(ห้าม)รัก

      แสงแรกของอรุณรุ่งเริ่มสาดส่องทุกชีวิตต่างขยับเขยือนกาย นกน้อยโผ้บินออกจากรัง บินออกไปไกลสุดขอบฟ้า บินข้ามเมืองเวหาหาวเมืองแห่งอำนาจและความยิ่งใหญ่ผู้คนต่างพากันอยู่อย่างมีความสุขผู้คนยิ้มแย้มแจ่มใส่พูดคุยรักใคร่กัน ทุกคนในเมืองแต่งกายตัวเครื่องแต่งกายที่สวยงาม ไม่ว่าจะเป็นเด็กผู้ใหญ่สามัญชนหรือขุนนางราวกับทุกคนในนครเวหาหาวแห่งนี้ไม่มีความยากจนอยู่เลย ซึ่งอาจมาจากที่เป็นเมืองอุดมสมบูรณ์ มีพืชนานาพันธ์ุ แต่ถึงกระนั้นที่เมืองแห่งนี้ก็ไม่เคยมีสงครามจากภายนอกเข้ามาได้เลยคงเป็นเพราะที่ตั้งของนครอยู่กลางหุบเขาลึกและมีภูเขาที่มีอันตรายรายล้อบอยูทุกทิศ และสิ่งที่สำคัญกว่านั้นทุกคนในเมืองนี้สามารถบินได้ด้วยปีกของตนเอง

      ภายในเมืองหลวงทุกคนต่างวุ่นวายกลับการตอนรับแขกผู้มาเยือน ขบวนแห่ดูเอิกเกริกยิ่งใหญ่สมกับฐานะพระสหายคนสนิทของผู้ครองนครแห่งนี้ ขบวนค่อยๆเคลื่อนเข้าประตูพระราชวัง ไปที่ละน้อยๆ

ภายในท้องพระโรงอันกว้างขวางทั้งทองพระโรงถูกทำขึ้นด้วยทองคำแท้ และตกแต่งด้วยทองเพชรและอัญมณีสีสวย

"ขบวนเสด็จมาถึงประตูพระราชวังแล้วพะยะค่ะ"ทหารเข้ามารายงานความคืบหน้า

"ทุกคนมาพร้อมแล้วใช่ไหม"กษัตริย์แห่งนครตรัสถาม

"เกือบครบแล้วเพค่ะ เสด็จพ่อหรือแต่"

"เหลือแต่ใคร น้องสาวของเจ้าอีกแล้วใช่ไหมตารเกศ"กษัตริย์ปันนคนาสน์ตรัสอย่างรู้ทัน

"เพค่ะ เสด็จพ่อ" พระราชธิดาตารเกศรับคำเสียงเบา ทั้งกลัวผู้เป็นพ่อจะโกรธตัวเองที่ไม่สามารถดูแลน้องสาวผู้ซุกซนที่ไม่เคยจะยอมทำตามสั่งซักครั้ง แต่มากกว่านั่นคือกลัวว่าพ่อจะโกรธและลงโทษน้องสาวที่หายหน้าไปจากงานเลี้ยงตอนรับพระสหายรักของผู้เป็นพ่อ ทั้งที่กษัตริย์ปันนคนาสน์ กำชับนักกำชับหนาว่าทุกคนต้องอยู่ภายในงานให้ครบห้ามขาดซักคนเดียว

"เดี่ยวลูกไปตาม น้องเองพะยะค่ะ"

"ไม่ต้องหรอกสุริยันต์ พวกเขากำลังจะถึงแล้ว ตอนนี้ก็ปล่อยน้องของเจ้าไปก่อน"

"พะยะค่ะ"