คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : KNOW
'เสี่ยว ลู่หาน' เป็นชื่อเเส้ที่ได้รับมาตั้งแต่กำเนิด'อาลู่ เป็นชื่อที่แม่เขาเรียกและให้ใช้แทนตัวเองเขาเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยเงินทองมีธุรกิจส่วนตัวมากมายและเป้นครอบครัวที่มีแต่รอยยิ้มและความสุขเสมอมา ไม่ว่าจะทำะไรไปที่ไหนอาลู่คนนี้ก็มีข้าบริวารขนาบข้างตลอด มีพี่สาวคอบรับใช้เอาใจเป้นชีวิตที่ใครๆก็อิจฉา แต่นั่นมันก็แค่วัยเด็กเท่านั้นเขาได้ใช้ชีวิตอย่างคุณหนูถึงเพียงอายุสิบขวบ มารดาผู้เป็นที่รักก็เสียชีวิตกระทันหันอย่างไม่ทราบสาเหตุ คนเป็นพ่อไม่ยอมบอกอะไรเกี่ยวกับแม่ของเขาอีกเลยนับจากนั้นและเมื่อเข้าไปถามก็มักจะโดนดุเสมอ ทำให้อาลู่ต้องกลายเป็นเด็กเก็บตัว ไม่สุงสิงกับใครและไม่ยุ่งกับใครอีกเลย
"อาลู่ นี่คุณซูเจียวเธอจะเข้ามาอยู่ที่นี่และดูแลลูกแทนแม่ ส่วนนี่หนูซูฮวาเขาจะเป็นพี่สาวของลูก" เธอคนนี้ไม่ได้มาตัวเปล่า แต่กลับพาเด็กผู้หญิงที่น่าจะอายุไล่เลี่ยกันกับอาลู่มาด้วย เธอหน้าตาน่ารักดูสวยสง่าแต่เย่อหยิ่งคงไม่เป็นมิตรกับอาลู่แน่ๆดูจากสายตานั้นแล้ว
เสี่ยวลู่ได้แต่คิดว่าความรักของคุณพ่อที่มีต่อแม่มันน้อยเกินไปหรือเปล่า...
คำพูดที่กึก้องอยู่ในหัวมาตลอดหลายปีจนได้อายุสิบสองปี แม่เลี้ยงของเขาไม่ได้ดูแลเขาแถมยังส่งตัวไปอยู่ที่โรงพยาบาลจิตเวชอีก เขาไม่ได้เป็นบ้าสักหน่อย เมื่อกลับมาถึงบ้านทีไรเขาก็จะกลายเป็นคนแปลกหน้าทุกทีอย่างเช่นวันนี้
"คุณคะ ฉันท้อง" เธอพูดด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มและในมือก็กำที่ตรวจครรภ์ไว้แน่น
"จริงหรือที่รัก! ผมกำลังจะมีลูกหรือ!" พ่อของอาลู่พูดอย่างดีอกดีใจเหมือนลืมไปเเล้วว่าตนเองนั้นก็มีลูกอยู่แล้วตั้งหนึ่งคน
อาลู่ยืนนิ่งมองดูคู่สามีภรรยาที่กำลังกระโดดโลดเต้นยินดีกันยกใหญ่ ถ้านนึกไม่ออกว่าสองคนนั้นดีใจขนาดไหนก็ให้คิดว่าถ้าหากคนจนรู้ตัวว่าถูกลอตเตอรี่จะดีใจแค่ไหน ก็แค่นั้นแหละพวกเขากอดกันสักพักก่อนจะผละออกและหันมามองดูอาลู่พร้อมกัน และเธอก็พูดบางอย่างขึ้นมาที่ทำให้ชีวิตอาลู่เปลี่ยนไปตลอดกาล
'เด็กคนนี้ ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเขาเป็นลูกของคุณ ถ้าลูกของเราเกิดมาเขาจะต้องไม่มีพี่ชายคนนี้'
อาลู่เก็บตัวอย่างหนัก ไม่พบปะผู้คนตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ แต่ยังโชคดีที่คุณป้าพี่สาวของแม่ติดต่อมาบ่อยๆเหมือนจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ก็ไม่สามารถช่วยให้ลู่หานเป็นอิสระได้เพราะผู้เป็นพ่อของเขานั้นได้ไล่ตะเพิดคุณป้าไปทุกครั้งที่มาขอรับลู่หานไปอยู่ด้วย
เขาอยู่ในบ้านอย่างไร้เงามาตลอดจนอายุได้สิบห้าปี อยู่บ้านบ้าง โดนส่งไปโรงพยาบาลบ้างเป็นเรื่องปกติไปแล้วไม่มีอะไรที่อาลู่ต้องเสียอีกแล้ว ถ้าจะไปโรงเรียนก็จะไปในนามของลูกคนใช้ที่ตระกูลเสี่ยวรับอุปการะไว้ น่าสมเพชชะมัดเขาแทบลืมไปแล้วว่าแต่ก่อนตนเคยมีความสุขแค่ไหน
อาลู่เดินเตะหินกลับเข้าบ้านทางช่องประตูรั้วเล็กหลังบ้านตามปกติเคยเคยทำทุกวัน เขาถูกไล่ออกจากบ้านใหญ่ให้มาอยู่บ้านเล็กในสวนแทน แต่ก็จะให้ยามมาเฝ้าตลอดกลัวว่าเขาจะแอบหนีไปและตอนไปโรงเรียนก็จะมีคนสะกดรอยตามตลอดสายตาเรียวมองเห็นรถหลายคันวิ่งเข้าออกบ้านใหญ่ก็นึกสงสัยขึ้นมาจึงหยุดมองดูสักพักแต่ก็ยืนได้ไม่นานก็ถูกชายฉกรรจ์ตัวใหญ่กระชากแขนให้เข้าบ้าน ชายร่างใหญ่ผลักเด็กน้อยในชุดนักเรียนเข้าในบ้านอย่างแรงจึงทำให้อาลู่ล้มลงไปกองกับพื้น แต่ชายคนนั้นก็ไม่ได้สยใจใยดอะไรกำลังจะหันกลับไปล็อคประตู
"เดี๋ยว" อาลู่รั้งไว้
ชายร่างใหญ่หันกลับมาทำหน้าโหดแต่ไม่ได้ตอบอะไร
"บ้านนั้นเขามีงานอะไรกันหรอ" อาลู่ถามพร้อมชะเง้อมอง แต่เมื่อเห็นว่าชายร่างใหญ่จะไม่ตอบก็รีบพูดอีก "บอกฉันหน่อยเหอะ นายไม่สงสารฉันบ้างหรือไงฉันอยู่แต่ในนี้ทุกวันเป็นเด็กดีแค่ไหนนายก็รู้ ฉันไม่เคยคิดหนีด้วย"
สิ่งที่อาลู่พูดก็เป็นความจริง ชายหน้าโหดเปลี่ยนสีหน้านิดหน่อยก่อนนั่งย่อตัวลงจับแขนเล็กให้ลุกขึ้นยืน อาลู่ถูกลาดมายืนที่ระเบียงหน้าบ้านเพื่อให้ได้เห็นบ้านใหญ่อย่างชัดเจน อาลู่มองเห็นรถหรูหลายคันวิ่งเข้าออกจนลายตาคุณพ่อไม่เคยจัดงานเลี้ยงที่บ้านแต่วันนี้กลับจัดขึ้น ต้องมีอะไรสำคัญแน่นอน
"งานอะไรหรือพี่" อาลู่ถาม
"คุณหนูซูฮวากลับมาจากอิตาลี คุณนายหญิงเลยจัดงานเลี้ยงต้อนรับ" ชายร่างใหญ่ตอบหน้านิ่ง
"ซูฮวากลับมาแล้วหรือ เขาเรียนจบแล้วหรือ?" อาลู่ถามย้ำ
"ถามมากเกินไปแล้ว กลับเข้าไป" อาลู่ถูกดันตัวให้เข้าบ้าน
"เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวก่อนพี่ยักษ์ใจร้อนจังฉันขอดูอีกนิดสิ" อาลู่พูดพร้อมชะเง้อคอสุดความสามารถ "ไม่เห็นเลยอ่ะ พี่ฉันขอขี่หลังพี่หน่อยสิ" อาลู่พูดอย่างเอาแต่ใจ
ชายฉกรรจ์มองหน้าอาลู่ด้วยความโมโหในความเรื่องเยอะของเด็กชายตัวเล็กราวกับว่าจะบีบคอให้ตายคามือไปเลย
"อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ยังไงฉันก็เป็นเจ้านายของนายคนหนึ่งนะ" อาลู่งัดไม้นี้มาใช่ไม่บ่อยนัก เพราะถ้าบ่อยเกินไปลูกน้องคุณนายนั้นอาจจะเอาไปฟ้องเธอได้ พี่ยักษ์ที่อาลู่เรียกจำใจนั่งย่อตัวลงเอามือประสานกันที่หลังให้อาลู่ใช้เหยียบเพื่อปีนขึ้นมานั่งบนคอของตน อาลู่เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มแก้มปริพี่ยักษ์ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
"พี่ๆๆซ้ายหน่อย เยอะเกินๆ ขวาอีกนิดๆๆ" อาลู่ใช้ปากควบคุมยานพาหนะร่างคนให้ขยับไปมามืเรียวจับที่ข้างหูของพี่ยักษ์บิดไปบิดมา ผู้เป็นลูกน้องก็ได้แต่ทำตามคำสั่งไม่ได้ปริปากอะไร
"พี่ คนนั้นใครหรือ..." อาลู่หยุดสายตาตรงที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่น่าจะอายุห่างจากอาลู่ประมาณห้าปีสีกำลังก้าวขายาวๆลงจากรถที่ดำคันหรู ทั้งสีผมดำสนิทบวกกับชุดสูทที่ใส่พิดรตัวทำให้ดูดียิ่ขึ้นไปอีกขนาดมองไกลๆยังโดดเด่นขนาดนี้ ถ้าได้อยู่ใกล้กว่านี้จะเป็นอย่างไรนะ อาลู่ตกอยู่ในภวังค์นานนับนาทีก่อนจะถูกอุ้มให้ลงจากที่นั่งบนคอ....
0%
ใบหน้าอันทรงเสน่ห์นั้นไม่ยอมหายไปจากหัวอาลู่เลย เด็กน้อยวัยสิบห้าเอาแต่คิดถึงคนที่ไม่รู้จักจนแทบเป็นบ้า
'คุณเซฮุน ลูกชายของเจ้าพ่อคาสิโนในฮ่องกงอีกไม่นานก็จะรับช่วงต่อบริหารด้วยกับพี่ชายฉันเคยขับรถให้เขาครั้งหนึ่งถึงจะเป็นนักธุรกิจยิ่งใหญ่ขนาดนั้น แต่ไม่ถือตัวเลยสักนิดแต่ได้ยินมาว่าลูก้สือยังไงก็เป็นลูกเสือสิ่งที่ฉันเห็นมันก็นานมาแล้ว สังคมจะบ่มเพาะคนยังไงฉันก็ไม่รู้' อาลู่นอนขบคิดถึงคำพูดนั้นของพี่ยักษ์
"คุณเซฮุนจะใจดีอย่างที่คุณพี่ยักษ์เล่านหรือเปล่านะ แต่เรื่องของพี่ยักษ์ก็นานมาแล้วนี่ช่างมันเถอะลู่หาน นายคิดอะไรอยู่..." สิ่งที่จะบอกก็คือ ถึงนายจะชอบคุณเซฮุนมากแค่ไหนแต่เรื่องของนายก็เป็นไปไม่ได้หรอกเลิกฝันเสียทีอีกอย่างนายก็เป็นผู้ชายจะให้คุณเซฮุนมาสยใจก็ยากหน่อนะ แบบนี้สิถึงจะถูก..
ลู่หานปล่อยตัวเองให้หลับไปพร้อมกับความคิดเพ้อเจ้อ ให้มันกลายเป็นความฝันที่ดีที่สุดสำหรับคืนนี้
เช้าวันต่อมาอาลู่ไปโรงเรียนตามปรกติ ปรกติที่ว่าก็คือเดินไปและมีคนสะกดรอยตามเป็นแค่น้อยร่างกายอ่อนปวกเปียกถึงจะคิดหนีแต่ก็สู้แรงของคนพวกนั้นไม่ไหวหรอก อาลู่คิดมาเสมอว่าสักวันเขาจะเป็นอิสระให้ได้ถึงทางข้างหน้าจะลำบากแต่ก็คงไม่ลำบากเหมือนอยู่ในบ้านหลังนี้ คนตัวเล็กเดินเตะหินไปเรื่อยจนถึงโรงเรียนอย่างที่ทำทุกวันและยังไม่ลืมที่จะแกล้งกวนประสาทหันกลับไปโบกมือลาคนที่สะกดรอยตามด้วย เขาทำแบบนี้ทุกวันอาลู่เป็นคนสดใสขึ้นมากเพราะเริ่มจะยอมรับความจริงได้บ้างแล้วอีกอย่างเขาคิดว่าเศร้าไปก็ไม่มีประโยชน์มิสู้มาพยายามมีความสุขกับมันไม่ดีกว่าหรือ
"ลู่หาน ได้ข่าวว่าโอเซฮุนมาที่บ้านเธอหรือ" กลุ่มสาวๆเดินเข้ามาหุ้มล้อมหลังทราบข่าวจากประชาสัมพันธ์ประจำห้อง อาลู่ไม่อยากจะตอบมันเลย อาลู่ไม่อยากให้ใครรู้เลยว่าคุณเซฮุนนั้นหล่อแค่ไหน
"ไม่รู้" เขาตอบเเล้วเดินออกไปทันที
"นี่ ไอ้ลูกคนใช้กล้าดียังไงมาเมินฉัน!" เธอกำลังโมโห
"ครับๆ ผมขอโทษครับคุณเซฮุนหล่อมากกกก ขนาดฉันแอบมองเขาอยู่บ้านเล็กยังใจเต้นเลยพอจะนึกออหรือยังว่าคุณเซฮุนน่ะหล่อแค่ไหน" อาลู่พูดด้วยน้ำเสียงโอ้อวดและประชดประชันในคราวเดียวกัน ทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้นหน้าเหวอไปหนึ่งวิ
"ในที่สุดนายก็ยอมรับแล้วสินะ ว่าตัวเองเป็นพวกผิดเพศน่ารังเกียจ!" เธอตะคอกใส่หน้าอาลู่อย่างจัง ในหัวอาลู่เหมือนมีแสงงวาบเข้ามาใส่อย่างจัง ใช่ฉันมันผิดเพศ..
"ชะ.." อาลู่ยังไม่ทันตอบแต่ก็มีคนอื่นแทรกเข้ามาในวงล้อมและโอบไหล่อาลู่เอาไว้
"ถึงจะผิดเพศยังไง แต่ถ้าเป็นลู่หานคนนี้ฉันก็สนใจนะ" อาลู่หันกลับไปมองคนที่โอบไหล่ตัวเองก็ถึงกับถลึงตาโตขึ้นมาทันที คนที่เขาเอาแต่คิดถึงเมื่อคืนนี้ มาอยู่ตรงนี้ข้างๆแล้วแถมยังโอบไหล่เขาไว้อีก
"คุณเซฮุน..."
"ฉันชอบนายนะ"
ปังๆๆๆ!!!! เสียงเคาะประตูราวกับจะพังประตูให้ได้ดังขึ้น จงใจมาปลุกให้คนช่างฝันตื่นจากนิทราเสียที
เฮือออก! นี่ฉันกำลังฝันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!
ฝากน้องอาลู่ด้วยนะทุกคน น้องเป็นเด็กน่ารักน่าเอ็นดู แต่ถ้ามาในโหมดลู่หานเมื่อไหร่ เตรียมซับเลือดกำเดา!
ความคิดเห็น