ท้องฟ้ายามราตรีกาลถูกประดับด้วยแสงดาวแพรวพราว แสงจันทร์นวลผ่องสาดส่องลงมายังเมืองใหญ่ที่ไร้ซึ่งแสงไฟ ลมเย็นๆพัดโชยไปมาชวนสงบใจ แต่ทว่าในความสงบสุขนี้ ได้มีความวุ่นวายบางอย่างซ่อนเร้นอยู่
ชายชุดสูทดำแดงเดินไปตามตรอกซอยที่มืดสนิท กลิ่นคาวเลือดลอยฟุ้งไปตามทางที่เขาเดิน อาชญากรชื่อดังในชุดสูทหมวกทรงสูงที่ใครเห็นเป็นต้องสะพรึง เขาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาที่เดินดินทั่วไป หากแต่เขาคือปีศาจหน้าตาหล่อเหลาที่มาพร้อมกับความน่ากลัว
"หึ หึ หึ"
เสียงหัวเราะทุ้มต่ำอันน่าขนลุกดังขึ้นเบาๆ เสียงของเขาลอยไปตามกระแสลม เข้าหูเหล่าบรรดาเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายรายต่อไปที่กำลังนั่งตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวอยู่ในมุมอับข้างถังขยะ
"ได้โปรด..ไว้------"
.
.
.
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!
ราตรีกาลที่น่าหวาดหวั่นได้ผ่านพ้นไป เช้าอันสดใสได้กลับมาเยือนเมืองหลวงอีกครา ข่าวหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์และโทรทัศน์ดังกระฉ่อนไปทั่วเมืองในเวลาอันรวดเร็ว ผู้คนต่างหวาดกลัวต่อชายผู้นี้ที่ได้ฆ่าสังหารสตรีและชายจรจัดมากมายอย่างน่าสยดสยอง
ตำรวจต่างทำงานหนักกันหลายเท่าตัว การตามหาชายผู้นี้ไม่ใช่เรื่องง่าย เขามาแบบปริศนา และหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ราวกับวิญญาณที่นึกจะโผล่มาตอนไหนก็ได้
"ถ้าเราจบคดีนี้ได้ เมืองเราก็จะกลับมาสงบสุขเหมือนเดิม"
พวกเขาทำได้เพียงแค่คิดกับพูดอยู่ร่ำไป ตราบใดที่ยังตามจับชายคนนี้ไม่ได้ การฆาตกรรมก็จะเกิดขึ้นอยู่แบบนี้ไม่มีวันจบสิ้น
"นายท่านออกไปก่อเรื่องอีกแล้วหรอครับ?"
เสียงของชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ เอ่ยขึ้นพลางเอากาแฟมาเสิร์ฟนายเหนือหัวของตนที่เป็นคนก่อเหตุฆาตกรรมสยองขวัญเมื่อคืน ฝ่ายถูกถามหมุนตัวกลับมามองชายอีกคนที่สวมถุงกระดาษสีน้ำตาลอันเป็นเอกลักษณ์พร้อมรอยยิ้มที่ฉีกกว้าง
"ฉันก็แค่ไปกระตุ้นตำรวจหน้าโง่ทั้งหลายให้มันปั่นป่วนกันเล่นๆ"
คำตอบของเขาทำให้ชายหนุ่มหัวถุงกระดาษถอนหายใจออกมาเบาๆ สองมือที่สวมถุงมืออยู่นั้นค่อยๆ วางแก้วกาแฟลง ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
แต่ยังไม่ทันที่ประตูห้องจะปิดดี อีกฝ่ายได้เรียกลูกน้องของตนไว้ก่อน
"งานของฉันไปถึงไหนแล้วล่ะด็อกเตอร์?"
"ก็..อีกไม่นานหรอกครับ แต่เดเมนเซียมักเข้ามาก่อกวนผมอยู่เรื่อย"
เดเมนเซียคือหนึ่งในลูกน้องทั้งหมดของชายชุดสูทคนนี้ เธอเป็นผู้หญิงจิตวิปลาสที่สุด การแต่งตัวของเธอจะออกแนวคล้ายๆกับกิ้งก่าสีเขียว แต่งตัวด้วยสีที่ฉูดฉาดจัดมาก และเธอยังเคยก่อเหตุอาชญากรรมมาแล้วเช่นกัน
"เห้อ...ยัยนั่นนะยัยนั่น..หึหึ แต่ก็เอาเถอะ ถือซะว่ามันคือสีสัน ฮ่าๆ!!"
"ครับ..."
เมื่อประตูห้องปิดลง บรรยากาศกลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากที่สบายๆ กลับกลายเป็นเย็นยะเยือก ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองบานประตูที่อีกฝ่ายเพิ่งเดินออกไปด้วยสายตาที่แฝงอะไรบางอย่าง
"ทั้งๆที่อยู่ด้วยกันมาหลายปี แต่ไม่ยักจะเปิดหน้าให้เห็นเลยซักนิดเดียว"
นี่คือสิ่งที่ Black hat นายเหนือหัวของที่นี่สงสัยมานานแล้ว เขาพยายามหาโอกาสต่างๆ ในการแอบดูอีกฝ่ายเปิดหน้า แต่ทว่าเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวอยู่ตลอดเวลา ทำให้เขาไม่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายเลย
มันทำให้เขา เริ่มสงสัยในตัวของด็อกเตอร์
มีความลับอะไร ซ่อนอยู่ภายใต้ถุงกระดาษนั่นนะ?
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ขอร้องเถอะนะอิอิ
เขียนต่อเถอะ พลีสส//กราบไหว้
ได้โปรดมาอัพเถอะของร้องอยากอ่านต่ออะเงอะ
/สู้ๆน้า -ชูป้ายไฟเชียร์