ลืมตาขึ้นมาเพราะสัมผัสได้ถึงแสงแดดที่สาดเข้ามาทางหน้าต่าง
ไม่คุ้นชินเอาเสียเลย....
เบลลิอาร์ตไม่ได้เจอแสงแดดมานานมากแล้ว ถึงเจอ ก็ไม่เคยเจอแบบโต้งๆ จะๆแบบนี้ เพราะเธอนั้นคือฆาตกรต่อเนื่อง เธอต้องหลบซ่อน และอยู่กับความมืดมิดตลอดเวลาจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
"แสงที่น่ารำคาญ...."
หืม??
ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างผิดปกติกับร่างกาย เบลลิอาร์ตมองมือทั้งสองข้างของตนเอง พบว่าฝ่ามือนั้นใหญ่กว่าเดิม 2 เท่า อีกทั้งยังมีสีแทน และดูสากหยาบกร้านมาก เหมือนมือของผู้ชาย
เบลลิอาร์ตจำได้ว่าตัวเองเป็นคนผิวสีกระดาษ มีมือที่เล็ก และมีกลิ่นเลือดติดตลอดเวลา อันที่จริง กลิ่นตัวของเธอนั้น เป็นกลิ่นเลือดเสียด้วยซ้ำไป
ไม่มีกลิ่นเลือด.....
มีบางอย่างผิดปกติจริงๆ เบลลิอาร์ตสัมผัสได้ และด้วยความอยากรู้ ทำให้เจ้าตัวลุกพรวดขึ้น แต่ดูเหมือนว่าทั้งร่างกายจะไม่ค่อยเชื่อฟังคำสั่งซักเท่าไหร่ เหมือนกับถูกเปลี่ยนร่างใหม่ การทรงตัวในการพยายามยืนครั้งแรกเลยจัดว่าล้มเหลวไม่เป็นท่า...
โครมมมม!!!
เบลลิอาร์ตลงไปกองกับพื้น ร่างกายนี้ทั้งหนักและฝืดไปหมด ขยับไม่คล่องตัวเลยแม้แต่นิดเดียว....
ความรู้สึกบางอย่างเข้ารบกวนการรับรู้ มันคืออะไร? เบลลิอาร์ตไม่เข้าใจ...
"อะ..โอ้ย!!"
ไม่! ไม่ได้ต้องการส่งเสียงซักนิด แต่ปากมันขยับเอง เบลลิอาร์ตควบคุมไม่ได้!!!
... หยุด! ...
และแล้วปากก็หยุดส่งเสียงตามคำสั่ง เบลลิอาร์ตกำลังประมวลผล แต่ดูเหมือนว่าสมองของเธอจะชะงักไปซะงั้น ไม่สามารถคิดอะไรได้เลย
... เจ็บ ...
"เจ็บ?.."
ร่างกายลุกไม่ขึ้น ความรู้สึกที่น่ารำคาญตรงเข่านี่คือความเจ็บปวดอย่างนั้นหรือ?? มันเป็นแบบนี้เองหรือ??
แต่ร่างกายของเธอเป็นอมนุษย์ผู้ไร้ความรู้สึกจิตสำนึกเมตตา ความรู้สึกของมนุษย์ได้ถูกละทิ้งอย่างสมบูรณ์ไปนานมากแล้ว ระบบในร่างกายนี้รวนหรืออย่างไรกัน?
เบลลิอาร์ตกัดฟันฮึด ลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก ร่างกายนี้อยู่ดีๆก็หนัก แถมยังอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นตา นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!?
กว่าจะยกแขนบังคับมือควบคุมนิ้วแต่ละนิ้วได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอ เบลลิอาร์ตต้องพยายามอย่างหนักที่จะทำให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอต้องการ เมื่อเปิดประตูได้สำเร็จแล้วเดินเข้ามา สิ่งแรกที่เธอเห็นผ่านกระจก...
... เด็กผู้ชายวัยรุ่น ผมสีน้ำตาลชี้ฟู ดวงตาสีน้ำตาล...อ๊ะ! เปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว!? ...
เปลี่ยนร่างใหม่อย่างนั้นรึ? นี่องค์กรบ้านั่นจับตัวเธอมาตอนไหน?? ตอนที่เธอหลับอยู่ในห้องนอนเหยื่อรึเปล่า?
"อะไร...กัน?"
นี่คงเป็นครั้งแรก ที่เบลลิอาร์ตต้องการเหตุผลมารองรับสถานการณ์ในตอนนี้...
"สึนะคุง! เป็นอะไรรึเปล่าลูก!!?"
เบลลิอาร์ตกระตุก หันกลับไปมองมนุษย์ที่เรียกชื่อใครไม่รู้อยู่ด้านหลัง เธอตัวเล็ก มีผมและตาสีน้ำตาลเข้ม กำลังเข้ามาช่วยเบลลิอาร์ตพยุงตัว
"สึนะคุง!...ลูกเพิ่งฟื้นจากอาการอัมพาตเองนะ! อย่าเพิ่งลุกจากที่นอนสุ่มสี่สุ่มห้าสิ!!"
'ชื่อของร่างนี้ คือสึนะอย่างนั้นรึ?'
เบลลิอาร์ตวิเคราะห์ข้อมูลที่ได้รับมาใหม่ด้วยแววตาว่างเปล่า ปล่อยให้ร่างนี้ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนพยุงไปที่เตียงแล้วกัน...
'ฟื้นจากอัมพาต...แต่ร่างนี้...คุ้นๆ'
เบลลิอาร์ตพยายามวิเคราะห์ข้อมูลทั้งหมดที่ได้มา ก่อนที่ภาพความทรงจำสุดท้ายจะโผล่มาในหัว...
... นี่คือ...เด็กชายคนนั้นในกระจก? ...
เอไลซ่า เบลลิอาร์ต ฆาตกรต่อเนื่องผู้ถือครองฉายา Kill your best friend
จิตวิญญาณของเธอ ได้เข้ามาสิ่งสู่ร่างของเด็กชายคนหนึ่งที่มีนามว่า
ซาวาดะ สึนะโยชิ
จะพัง หรือจะรอด?
