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับขยี้ตาเรียกความสดชื่น
"น้าไป๋หรง..."
"ผมมีเรื่องจะบอกคุณ" ไป๋หรงพูดด้วยจริงจัง
"มีอะไรหรอ?"
"คุณรู้อยู่แล้วใช่ไหมครับว่าสมบัติทั้งหมดของบ้านหลังนั้นเป็นของตระกูลเก่าแก่ของคุณหญิงเสี่ยวมี่ และคุณผู้ชายก็ไม่ใช่แซ่เสี่ยว" ไป๋หรง
ลู่หานขบคิดตาม ก็จริงจำได้ลางๆว่าก่อนที่คุณจะเสีย คุณแม่เคยเล่าถึงบรรพบุรุษให้ฟังอยู่ครั้งหนึ่ง
"อื้ม แล้วทำไมหรอ?" ลู่หานถาม
"คุณผู้ชายพยายามจะฮุบเอาทั้งหมดนั้นมาเป็นของตัวเองมาตลอด แต่ติดตรงที่ว่าตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าพินัยกรรมอยู่ที่ไหน"
ไป๋หรงพูดต่อ
"ผมจ้างคนสืบเรื่องของคุณหญิงมาตลอดตั้งแต่ท่านเสีย ผมสงสัยว่าท่านจะไม่ได้ตายเพราะโรคส่วนตัว"
ลู่หานเบิกตาโพรง
"ถ้างั้น..คุณแม่ถูกวางยาหรอ!" ลู่หานจับคอเสื้อของไป๋หรงกำไว้อย่างแรง
"ผมยังไม่มั่นใจ แต่เรื่องทั้งหมดมันน่าสงสัยไปหมดผมรับใช้คุณหญิงเสี่ยวมี่มานาน ผมรู้สึกแปลกๆตั้งแต่ที่หญิงแต่งงานเเล้ว ผู้ชายที่คุณหญิงเอาเข้ามาในชีวิตไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครด้วยซ้ำ"
"น้าจะบอกว่าพ่อของผมเป็นพวกหนูตกถังข้าวสารหรอ?"
"อย่าพูดแบบนั้นสิครับ...แต่หลังๆมาคุณหญิงใหญ่ก็ให้ผมสืบด้วยเหมือนกัน ประวัติบอกไว้ว่าคุณผู้ชายมีเชื้อพระวงศ์อยู่บ้างก็เลยได้แต่งงานกัน"
"เชื้อพระวงศ์?"
"ใช่ครับ แต่หมายถึงบรรพบุรุษรุ่นก่อนๆของคุณผู้ชาย แต่พอมาถึงรุ่นพ่อแม่คุณผู้ชายหรือปู่กับย่าของคุณลู่หาน พวกเขาก็ถูกตัดออกจากเชื้อพระวงศ์ไม่ทราบสาเหตุ"
"ผมจะเข้าเรื่องเลยนะครับ" ไป๋หรงกลับมาทำสีหน้าจริงจังอีกครั้ง
"เมื่อหลายปีก่อนที่ผมช่วยคุณหนูไว้ คุณผู้ชายไม่ได้ประกาศว่าคุณลู่หานเสียชีวิต แต่ประกาศว่าคุณลู่หานหายสาบสูญเพราะถ้าประกาศว่าคุณเสียชีวิตจะมีข่าวมากเกินไปอาจทำให้พวกเขาเดือดร้อน แต่ถ้าประกาศว่าคุณหายสาบสูญก็ยังสามารถบอกว่ายังตามหาไม่พบได้อยู่"
ลู่หานนั่งฟังอย่างตั้งใจ หัวใจดวงน้อยก็รู้สึกปวดหนึบด้วยเช่นกัน
"วันมะรืนจะมีการแถลงข่าวว่าคุณลู่หานตายไปแล้ว และตามหาพินัยกรรมเพื่อเปลี่ยนแปลงเอกสารทั้งหมด และสมบัติทั้งหมดของตระกูลเสี่ยวจะตกเป็นของคุณผู้ชายโดยชอบธรรม"
"เลวที่สุด..." ลู่หานกัดฟันพูดพร้อมกับกลั้นน้ำตาหยดใสเอาไว้
"ผมจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น ครอบครัวผมรับใช้คุณหญิงมาตั้งแต่บรรพบุรุษโครตเง่า ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำให้ตระกูลเสี่ยวแปดเปื้อนเด็ดขาด"
ลู่หานไม่กล่าวอะไรออกมาแต่ในใจนั้นกำลังลุกโชนไปด้วยเปลวไฟแห่งความแค้น ไฟนั้นกำลังสุมอกอย่างแรงไม่สามารถดับมันได้อีกแล้ว ลู่หานพร้อมจะเผาทำลายทุกอย่างแล้ว
“พวกเขาต้องชดใช้ ผมจะไม่ปล่อยพวกเขาไปแน่นอน” ลู่หาน
“ให้เป็นหน้าที่ของผมเถอะครับ ผมจะจัดการเอง” ไป๋หรง
ลู่หานมองหน้าไป๋หรงอย่างไม่ยอมไป๋หรงเป็นลูกน้องไป๋หรงยังโกรธแค้นตาม แต่ลู่หานเป็นถึงลูกชายทำไมจะโกรธแค้นไม่ได้
“ผมขอจัดการใส่ส่วนของผมแล้วกันครับ ผมไม่ใช่อาลู่คนนั้นแล้วน้าไป๋หรงไม่ต้องเป็นห่วง” ลู่หาน
“แต่..”
“ไม่มีแต่ ผมขอชำระแค้นด้วยมือของผมเอง” ลู่หานให้คำมั่น
"คุณหญิงท่านคงไม่อยากให้คุณลู่หานทำบาปกรรมนะครับ" ไป๋หรง
"เรื่องบาปกรรมน่ะ ฉันไม่สนใจหรอกฉันอยากคนพวกนั้นได้รับความเจ็บปวดอย่างที่ฉันเคยได้รับ"
ทั้งสองคนคุยกันอยู่นานน้าผิงก็ไม่กล้าเข้าไปยุ่งจึงทำอาหารรออยู่ในครัว
ติ่งต่องงง~~ เสียงออดประตูดังขึ้นทำให้รู้ว่ามีแขกมา น้าผิงวางมีดหั่นผักในมือลงและเดินออกไปรับแขก
"คุณ...?" น้าผิงรู้สึกแปลกใจทันทีที่เห็นหน้าแขก
"ผมมาหาลู่หานครับ" เขาตอบ "อ้อ ผมชื่อเซฮุนนะครับบอกเขาด้วย" เซฮุนพูดอย่างผ่อนคลาย
"อ่อค่ะๆๆ" น้าผิงพยักหน้ารับกำลังจะหันหลังกลับเข้าบ้าน "เข้ามาก่อนสิคะ คุณเป็นแขกของคุณลู่หานยืนรอตรงนี้คงร้อนแย่" เธอกวักมือเรียก
เซฮุนเจ้ามานั่งรอในบ้านสายตาพลันมองสำรวจบ้านอย่างไม่ตั้งใจ มือหนาลูบหัวเข่าอย่างประหม่า
"น้ำค่ะ คุณลู่หานอยู่ข้างบนเดี๋ยวฉันไปตามให้นะคะ" น้าผิงวางำลง
"เดี๋ยวผมไปเองดีกว่าครับ ห้องเขาอยู่ทางไหน" เซฮุนถาม
"เอ่อ ชั้นบนทางซ้ายมือห้องแรกค่ะ" เธอตอบ เธอเคยเห็นลู่หานซื้อนิตยสารที่มีผู้ชายคนนี้อยู่บนหน้าปกอยู่บ่อยครั้ง ถึงว่าหน้าคุ้นๆ
เซฮุนลุกขึ้นเดินไปตามทางที่น้าผิงบอก ขายาวก้าวขึ้นบันไดช้าๆอย่างระวัง พอถึงชั้นสองก็ยกนิ้วชี้ขึ้นนับเพื่อความแน่ใจก่อนจะยกมือเคาะประตู
แต่ยังไม่ทันจะวางมือลงประตูก็ถูกเปิดออกมาก่อน
"คุณเซฮุน..."
"ทำไมไม่ตอบข้อความฉัน?"
"เอ่อ... ลู่หานทำสายตาล่อกแล่กเข้าไปในห้อง พพโชคดีที่น้าไป๋หรงออกไปก่อนหน้านั้นแล้วถ้าเซใพพึคๆฮุนเห็นน้าไป๋หรงต้องสงสัยแน่ๆ เพราะเขาทั้งสองเจอกันบ่อยตอนที่อยู่บ้านเสี่ยว
"คุณเซฮุน!" ลู่หานตกใจเบิกตาโตเมื่ออยู่ๆก็ถูกตัวเข้าไปในห้องแถมยังถือวิสาสะล็อคลูกบิดประตูด้วย
"คุณทำอะไรเนี่ย!"
เซฮุนนั่งลงบนเตียงล้วงเอาโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา
"อุตส่าห์แท็กหา ไม่มาตอบซะงั้น" นิ้วหัวแม่มือไถจอโทรศัพท์ขึ้นลงพร้อมกับถอนหายใจ
"......." ลู่หานงุนงงครู่หนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดู
เซฮุนแท็กเขาด้วยรูปที่เขากำลังนอนหลับอยู่บนเตียง แอบถ่ายไว้ตอนไหนทำไมลู่หานไม่รู้
แคปชั่น: MY PARTNER.
ความคิดเห็น