Identity V "เอกลักษณ์ทั้ง 5"

ตอนที่ 8 : Silent Night 100%

อุอิ อุอิ  เดาเนื้อเรื่องกันเองนะ อิอิ^^

===================

หลังจากการปิดปรับปรุงได้จบลง  ความประหลาดใจมากมายได้ผุดเข้ามาในกลุ่มผู้รอดชีวิตและฮันเตอร์มากมาย  ไม่เพียงแต่เรื่องบุคคลที่เข้ามาใหม่เท่านั้น   เคิร์ทกับเคลวินถูกส่งกลับมาในสภาพที่กลายเป็นศพ  ระบบได้ทำการชุบชีวิตพวกเขาทั้งสองขึ้นมา โดยแลกกับความทรงจำที่พวกเขาถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม

แต่ทว่าเดอะริปเปอร์  ไนบ์  และลัคกี้ กลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยหลังจากปิดปรับปรุงระบบเกมส์

อันที่จริงเดอะริปเปอร์ไม่เชิงหายตัวไป  สามวันให้หลังเขาได้กลับมายังคฤหาสน์ของฮันเตอร์ในสภาพที่มีแผลประปรายอยู่ตามตัว  เสื้อผ้าขาดวิ่นเลเทะและมอมแมม  ราวกับเขาไปสู้กับอะไรบางอย่างมา

" โจ๊คเกอร์...ฉันมีเรื่องต้องคุยกับแก.... "

บรรยากาศรอบตัวของแจ๊คเต็มไปด้วยความจริงจัง. น้ำเสียงของเขาเรียบต่ำจนน่าขนลุก กรงเล็บในมือมีคราบเลือดแห้งกรังมากกว่าปกติ  โจ๊คเกอร์ที่กำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย หันมามองฆาตกรในสายหมอกด้วยความสงสัย

" มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉัน? "

โจ๊คเกอร์เอ่ยพลางเหลือบมองแจ๊คภายใต้หน้ากากตัวตลก  ส่วนฮันเตอร์คนอื่นๆได้แต่นั่งฟังอยู่เงียบๆ

" หยุด ลัคกี้ กาย  ให้ฉันที.... "

ณ สถานที่ลับแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างออกมาจากคฤหาสน์หลังนั้นไกลพอสมควร  มันเป็นบ้านร้างผุพังที่แสนเปลี่ยวเหงา  หากแต่วันนี้กลับมีใครบางคนอาศัยพักพิงอยู่ที่นี่ เพื่อหลบหนีบางสิ่งบางอย่างที่กำลังไล่ล่าเขา

นาอิบ  ซูบีดาร์

ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที  เขาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่กลางห้องใต้ดินที่เหมือนกับในเกมส์ทุกระเบียดนิ้ว  แต่ทว่ากลับไม่มีเก้าอี้ประหารเหมือนในเกมส์  มีเพียงของเก่าๆ ที่ถูกตั้งไว้กระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบ ตู้ล็อกเกอร์สีส้มคุ้นตา และฝุ่นหนาเตอะที่ทำให้ชายหนุ่มอยากจะจามออกมารัวๆ

ณ ตอนนี้เขาไม่ได้ทำอะไรเลย อยู่เฉยๆ นั่งๆ นอนๆ เพราะไม่สามารถออกไปได้ ซึ่งคนที่พาเขามาขังไว้ในห้องใต้ดินนี้เป็นฆาตกรในสายหมอกที่มีนามว่า เดอะริปเปอร์ 

' ฉันทำไปทั้งหมดก็เพื่อความปลอดภัยของนาย...ตอนนี้นายกำลังถูกตามล่าจากคนๆหนึ่ง... '

นี่คือคำพูดที่เดอะริปเปอร์พูดทิ้งท้ายไว้ให้เขาก่อนจะหายตัวไป  และเขาไม่ลืมที่จะทิ้งขนมปังและผลไม้บางส่วนไว้ให้เผื่อไนบ์หิว   เขาพอจะจำได้บ้างว่าใครกำลังตามล่าเขา  แต่มันก็เป็นเรื่องยากที่จะยอมรับได้ว่า ลัคกี้ กาย  จะกลายเป็นฆาตกรที่กำลังไล่ล่าเขาอยู่

แล้วอะไรที่ทำให้เดอะริปเปอร์หันมาปกป้องเขา?  อันที่จริงตั้งแต่ตอนที่เคลวินร้องในตอนนั้น เดอะริปเปอร์เลือกที่จะปล่อยให้เขาถอดรหัสไป  ทั้งๆที่เดอะริปเปอร์สามารถฆ่าเขาทิ้งตอนไหนก็ได้  แต่อีกฝ่ายไม่เคยทำ   พอไนบ์ลองมานั่งคิดๆดูแล้ว นี่ก็ไม่ใช่ตาแรกที่เดอะริปเปอร์จะปล่อยไปง่ายๆ  อันที่จริงมันมีหลายครั้ง และหลายหนที่เขาคิดว่าเดอะริปเปอร์ต้องจัดการเขาแน่

แต่เปล่าเลย....

หากเปรียบเทียบระดับความรุนแรงในการโจมตี  ไนบ์มีความรู้สึกว่าฆาตกรในสายหมอกจะตีเขาเบากว่าเซอร์ไวเวิลคนอื่นๆ ที่หลังแหกกันไปข้าง  บางทีก็เล่นซะเซอร์ไวเวิลคนนั้นหลังหักก็มี  แต่ของไนบ์นั้น มันเหมือนกับการเอามีดมากรีดเนื้อไม่ลึกมาก ประมาณครึ่งเซ็นหรือ 1 เซ็นเห็นจะได้   และแผลมันก็ไม่ได้รุนแรงจนถึงขั้นเล่นเกมส์ไม่ได้ไปหลายวัน

เดอะ ริปเปอร์  คิดยังไงกับเขากันแน่?

ทุกๆคนในคฤหาสน์รู้สึกกระวนกระวาย  การหายตัวไปของไนบ์และลัคกี้ทำให้พวกเขาเริ่มเป็นห่วง  บางคนที่ไม่รู้เหตุการณ์อะไรเลยก็ยังเป็นห่วงทั้งสองคน

" ทำไมระบบไม่ตามหาเขา? "

มากาเร็ตต้า หรือสาวน้อยนักเต้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงติดกังวล   เธอเคยสนทนากับนาอิบ ซูบีดาร์มาบ้าง  แต่ลัคกี้เธอไม่เคยคุยด้วยเลย  ถึงแม้จะยังไม่สนิทกับทั้งสองคนมากนัก  เธอก็ยังห่วงพวกเขาในฐานะของเพื่อนร่วมทีม

ตอนนี้เรื่องของฮันเตอร์คนใหม่ไม่ได้อยู่ในสมองของผู้รอดชีวิตเลยแม้แต่น้อย  ในตอนนี้สิ่งที่พวกเขาคิดอยู่อย่างเดียวก็คือ  การทำยังไงก็ได้ให้ทั้งสองคนกลับมา

แคร้งงงง!!!

ในขณะที่โถงนั่งเล่นส่วนของเซอร์ไวเวิลกำลังวุ่นวาย  มีบางสิ่งบางอย่างตกลงมาจากเพดานอย่างแรงจนมันแตกออกเป็น 2-3 ชิ้น  สิ่งนั้นดูเหมือนจะทำมาจากเหล็ก  ในขณะที่ทุกๆคนกำลังมึนงง ฟิโอน่าได้พุ่งเข้าไปเก็บเศษพวกนั้นขึ้นมาไว้ในมือ  ดวงตากลมโตเริ่มเอ่อคลออีกครั้ง

ได้ไง?

แต่พอลองมองดูดีๆ  เจ้าสิ่งนั้นมันไม่ใช่เหล็กธรรมดา   แต่มันคือกุญแจมิติของฟิโอน่าที่หายไป! และกลับมาในสภาพที่แตกละเอียด ไม่สามารถใช้งานได้!!!

" ทะ..ทำไมกัน!!? "

ฝ่ามือเล็กสั่นกึกกักด้วยความเศร้าสลด  พยายามหยิบชิ้นส่วนมาประกอบกันใหม่ แต่ก็ไม่สามารถประกอบได้ดังเดิม  ทุกๆคนเดินเข้ามาปลอบนักบวชสาวพลางมองซากกุญแจมิติที่แตกละเอียดอย่างเคร่งเครียด

นี่มันลางร้ายชัดๆ....

เท่ากับว่าฟิโอน่าในตอนนี้นั้น ไม่ได้ต่างจากลัคกี้  ชายผู้ไม่มีไอเทมติดตัวเลยแม้แต่ชิ้นเดียว มีแต่ดวงล้วนๆ  แต่ฟิโอน่าคงไม่เข้าไปเล่นเกมส์อีกแน่ๆ

" เราต้องแจ้งใครซักคนแล้วละ... "

เสียงของมาร์ธาดังขึ้น  ใครซักคนที่เธอหมายถึงนั่นก็คือผู้อยู่เบื้องหลังเกมส์ล่าชีวิต ที่มีตัวแทนเป็นนกไนติงเกลสีทองใส่หน้ากากติดขนนกสีดำ!

" ฮึมมมม~~~ "

เสียงฮึมฮัมของใครบางคนดังขึ้นท่ามกลางสายหมอกเบาบางและป่ามืดทึบ  มือที่ถูกห่อหุ้มด้วยถุงมือสีดำควงเข็มฉีดยาเปล่าๆ ในมือเล่นอย่างสนุกสนาน สองขาเรียวก้าวไปตามทางอย่างใจเย็นราวกับหมาป่าที่กำลังเดินลาดตระเวนหาเหยื่อในความมืด

เขาจะต้องตามฆ่านายทหารรับจ้างคนนั้นให้ได้  เพราะถ้าหากกลับไปที่คฤหาสน์  ความต้องแตกแน่นอน  บางสิ่งบางอย่างที่เขาปกปิดและซุกซ่อนไว้จะต้องถูกเปิดเผย

กว่าจะมีตัวตนในสายตาของเธอได้  เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเกลี้ยกล่อมใครบางคน ที่ตอนนี้ได้ไปอยู่ในที่ๆ ไกลแสนไกล  กับความสุขปลอมๆ ที่เป็นเครื่องหลอกล่อเขาไว้ไม่ให้หนีไปไหน

" อืมมมม...ไม่นึกว่าบริเวณนอกคฤหาสน์จะกว้างขวางขนาดนี้นะเนี่ย.... "

เขาพอรู้มาบ้างว่ากฎของที่นี่คือห้ามออกมาเดินเพ่นพ่านนอกคฤหาสน์.  แต่ในระหว่างที่ระบบกำลังทำการปิดปรับปรุงนั้นได้เกิดบัคขึ้นมา  มันเป็นบัคที่ดีดไนบ์และลัคกี้ออกมาในเขตที่ไม่มีใครสามารถออกได้   แต่ฮันเตอร์นั้นจะเป็นกรณียกเว้น เพราะต้องมีการให้ฮันเตอร์มาช่วยตรวจตรารอบๆ กันเซอร์ไวเวิลใช้บัคหนีออกมาจากคฤหาสน์โดยที่ระบบไม่สามารถจับตัวได้

" หืม? "

ในขณะที่นัยน์ตาสีโลหิตกำลังกวาดมองไปรอบๆป่า  เขาก็สะดุดเข้ากับเงาบางอย่างที่มีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยม ตั้งอยู่ลิบๆในสายหมอกที่จะดูหนากว่านิดหน่อย  ด้วยความอยากรู้ทำให้ลัคกี้ยกยิ้มและค่อยๆ เดินไปทางนั้นอย่างเงียบเชียบ

บางที...เหยื่อตัวน้อยๆ อาจจะซ่อนตัวอยู่ในนั้นก็เป็นได้

มือเรียวกำเข็มฉีดยาไว้แน่น  ก้อนเนื้อในอกเต้นช้าลงกว่าปกติ บ่งบอกถึงความใจเย็นในการค่อยๆเข้าไปในรังที่เหยื่อกำลังซ่อนตัวอยู่  เข็มฉีดยาสะท้อนแสงวิบวับราวกับอยากชิมรสเลือดเต็มแก่

" เมื่อกี้..นายพูดเรื่องจริง!? "

ตอนนี้ฮันเตอร์ทุกคนเริ่มมีท่าทีตื่นเต้นระคนตกใจไม่น้อย   หลังจากการให้คำบอกเล่าของแจ๊คเรื่องลัคกี้ กาย  ชายผู้โชคดีได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ  และยังสังหารเพื่อนร่วมทีมได้อย่างโหดเหี้ยมพอๆกับฆาตกร   และเนื่องจากบัคของเกมส์ ทำให้เขาในตอนนี้หลุดออกไปในอนาเขตที่เซอร์ไวเวิลไม่ควรอยู่  และนายทหารรับจ้างก็เช่นกัน  ซึ่งแจ๊คได้บอกว่าเขากำลังไล่ฆ่าพวกเดียวกันเองอยู่

" พาฉันไปหาเขา! "

หากนี่เป็นผลลัพธ์จากสิ่งที่เขาเคยกระทำมันลงไป  โจ๊กเกอร์ก็พร้อมท้่จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ร่างบางที่เขาหลงรักมานานกลับมาเป็นเหมือนเดิม  และสาบานว่าเขาจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับลัคกี้อีก   เพราะเขาก็เริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำพลาดรอบที่สองอีกรึเปล่า

" ให้ฉันไปด้วยคนสิ.... "

เสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงโปร่งในชุดคลุมสีม่วงเข้มขาดวิ่นเดินออกมาจากเงามืด  ฮู้ดสีม่วงของเขาปิดใบหน้าไปครึ่งหนึ่งทำให้เห็นแค่ริมฝีปากที่กำลังแสยะยิ้ม  มือสองข้างที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีคล้ำ โดยเฉพาะข้างขวาที่พันดาบยาวติดไว้ด้วย มันทำให้เขาดูเหมือนนักฆ่าลึกลับในเงามืด

" นี่คือฮันเตอร์คนใหม่ที่ถูกเชิญเข้ามาในเกมส์เจ้าค่ะ...เขามีฉายาว่า  Silent Night ค่ะ "

" ชื่อ สเตฟาน...แต่ผมจะพอใจกว่านะครับ ถ้าหากพวกคุณเรียกผมว่า Silent Night หึหึ~ "

น้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าหล่อ ดังออกมาจากริมฝีปากสีซีดของชายตรงหน้า   แจ็ครู้สึกวูบวาบในอกแปลกๆ และคุ้นๆกับผู้ชายคนนี้อย่างบอกไม่ถูก  เขารู้สึกเหมือนเคยเห็นชายคนนี้จากที่ไหนซักแห่งมาก่อน  แต่ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี

" แต่มันไม่เกี่ยวกับนาย.... "

แจ็คเอ่ยด้วยน้ำเสียงใจเย็น  ตอนนี้เขายังไม่อยากมีปัญหากับใคร ถ้าหากเรื่องที่กำลังเกิดอยู่นี้ยังไม่ได้รับการแก้ไข   แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่สนคำพูดของเขาเลยแม้แต่น้อย

ทั้งสามเดินออกมาจากคฤหาสน์  โดยมีแจ็คเดินนำทางไปยังบ้านร้างหลังเล็กที่อยู่ห่างออกไปพอสมควร  บรรยากาศโดยรอบช่างวังเวงและขมุกขมัวไปด้วยม่านหมอกบางๆ เคล้ากับกลื่นอับชื้นที่ถ้าหากคนธรรมดามาเดินเล่นแถวนี้ต้องประสาทกินแน่ๆ

ในขณะที่พวกเขากำลังเดินอยู่นั้น  ไม่มีบทสนทนา หรือแม้กระทั่งการมองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างเดินไปเรื่อยๆ   จนกระทั่งเป็นโจ็กเกอร์เองที่เริ่มพูดเปิดประเด็น

" นี่..สเตฟาน..... "

" .......... "

ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ  แจ็คกับโจ๊กเกอร์หันไปมองด้านหลัง แต่ก็ไม่พบเจ้าของนาม  มีเพียงความว่างเปล่าและอากาศเย็นๆ ที่ลอยพัดผ่าน  ทั้งสองจึงละเลิกความสนใจจากฮันเตอร์หน้าใหม่ และมุ่งไปยังบ้านร้างหลังเล็กให้เร็วที่สุด

แต่หารู้ไม่ว่าคนที่โจ๊คเกอร์พึ่งเรียกไปนั้น  ไม่ได้ไปไหนไกลเลย  เขาซุ่มอยู่หลังต้นไม้  และเดินนำทั้งสองไปอย่างเงียบๆ  สเตฟานพอจะรู้ว่าบ้านร้างหลังเล็กตั้งอยู่ตรงไหน  เพราะก่อนระบบจะใส่เขาเข้ามาจริงๆ เขาได้เดินสำรวจพื้นที่ทั้งหมดแล้วเรียบร้อย

ทางออกน่ะ..มีแน่.......แต่มันอยู่ห่างจากตัวคฤหาสน์เป็นกิโล  และไหนจะสัตว์ป่าที่เกิดจากพลังเวทย์ของผู้อยู่เบื้องหลังเกมส์ล่าชีวิตนี้ก็เถอะ...

ไม่ได้ออกไปง่ายๆ แน่

หากแต่เขามาที่นี่เพราะแอบรู้มาว่าคนสำคัญของเขาถูกจับตัวมาเล่นเกมส์ล่าชีวิตในที่แห่งนี้  อันที่จริงเขาเกือบถูกย้ายให้ไปเป็นเซอร์ไวเวิลแทน แต่ทว่าเขาเลือกที่จะเป็นฮันเตอร์

ก็เขาเป็นนักล่าหัวนี่  เขาไม่ชอบให้ตัวเองถูกล่าหรอกนะ....เขาชอบที่จะเป็นฝ่ายล่าเสียมากกว่า

แคร้งงงงงงงง!!!!!!

ในขณะที่สเตฟานกำลังคิดอะไรเพลินๆ  เสียงโลหะกระทบกันได้ดังมาจากทางที่เขากำลังจะไป  บ้านร้างหลังเล็ก....

นาอิบ ซูบีดาร์  ถูกพบตัวแล้ว!!!!!

.

.

.

50%

.

.

.

ไนบ์ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาควรทำอย่างไร   ลูกกรงที่เดอะริปเปอร์ขึงปิดเอาไว้กำลังถูกลัคกี้เอาแชลงฟาดใส่อย่างบ้าคลั่ง  ลูกกรงหรือลวดที่ขึงไว้ก็ไม่ใช่ของใหม่อะไรมากมาย  มันออกจะเก่าจนสนิมเริ่มขึ้นแล้วเสียด้วยซ้ำ   ไนบ์ได้แต่ภาวนาว่าเดอะริปเปอร์จะไม่ปล่อยให้เขาถูกลัคกี้ที่ไม่ใช่คนเดิม ฆ่าตายเป็นศพตายโหงอยู่ที่นี่

" หึหึหึหึหึ!!! ฮ่าๆๆๆๆ!!!!! "

แคร้งงงๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!

เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เคล้ากับเสียงทุบทำลายลวดช่างน่าขนลุก  ทหารรับจ้างหนุ่มหันซ้ายหันขวา พยายามหาอาวุธที่พอจะต่อกรกับปีศาจร้ายในคราบเพื่อนแสนดีตรงหน้าได้  แต่เท่าที่เจอก็มีแค่ท่อพลาสติกกากๆ ท่อนไม้โง่ๆ และแท่งเหล็กผุๆ เท่านั้น

เดอะริปเปอร์กำลังจะปล่อยให้เขาตายที่นี่จริงๆ หรอ?

" รู้งี้ฉันน่าจะหนีไปทันทีเมื่อรู้สึกตัว.... "

ไนบ์พึมพำออกมาเบาๆ  ท่อหรือจะสู้แชลงได้  ไม้นี่ก็ไม่น่ารอด  แท่งเหล็กผุๆยิ่งไม่ต้องพูดถึง   มีแต่นั่งรอความตายและการชุบชีวิตขึ้นมาใหม่ก็เท่านั้น

ทำไมเขาต้องมาเล่นอะไรที่บ้าๆบอๆด้วย....

รู้งี้น่าจะตายตามอีริคไปเสียดีกว่า.....

" อีริค...ฉัน คิดถึงนาย.... "

ร่างเล็กพึมพำชื่อของบัดดี้ที่ตายจากเขาไปนานแล้ว  ก่อนจะค่อยๆ นั่งกอดเข่าตัวเองอย่างหมดหนทาง ยอมจำนนต่อความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามาอย่างรวดเร็ว

แคร้งงงงงงงง!!!

" อ๊ากกกกกกกกกก!!! "

เสียงกรีดร้องของลัคกี้ทำให้ไนบ์เงยหน้าขึ้นมาจนคอเกือบหลุด  กรงลวดได้ถูกทำลายพร้อมกับร่างของลัคกี้ที่ลอยหวือเท้าไม่ติดพื้นในสภาพเลือดออกปาก ดวงตาเบิกโพลง  หยาดเลือดสีดำแปลกตาไหลย้อยออกมาจากบาดแผลที่ถูกแทงกลางอก  เบื้องหลังมีคนปริศนาในผ้าคลุมสีม่วงเข้มกำลังยืนอยู่

" อะ..อึก...อะ... "

สวบ!!  ตุบ!

คมมีดของชายคนนั้นสะบัดร่างของลัคกี้ลงพื้นอย่างไม่ใยดี. ดวงตาสีโลหิตจ้องมองจากล่างไล่ขึ้นบนด้วยสายตาเคียดแค้น  พยายามลุกขึ้นมาหมายจะฆ่าอีกฝ่าย แต่ก็โดนรองเท้าหนังสีดำเก่าๆ ของอีกฝ่ายเหยียบหัว

" นี่น่ะหรอ...คนที่  แจ๊ค เดอะ ริปเปอร์  ขอให้สไมล์ลี่เฟซช่วยหยุดให้? "

ใบหน้าภายใต้ฮู้ดแสยะยิ้มจนเห็นฟันขาว  มือข้างซ้ายที่ไม่มีใบมีดมัดติดอยู่ จิกกระชากผมสีบรอนซ์หม่นขึ้นมา หมายจะดูหน้าชัดๆ

" หน้าตาก็ดูเป็นคนดีนี่นา...แต่เอ..ดวงตาสีแดงสดนี่ช่างไม่เข้ากับเบ้าหน้าของแกเสียจริง..หึหึหึ "

มืออีกข้างที่ถูกพันด้วยใบมีดค่อยๆ ง้างสูงขึ้นหมายจะจ้วงลูกกะตาของอีกฝ่ายให้แลก  แต่ทว่าเสียงบางอย่างได้ขัดการเคลื่อนไหวของเขาไว้เสียก่อน

" พอได้แล้ว Silent Night!  เดี๋ยวสไมล์ลี่เฟซจะจัดการตรงนี้เอง! "

เป็นเสียงของเดอะริปเปอร์ที่เอ่ยห้ามเขา  สเตฟานจิปากด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะปล่อยหัวของลัคกี้อย่างไม่ใยดี  สไมล์ลี่เฟซเดินเข้ามา ก่อนจะลากคอลัคกี้ในสภาพใกล้ตายเต็มทีออกไปจากห้องใต้ดิน   ในตอนนี้จึงเหลือเพียงแค่สเตฟาน เดอะริปเปอร์ และไนบ์เท่านั้น

ในตอนนี้คนที่ทหารรับจ้างหนุ่มให้ความสนใจนั้นก็คือคนใส่ฮู้ดสีม่วงเข้ม ตรงชายขาดหลุดลุ่ย  ใบหน้าของเขาซ่อนอยู่ใต้เงาฮู้ดครึ่งหนึ่ง ทำให้ไนบ์มองเห็นแค่ริมฝีปากของเขาที่กำลังแสยะยิ้มเท่านั้น

ตึก ตึก ตึก ตึก...

เดอะริปเปอร์เดินเข้ามาหาไนบ์ที่กำลังนั่งกอดเข่าและมีสีหน้าอมทุกข์ปะปนอยู่  และนี่เป็นครั้งแรกที่ไนบ์มองเห็นดวงตาสีทองของเดอะริปเปอร์ผ่านหน้ากากสีขาว

" ขอโทษที่มาช้า.... "

เป็นคำพูดสั้นๆ ที่แฝงไปด้วยความขอโทษจากใจจริงและความเป็นห่วงเป็นใยจนไนบ์รู้สึกประหลาดใจ  มือข้างขวาไร้ซึ่งกรงเล็บสีเงินวาวยื่นมาทางเขา  ชายฟนุ่มลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่าจะยอมยื่นมือไปให้อีกฝ่ายดีหรือไม่  จนเสียงของชายปริศนาดังขึ้น

" เขาไม่ทำอันตรายนายหรอก...นาอิบ ซูบีดาร์... "

รู้จักชื่อเขาด้วย!?

ไนบ์ยอมจับมือเดอะริปเปอร์แต่โดยดี  ร่างสูงช่วยดึงเขาให้ลุกขึ้น ก่อนจะจับตัวหมุนไปหมุนมาเพื่อเช็คว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า

" ถ้ามีแม้แต่รอยเดียว เจ้าโจ๊กเกอร์ได้กลายเป็นโจ๊กหมูแน่! "

ไนบ์ได้ยินในสิ่งที่เดอะริปเปอร์พูดออกมาชัดทุกคำ  ถึงแม้อีกฝ่ายจะพูดเบามากๆก็ตาม  ทหารรับจ้างหนุ่มเลือกที่จะเงียบไม่พูดอะไร  เดินตามเดอะริปเปอร์ที่อยู่ดีๆ ก็จูงมือเขาไปซะงั้น?

" จำกันไม่ได้จริงๆหรอ? "

เขาหันไปมองคนที่เดินตามหลังมา  ใบหน้าครึ่งล่างยังคงแสยะยิ้มอยู่เช่นเดิม แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะโจมตีชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย  ถ้าให้ไนบ์เดา เขาอาจจะเป็นฮันเตอร์หน้าใหม่ก็ได้

ทำไมรู้สึกช่วงนี้ฮันเตอร์ใหม่เข้ามารัวๆ?

" รู้จักกันด้วยหรอ? "

เสียงของเดอะริปเปอร์ดังขึ้น  จากการฟังบทสนทนาของทั้งคู่แล้ว เหมือนพวกเขาจะมีปมอะไรบางอย่างด้วยกันในอดีตอย่างแน่นอน หากแต่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจำไม่ได้ก็เท่านั้นเอง

" อ่าาาา..เอ่อออออ...."

ไนบ์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี  จะว่าคุ้นเคยมันก็ใช่ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายใช่คนเดียวกับที่เขานึกถึงหรือเปล่า  แต่เดี๋ยวนะ!?

" เอ่อ..คุณ........... "

ไนบ์หันไปด้านหลังเพื่อถามชื่อของคนๆนั้น แต่ทว่าเขาก็หายไปเสียแล้ว  แจ๊คถอนหายใจออกมา ก่อนจะพูดกับเซอร์ไวเวิลตัวน้อยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

" เขาก็เป็นแบบนี้แหละ...ไว้เจอในเกมส์ค่อยไปถามใหม่เอาก็ได้... "

ทำไม...เขารู้สึกคุ้นเคยจังเลยนะ?

เขามีความสุขเหลือเกิน  ในตอนนี้เขาได้มาอยู่กับคนสำคัญ คนที่เขารัก...และจะไม่มีวันพรากจากไปอีก  ตลอดกาล

" รักพี่ชายที่สุดเลย~~ "