BUSINESS BOY(HUNHAN)

ลำดับตอนที่ #5 : FINE

ลู่หานลืมตาตื่นขึ้นในอ้อมแขนใหญ่จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาข้างๆกายมันที ปากเล็กเผลอยกยิ้มขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ความรู้สึกดีๆแบบนี้จะหาได้ที่ไหนอีก แต่เมื่อเลื่อนสายตาต่ำลงมาก็เป็นต้องรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที อกแกร่งที่มีแต่ร่องรอยน่าอายนั่นทำให้ลู่หานมุดหน้าหนีแทบไม่ทัน นี่เป็นครั้งแรกของลู่หานและกว่าจะได้ทำก็เตรียมตัวกันนานเหลือเกิน

"ตื่นแล้วหรอ?" เซฮุนที่รื่นขึ้นมาตอนไหนไม่รู้เอ่ยปากถาม

"อื้ม ..." ลู่หานผงกหัวเล็กน้อย

"ไหนดูซิ" เซฮุนหยัดตัวขึ้นกระทันหันทำให้ลู่หานที่หมุนอยู่แขนหล่นไปอยู่ทีหมอนนุ่มแทน  เซฮุนมองดูหน้าอกเปลือยเปล่าของคนตรงหน้าแล้วก็ยิ้มมุมปากเบาๆ มันน่าภาคภูมิใจตรงไหนกัน

"ผมจะไปอาบน้ำแล้ว" ลู่หานทนสายตาแทะโลมนั้นไม่ไหวจริงๆ เขาคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่หลวมตัวรับข้อเสนอนั้นอันที่จริงควรมีข้อเสนออื่นด้วยสิ

"อาบด้วยกันสิ" เซฮุนแกล้งถาม

ลู่หานไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่จิ๊ปากนิดหน่อยแค่นั้นเอง

เมื่อทั้งสองคนอาบน้ำแต่งตัวจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยเเล้ว เซฮุนก็ยื่นเนคไทมาให้ลู่หานเป็นเชิงบอกว่าผูกให้หน่อยลู่หานก็รับมาแต่โดยดี

"ผมขอไปกับคุณด้วยได้ไหม" ลู่หานช้อนตาขึ้นถาม

"ฉันแค่ไปทำงาน บริษัทมันน่าเบื่อ" เซฮุนตอบ

ลู่หานดึงเทคไทให้กระชับแรงๆจนเซฮุนต้องย่อตัวลงเพื่อให้อยู่ในระดับที่ผูกได้ง่าย

"อยู่ที่นี่ก็น่าเบื่อเหมือนกัน คุณบอกว่าจะทำตามที่ผมต้องการไม่ใช่หรือไง" ลู่หานวางมือกดทับที่หน้าอกแกร่งผลักแล้วปล่อยๆอยู่อย่างนั้น เซฮุนก็โอนเอนตามแรงผลักแต่ก็ไม่ถึงกับหงายลงไป

"ได้สิแมวน้อย ขอแค่เป็นแมวที่เชื่องนั่งอยู่เฉยๆฉันก็จะพานายไปทุกที่เลย" มือหนาแตะลงที่แก้มนุ่มอีกครั้ง ดวงตาทั้งสองคู่ประสานกันเกือบนาทีก่อนจะละออก หรือว่าเซฮุนอาจจะใจอ่อนเพราะตวามน่ารักของแมวขี้อ้อนตัวนี้กันนะ

ห้องทำงานของเซฮุนไม่ได้กว้างแต่ก็ไม่ได้แคบ ภายในมีโต๊ะทำงานและโซฟารับแขกและลู่หานก็ได้ไปนั่งตรงนั้น ทีแรกลู่หานก็ดูตื่นตาตื่นใจกับสถานที่ใหม่แต่เมื่อเวลาเริ่มผ่านไปกลับกลายเป็นความเบื่อหน่ายเข้ามาแทน ลู่หานนั่งเปลี่ยนท่าไปมา ขัดสมาธิก็เเล้ว นอนก็แล้ว หนังสือก็อ่านจนเบื่อเเล้ว แต่มีอีกเล่มที่ยังไม่อ่าน 

มือเรียวหยิบเอาหนังสือวาไรตี้ขึ้นมาเปิดดู หนังสือเล่มนี้รวมข่าวสารดารามากมายพร้อมกับแฟชั่นสมัยใหม่ต่างๆ ลู่หานยิ้มแก้มปริอีดครั้งเมื่อเจอรูปเทพบุตรในดวงใจอยู่ในหน้าหนังสือนั้นอีกครั้ง คนในหนังสือดูอบอุ่น นิสัยดี ใจดีแต่พอเงยหน้าขึ้นมาในโลกความจริงนั้น คนคนนี้ทั้งเย็นชา ปากคอเราะร้าย หยาบกระด้างแถมยังบ้าธุรกิจอีก

"น่าเบื่อ.." ลู่หานปิดหนังสือแล้วโยนมันกลับไปไว้ที่เดิม ร่างเล็กกำลังจะเอนหลังลงโซฟาตัวยาว แต่ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน

ก็อกๆๆ! "คุณเซฮุนคะ คุณซูฮวาขอเข้าพบน่ะค่ะ" เลขาเปิดประตูเข้ามาแจ้งเพื่อขออนุญาตก่อนอย่างที่เคยทำ

เซฮุนละสายตาจากแฟ้มไปหาเบขาเพื่อฟังคำกล่าวรายงานก่อนจะหันหน้ามาหาลู่หานเล็กน้อย  ลู่หานทำทีท่าว่าไม่สนใจเอนตัวลงโซฟาอีกรอบ เตรียมจะหลับตาแต่ว่า....

“ลุกขึ้นนั่งดีๆก่อน มีแขกมา” เซฮุนกล่าว ลู่หานแอบเบะปากเล็กน้อยก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง

ก็อกๆๆ เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้คนที่เปิดเข้ามาคือหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง เธอมาในชุดกระโปรงยาวสไตล์ลูกคุณหนูดูเรียบร้อยและน่ารักทรงผมก็ทำแบบมัดครึ่งหัวปล่อยให้อีกครึ่งสยายพริ้มทั่วกลางหลัง ความงามของเธอใครก็ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเหมาะสมกับเซฮุนมากที่สุดเเล้วเธอเกิดมาเพื่อคู่กับเจ้าชายที่เพรียบพร้อมอย่างเซฮุนช่างเป็นโชคชะตาที่น่าอิจฉาที่สุดแล้ว

“พี่เซฮุนคะ” เธอส่งเสียงเรียกอย่างไพเราะก่อนจะหันมาเห็นลู่หานที่นั่งอยู่ เธอรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นอย่างไรชอบกลแต่ก็ภาวนาในใจว่าอย่าให้เป็นอย่างที่เธอคิด อาลู่มันตายไปแล้วแค่คนหน้าเหมือนอย่าไปสนใจเลย

“พี่มีแขกหรือคะ” เธอถาม

เซฮุนหันมองลู่หานครู่หนึ่ง

“ไม่มีครับ เขาแค่มาช่วยงาน”  ลู่หานได้แต่กำมือแน่น

“ดีจังเลยนะคะ ซูฮวาก็อยากช่วยงานพี่บ้างได้นั่งอยู่กับพี่ทั้งวันแบบนี้น่าอิจฉาจัง” เธอกล่าวตอบ
 

ลู่หานนั่งหน้าตรงอย่างไม่สนใจเซฮุนแอบสังเกตุท่าทีของเขาก็เห็นว่ามือเล็กทั้งสองข้างนั้นกำเข้าหากันแน่นเหมือนกับตอนที่ไปบ้านของซูฮวาเลย 

“ซูฮวาจะมาชวนพี่ไปทานข้าวน่ะค่ะ ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลย” เธอทำหน้าตาออดอ้อนที่ผู้ชายคนไหนได้เห็นเป็นต้องใจอ่อน

“ได้สิ ซูฮวาอยากกินอะไรหรือครับ”  เซฮุนถามกลับ ลู่หานเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“ซูฮว่ามีร้านแนะนำค่ะเดี๋ยวจะพาไปเอง เอ่ออ…คุณจะไปด้วยกันไหมคะ” เธอหันมาถามตามมารยาทแต่ในใจกลับไม่อยากให้ลู่หานตอบตกลงเลย

“ไม่ดีกว่าครับ พอดีผมนัดเพื่อนเอาไว้จะออกไปตอนนี้เลยเชิญคุณทั้งสองทานให้อร่อยนะครับ” ว่าจบลู่หานก็ลุกขึ้นยืน แต่ยังไม่ทันจะก้าวออกไปเซฮุนก็ค้านทันที

“ไปด้วยกัน” เซฮุน

“ไม่ดีกว่าครับ” ลู่หานยิ้มมุมปาก

เซฮุนเริ่มอารมณ์เสียแต่ต่อหน้าผู้หญิงเขาต้องใจเย็นเข้าไว้

“งั้นก็รีบกลับมา เรามีงานต้องทำ” ลู่หานผิดคาดเล็กน้อยแต่ก็ช่างเถอะ แค่นี้ก็รู้แล้วว่ายัยซูฮวานั้นไม่ได้สำคัญกับเซฮุนเท่าไหร่

“ไว้เจอกันนะครับ” ลู่หานยิ้มหวานไปหนึ่งทีก่อนจะเดินออกจากห้องไป เซฮุนเองก็ลุกขึ้นเดินตามหลังซูฮวาไปติดๆ

ลู่หานออกมาเดินเล่นเตร่ไปทั่วที่จริงก็ไม่ได้ไปเจอเพื่อนคนไหนหรอก แค่ไม่อยากอยู่ตรงนั้นแค่นั้นเองแต่เมื่อคิดถึงตอนที่เซฮุนรั้งตัวเองไว้ความรู้สึกดีก็เเล่นเข้าที่หัวใจอย่างจัง 

“น้าไป๋หรง?" ความบังเอิญนี้ทำให้ลู่หานเจอกับไป๋หรง ลู่หานอยากจะมุดดินหนีแต่ปากเจ้ากรรมดันเรียกชื่อออกไปแล้ว ทำให้เจ้าของชื่อหันกลับมาทันที

“คุณหนู?” ไป๋หรงเลิกคิ้วสงสัย

“น้ามากับซูฮวาหรอ” ลู่หานถาม

“ใช่ครับ แล้วทำไมคุณลู่หานถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้คุณคิดจะทำอะไร” ไป๋หรง

“ช่างผมเถอะน่า แล้วบ้านนั้นเป็ยยังไงบ้างครับ” ลู่หานถาม เพราะได้ยินข่าวว่าลูกชายคนเล็กของบ้านนั้นกลับมาจากต่างประเทศตอนนี้ก็น่าจะอายุแปดขวบแล้ว เห็นว่ามีความจำเป็นต้องกลับมาที่นี่ด้วย

“คุณหนูหลิวกลับมาจากเมืองนอกก็เอาแต่อยู่ในห้องครับ ไม่ยอมอกมาเลยเว้นเสียแต่วันที่ไปโรงเรียนถึงจะออกมา” ไป๋หรงกล่าวอย่างหนักใจ

“เสี่ยว หลิวเหว่ย เป็นชื่อที่ดีจริงๆคุณพ่อเป็นคนตั้งให้สินะ” ลู่หานยิ้มมุมปากอีกครั้งพร้อมกับมองดูรูปเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักในมือ ใบหน้าที่เหมือนจะน่ารักแต่ยังดูเกรี้ยวกราดอยากจะเจอตัวจริงแล้วสิ

ลู่หานกลับมาถึงห้องก็อาบน้ำล้างตัวทันทีเพื่อรอเซฮุน เซฮุนออกไปกับซูฮวาตั้งแต่เที่ยงจนตอนนี้จะสองทุ่มแล้วก็ยังไม่กลับมาลู่หานเริ่มจะคิดมากขึ้นมาอีกครั้ง จนกระทั้งลู่หานอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ยังไม่กลับมาพวกเขาไปไหนกันแน่ลู่หานเริ่มจะไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆมือเรียวหยิบโทรศัพท์ยกขึ้นมาดูอินสตาแกรมของซูฮวาเพราะหล่อนต้องอัปเดตสตอรี่แน่นอน เป็นไปตามที่คิดซูฮวาลงรูปที่ไปทานข้าวมื้อเที่ยงกับเซฮุนเมื่อหลายชั่วโมงก่อน ส่วนเมื่อสิบนาทีที่เเล้วก็เช็คอินที่คอนโดแห่งหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นคอนโดของเธอเองและแท็กเซฮอุนด้วยเหมือนเดิม

ลู่หานปล่อยโทรศัพท์ให้ร่วงจากมือน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่ได้ เป็นอีกครั้งที่เขาแพ้ซูฮวาทำไมเขาต้องเป็นคนที่แพ้มาตลอดผิดหรือที่เขาเป็นผู้ชาย หรือว่าเซฮุนไม่ได้คิดอะไรกับเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้วเซฮุนแลกเปลี่ยนข้อตกลงกันเพราะอยากได้ของเล่นชิ้นใหม่ไม่ได้พิศวาสเขาแม้แต่น้อย ลู่หานรู้สึกเจ็บช้ำไปทั่วหัวใจก่อนจะปาดน้ำตาที่เลอะแก้มออก และเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของเซฮุนเลือกหยิบเอาเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวขึ้นมาสวมใส่เบื้องล่างก็เหลือไว้เพียงกางเกงชั้นในขาสั้นเท่านั้น

ในอินสตาแกรมส่วนตัวของลู่หานปกติจะลงรูปยิ้มหวานๆน่ารักและวิวต่างๆที่ได้ไปเที่ยวมาด้วยความสดใสและน่ารักจึงทำให้มีผู้ติดตามมากกว่าหมื่นคน แต่คราวนี้เขาเลือกที่จะลงรูปตัวเองที่กำลังสวมใส่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งโชว์ต้นขาอ่อนที่สวยราวกับผู้หญิงแต่งสีโทนขาวดำ พร้อมกับแคปชั่น ‘หายไปไหน กลับมาได้แล้ว' เมื่อลงรูปไม่มีนาทีก็มีคนมาคอมเม้นกระหน่ำจนการแจ้งเตือนดังไปขาดสายทั้งเพื่อนๆที่มหาลัยและเหล่าผู้ติดตามคนอื่นๆด้วย ลู่หานรู้สึกเขินอายนิดหน่อยแต่วิธีนี้น่าจะได้ผลแน่นอน เพราะมีข้อความหนึ่งแสดงขึ้นมาบนหน้าจอ

‘กลับไปจะตีให้ตายเลย’  

ลู่หานไม่ตอบกลับวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะและขึ้นไปนอนบนเตียง ขอแค่ช่วงเวเลานี้ทีเซฮุนต้องการเขามันก็คือการแก้แค้นอย่างหนึ่งและลู่หานก็ภาวนาว่าขอให้เซฮุนต้องการเขาตลอดไป

ลู่หานไม่รู้ตัวว่าตัวเองหลับสนิทไปตั้งแต่เมื่อไหร่ และไม่รู้ว่าคนที่ตัวเองกำลังรอนั้นกลับมาถึงตอนไหนร่างสูงยืนมองคนตัวเล็กที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มพ่นลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอทำให้รู้ว่าคนคนนี้กำลังหลับสนิทอยู่ เซฮุนถือวิสาสะแทรกกายเข้าไปนอนข้างๆและยกเอาหัวเล็กขึ้นมาวางไว้ที่ท่อนแขนตัวเองเหมือนที่เคยทำพลางคิดในใจว่ากล้าดียังไงถงหยิบเสื้อเขาออกมาใส่แบบนี้

เซฮุนจูบที่หน้าผากของลู่หานหนึ่งทีก่อนจะปิดไฟหัวเตียงลงเเละเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกับคนตัวเล็กในอ้อมแขน…

สวัสดีทุกคน!!!

เค้าเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเซฮุนจะร้ายหรือจะดี เราว่าตัวละครเรามีความคิดเป็นของตัวเองอ่ะ เราควบคุมไม่ได้ 

ยังไงก็ฝากติดตามด้วยน้าาาาาา

จงเม้น จงเม้น จงเม้น

"