คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : YOU DON'T KNOW
คืนนั้นลู่หานตัดสินใจปล่อยมือเซฮุนออกไปโดยที่ไม่ได้บอกอะไร และเซฮุนเองก็ไม่ได้ยื้อเขาเอาไว้จึงทำให้ทั้งสองได้กลับมาสู่โลกเดิมอีกครั้ง ลู่หานคิดว่าตัวเองทำถูกแล้วที่ปล่อยเซฮุนไป เพราะถ้าเซฮุนสนใจเขาจริงๆก็ต้องทำให้คิดถึงจนใจจะขาด ต้องการจนทนไม่ไหวเมื่อถึงเวลานั้นซูฮวาจะต้องช้ำใจแน่
เขารู้สึกผิดอยู่ที่หลอกใช้เซฮุนเป็นเครื่องมือแก้แค้น แต่สิ่งที่ไม่เคยหลอกเลยคือเขาชอบเซฮุนจริงๆชอบมากๆมากถึงมากที่สุด ตั้งแต่แรกเจอจนถึงตอนนี้ไม่เคยเปลี่ยนเลยถ้าวันนึงเซฮุนจะโกรธจะเกลียดหากรู้ความจริง ลู่หานก็ทำใจยอมรับมันแล้วล่ะ
"คุณลู่หานคะ" น้าผิงเดินมาจากด้านหลังสะกิดไหล่เล็กจนสะดุ้งโหยง
"น้าผิง" ลู่หานตอบเสียงแผ่ว
"น้ายังไม่ถามเลยว่าวันก่อนเป็นยังไงบ้าง"
"ก็ดีครับ พวกเขามีความสุขดี" ลู่หานตอบ
ลู่หานหันกลับไปเหม่ออย่างเดิม น้าผิงยืนมองแผ่นหลังบางที่ไม่ไหวติงไปไหน ลู่หานยืนอยู่ตรงนั้นมานับชั่วโมงแล้วน้าผิงเองก็เป็นห่วงเหมือนกัน วันนั้นคุณหนูลู่หานของไปเจออะไรมากันแน่
"ผมจะทำยังไงดีนะ คุณเซฮุน...."
เช้าวันต่อมาลู่หานได้ไปเรียนตามปกติและกลับมาทำงานพิเศษด้วย ที่จริงลู่หานไม่จำเป็นต้องทำก็ได้เพราะเงินเดือนขอไป๋หรงที่ได้จากบ้านนั้นก็มากมายพอเลี้ยงทุกคนได้อยู่แล้ว แต่ลู่หานดื้อดึงมาทำเพราะคิดว่าตนเป็นภาระมากเกินไป แม่เขามีบุญคุณกับไป๋แต่เขาไม่ได้ต้องการให้ไป๋หรงมาเสี่ยงเพื่อเขาเลยและอีกอย่างเขาไม่อยากติดหนี้บุญคุณใครไปมากกว่านี้อีกแล้ว
"สวัสดีครับ Coffee tree ยินดีต้อนรับครับ" ใช่แล้วลู่หานทำงานเป็นบาริสต้าที่ร้านแห่งนี้ ซึ่งเป็นร้านสุดฮิตสำหรับคนย่านนี้ เพราะบรรากาศและการจัดร้าน loft ทำให้เหล่าบรรดาสายคาเฟ่แห่มากันไม่ขาดสาย
"อเมริกาโน่ เอสเพรสโซ่6ช็อตแก้วนึงครับ" ลู่หานเงยหน้าขึ้นจากแก้วกาแฟที่ชงอยู่ทันทีที่ได้ยินเสียงลูกค้าที่มาสั่ง ไม่รู้ว่าจะตกใจกับรสชาติกาแฟหรือตกใจหน้าลูกค้าก่อนดี
"คุณเซฮุน?"
"กล้ามากนะที่ทิ้งฉันไว้" เซฮุนทำหน้าตะกึ่งทะเล้นนิดหน่อยจ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังทำตัวไม่ถูกในขณะนี้
"คุณลูกค้าสั่งอเมริกาโน่เพิ่มเอสเพรสโซ่6ช็อตนะครับ" ลู่หานทำทีว่าไม่สนใจเพราะกลัวผู้จัดการมาเห็น
"อ่าาา ครับ" เซฮุนตอบ
"เชิญนั่งรอที่โต๊ะว่างด้านนั้นเลยนะครับ เดี๋ยวพนักงานจะไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ" ลู่หานผายมือไปที่โต๊ะที่ยังว่างอยู่
"ผมอยากให้คุณไปเสิร์ฟผมเอง หวังว่าจะทำตามที่ลูกค้าสั่งได้นะครับ" เซฮุนตอบพร้อมกับหันไปหาผู้จัดการร้าน
"ได้เลยค่ะคุณลูกค้า เดี๋ยวน้องลู่หานจะไปเสิร์ฟถึงที่เลยนะคะ" เธอยิ้มหน้าบาน อาจเป็นเพราะเขินสายตาเซฮุนที่จับจ้องมาและไม่อาจหลบเลี่ยงได้
ลู่หานลอบกัดฟันอยู่ที่ชงกาแฟทำไมคุณเซฮุนเขาถึงมาที่นี่ได้ เขารู้ได้ไงว่าเราทำงานอยู่ที่นี่เพิ่งจะทำงานได้แค่สองอาทิตย์เองนะ ถ้าไม่ทำตามที่ผู้จัดการบอกมีหวังโดนไล่ออกแน่ คนตัวเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะยกแก้วกาแฟไปเสิร์ฟให้คุณลูกค้าเจ้าปัญหา
"อเมริกาโน่ เอสเพรสโซ่6ช็อตได้แล้วครับ" ลู่หานวางแก้วลงอย่างเบามือ
เซฮุนละสายตาจากตารางหุ้นในมือมาจับจ้องการกระทำของพนักงานตัวเล็กแทน ลู่หานที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังโดนสายตาเจ้าป่าอ่านกินขนาดไหน เซฮุนยกแก้วกาแฟที่ลู่หานเป็นคนทำขึ้นมาดื่มก็ทำให้รู้สึกว่ากาแฟนี่ช่างคล้ายกับคนทำเหลือเกิน ขั้นตอนการทำทุกกระบวนการมีการเอาใจใส่อย่างดี แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความขมขื่นถ้าลองทำดีกับผู้ชายหน้าหวานคนนี้ดูเขาจะตอบแทนอย่างไรกันนะเซฮุนคิด
"คุณลูกค้าครับ" ลู่หานเดินมายืนที่ตรงหน้าของเซฮุน "คุณกำลังมองผมอยู่หรือเปล่าครับ?"
"รู้ตัวจนได้" เซฮุนทำหน้าเสียดาย
"คณต้องการอะไรหรือเปล่าครับ"
“อืมมม ถ้าฉันต้องการนายล่ะ" เซฮุนตอบพลางยกมือขึ้นเท้าคางมองหน้าพนักงานหน้าหวาน
“อ่าาา…เจอลูกค้าหัวงูอีกแล้วสินะครับผมเพิ่งทำงานที่นี่ได้สองอาทิตย์เองอย่าทำให้ผมโดนไล่ออกเลยนะครับ" ลู่หานแสร้งทำเป็นเล่นตัว ที่จริงในหัวก็คิดอะไรอยู่นิดหน่อยแล้วแหละ
“ฉันยังไม่แก่สักหน่อย" เซฮุนหัวเราะ “แล้วถ้าฉันมีข้อเสนอล่ะ" แล้วเปลี่ยนมาทำหน้าจริงจัง
ลู่หานมองนัยตาอันแสนจริงจังของเซฮุนด้วยใจที่ร้อนรน คนที่เขาตั้องการมาตลอดอยู่ตรงหน้านี้แล้วแต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ลู่หานอยากจีบอยากบอกรักกับเซฮุนเหมือนที่คู่รักคนอื่นๆเขาทำกัน แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นว่าลู่หานต้องใช้เขาแก้แค้น แถมยังมีข้อเสนอมาให้อีกนี่มันธุรกิจชัดๆ ไม่เห็นจะใช่ความรักเลยถ้าเซฮุนเบื่อเซฮุนก็จะทิ้งเขาใช่ไหม่มันจะเป็นแบบนั้นใช่หรือเปล่า
“ค่อยคุยกันหลังเลิกงานนะครับ" พูดจบลู่หานก็เดินตั้งหน้าไปหลังร้านทันที ในหัวใจมันจุกจนพูดไม่ออกความเจ็บปวดกำลังถาโถมผ่าที่หัวใจดวงน้อย มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิลู่หานอยากเป็นคนรักลู่หานไม่ได้อยากเป็นแค่ของเล่นชั่วคราวเป็นใครจะไม่เจ็บบ้างคนที่ตัวเองแอบรักและเฝ้ารอเค้ามาตลอดหลายปีมาต่อรองกันแบบนี้ ใช่อยู่ที่เขาไม่เคยรู้เลยว่าลู่หานมีตัวตนอยู่บนโลกแต่ลู๋หานรู้ว่าบนโลกนี้มีคนที่ชื่อว่าเซฮุนอยู่ คนที่ทำให้ลู่หานได้มีแรงไปต่อในแต่ละวันไง มือเรียวกำอกซ้ายตัวเองแน่นพร้อมบีบให้น้ำตาสายใหญ่ไหลออกมาอาบแก้ม
“ขอให้ผมเจ็บปวดแค่วันนี้นะครับ ฮึก..” คนตัวเล็กนั่งกอดเข่าพูดกับตัวเอง ไหล่เล็กสั่นจนรู้สึกได้เขาขอให้ตัวเองอ่อนแอแค่วันนี้ก็พอ ลู่หานคนใหม่จะต้องเข้มแข็งให้ได้
ลู่หานมาพบเซฮุนตาที่บอก อันที่จริงเซฮุนก็รอลู่หานตั้งแต่ตอนนั้นยังไม่ไปไหนเลยนั่งตรวจตารางหุ้น ดูตารางงานกับหาธุรกิจที่น่าสนใจวนอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเห็นคนตัวเล็กเดินถือกระเป๋าออกมาจากหลังร้าน
"นั่งก่อนสิ" เซฮุนผายมือไปที่เก้าอี้ตรงหน้า
“จะคุยตรงนี้หรือครับ" ลู่หานถาม
“หรือจะคุยที่ห้องฉันล่ะ” คุณเซฮุนต้องการแค่เซ็กส์สินะ ลู่หานคิด
“คุณรีบพูดมาเลยก็ได้" ลู่หาน
เซฮุนพ่นลมหายใจออกมากคำใหญ่พร้อมกับนั่งยืดตัวขึ้นหลังตรง
“นายไปที่บ้านเสี่ยวในวันนั้น ฉันว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ” เซฮุนกล่าว
“ผมบอกคุณไปแล้วว่าผมไปผิดงาน” ลู่หานเองก็ตอบเสียงแข็ง แต่มีสิ่งหนึ่งที่เซฮุนสังเกตุได้คือดวงตาบวมเป่งของคนตรงหน้านั่นเอง มือใหญ่เอื้อมไปจับรอบดวงตาโดยใช้นิ้วหัวแม่มือลูบวนอยู่อย่างนั้น
“ร้องไห้มาหรือ?" เซฮุนถาม
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ แล้วก็ไม่ได้ร้องไห้ด้วย” ลู่งหานปัดมือของเซฮุนทิ้ง “รีบๆพูดข้อตกลงเร็วๆสิ”
“หึ นายเองก็สนใจฉันเหมือนกันหรือเนี่ย ถึงอยากได้จนตัวสั่นขนาดนี้” คำพูดคล้ายดูถูกนี้ออกมาจากปากเซฮุน คนที่ลู่หานคิดว่าแสนดีมาตลอด แต่ลู่หานจะไม่สนใจกาลเวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยนเป็นเรื่องธรรมดา
เซฮุนพูดต่อ “นายจะต้องไปอยู่กับฉัน ยอมฉันทุกอย่างเป็นแมวที่น่ารักของฉันแค่นี้ทำได้ใช่ไหม”
“แล้วผมจะได้อะไร” ลู่หานถาม
“สิ่งที่นายต้องการ ทั้งตัวฉันและเงินแค่ทำให้ฉันพอใจก็พอแล้ว” เซฮุนตอบ ทั้งสองคนจ้องตากันไม่วางลู่หานกำลังใช้ความคิดหนักมาก นี่มันธุรกิจหรือเปล่าเขาควรต่อรองอย่างไรดี
ลู่หานลอบยิ้มมุมปากแล้วจึงตอบ “สิ่งที่ผมต้องการก็แค่ คุณบอกกับคนอื่นสิว่าเรากำลังคบกันอยู่" ดวงตาทั้งคู่ประสานกันไม่มีใครยอมละออก ลู่หานเองก็สู้สุดใจแม้ว่าจะแอบเขินมากแค่ไหนก็ตาม แต่เพื่อให้ดูหนักแน่นและซื่อตรงเขาก็จะไม่ยอมละออกก่อนเด็ดขาด
“ได้สิ” เซฮุนตอบ
ลู่หานทำหน้าสงสัยว่าทำไมถึงยอมง่ายขนาดนี้ล่ะ
“การทำธุรกิจบางครั้งเราเองต้องเป็นผู้เสียเปรียบ”
เซฮุนมองหน้าลู่หาน
“แล้วนายจะรู้ว่าธุรกิจจนี้ฉันได้เปรียบนายทุกรื่อง หึ ”
ลู่หานกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืนทน เขาพยายามกลั้นน้ำตาและเก็บความเจ็บปวดไว้ให้ลึกที่สุด นี่มันธุรกิจเรื่องของลู่หานกับเซฮุนที่เขาเคยฝันถึงมันไม่มีอยู่จริง ณ เวลานี้ขอแค่ได้อยู่กับเซฮุนกอบโกยเอาความสุขในช่วงเวลานี้ไว้ให้ความสุขและความแค้นมันประทุขึ้นพร้อมๆกัน ลู่หานจะยอมแพ้ไม่ได้ลู่หานจะทำลายทุกอย่างรวมถึงตัวเขาเองด้วย ถึงแม้คุณเซฮุนจะไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคิดแต่ลู่หานยังไม่เคยคิดจะหยุดชอบคุณเซฮุนเลย
18+ (ไม่แต่งจ้า)
ห้องนอนโทนขาวดำแสนหรูหราที่อยู่ชั้นบนสุดของคอนโด โดยรอบห้องเป็นกระจกที่มองทะลุผ่านเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนได้แต่ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงกว่าๆ แดดยามสายเริ่มจะแข็งขึ้นเรื่อยๆม่านบังแสงถูกเปิดออกให้แสงแดดลอดผ่านช่องกระจกเข้ามาเผยให้เห็นร่างกายอันแสนบอบบางนอนคว่ำอยู่บนที่นอน ผ้าห่มผืนหน้าปิดปังถึงแค่ช่วงเอวทำให้เห็นรอยอะไรต่อมิอะไรเต็มกลางหลังไปหมด ทั้งรอยช้ำและรอยจ้ำสีแดง เซฮุนยืนมองดูและยิ้มอย่างภาคภูมิใจที่ตัวเองเป็นทั้งคนแรกที่ได้สัมผัสผิวกายอันน่าหลงไหลนี้และเป็นทั้งผู้ชายคนแรกของลู่หานด้วย ถ้าหากมีใครมาได้ไปก่อนไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู็หญิงคงน่าเสียดายน่าดู ขอบคุณลู่หานจริงๆที่ทำให้เขารู้สึกดีขนาดนี้ร่างกายใหญ่ยัดตัวเองเข้าใต้ผ้าห่มนวมผืนหนาอีกครั้ง และดึงเอาร่างเล็กมากอดไว้ในอ้อมอกแทนหมอนข้าง ตัวเล็กขนาดนี้เมื่อคืนกล้าดียังไงถึงมาซ่าได้ขนาดนั้น ไม่เจียมตัวเสียเลย
ทุกคนนนน มาแล้วววววว
อย่าเทเค้านะ เค้าเพิ่งเข้าปี1 กิจกรรมเยอะมากแต่จะมาต่อประจำนะๆๆๆ
จงเม้น จงเม้น จงเม้น
ความคิดเห็น