เช้าอันแสนสดใสในญี่ปุ่น เหล่าบรรดานักเรียนนับหมื่นนับแสนชีวิตต่างเข้าเรียนกันอย่างปกติสุขและสนุกสนานสดใสร่าเริง แต่ทว่าในวันนี้ จะกล่าวถึงเรื่องราวอันแสนแปลกประหลาดสำหรับเด็กนักเรียนห้องบ๊วยห้องหนึ่ง ที่เปรียบเสมือนเป็นจุดด่างพร้อยของโรงเรียน และถูกเนรเทศให้มาเรียนบนป่าบนเขาแบบทุรกันดาร...
มัธยมต้นห้อง 3-E แหล่งรวมนักเรียนที่มีผลการเรียนที่จัดได้ว่าเข้าขั้นย่ำแย่และเป็นที่น่าอับยศของโรงเรียน
วันนี้มีข่าวลือมาว่าจะมีครูคนใหม่เข้ามา พร้อมกับนักเรียนใหม่อีก 1 คนที่เข้ามากลางเทอม แต่ทว่าพวกเขาก็ต้องประหลาดใจ เมื่อครูคนใหม่ของพวกเขาเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ อีกทั้งยังพ่วงมาด้วยคนของรัฐบาลที่มีอาวุธติดไม้ติดมือกันอย่างครบครัน
เท่าที่พอจับใจความได้นั้น เหมือนกับว่าสิ่งมีชีวิตตัวเหลืองๆ นี้จะเป็นสาเหตุทำให้ดวงจันทร์กลานเป็นจันทร์เสี้ยวตลอดกาลจากแรงระเบิดมหาศาล และแน่นอน เป้าหมายของมันได้บอกไว้ว่าโลกจะเป็นดาวดวงต่อไปที่มันจะทำลาย
งานของเด็กห้อง 3-E ที่ได้รับในตอนนี้ คือการลอบสังหารอาจารย์ผู้ทำลายดวงจันทร์ตัวนี้ให้ได้ก่อนวันพิธีจบการศึกษาปีหน้า แน่นอน ทางรัฐบาลก็ไม่ได้มอบภารกิจมาให้เฉยๆ แต่พวกเขาก็ส่งมอบอาวุธพิเศษให้กับนักเรียนทุกคน มันคืออาวุธที่สามารถทำอันตรายต่อสัตว์ประหลาดตรงหน้าได้เพียงอย่างเดียว
และแน่นอน ความเร็วของมันย่อมไม่ธรรมดา
20 มัค.....
แล้วใครมันจะไปฆ่าได้วะ!!?
นี่คงเป็นคำถามจากใจของนักเรียนชายหญิงในห้องทุกคน หลังเห็นคนของรัฐบาลที่มีนามว่า "ทาดาสึมิ คาราสึมะ" ที่ว่าเป็นคนมีฝีมือในการลอบสังหารที่ดีเยี่ยมแล้ว ก็ยังทำอันตรายเจ้าสัตว์ประหลาดปลาหมึกสีเหลืองตรงหน้านี่ไม่ได้ อีกทั้งยังโดนเล็มขนคิ้วจนโกร๋น
หลังจากสิ้นสุดการแนะนำตัว ต่อมาคือการแนะนำตัวเด็กใหม่ที่เข้ามากลางคัน ซึ่งแน่นอน เด็กคนนี่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับคนระดับสูงก่อนหน้านั้น เธอเป็นเด็กสาวธรรมดาที่มีดวงตาและผมเป็นสีม่วงเปล่งประกายแวววาวเหมือนอเมทิสต์อันเลอค่า
"สวัสดีค่ะ!! ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ!!! ฉันชื่อ เนต้า นะคะ...ต่อจากนี้ไปขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่า!!!"
เป็นการแนะนำตัวที่สั้น รวบรัด และสดใสร่าเริง เด็กสาวอเมทิสต์เดินได้ เดินไปนั่งที่โต๊ะว่างทันทีหลังจากที่กล่าวแนะนำตัวเสร็จท่ามกลางสายตาของนักเรียนทั้งห้อง
"ว่าแต่.....ทำไมพวกคุณถึงพกอาวุธปืนเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้ล่ะ???"
เธอเพิ่งเข้ามา และยังไม่รับรู้ถึงภารกิจของห้องบ๊วยแห่งนี้เลยแม้แต่น้อย
"แล้วก็....นั่น...ตัวที่อยู่หน้าชั้น? มันคืออะไรคะ????"
ความสดใสแผ่ออกมาจากตัวของเนต้าจนมองเห็นทุ่งลาเวนเดอร์อยู่ล้อมรอบ เหล่าบรรดานักเรียนในห้องต่างทำหน้าเอือมกันเล็กน้อย เมื่อนั้น อาจารย์คนใหม่จึงขอรับหน้าที่ในการอธิบายเหตุการณ์ตรงหน้า
"เอ่อ...ฉันเป็นอาจารย์คนใหม่..และแน่นอน...งานของฉันคือเข้ามาสอนพวกเธอ แล้วก็อีกอย่าง....ในขณะที่ฉันกำลังเป็นอาจารย์ ฉันอนุญาตให้พวกเธอทั้งหมดในห้องเรียน "ลอบสังหาร" ฉันได้ตามใจชอบเลยนาาา~~"
หากแต่พอเนต้าได้ยินคำว่า "ฆ่า" เธอกลับมีสีหน้าที่ดูสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะเหลือบมองเพื่อนร่วมห้องที่อยู่ข้างๆ กำลังยื่นปืนบีบีกันมาให้ แต่สาวเจ้าไม่รับ
"ท...ทำไมต้อง...ลอบสังหารด้วยล่ะ???"
น้ำตาเอ่อเต็มหน่วย ดวงเนตรสีอเมทิสต์แสดงถึงความเศร้าสลดออกมาอย่างไม่ปิดบัง เมื่อนั้น อาจาร์ตัวเหลืองเริ่มทำอะไรไม่ถูก เขารีบปรี่เข้ามาหาเนต้าด้วยความเร็ว 20 มัค ของตนเอง เนต้ายังไม่ร้อง แต่แค่น้ำตาซึม
"หนู...ฮึก..หนู..หนูไม่อยากฆ่าคนที่สอนหนูหรอกนะ!!"
....อะไรกัน...ยังไม่ได้เริ่มก็เกิดดราม่า.....
แว่วเสียงนักเรียนทุกคนดังขึ้นอยู่ในใจ ดูเหมือนว่าเด็กใหม่คนนี้คงไม่เหมาะกับการลอบสังหารเป็นแน่แท้ ขนาด "ชิโอตะ นางิสะ" ยื่นอาวุธปืนให้ เธอก็ยังไม่เอา
"นี่! ถ้าเธอไม่สังหารสิ่งมีชีวิตตรงหน้านี่....มันจะทำลายโลกนะ!!"
เหล่าบรรดานักเรียนคนอื่นๆ ต่างร้องบอกเธอ แต่เนต้ายังคงเลือกที่จะเมินคำพูดเหล่านั้นไป
"แล้วถ้าเขาจะทำลายโลกเราจริงๆ...ทำไมเขาต้องมาสอนเราล่ะ!!"
เด็กหญิงตะโกนถามกลับ ทุกๆคนมองหน้ากันเลิกลั่ก ส่วนตัวเธอ ยังคงจดจ้องไปที่อาจารย์ปลาหมึกตัวเหลืองตรงหน้าด้วยสภาพน้ำตาคลอเต็มหน่วย หมึกเหลืองตรงหน้ามองเธอนิ่ง รอยยิ้มของมัน เป็นรอยยิ้มที่เนต้าไม่มีวันดูออกว่ามันคิดอะไรอยู่
"แต่ว่ามันทำลายดวงจันทร์ไปมากกว่า 70% นี่เธอได้ติดตามข่าวบ้างรึเปล่า!!?"
หนึ่งในนักเรียนชายตะโกนขึ้น เนต้าหันไปมองนักเรียนชายคนนั้น ก่อนจะหันกลับมามองหมึกเหลืองตรงหน้าที่เพิ่งมีศักดิ์เป็นอาจารย์ของพวกเธอในวันนี่
"ก็...มันเป็นความจริงน่ะนะ ฉันคือคนที่ทำลายดวงจันทร์ไปมากกว่า 70% และแน่นอน เป้าหมายถัดไปของฉันก็คือ....."
หมึกเหลืองเว้นช่วง ก่อนจะใช้หนวดหนึบหนับจับบ่าทั้งสองข้างของเนต้าเอาไว้
"โลก...ยังไงล่ะ....ฉันจะยังไม่ทำมันในตอนนี่หรอกนะ...และแน่นอน ถ้าไม่อยากให้โลกถึงจุดจบ พวกเธอ "ทุกคน" ต้องลอบสังหารฉันให้ได้ก่อนพิธีจบการศึกษาปีหน้าน้า~~"
ปีศาจเหลืองตรงหน้าพูดขึ้น ใบหน้าของมันเปลี่ยนเป็นสีเหลืองลายเขียวพาดทางซึ่งเป็นสีหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังดูถูก
การลอบสังหารเกิดขึ้นตลอดเวลาในชั้นเรียน จะยกเว้นก็แต่ตอนสอนอยู่ก็เท่านั้น แน่นอน เนต้าเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ต่อให้ตายยังไงเธอก็ไม่มีความคิดที่จะสังหาร "อาจารย์โคโระ" อย่างแน่นอน เธอปฏิญาณกับตนเองและ "เพื่อน" ที่สำคัญที่สุดในชีวิตว่าจะไม่จับมีดอีกครั้งแล้ว
เรื่องมันยาว และเนต้าก็ไม่ต้องการที่จะเล่าให้ฟัง
โศกนาฏกรรมที่เธอไม่อยากพูดถึง และเลือกที่จะเก็บมันไว้ในก้นบึ้งของจิตใจ
"นี่เนต้าจังจะไม่ลอบสังหารจริงๆหรอ??"
นางิสะ เพื่อนชายหน้าหวานที่อยู่ห้องเดียวกันเอ่ยถาม เนต้าส่ายหน้าทันควัน เธอบอกเหตุผลเด็กที่นี่ไปหลายรอบแล้วว่าเธอจะไม่จับมีดขึ้นมาฆ่าใครอีก
ไม่เอา....
"แต่เราจำเป็นต้อ-----"
"ฉันไม่ทำ!!!"
เธอขึ้นเสียงใส่หน้านางิสะ ก่อนจะรีบวิ่งหนีเข้าไปสงบสติอยู่ในป่าหลังห้องทันที หากจะมาสนทนาเรื่องการฆ่าฟันแล้ว เธอไม่อยากมีส่วนร่วมกับมันเลยซักนิด
"เนต้า....หรืออีกนามที่รู้จักกันแค่ในวงมือกวาดล้างของรัฐบาลว่า Chara_1987"
!!!!!!!
ดวงตาสีอเมทิสต์เบิกโพลงด้วยความตกตะลึง หนวดหนึบจับเข้าที่ไหล่เล็กทั้งสองข้างก่อนจะบังคับให้ตัวเธอหันมาเผชิญหน้ากับเขา ปีศาจสีเหลืองผู้ได้สมยานามว่าอาจารย์ผู้ฆ่าไม่ตายกำลังจดจ้องเธอ ถึงแม้ว่าใบหน้าจะไม่ได้แปรเปลี่ยนเป็นสีดำทะมึนเพราะความโกรธเหมือนตอนลอบสังหารเขาที่ใช้ชีวิตของนางิสะเป็นเดิมพัน แต่มันก็ยังน่ากลัวในความคิดของเนต้า หรือChara_1987 อยู่ดี
".....คุณ...."
"คาราสึมะไปเจอข้อมูลลับในกระเป๋าของเธอโดยบังเอิญน่ะนะ~"
มองผ่านไหล่ของปีศาจสีเหลือง ก็พบกับคนของรัฐบาลที่ถูกส่งมาเป็นครูพละกำลังชูสมุดปกอ่อนสีดำสลักลายดอกไม้สีทอง โดยหน้าปกเขียนกำกับตัวโตๆ ไว้ว่า....
Chara_1987
แต่ทว่ามันถูกขีดทับและเขียนด้วยหมึกสีขาวเป็นคำว่า Neta แทน
"โครงการทำลายล้าง กับคำสัญญาชั่วนิรันดร์ของเหยื่อที่หายสาบสูญไปสินะ...."
ดวงตาสีอเมทิสต์ที่เบิกโพลงค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงดั่งเลือด พร้อมกับสีผมที่เปลี่ยนเป็นสีดาร์คช็อกโกแลตอย่างช้าๆ
