[SF] IMPORTANT..................... [ MINKEY SHINee ]

ลำดับตอนที่ #1 : PART 1 : Where Are You ?

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

IMPORTANT


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



เคยไหม ที่เราจะเรียงลำดับความสำคัญของเรื่องราวในชีวิตผิดไป




เช่น.............รีบตีไข่ก่อน ทั้งที่ยังไม่ทันจุดไฟ

นั่งทานข้าวอย่างสบายใจ ทั้งที่กำลังจะไปโรงเรียนสาย


.
.
.


เคยไหม ที่เราจะมองว่า สิ่งที่สำคัญที่สุด ควรต้องทำเป็นอย่างสุดท้าย



เช่น.....................อ่านหนังสือเล่มที่ชอบที่สุดเป็นเล่มสุดท้าย เพราะอยากใช้เวลาในการทบทวนมันมากๆ

หรือ.............................วางใครบางคนไว้ เป็นคนสุดท้าย เพราะคนคนนั้นจะได้อยู่กับเราตลอดไป


.
.
.
.
.


เคยไหม ที่เราจะมองว่าบางอย่างไม่ได้แค่อาศัยใจ แต่ต้องพึ่งเหตุผล





เหตุผล.............





ที่ทำให้บางอย่างที่ว่านั้น ......มีความสำคัญ



.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.




สายตาคู่นั้นไง

.................................................


สายตาคู่นั้น

...................................................








“นี่มินโฮ กินอะไรมา รึยังน่ะ?”


เสียงหวานที่เอ่ยถามจากทางด้านหลัง ทำให้คนที่นั่งอ่านกระดาษไม่กี่แผ่นในมืออย่างเอาเป็นเอาตายนั้น เงยหน้าขึ้นมาเป็นครั้งแรก ก่อนจะตอบสั้นๆโดยที่ไม่ได้หันมา



“อืม เรียบร้อยแล้วล่ะ”




ก่อนที่จะก้มหน้าลงพิจารณากระดาษเหล่านั้นต่อเช่นเดิม เจ้าของเสียงหวานและร่างบางๆนั้น หย่อนตัวนั่งลงข้างๆ ใบหน้าขาวจัด และดวงตาคู่สวย จับจ้องมองคนตรงหน้าที่ดูจะตั้งใจกับของในมือเหลือเกิน


นิ้วเรียวยาวลงน้ำหนักบนแกรนด์เปียโนตัวใหญ่ สลับกับการอ่านโน้ตในมือ โดยไม่ได้สนใจรอบๆข้างเลยแม้แต่น้อย




“วันนี้ฉันไปค้างกับมินโฮได้ไหม?”

“อืม ก็เอาสิ”






เอ่ยตอบราวกับขอไปที เพราะไม่แม้แต่จะหยุดคิด หรือประมวลผลเสียด้วยซ้ำ คนตรงหน้านี้ เป็นเช่นนี้มาเสมอ
อะไรก็ตาม ที่ลงท้ายด้วยคำว่า “ได้ไหม” คำตอบที่ตามมาคือ “ก็เอาสิ” เสมอ




แม้ไม่เคยขัดใจ แต่ท่าทีนั้นทำให้เค้าก็ไม่อาจบอกได้เต็มปากเต็มคำว่า “เต็มใจ”




เมื่อเห็นว่าร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้ายังคงจดจ่อกับโน้ตเหล่านั้น ร่างเล็กจึงผุดลุกขึ้น เพราะรู้ดีว่า เวลาที่ชเวมินโฮ....คนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรัก......นั้นแต่งเพลง ไม่ควรเข้าไปยุ่งมากที่สุด




“งั้น ฉันไปก่อนนะ”


ใบหน้าหล่อเหลานั้น เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เล็กน้อย เมื่อเห็นว่าคนตัวบางที่บางไปไกลแล้วนั้น หันมาโบกมือให้อย่างร่าเริง แต่เพียงเสี้ยววินาที ก็กลับไปสนใจสิ่งที่อยู่ในมือเหมือนตอนแรก......ดังเดิม






โดยที่ไม่เคยรู้เลยว่า.............................


คนที่ทำท่าเหมือนจะไปแล้วนั้น ยังคงยืนมองอยู่ที่เดิม ด้วยแววตาที่ยากบรรยาย





ทั้งที่ใกล้กันขนาดนี้...............

แต่สายตานั้น ก็ไม่ได้มีไว้เพื่อเค้า









ไม่เคยเป็นที่สนใจ

ไม่เคยอยู่ใน.......สายตา.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.





คนคนนี้ไง.......................................




คนคนนี้.......................................................







เสียงเคาะประตูเบาๆหน้าห้อง ในเวลาทุ่มกว่าๆ ทำให้ร่างสูงที่นั่งอ่านโน้ตเพลงในมือจนลืมเวลานั้น ได้แต่ขมวดคิ้ว เพราะนึกไม่ออกว่าใครจะมาหาเค้าในเวลานี้.......มาเสียค่ำเชียว


ร่างบางยืนยิ้มกว้าง ....และกว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรัก มาเปิดประตูให้ แต่รอยยิ้มเหล่านั้น กลับหายไปทีละน้อย เมื่อเห็นสีหน้าของคนตรงหน้า



สีหน้าที่บ่งบอกว่างุนงง .......................หน้าประจำของมินโฮเลยเชียว


เสียงหัวใจเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย เมื่อคิดได้ว่า คนคนนี้ลืม....อีกแล้ว






“เอ่อ....................”


ร่างสูงเกาท้ายทอยน้อยๆอย่างเขินๆ ก่อนจะเปิดประตูกว้างให้ร่างบางนั้นได้เข้าไป เมื่อมองเห็นกระดาษหลายแผ่นบนโต๊ะของมินโฮ คีย์ก็ถามขึ้นโดยทันที




“นี่ มินโฮกินข้าวเย็นรึยัง”

“เอ่อ....... ยังเลย”






เมื่อได้ยินอย่างนั้น ดวงตาคู่สวย ได้แต่ตวัดมองอย่างดุๆ ก่อนจะบ่น





“เอาอีกแล้วนะ มินโฮน่ะ อย่าเอาแต่แต่งเพลงจนลืมกินข้าวสิ”






ก่อนจะเดินอย่างเร่งรีบหายเข้าไปในครัว อย่างที่คนมองตามรู้ดีว่า อีกไม่นานต้องมีอะไรสักอย่างมาให้ได้ทานแน่นอน ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มบางเบาบนใบหน้า ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม และตั้งใจอ่านโน้ตในมือต่อไป


ทุกอย่างยังคงดำเนินไป อย่างที่เป็นอยู่ทุกวัน







คนหนึ่งยังคงให้....
คนหนึ่งยังคงรับ.....




คนหนึ่ง......มีความสุขที่ได้ให้

และอีกคนหนึ่ง...ยังคงมีความสุขที่ได้รับ



.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



เคยไหม



ที่เราจะลืมกินยาก่อนอาหาร
แต่มานึกได้ทีหลัง




และตัดสินใจว่า ควรหยิบมันมากินหลังอาหารดีกว่า

แต่รู้ไหม...............






มันไม่เหมือนกัน
มันไม่เหมือนเดิม.........



.
.
.


“มินโฮ ยังไม่ง่วงอีกเหรอ”

ร่างบางในชุดนอนสีชมพูสดใส เดินเตาะแตะอย่างง่วงๆเข้ามาถาม เป็นรอบที่สิบกว่า
แต่คำตอบที่ได้ ยังเป็นคำตอบเดิม

“แปปนึงนะ”


ไม่รู้กี่แปปแล้วกันแน่.......ที่ร่างสูงยังยืนยันจะนั่งแต่งเพลงต่อไป ......เพลงที่ทุ่มเทมาเป็นเดือนแล้วเพลงนั้น

ขนาดเพลง...ยังมีความสำคัญมากกว่าเค้าเลย

มือบางสวย ฉวยเอากระดาษในมือร่างสูงมาถือไว้เอง ก่อนจะฉุดให้ร่างโตๆนั้นลุกขึ้น รุนหลังคนที่ทำท่าอิดออดให้เข้าไปในห้องนอนทันที






“พอแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนนะ นี่มันดึกมากแล้ว”

แต่โดยไม่ทันตั้งตัว ลำแขนหนาก็หันมาตวัดเอวคอดไว้ในอ้อมแขน ก่อนที่จมูกโด่งนั้นจะซุกไซ้ใบหน้าขาวอย่างซุกซน อย่างที่คีย์ทำอะไรไม่ได้นอกจากหันหน้าหนีพัลวัน


“จะทำอะไรน่ะ นี่มันดึกแล้วนะ”
“ก็คีย์อยากมากวนฉันทำไมล่ะ ต้องลงโทษ”





ว่าแล้วริมฝีปากซนๆนั้น ก็ยังคงกดจูบบนซอกคอคนในอ้อมกอดต่อไป ร่างบางยืนนิ่ง คล้อยตามบทรักอันคุ้นเคยที่ถูกหยิบยื่นให้









ก็มีแค่ตอนนี้เท่านั้นไม่ใช่เหรอ?
ที่คนอย่างฉันจะได้อยู่ในสายตา






.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Important




.
.
.
.
.
.
.
.

.






เคยไหม.................................





มีหลายครั้งที่อยากถามคำถาม
แต่กลัวเกินกว่าจะกล้ารับฟังคำตอบ



มันคงคล้ายกับการอยากลองกินเมนูอาหารใหม่สักเมนู แต่กลัวว่าถ้าสั่งมาแล้ว
ก็คงจะไม่ถูกปาก










แต่เรื่องบางอย่าง มันมีมากกว่านั้น

อาหารแค่ไม่อร่อย ไม่กินก้อจบ









ความรักน่ะสิ.................

เมื่อเจ็บปวด






ก็ไม่อาจจบง่ายๆ ด้วยคำว่า ..ไม่รัก

















“แทมิน ช่วยฉันคิดหน่อยน้า ว่าฉันจะใส่เสื้อตัวไหนดี”



เสียงหวานติดจะออดอ้อน กับเพื่อนสนิทผู้น่ารักที่กำลังนั่งกึ่งนอนบนเตียงเค้า ด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าเล็กนั้นทำราวกับไม่ได้ฟังเรื่องที่เค้าพูดแม้แต่น้อย และยังถอนหายใจอย่างเซงๆเสียด้วย








“ Up to you”






เสียงเล็กตอบห้วนๆ เพียงเพื่อจะไม่ให้เค้าซักถามอะไรอีก ร่างบางทรุดนั่งลงบนเตียง ก่อนจะเขย่าแขนคนตัวเล็กนั้นอย่างอ้อนวอน









“แทมินอ่า อย่าเพิ่งเบื่อเลยนะ ช่วยฉันก่อนสิ”



แต่ใบหน้านั้น ก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นเป็นคำตอบ

ก็จะไม่ให้คนน่ารักเซ็งได้ไง มีอย่างที่ไหน ที่ใครจะตื่นเต้นกะแค่ออกไปเที่ยวกับแฟนแค่นี้เอง โดยเฉพาะไอ้โย่งมินโฮคนนั้น






“นายจะตื่นเต้นไปทำไมหา? มีอะไรในตู้ก็ใส่ๆไปเหอะ”

“ไม่ได้นะ แทมินก็รู้นิ ฉันกับมินโฮไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันตั้งนานแล้ว พรุ่งนี้ต้องพิเศษที่สุดสิ จริงไหม”







แทมินได้แต่ถอนหายใจอีกระลอก ที่คนตรงหน้าดูไม่เดือดร้อนอะไรเลย กับการที่แฟนตัวเองไม่มีเวลาให้แบบนั้น
ลองเป็นแทมินคนนี้หน่อยไม่ได้ ถ้าไอ้บลิ้งบลิ้งนั่นทำบ้างล่ะก็ แม่จะเลิกให้รู้แล้วรู้รอดเชียว!(บลิ้งแอบเสียว)







“แล้วทำไมหมอนั่นถึงมีเวลาเหมือนชาวบ้านเค้าได้ล่ะ”







ถามไป....เพราะรู้ดีว่า คนที่ชื่อมินโฮไม่เคยมีเวลาเป็นของตนเองอย่างแท้จริง ออกจะเป็นคนเพี้ยนที่วันๆเอาแต่แต่งเพลง ...แต่นั่น ก็คือผู้ชายที่คีย์บอกว่ารัก







“เก๊าะ..เพลงที่มินโฮแต่งน่ะ เสร็จแล้วล่ะ เราก้อเลยจะไปฉลองกันไง”








เอ่ยอย่างร่าเริง และยิ้มสดใสเสียจนคนมองสะท้อนใจ

แทมินได้แต่มอง ร่างบางของเพื่อนสนิทที่ยังหยิบชุดโน้นนี้มาทาบกับตัวอยู่หน้ากระจก ด้วยแววตาที่มากมาย.....กว่าคำว่าสงสาร










หากสำหรับคนที่เรารักแล้ว
เราไม่เคยอยู่ในลำดับต้นๆของสิ่งที่เค้านึกถึง





เราควรทำยังไง?....................












.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.




คนเรามีนิสัยที่แปลกอยู่อย่างหนึ่ง





คือการชอบเรียงลำดับโดยไม่เลือกแค่สิ่งใด หรือสิ่งหนึ่ง







เช่น..........................











แม้วง SHINee จะมี 5 คน

แต่บางคนอาจชอบมักเน่แทมินมากที่สุด

และ...บางคนก็อาจชอบอนยูลีดเดอร์น้อยที่สุด










แต่ .......ไม่มีใครบอกว่า ชอบมักเน่แทมิน แล้วเกลียดอนยูลีดเดอร์













อย่าปฎิเสธ ว่าเราไม่เป็นอย่างนั้น........................

ตราบใดที่เรายังชอบดื่มน้ำส้ม มากกว่าน้ำมะนาว

และเรายังดื่มน้ำมะนาวได้โดยไม่รู้สึกอะไร




.
.
.
.
.
.
.
.
.




วันนี้เป็นวันเสาร์







ร่างบางร่างหนึ่ง ที่ดูจะเป็นที่สนใจไม่น้อยของผู้คนที่เดินผ่านไปมา บริเวณสวนสาธารณะ ใบหน้าสวยยิ้มแย้มอยู่เกือบตลอดเวลา ในมือบางถือกล่องบางอย่างไว้แน่น ทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งตัวยาวตัวหนึ่ง ..........
เพื่อคอย









ไปไหนดีนะ......



ดูหนังก่อน แล้วค่อยกินข้าว หรือว่าจะไปฟังเพลงดี มินโฮคงชอบแบบนั้นมากกว่า
เมื่อคิดถึงใบหน้าของคนที่รอคอย มือบางจึงจัดแจงเครื่องแต่งกายให้ดูเข้าที่อีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเรียบร้อยแล้วจึงคลี่ยิ้มหวาน












ตื่นเต้นเหมือนมาออกเดทครั้งแรก
ครั้งสุดท้ายที่เรามาเที่ยวด้วยกัน.....มันตอนไหนนะ






.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.







เคยไหม..........................



ที่เราทำอะไรบางอย่างที่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย
แต่หัวใจก้อบอกว่ามันมีเหตุผลมากที่สุด









เช่น......................



รอใครสักคน
ทั้งที่รู้ดีว่า.......เค้าจะไม่มา



.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.






มือบอบบางคู่นั้น..................................











มือบางยังคงกดหมายเลขเดิม ที่กดมาแล้วไม่ต่ำกว่า 20 กว่ารอบ แต่ไม่มีทีท่าว่าคนปลายสายนั้นจะรับสายแต่อย่างใด ยิ่งเวลาผ่านไป ยิ่งกดมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งหมดหวัง









เลยเวลานัดไปหลายชั่วโมงแล้ว แต่คนที่เฝ้ารอก็ไม่มา .......









บรรยากาศโดยรอบโรยตัวลง เวลาที่เค้าควรอยู่ในที่สักแห่ง ที่มีเค้ากับคนคนนั้น อาจกำลังหัวเราะ ฟังเพลง กินข้าว


แต่ตอนนี้ เค้าอยู่คนเดียว และกำลังหายใจอย่างทรมาน………..



มือบางกระชับของในมือที่ถือมาแต่แรกไว้แน่น ...ของขวัญที่ตั้งใจจะให้ เนื่องในวันที่มินโฮแต่งเพลงจนเสร็จ






ทั้งหมดเป็นการคิดไปเองไงล่ะ.................






เสียงเล็กในหัวกำลังคุกคามความนึกคิดที่มี จะว่าไป มันก็คงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ











.
.
.
.





“พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันไหม”

เสียงหงุงหงิงเอ่ยถาม เมื่อง่วงเต็มที คนที่กำลังโอบกอดเค้าไว้ จึงตอบเบาๆเป็นคำตอบ

“ก็เอาสิ”

สิ้นเสียงนั้น ร่างเล็กจึงหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุข พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง กว้างเหลือเกิน





.
.
.
.
.







เค้ายังจำได้ดีว่า เค้าตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกที่อิ่มเอมเพียงใดในเช้าวันนั้น







หลอกตัวเองไปได้นะ คิมคีบอม ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแต่แรกแล้วว่า ....เค้าจะไม่มา
น้ำใสๆรื้นขึ้นมาจนมองอะไรแทบไม่เห็น

















อยู่ไหนเหรอ
มองอะไรอยู่เหรอ











ฉัน....................อยู่ตรงนี้นะ




.
.
.
.
.
.
.
. 





IMPORTANT







.
.
.
.
.

.





Important


.
.
.














“นี่ แทมิน”






เสียงหวานเรียกเบาๆ ทำให้ร่างเล็กอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆต้องหันมามอง ก่อนจะตอบรับเบาๆ






“หือ? ทำไมเหรอ”

ดวงตาคู่สวยเหม่อมองเพดานนิ่ง เหมือนจะไม่มีจุดหมาย และแล้ว เสียงหวานแต่แสนเศร้าก็เอ่ยถามออกมาเบาๆ








“ถ้าเป็นแทมิน จะมาหาฉันไหม จะมาตามที่นัดหรือเปล่า”






แทมินได้แต่นิ่งอี้ง เมื่อร่างบางยังคงถามต่อไป





“แทมิน ถ้าเป็นแทมิน จะมาหาฉันไหม”









คำถามนั้นเบาแสนเบา แขนเล็กๆถูกส่งไปโอบรอบลำตัวเพื่อนสนิทเอาไว้ ก่อนจะตอบกลับสั้นๆ







“ไม่”











รู้สึกถึงแรงสะอื้นที่รุนแรงของคนในอ้อมกอด เพราะมันได้ถูกกักเก็บไว้ กักเก็บไว้มานานเหลือเกิน






แทมินรู้ดีว่า คีย์มักจะทำแบบนี้เสมอ แม้จะเจ็บปวดเพียงใด แต่ใบหน้าหวานจะยังระบายรอยยิ้ม ที่เห็นแล้วสบายใจ ไม่เคยมีน้ำตา ไม่เคยอ่อนแอให้ใครต้องเป็นห่วง โดยเฉพาะต่อหน้าผู้ชายคนนั้น










คีย์ทนอยู่เสมอ..............







“ฮึก...แม้แต่แทมิน..ฮึก ก็ไม่เหรอ ...”

“ไม่......ฉันจะไม่ปล่อยนายไว้คนเดียวอย่างนั้น ฉันจะไปหานายให้เร็วที่สุด ถ้าทำได้ ฉันจะเป็นฝ่ายรอ”






แล้วทำไมล่ะ
ทำไม..................เค้าถึงไม่มา.










.
.
.
.

.

.




มินโฮ.........................










ฉันน่ะ ไม่ชอบกระเทียมที่สุดเลย แค่ได้กลิ่นก็แย่แล้ว

ไม่ชอบน้ำมะนาวด้วยนะ มันเปรี้ยวๆยังไงชอบกล

ไม่ชอบดอกไม้ เพราะมันทำให้ฉันเป็นหวัดอยู่เรื่อยเลย






ไม่ชอบเลยล่ะ....รู้ไหม
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.










เสียงเปียโนบรรเลงอย่างแผ่วเบา ขณะที่นิ้วเรียวยาวยังคงลงน้ำหนักสม่ำเสมออย่างชำนาญ ขับขานเสียงเพลงไพเราะที่ตั้งอกตั้งใจทุ่มเทแรงกายแรงใจมาหลายเดือน อย่างพึงพอใจ ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกว้างขวางเมื่อโน้ตตัวสุดท้ายเสร็จสมบูรณ์ในที่สุด








.
.
.
.
.
.
.
.


เคยไหม....................................




ที่เราจะเรียงลำดับบางอย่างในชีวิตผิดไป





เช่น......

ในช่วงเวลาหนึ่ง สิ่งหนึ่งอาจสำคัญกว่าอีกสิ่งหนึ่ง








แต่ในอีกชั่วเวลาหนึ่ง

สิ่งหนึ่งก็อาจสำคัญกว่า อีกสิ่งหนึ่ง








ซึ่งก็หมายความว่า........................................








แท้จริงแล้ว ไม่มีอะไรเลยที่ไม่เคยสำคัญ










.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.








~~ คีย์ พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบที่คบกันสองปี ไปที่เดิมกันไหม

ป.ล. ขอโทษเรื่องวันก่อนด้วยนะ~~~









ใบหน้าหวานยิ้มจนตาหยี เมื่อได้รับข้อความจากคนที่รอคอย ในทันทีที่ความน้อยใจทั้งหลายแหล่ ดูจะหายไปในพริบตา นิ้วเรียวจึงกดพิมพ์ข้อความตอบรับอย่างว่องไว ร่างเล็กที่เดินเฉียดไปเฉียดมาอยู่หลายรอบ เพราะเห็นเพื่อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นั้น ก็ได้แต่ชักสีหน้าหมั่นไส้เท่านั้น








ทีเมื่อคืนก่อนล่ะร้องห่มร้องไห้
เช้านี้ยิ้มระรื่นเชียวนะ







.
.
.














เคยไหม....................................



ที่บางครั้งต้องแลกสิ่งที่สำคัญที่สุด กับสิ่งที่สำคัญที่สุด







เช่น.....................

อยากได้หนังสือสองเล่มพอๆกัน แต่ตังค์ไม่พอ

ซื้อได้แค่เล่มเดียว













หลายคนเลือกจะซื้อเล่มเดียว

หลายคนเลือกจะยืมตังค์เพื่อนมาซื้อก่อน แล้วคืนทีหลัง

หลายคนเลือกที่จะไม่ซื้อ แล้วเดินหนีไปดูอย่างอื่น
















เช่นเดียวกัน.........................


เมื่อต้องเลือกระหว่างความรักที่เจ็บปวดแต่ยังคงอยู่ และความรักที่ปราศจากความเจ็บปวด
แต่ไม่มีแม้ใคร














หลายคน เลือกจะเจ็บปวด

หลายคนเลือกปกปิดมันไว้ เพื่อรอวันปะทุ









และหลายคน ก็ได้เลือก.....ที่จะเดินจากไป


.
.
.
.
.
.
.
.
.











ภายในห้องซ้อมดนตรีอันกว้างใหญ่ เครื่องดนตรีหลายต่อหลายชนิดถูกวางอย่างเป็นระเบียบในที่ที่ควรจะอยู่ แกรนด์เปียโนสีขาวบริสุทธ์ ถูกตั้งวางไว้ใจกลาง เสียงแผ่วเบาที่ประสานระหว่างเสียงเปียโนนุ่มทุ้ม และเสียงเสียดสีของไวโอลินดังก้อง




มินโฮชะงักนิ้วเรียวที่กำลังบรรเลง เมื่อจิตสำนึกบ่งบอกว่า เค้ากำลังลืมอะไรบางอย่าง ที่ไม่ควรจะลืมเหมือนกับทุกๆวันที่ผ่านมา










………………วันนี้เป็นวันครบรอบคบกันของเค้าและคีย์....................................









ร่างสูงกระวีกระวาดลุกขึ้นจนไม่ทันระวัง กระดาษโน้ตเพลงที่ถูกวางไว้อย่างไม่ค่อยจะเป็นระเบียบนักบนตักจึงปลิวว่อน แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจที่จะเก็บ ตรงกันข้ามขาเรียวกลับก้าวข้ามไปอย่างไม่ไยดี เพราะรู้ดีว่าเค้าเลยเวลานัดมานานมากแล้ว และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้าปล่อยให้คนตัวบางต้องรอ





ใบหน้าหล่อจุดยิ้ม เมื่อคิดว่าจะได้เห็นรอยยิ้มใสๆบนใบหน้าหวานนั้น ความเหน็ดเหนื่อยจากการนั่งแต่งเพลงเป็นเวลานาน ไม่ได้ทำให้อ่อนล้าแต่อย่างใด เพียงแค่กำลังจะได้เจอใครสักคน














คนที่มีความสำคัญเสมอมา............................



.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.










เคยไหม.......................................






ที่เราจะก้าวข้าม สิ่งที่รักที่สุดไป เพื่อสิ่งที่รักที่สุด อีกอย่างหนึ่ง

โดยที่เราไม่เคยได้รับรู้ว่าสิ่งที่รักอีกอย่างหนึ่งนั้น
ยังคงมีอยู่ตรงที่เดิมหรือไม่ .....




.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.





เคยไหม.................................



ที่เราจะก้าวข้าม สิ่งที่รักที่สุดไป เพื่อสิ่งที่รักที่สุด อีกอย่างหนึ่ง
แต่เมื่อสิ่งที่รักอีกอย่างหนึ่ง ไม่ได้อยู่ในที่ที่ควรอยู่




สิ่งที่รักอีกอย่างหนึ่ง ที่ได้เลือกจะทิ้งไป...................












ก็ไม่ได้อยู่ ในที่ที่ควรจะอยู่แล้ว...เช่นกัน




.
.
.
.
.
.
.
.
. 









.....................................................................



TBC