คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : YOUKNOW
ห้าปีผ่านไป...
เวลาแห่งความแค้นหมุนเร็วราวกับลูกข่างที่หมุนตลอดเวลาไม่มีหยุดพัก สิ่งที่เราคิดว่าอีกนานกว่าจะมาถึงแต่ถ้าได้ผ่านมันมาแล้วเราก็จะรู้สึกว่ามันช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน อย่างเช่นวันนี้ 'เสี่ยวลู่หาน' อดทนและพยายามมาตลอดเพื่อจะเป็นคนที่สมบูรณ์จริงอยู่ที่ว่าไป๋หรงไม่อยากจะให้ลู่หานแค้น แต่ทว่าความโกรธนั้นมันมีมากมายเหลือเกิน ทั้งความเสียใจ ความสับสนก่อให้เกิดความโดยไม่รู้ตัวลู่หานพยายามฝึกเอาตัวรอด ฝึกยิงปืน ฝึกความคล่องแคล่วว่องไวและใฝ่เรียนเพื่อที่จะได้พัฒนาตนเองเพื่อกลับมาแก้แค้นโดยทั้งหมดนี้มีไป๋หรงและภรรยาเป็นผู้สนันสนุนอย่างเต็มที่
ลู่หานนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่คนเดียวในสวนอย่างสงบ เสียงนกร้องเพลงจิ้งหรีดรำไรก็ไม่ใช่ปัญหาของการอ่านหนังสือเลย มือเรียวเปิดหน้าหนังสือหน้าถัดไปก็ได้สะดุดตากับรูปภาพของชายหนุ่มที่คุ้นตาคนหนึ่ง 'เซฮุน' ที่ขึ้นพาดหัวข่าวอย่างภาคภูมิใจว่าเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรงหลังจากแยกตัวออกมาเปฺิดบริษัทเองและเปิดธุรกิจย่อยมากมาย ไม่ว่าจะเป็นห้างร้าน คลับบาร์จนกระทั้งคาสิโนนับได้ว่าเป็นคนที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในยุคนี้ แต่ทั้งหล่อทั้งรวยขนาดนี้สาวๆก็คงจะใจระทวยกันบ้างแหละแต่ก็ต้องเสียใจด้วยเพราะตอนนี้นักธุรกิจหนุ่มคนนี้กำลังมีข่าวว่ากำลังคบหาดูใจกับ 'ซูฮวา' ลูกสาวของบริษัทโลจิสติกก์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศแค่ดูฐานะก็รู้แล้วว่าเขาทั้งสองเหมาะสมกันมากแค่ไหน
"ซูฮวา.." แม้เธอคนนั้นจะมีศักดิ์เป็นพี่สาวแต่ลู่หานก็ไม่เคยเรียกว่าพี่เลยแม้แต่ครั้งเดียว ในใจรู้สึกเจ็บแปลบนิดขึ้นมาหน่อยเพราะคุณเซฮุนเป็นเหมือนกับผู้ชายคนแรกๆที่ลู่หานรู้สึกถูกใจตั้งแต่แรกเจอ และเป็นคนที่ทำให้ลู่หานได้ทบทวนตัวเองมาตลอดว่าตนเองไม่ได้ไม่ชอบผู้หญิง ไม่ได้ไม่ชอบผู้ชายแต่ชอบคุณเซฮุนคนเดียวต่างหาก ลู่หานพยายามจะเป็นคนที่เพรียบพร้อมเพื่อคุณเขาแหละแต่ตอนนี้ผู้หญิงที่ชื่อซูฮวากลับแย่งไปได้อีกแล้ว
"ผมจะลองแย่งคุณ ให้มาเป็นของผมให้ได้...คุณเซฮุน" ลู่หานปิดหน้าหนังสือพิมพ์ลงขว้างทิ้งถังขยะก่อนจะเดินเข้าบ้านไปอาบน้ำชำระร่างกาย
"คุณลู่หานคะ" คุณน้าภรรยาของไป๋หรงเดินเข้ามาในห้อง
"ครับ" ลู่หาน
"พี่ไป๋ส่งข่าวมาว่าอีกสองสามวันที่บ้านนั้นจะเลี้ยงฉลองวันเกิดคุณท่านน่ะค่ะ เห็นว่าจะเชิญแขกไฮโซมากันเยอะเลยนะคะจริงๆพี่ไป๋เขาห้ามให้บอกคุณแต่ว่าดิฉันคิดว่าคุณลู่หานคงจะอยากทำอะไรสนุกอยู่สินะคะ" เธอพูดพร้อมกับยิ้มอย่างรู้ใจ
ลู่หานเม้มริมฝีปากแน่นคนพวกนั้นปล่อยข่าวว่าเขาตายไปแล้วแต่ถ้าหากวันนี้เขาโผล่ไปแล้วประกาศต่อหน้าผู้คนมากมาย พวกเขาจะเสียสติขนาดไหนไม่สิยังไม่ถึงเวลาเสียหน่อย แต่ในวันงานนั้นไปก่อกวนนิดหน่อยดีกว่า
"แค่นิดเดียวนะครับคุณน้า" ลู่หานยิ้ม
"น้าจะรอฟังข่าวนะคะ"
คุณน้าผิงท่านเป็นคนที่คอยสนับสนุนลู่หานอยู่เสมอและเป็นคนที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนลู่หานตลอดเวลาตั้งแต่ไป๋หรงรับเข้าอยู่บ้านหลังนี้ ้น้าผิงก็เปรียบเสมือนแม่คนที่สองของลู่หาน
"คุณลูหานของน้า อย่าให้พวกมันมีความสุขบนความทุกข์ของคุณหญิงนะคะ" เธอพูดพลางเอามือแนบกับแก้มใสของคุณหนูอันเป็นที่รัก
"ขอบคุณครับคุณน้า"
ลู่หานมานอนคิดสักพักว่าตัวคนเดียวทำลายทั้งตระกูลไม่ได้หรอก ถ้าทำเช่นนั้นไม่ได้งั้นก็ปลี่ยนมาเริ่มจากจุดเล็กๆก่อนก็ไม่เสียหายเขายังเหลือเวลาอีกทั้งชีวิตเพื่อแก้แค้นนี่...
"ซูฮวา ถึงฉันจะเป็นผู้ชายแต่ก็ใช่ว่าฉันจะไม่ทำร้ายผู้หญิงอย่างเธอนะเตรียมรับกรรมของเธอได้เลย" ลู่หานนอนมองเพดานคิดแผนการเล่นๆก่อนจะเผลอหลับไป
เช้าวันถัดมาลู่หานอกไปร้านเสริมสวยเพื่อไปทำสปาผิวและดูแลผิวเพิ่มจากที่ดีอยู่แล้วทำให้ดีมากกว่าเดิมจนพนักงานร้านได้เอ่ยปากชมอย่างไม่ขาดสาย
"ผู้ชายผิวสวยขนาดนี้มีด้วยหรือคะเนี่ย พี่เป็นผู็หญิงแท้ๆยังอายเลยค่ะ" พนักงานสาวพูด
"ใช่ สวยไปยันเล็บขนาดเส้นผมยังไม่เว้นเลยนะคะ ดูแลตัวเองยังไงคะคุณน้อง"
ลู่หานรู้สึกประหม่านิดหน่อยเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเคยเข่ามาในร้านแบบนี้แต่กลับถูกชมอย่างไม่ขาดปาก
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ" ลู่หานตอบ ขณะนั้นสายตาพลันเหลือบไปเห็นหน้าจอโทรทัศน์ที่กำลังเสนอข่าวเกี่ยวกับรายได้ของบริษัทเอกชน ในจอสี่เหลี่ยมนั้นมีชายรูปหล่อหน้าคมอยู่ข้างในกำลังให้สัมภาษณ์กับนักข่าวเกี่ยวกับธุรกิจของตน ลู่หานไม่รู้ตัวว่าตนเองหันไปจ้องหน้าจอนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่รู้ตัวอีกทีก็โดนพี่สาวพนักงานจับหัวให้หันกลับมาหน้ากระจกเหมือนเดิม
"ฉันน่ะชอบเขามากเลยนะ เสียดายที่มีแฟนแล้ว" พนักงานคนที่ทำผมให้ลู่หานพูด
"ชิ ฉันว่านังคนนั้นฝันเฟื่องไปเองมากกว่าฉันไม่เห็นว่าคุณเซฮุนเขาจะเคยให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับความรักอะไรนั่นเลย" พนักงานที่ขัดเล็บอยู่พูดสวน
"นั่นสิ ดูในไอจีคุณเซฮุนก็มีแค่ตารางหุ้นกับวิวแล้วก็ลงรูปตัวเองใหสาวๆกรี๊ดเล่นแค่นั้น แต่ดูไอจีนังคนนั้นสิทั้งแท็กทั้งแอบถ่ายลงดูพยายามมากเลยนะ" อีกคนตอบ
ลู่หานนั่งฟังทั้งสองพูดกันก็แอบยิ้มในใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ดีใจอะไร บางทีคุณเซฮุนอาจจะเป็นคนไม่กล้าแสดงออกก็เป็นได้..
"ว๊ายยย! คุณน้องคะ" พนักงานสาวคนหนึ่งร้องอย่างตกใจ
"ครับ!" ลู่หานที่เผลอหลับไปครู่หนึ่งก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ตากลมโตมองดูใบหน้าของตัวเองในกระจกด้วยความตกตะลึง
"สวยมากๆเลยค่ะ คุณน้องเป็นผู้ชายจริงๆหรือคะ" เธอพูดอย่าตื้นตัน
"จริงสิครับ แต่พี่ครับ.." ลู่หานยังไม่ทันจะพูดอะไรพนักงานสาวก็รีบตอบ
"พี่ขอโทษนะคะ ที่ตริงพี่ทำผมเสร็จนานแล้วแต่ว่าน้องหลับอยู่ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่นพี่ก็เลยลองแต่งหน้าให้น้องดูน่ะค่ะไม่คิดว่าจะสวยขนาดนี้ด้วย" เธอกล่าว
"ไม่เป็นไรครับ" ลู่หานยิ้ม "ว่าแต่นี่เสร็จแล้วใช่ไหมครับพอดีผมกำลังจะออกงาน ต้องขอบคุณพี่มากๆนะครับ" จะว่าไปก็ไม่เสียหายเพราะคืนวันนี้จะเป็นคืนที่ลู่หานเริ่นต้นเกมแก้แค้น คืนนี้ต้องมีคนเจ็บแน่นอนไม่ตัวเขาเองก็คุณหนูซูฮวา
ลู่หานจัดการค่าใช้จ่ายให้เรียบร้อยแล้วค่อยออกจากร้านไป แขนเรียวยกขึ้นโบกแท็กซี่ก่อนจะบอกเป้าหมายและออกเดินทาง ใจดวงน้อยเต้นตึกตักในงานวันนี้คุณเซฮุนต้องมาแน่ยังไงซูฮวาก็ต้องเชิญมาอยู่แล้ว
"นี่ครับ ขอบคุณมากครับ"ลู่หานจ่ายเงินค่าแท็กซี่ก่อรจะหันกลับมายืนมองบ้านหลังใหญ่ที่ตนเคยอาศัยอยู่ บ้านที่เคยมีความสุข บ้านที่เป็นบ้านของคุณแม่
มือเรียวยกขึ้นกระชับสูทสีขาวสว่างก่อนจะเดินลัดเข้าประตูหลังที่ไม่มีใครสังเกตุได้ กว่าจะเข้ามาถึงงานฟ้าก็มืดพอดีคงไม่มีใครเห็นลู่หานหรอก
อันดับแรกลู่หานต้องตามหาคุณเซฮุนก่อน คนตัวเล็กเดินออกจากพุ่มไม้ในสวนราวกับเทวดาลงมาจุติอย่างไรอย่างนนั้น ทีแรกผู้คนก็ไม่ทันได้เห็นแต่เมื่อหันมาแล้วก็ไม่สามารถละสายตาได้อีกเลย รวมถึงไป๋หรงด้วยที่ยืนถลึงตาโตไม่คิดว่าคุณหนูของเขาจะมาที่นี่ ลู่หานจึงหันไปขยิบตาให้หนึ่งทีถ้าเป็นคนอื่นคงใจละลายไปเเล้ว แต่กับไป๋หรงคนนี้คุณหนูช่างดื้อนัก ต้องโดนทำโทษ! ทำโทษทั้งเมียทั้งคุณหนูเลย!
งานนี้เป็นงานที่จัดในสวน แต่สวนนี้ก็สามารถวางโต๊ะจีนได้ถึง50โต๊ะเลยทีเดียว ข้างหน้าจะมีเวทีเตี้ยเล็กๆไว้สำหรับกล่าวกำหนดการหรือขึ้นมาอวยพร
"วันนี้ต้องขอขอบคุณแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงานนะครับ ผมรู้สึกซึ้งใจมากที่ทุกคนมาร่วมงานในวันนี้และผมขอให้คืนนี้เป็นค่ำคืนที่มีแต่ความสุขสำหรับทุกคนนะครับ" ประธานใหญ่แห่งบริษัทโลจิสติกก์กล่าวด้วยใบหน้าระรื่น
"หึ ยังจะความสุขกันได้นะ..."
ลู่หานยืนอยู่ตรงกลางระหว่างโต๊ะแขกซ้ายขวา แขกบางคนที่ไม่ได้สนใจท่านประธานกล่าวโอวาทกลับมาสนใจหนุ่มน้อยตรงหน้านั้นแทน ไม่มีใครรู้ว่าเขสเป็นใครนอกจากไป๋หรงที่ยืนกำมือแน่นไม่รู้ว่าคุณหนูคิดจะทำอะไร
แขกที่มาร่วมงานให้ความสนใจกับเจ้าชายในชุดขาวเป็นที่สุดและ 'โอ เซุน'ก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยเช่นกันใบหน้าน่ารัก อ่อนหวานแต่สายตาที่มองไปบนเวทีกลับแข็งกระด้างเขาคนนี้คือใครกัน
เซฮุนมองเด็กคนนั้นอยู่พักหนึ่งก่อนจะหันกลับไปมองบนเวทีตาม แต่เมื่อหันกลับมาเด็กน้อยชุดขาวก็หายไปแล้ว
"พี่เซฮุนคะ อยากได้อะไรหรือเปล่าเดี๋ยวฉันไปเอามาให้" นรีสาวที่นั่งอยู่ข้างกายถือโอกาสจับมือของอีกฝ่ายแต่เซฮุนก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร
"เปล่าครับ พี่จะไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนะ" ว่าจบเซฮุนก็ลุกพรวดออกจากโต๊ะทันทีไม่รอให้ซูฮวาได้ถามอะไรต่อ
เซฮุนก้าวขายาวถี่ๆอย่างเร่งรีบเพื่อตามหาชายร่างเล็กคนนั้น ใจรู้ดีว่าเขาเป็นผู้ชายแต่ไม่รู้ทำไมตัวเองถึงได้สนใจใบหน้าเเสนหวานนั้นยิ่งนัก เพิ่งจะเคยเตอกันครั้งแรกก็ทำเขาวุ่นวายใจขนาดนี้ เริ่มจะสนุกเเล้วสิ...
เจอแล้ว..
"เฮ้ย! ตกใจหมดเลย!" ลู่หานที่ยืนแอบอยู่หลังพุ่มไม้เพื่อมองหาคุณเซฮุนอยู่ตั้งนาน แต่เขาดันมายืนอยู่ข้างหลังแล้วเป็นใครจะไม่ตกใจได้
"ไงตัวเล็ก นายเป็นใครมาลับๆล่อๆอะไรที่นี่?" เซฮุนยืนยืดอกเต็มความสูงถามอย่างจับผิด
"เอ่อ..." ใจดวงน้อยเต้นแรงราวกับจะระเบิดออกมาให้ได้ ที่ผ่านมาแค่เห็นในจอทีวีหรือหนังสือพิมพ์ก็ใจสั่นไปหมดแล้ว แต่นี่มันคุณเซฮุน คุณเซฮุนยืนอยู่ตรงหน้านี้แล้ว!
"หื้มม?" เซฮุนยื่นหน้าเข้าใกล้คนตัวเล็กกว่าพร้อมเอามือไพร่หลัง "หรือว่าหลงเข้ามา เป็นลูกแมวที่ซื่อบื้อจริงๆ"
อยู่ดีๆก็ได้กลายเป็นแมวไปได้ทั้งๆที่คนอื่นบอกว่าเขาเป็นกวาง แต่ถ้าเป็นแมวของคุณเซฮุนลู่านคนนี้ยอมได้นะ
ลู่หานกระแอมหนึ่งทีก่อนจะตอบ
"ผมมาหาคุณพ่อน่ะครับแต่ลืมไปว่าที่นี่'ไม่มีพ่อผม' "
"พ่อนายไม่ใช่คนที่ยืนอยู่บนเวทีหรอกหรอ?" เซฮุนถาม ลู่หานทำหน้าประหลาดใจ
"ฉันเห็นนายจ้องเขาไม่วางตาเลย" เซนเดินหน้าเข้ามาใกล้อีก
"เปล่า ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่มีพ่ออยู่ที่นี่" ลู่หานชักสีหน้าใส่
"งั้นนายก็มาผิดงานน่ะสิ" เซฮุนเลิกคิ้วถาม
"คงจะใช่ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" ลู่หานทำท่าจะเดินออกมาแต่กลับถูกคว้ามือเอาไว้ก่อน
"ฉันจะเจอนายได้ที่ไหนอีก?" ลู่หานเบิกตาโต คถามของเซฮุนทำให้ลู่หานกระวนกระวายใจขึ้นมาว่า เขาควรจะเสี่ยงกับผู้ชายคนนี้หรือเปล่าคุณเซฮุนสนใจลู่หานจริงๆหรือว่าแค่อยากได้ของเล่นกันแน่แต่ถึงจะเป็นอะไรขอเเค่ซูฮวาได้เจ็บปวดบ้างก็เป็นพอ...
ไม่ได้มาต่อเพราะเค้าไปเข้าค่ายที่มหาลัยมาา เหนื่อยมากเลย
อย่าเทเค้านะ
จงเม้น จงเม้น จงเม้น
ความคิดเห็น