[SF] Smile Again..........[IF....SPECIAL PART]

ลำดับตอนที่ #5 : IF......SPECIAL X'MAS [NC 15!] : My PreSent

หมายเหตุ : ฟิคตอนนี้ จะแยกเป็นสองส่วน คือ WITH LOVE และ WITH YOU



.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

WITH LOVE............MinKey ...


BMG SONG : Hey Girl - TVXQ! [แนะนำให้ฟัง ได้อารมมากเลยแว้]


คลิกเพื่อฟังประกอบ------------------> Hey Girl

คลิกเพื่อดาวน์โหลด------------------> Hey Girl





.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


My Present For You….

Merry Christmas……………

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



WITH LOVE …….


.
.
.
.
.
.
.


....เดือนธันวาคม คือเดือนแห่งความมหัศจรรย์และความโรแมนติก อย่างที่ใครหลายคนเคยได้กล่าวไว้

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


วันนี้ วันคริสต์มาส ...... คุณทำอะไรอยู่ค่ะ ?

.
.
.
.
.
.
.
.



เสียงไขกุญแจ ดังขึ้นพร้อมบานประตูที่เปิดกว้างออก แดดยามสายที่ส่องลอดมาตามผ้าม่านสีอ่อน ทำให้ห้องทั้งห้องสว่างไสว ร่างสองร่างที่ก้าวเข้ามาในห้อง...กวาดมองไปโดยรอบ ก่อนที่จะต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กัน


.
.
.
.
.




ข้าวของมากมายถูกวางอยู่เต็มห้อง ทั้งกล่อง ทั้งกระเป๋าเสื้อผ้า และหนังสืออีกนับไม่ถ้วน ร่างบอบบางร่างหนึ่ง กำลังพยายามจัดหนังสือที่รื้ออกมาจากกล่องเข้าชั้นอย่างตั้งใจ .. ส่วนคนตัวสูงอีกคน ก็กำลังวุ่นอยู่กับการเคลื่อนย้ายเฟอร์นิเจอร์ในห้องไปทางโน้นที ทางนี้ที ตามที่เจ้าตัวต้องการ



เช้าวันคริสต์มาสนี้ มินโฮเดินทางมายังหอพักใหม่ ที่จะย้ายเข้ามาอยู่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เพราะมหาวิทยาลัยที่สอบเข้าได้ อยู่ไกลเกินกว่าจะไปกลับได้ หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ร่างสูงวุ่นอยู่กับการหาที่อยู่ใหม่ และเตรียมตัวสำหรับเรียนในระดับชั้นที่สูงกว่าเดิม และเพิ่งจะมีเวลาย้ายข้าวของเข้ามา .........ทั้งที่วันนี้ คือวันคริสต์มาส


ดวงตาคมมองตำแหน่งของโต๊ะที่เพิ่งจัดไปอย่างพอใจ ก่อนจะหันไปมองอีกคน ที่ยังนั่งแปะกับพื้น วุ่นวายอยู่กับข้าวของจุกจิกของเค้า ที่รวมอยู่ในกล่อง แม้จะผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง แต่ร่างบางนั้นกลับเปื้อนฝุ่นไปทั้งตัว ไม่เว้นแม้กระทั่งบนใบหน้าขาวนั้นด้วย ....ใบหน้าดูตั้งใจ ที่จะจัดข้าวของเหล่านั้นให้เสร็จภายในวันนี้ แม้ร่างสูงจะบอกก่อนหน้านี้แล้วก็ตาม ว่าไม่มีเหตุผลอะไรต้องรีบมากนัก ….แต่คนตัวบางกลับไม่ค่อยจะเชื่อเค้าสักเท่าไหร่



ออกจะรู้สึกผิด ที่ต้องยกเลิกนัดในวันนี้...หลังจากที่เคยตกลงกันไว้ ว่าจะพากันไปเดินเที่ยวให้สมกับที่สอบเสร็จ แต่เวลาที่จำกัด ทำให้มินโฮไม่มีทางเลือก ....แทนที่จะโกรธ .. คีย์กลับอาสามาช่วยเค้าจัดห้องเสียอย่างนั้น


.
.
.
.
.
.



...คริสต์มาสของมินโฮและคีย์ กลับกลายเป็นการจัดห้องไปเสียได้....


.
.
.
.
.
.
.



“เดี๋ยวพี่ทำเอง...คีย์ไปพักก่อนเถอะ….”


มินโฮแกะมือบางนั้นออกจากบรรดากองของขวัญที่เค้าเก็บรวบรวมเอาไว้ ดวงตาคู่สวยเงยขึ้นมองเค้าเพียงครู่ ก่อนจะส่ายหน้า ยื้อเอาของที่มินโฮถือไว้ มาจัดเสียเอง และตั้งใจจัดของเหล่านั้นต่อไป ร่างสูงได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ ให้กับคนที่ดื้อเงียบ ......หากแต่ไม่ได้คัดค้านว่าอะไร


.
.




ก็เป็นเสียแบบนี้ ใครว่าคีย์มีเหตุผล ดูเป็นผู้ใหญ่ เข้าถึงยาก .....มินโฮอยากจะเถียงนัก


ในเมื่อคนตรงหน้า คิมคีบอมของชเวมินโฮ ทั้งดุ ทั้งดื้อเงียบ......และยังน่ารักมากเสียด้วย





.
.
.
.
.
.
.
.




“ทำไมไม่ใช้ ?”

เสียงหวานที่ถามขึ้น เรียกให้มินโฮที่ยืนมองสภาพโดยรอบของห้องต้องหันมองคนถาม ร่างบอบบางซึ่งเดินเข้ามาหา พร้อมกับชูของในมือให้ดู สองสิ่งในบรรดาของขวัญทั้งหลายแหล่ ที่มินโฮเก็บไว้ หนึ่งคือกล่องสีขาวไร้ลวดลาย และอีกหนึ่ง ...คือกล่องใบเล็ก หากแต่ใส......และสิ่งที่อยู่ข้างใน


.
.
.
.


เชือกผูกรองเท้าสีครีม………………



.
.
.
.
.



ดวงตาคู่สวย ส่งคำถามมายังมินโฮ พร้อมๆกับมือบางเองก็เขย่าของสิ่งนั้นไปด้วย คล้ายเด็กที่อยากรู้อะไรสักอย่าง และกำลังขัดใจที่ผู้ใหญ่อย่างมินโฮไม่ยอมบอกเสียที จะต่างกัน ก็ตรงแค่คีย์ไม่พูดออกมาเท่านั้น......กิริยาเหล่านั้น ทำให้ร่างสูงกลั้นยิ้ม ...ส่งคำถามกลับไปบ้าง





“อยากให้พี่ใช้เหรอ….”





ร่างบางหยุดอาการเร่งเร้าทางอ้อมลงในทันที ก่อนจะนิ่งไปชั่วครู่ ด้วยท่าทางที่มินโฮเดาออก ว่าเจ้าตัวกำลังครุ่นคิด หลังจากนั้น จึงส่ายหน้าช้าๆ เสียงหวานว่าเบาๆ




“แค่อยากรู้..”



เหมือนเจ้าตัวจะหมายความตามนั้นจริงๆ เพราะคีย์ทำท่าจะเดินกลับไปจัดของต่อ โดยไม่รอฟังคำตอบที่ถามเอาไว้ แต่แรก …



หากแต่ร่างทั้งร่าง กลับถูกมินโฮดึงเข้าไปกอดเอาไว้เสียก่อน คีย์เอนตัวเข้าสู่อ้อมกอดนั้นอย่างไม่ขัดขืน
แขนแกร่ง โอบรอบแผ่นหลังบางนั้นเอาไว้ ก่อนจะสูดความหอมจากกลุ่มผมนุ่มๆเหล่านั้น ..........ครั้งแล้วครั้งเล่า ....ราวจะแกล้งให้คนในอ้อมกอดให้เขินเล่น



.
.
.
.
.



“ก็ถ้าใช้...พี่อาจจะทำมันเสีย ..หรือว่าหายก็ได้....แต่ถ้าเก็บไว้ มันก็จะอยู่กับเราตลอดไปใช่ไหม?”



ประโยคยาวๆที่นานๆจะพูดที หลุดออกมาแผ่วเบา แทบจะกระซิบ เพราะคนฟังนั้นอยู่ใกล้ จนได้ยินแม้แต่เสียงหายใจ ไม่ต้องมองก็รู้ ว่าตอนนี้ใบหน้าขาวของคีย์คงกำลังขึ้นสีเรื่อน่ารัก ....และเจ้าของก็คงจะตีหน้าขรึมกลบเกลื่อนมันเหมือนทุกที




.
.
.
.



เสียงหวานตอบรับเบาๆพอกัน เป็นเชิงเข้าใจ เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะพูด และบอก อ้อมกอดอุ่นรัดแน่นมากขึ้น แทนที่จะอึดอัด กลับรู้สึกเป็นสุข..อย่างที่ไม่มีคำบรรยาย



.
.
.
.
.


ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ได้อยู่ใกล้ ..ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ได้กอด...หากแต่มันเหมือนครั้งแรก ทุกครั้ง...เพียงแค่เห็นอีกฝ่ายอยู่ใกล้ๆ หัวใจก็เหมือนจะเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ


กี่ครั้งที่เคยได้ใกล้ชิด ได้สัมผัส หากแต่ดูไม่เคยเพียงพอสักครั้ง สำหรับมินโฮในตอนนี้ แทบอยากจะหยุดเวลาเอาไว้เสียด้วยซ้ำไป.........


.
.
.
.
.
.
.
.




หยุดไว้ ตรงที่มีคิมคีบอม...อยู่กับชเวมินโฮ


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.





♡ ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● WITH LOVE ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ♡



.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


“คีย์...”




เสียงเรียกชื่อที่ดังมาแล้วไม่ต่ำกว่าสามรอบ ไม่ได้ทำให้คนที่นั่งพับเสื้อผ้าอยู่บนเตียงหันไปแต่อย่างใด ร่างบางยังคงจดจ่ออยู่กับกองเสื้อผ้า ที่ต้องพับเก็บใส่ตู้ให้เรียบร้อย เป็นสิ่งสุดท้ายของการจัดห้องในวันนี้ ……




“คีย์...”




ครั้งที่สี่...



ลอบยิ้มบาง เมื่อเห็นเสื้อโค้ตตัวต่อไปที่จะต้องพับ มีเศษหญ้าติดอยู่เล็กน้อย มือบางหยิบเศษหญ้านั้นออก คิดกระหวัดไปถึงร่างสูงที่มักจะแอบหลับใต้ต้นไม้เสมอ หลังจากเลิกซ้อมบาส .....เพียงแค่นั้น กลับรู้สึกเหมือนมีความทรงจำบางอย่างที่อัดแน่นเต็มไปหมด



ต่อไป..คงไม่ได้เห็นภาพเหล่านั้นอีก......


.
.
.
.
.



“คีย์..”

เสียงเรียกที่ดังเข้ามาใกล้มากขึ้น ทำให้ไม่อาจทำเฉยได้ คีย์หันไปมองคนตัวโตที่ทำหน้านิ่งอยู่ริมเตียงแล้วนึกขำ มือแกร่งของคนตัวสูง ยื่นผ้าขนหนูที่อยู่ในมือมาให้เค้า พร้อมกับส่งสายตาอ้อนๆ อย่างที่คงไม่เคยมีใครที่ได้เห็นมัน ........




.
.



หลังจากที่ไล่คนตัวโตที่นั่งจัดห้องมาทั้งวันไปอาบน้ำ ได้ในที่สุด คีย์ก็รื้อเอาเสื้อผ้าของมินโฮมาเก็บเข้าตู้ให้เรียบร้อย ตัดสินใจ ที่จะนอนค้างเป็นเพื่อนมินโฮสักคืน เพราะไหนๆก็ตัดสินใจที่จะไม่ไปไหนอยู่แล้ว .....

แต่พอออกมาจากห้องน้ำ ทั้งที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย แต่คนตัวสูงกลับไม่ยอมเช็ดผมให้แห้ง เอาแต่ยืนเรียกเค้าไม่หยุดหย่อน


.
.
.
.
.
.



โตแล้วแท้ๆ ....จะอ้อนไปถึงไหนกัน

.
.
.
.


คีย์หันกลับมาสนใจกองเสื้อผ้าตรงหน้าเหมือนเดิม โดยพยายามไม่หันไปมองคนที่ยืนนิ่งไม่ขยับ.....ก่อนจะต้องยิ้มกว้างโดยที่ไม่ให้อีกคนเห็น เมื่อรู้สึกได้ถึงแรงสะกิดเบาๆตรงหัวไหล่ พร้อมเสียงเรียกทุ้มๆนั้นอีกครั้ง



“คีย์..”


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


มันเป็นเรื่องแปลกหรือเปล่า คีย์ไม่มีทางรู้


เมื่อใครสักคนเรียกชื่อเค้า เค้าอาจรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา .....แต่หากนั่นเป็นเสียงของใครบางคน ...คีย์กลับรู้สึกได้ ...เค้าไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็น คีย์ มากมายเท่านี้มาก่อน


.
.
.
.



ไม่รู้ว่ามันแปลกหรือไม่

แต่นี่คือข้อแตกต่าง..ที่ทำให้เสียงเรียกของมินโฮ มีความหมายมากกว่าทุกเสียงที่เคยได้ยิน

มากมาย โดยที่หาอะไรมาเทียบไม่ได้เสียด้วย



.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



คีย์หันไปมอง เมื่อรู้สึกได้ถึงเตียงที่ยุบยวบลง แทบจะหัวเราะออกมาดังๆ เพราะคนขี้อ้อนเมื่อครู่ กลายร่างเป็นคนขี้งอนไปเรียบร้อยแล้ว ......ร่างสูงที่เมื่อครู่ยังยืนหงอย กระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง และผมที่ยังไม่ได้เช็ด...ก็ยังคงเปียกอยู่แบบนั้น ราวจะประท้วงที่เค้าไม่สนใจ ......แถมยังนอนหันหลังให้คีย์เสียด้วย



ร่างบางลุกขึ้นเดินอ้อมเตียงไปหยุดอยู่ตรงหน้าคนที่แกล้งหลับตาพริ้ม อดยิ้มไม่ได้ ที่เห็นมินโฮงอนเป็นจริงเป็นจัง ถึงขนาดไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นมองเค้า คีย์คว้าผ้าขนหนูที่ร่างสูงวางทิ้งไว้ขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆนั่งลงข้างเตียง และเริ่มต้นเช็ดผมให้คนแกล้งหลับ



ดวงตาคมลืมขึ้น มองคนที่ขะมักเขม้นเช็ดผมให้เค้าแล้วยิ้ม สัมผัสนั้นเบา จนแทบไม่รู้สึก แสดงถึงความใส่ใจที่คนที่อยู่ตรงหน้า ......



.
.
.
.
.




“ต่อไปคงเจอกันน้อยลง”



เสียงทุ้มของคนตัวสูง เอ่ยออกมาอย่างเหงาๆ ช่วยตอบคำถามก่อนหน้านี้ ที่คีย์คิดมาทั้งวัน ว่าทำไมวันนี้มินโฮถึงได้ดูงอแงกับเค้านัก


หลายอาทิตย์ที่คีย์เห็นคนตัวสูงเครียดกับการสอบ และช่วยอะไรไม่ได้ มากไปกว่าการให้กำลังใจอยู่ห่างๆ แต่ความจริงก็คือ การที่มินโฮต้องย้ายมาอยู่หอพัก และเปลี่ยนที่เรียนใหม่ ทำให้พบกันได้ยากขึ้น และ....คงจะน้อยลงกว่าเดิมมาก



คีย์เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบกลับบ้าง…….




“จะมาหาบ่อยๆ...”


“แต่ก็คงจะไม่เหมือนเดิม”





เสียงทุ้มว่าอีก และต้องขมวดคิ้วกับคำพูดต่อมาของร่างบาง





“แล้วจะมา...”



ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างงุนงงกับคำพูดนั้น คีย์ลดมือที่กำลังเช็ดผมลง ก่อนจะยิ้มบางให้กับคนขี้เหงาที่นอนอยู่




“อีกปีเดียว ก็จะจบแล้ว...”





ว่าแล้ว ก็ยิ้มกว้างขึ้นกว่าเก่า ราวจะปลอบใจ มินโฮมองใบหน้าขาวนั้นนิ่ง ค่อยๆเข้าใจขึ้นมา ว่าคนตรงหน้าต้องการจะพูดอะไร


ร่างสูงผุดลุกขึ้นนั่งในทันที ....ด้วยอาการที่ดี๊ด๊าจนออกนอกหน้า อย่างที่คงไม่มีใครนึกภาพออก ใบหน้าคมระบายยิ้มกว้างขวาง คว้าเอาแขนบางนั้นเข้าหาตัวเองอย่างดีใจ





“แล้วมาอยู่ด้วยกันนะ..”






สิ้นคำนั้น คีย์ได้แต่พยักหน้าเบาๆ ........รับคำ
.
.
.
.
.




เพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น แต่เป็นยิ่งกว่าคำสัญญา

แล้วมาอยู่...ด้วยกัน




.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.




แผ่นหลังบาง ผ่อนลงกับเตียงนุ่ม ถูกตามทาบทับด้วยร่างอีกร่าง ......ดวงตาสองคู่สบประสานกันในความมืด ที่มีเพียงแสงไฟจากบรรยากาศเฉลิมฉลองภายนอกที่ส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา ดวงตาคู่สวย สะท้อนประกายวาววับ ดวงหน้าคมค่อยๆเลื่อนเข้าหาใบหน้าหวานนั้นช้าๆ ก่อนที่ริมฝีปากนุ่มจะประทับแนบสนิท ..............และเช่นทุกครั้ง..ที่ไม่อาจละสายตาจากดวงตาคู่สวยนั้นมาได้




.
.
.
.



ไม่ว่าจะมืดเพียงใด ไม่ว่าจะอยู่ไกลสักเท่าไหร่...แต่ดวงตาของคิมคีบอม มีไว้เพื่อมองชเวมินโฮเสมอ



.
.
.
.
.
.



แขนบาง วาดขึ้นโอบแผ่นหลังกว้างนั้นแผ่วเบา ยามที่ถูกบดเบียดลึกซึ้ง ก่อนจะเผยอยอมให้อีกคนกวาดไล้ความหวานในโพรงปากนุ่มโดยง่าย .......อยากจะหลับตาลง เพื่อซึมซับความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ หากแต่เมื่อมองเห็น แววตาอีกคู่ที่เฝ้ามองมาทางเค้าไม่ละไป ก็ได้แต่ปล่อยให้มันเป็นไปอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ



ร่างสองร่างยิ่งเบียดกายแนบแน่น จนแทบจะกลืนเป็นร่างเดียว แขนแกร่งโอบรัดร่างกายบางแน่น มือเรียว ลูบไล้ผิวกายนุ่มใต้ร่มผ้า ก่อนจะละริมฝีปากออกอย่างนุ่มนวล ไล่พรมจูบทั่วใบหน้าขาวนั้น ไล่เรื่อยมาจนถึงไรผมนุ่ม ..... สูดดมกลิ่นหอมเฉพาะตัวจนเต็มปอด .....กลิ่นที่คุ้นเคย จำได้....



มินโฮลากไล้จมูกโด่งมาตามลำคอสวย คลอเคลียแผ่วเบา หากแต่รู้สึกได้ ว่าคนสวยของเค้ากำลังสั่น ทั้งจากแรงอารมณ์ และเพราะ......ครั้งแรก



“คีย์...”



เสียงทุ้มกระซิบในความมืด มือบางที่วางแปะอยู่กับแผ่นหลังกว้างนั้น เพิ่มแรงโอบรัดมากกว่าเดิม ราวจะบอกว่ากำลังฟัง มินโฮเลื่อนตัวขึ้นมองคนที่นอนนิ่ง.... ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใสๆ ......ดวงตาที่ดูเศร้าอยู่เสมอ แต่ในเวลานี้.............มินโฮกลับเห็นเพียงความเย้ายวน




.
.
.
.
.


เย้ายวน.....ให้ลุ่มหลง...............และรักจนถอนตัวไม่ขึ้น


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


สวยงาม........


.
.
.
.
.

ผิวกายขาวเนียนที่ปรากฎแก่สายตา แทบจะทำให้ยั้งใจไว้ไม่อยู่ มือแกร่ง เฝ้าแต่ลากไล้ผ่านร่างสวยนั้นไม่หยุดหย่อน ฝังจมูกโด่งลงกับผิวนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า การกระทำที่เต็มไปด้วยความรัก .................


นิ้วเรียววาดไล้บนเรียวปากสวย ของอีกคนที่ยังคงเม้มปากแน่น....... ราวกับจะขอเสียง ......หากแต่คนที่นอนทอดร่างอยู่ข้างใต้ ได้แต่เบือนหน้าหนี พร้อมกับหลับตาลง.......เพราะอายเกินกว่าจะทนมองหน้าอีกฝ่ายได้......

.
.
.
.
.
.



มือบางทั้งสองข้าง ถูกสอดประสานด้วยมือเรียวจนไร้ที่ว่าง .........แนบชิด เช่นเดียวกับร่างกาย


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


ร่างเปลือยเปล่าสองร่าง ........แนบสนิทจนแทบแยกไม่ออก รวมเป็นหนึ่งเดียวอย่างอ่อนโยน .....มินโฮจูบซับน้ำตาที่กำลังไหลจากดวงตาคู่สวยนั้นเบาๆ ...น่าแปลกที่ยิ่งเห็นเช่นนั้น กลับยิ่งต้องการจนไม่อาจห้ามตัวเองเอาไว้ได้ ....


ร่างบอบบางสั่นไหวตามแรงส่งของคนที่ทาบทับ ...ริมฝีปากเม้มแน่น ระบายความเจ็บปวด และอารมณ์ทั้งหมดออกมาทางน้ำตา ...มือบางทั้งสองข้างยิ่งบีบแน่นเข้ากับต้นแขนแกร่ง..ร่างกายขาวโพลนแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ



ยามที่อีกฝ่ายย้ำกาย ......ดวงตาคู่สวยยิ่งปิดสนิท ซึมซับทุกสัมผัสที่มินโฮมอบให้...



“คีย์...”




เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาข้างใบหู คีย์ลืมตาช้าๆ ก่อนจะจ้องมองดวงตาคมนั้น อีกครั้งที่ถูกจุมพิตอย่างอ่อนโยน ตามมาด้วยถ้อยคำที่ฟังแล้วอุ่นวาบไปทั่วกาย…และทั้งใจ




“พี่รักคีย์....”





.
.
.
.
.
.
.
.
.





“คีย์ไม่เคยพูด..”



เสียงทุ้มประท้วงกับคนที่นอนข้างๆ มือเรียวไล้ปลายนิ้วกับเปลือกตาสีมุกที่ปิดสนิทเบาๆ โดยไม่ให้รบกวนคนที่เพลียและทำท่าจะหลับ คีย์ลืมตาขึ้นมองคนที่กำลังพิงตัวกับหัวเตียงมองเค้า ทั้งที่รู้สึกง่วงจนตาแทบปิด แต่ตอนนี้กลับรู้สึกขำมินโฮ ที่งอแงกับเค้าไม่หยุดหย่อน




ปกติแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรมาก อีกฝ่ายก็เหมือนจะเข้าใจ ....แต่คราวนี้ เหมือนคนขี้อ้อนของเค้าจะไม่ยอมหยุดจริงๆ




“พูดอะไร…”





เสียงหวานถามกลับบ้าง มินโฮหยุดนิ้วซนของตัวเอง ก่อนนิ่งไป ..และเงียบอยู่แบบนั้น ....ด้วยอาการที่คีย์เท่านั้นที่มองออก ..ว่ามินโฮกำลัง..งอนเค้าอีกแล้ว




ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...ที่ชเวมินโฮของเค้า ขี้งอนได้ถึงเพียงนี้





.
.
.
.
.
.
.
.


ดวงตาคมมองคนที่หลับตาลงอีกครั้ง ...ก่อนจะยิ้ม...พลางรั้งเอาร่างนั้นมากอดเอาไว้ ทำท่าจะหลับตามไปบ้าง ตั้งใจจะเลิกเซ้าซี้ เพราะรู้ว่าอีกคนเพลีย ...... และกลัวว่าอีกฝ่ายจะรำคาญเอาได้


.
.
.
.


“รัก...”


.
.
.
.
.
.



มินโฮยิ้มออกมาในทันที ที่ได้ยินคำพูดที่เบาแสนเบานั้น .......อ้อมกอดยิ่งถูกกระชับแน่น มากกว่าเดิม




.
.
.
.
.
.


ไม่ต้องมากมาย
ไม่ต้องสวยหรู

แต่เป็นเพียงคำเดียวสั้นๆ....ซึ่งมีความหมายมากกว่าทุกคำ ที่เคยได้ยินมา



.
.
.
.



รัก.....

.
.
.
.
.
.



อยากจะหยุดเวลาเอาไว้........
หยุดไว้ ตรงที่มีคิมคีบอม...อยู่กับชเวมินโฮ




.
.
.
.
.
.
.
.
.




♡ ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● WITH LOVE ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ♡



END ! FOR MINKEY PART 



♡ ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● WITH YOU ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ♡

.
.
.
.
.
.
.
.
.

WITH YOU............HyunMin ...


BMG SONG : My Way Your Way - BoA FT.WISE [เสียงเจ๊โบดีมากเลยค่ะ เพลงกะน่ารัก เข้ากันแน่ อย่าลืมจิ้มนะค่ะ]



คลิกเพื่อฟังประกอบ------------------> My Way Your Way


คลิกเพื่อดาวน์โหลด------------------> My Way Your Way





.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

My Present For You….

Merry Christmas……………

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



WITH YOU …….

.
.
.
.
.
.
.


....เดือนธันวาคม คือเดือนแห่งความมหัศจรรย์และความโรแมนติก อย่างที่ใครหลายคนเคยได้กล่าวไว้

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


วันนี้ วันคริสต์มาส ...... คุณทำอะไรอยู่ค่ะ ?

.
.
.
.
.
.
.
.




กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !


จงฮยอนแทบจะตกเตียง เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือเจ้ากรรม ที่ดันตั้งสียงเรียกเข้าไว้เสียดังลั่น แขนหนาปัดป่ายหาต้นเหตุเสียงวุ่นวาย ทั้งที่ยังไม่ยอมลืมตา อุตส่าห์หลบหลีกเสียงอึกทึกครึกโครมข้างนอก เพื่อมานอนสบายใจ กลับถูกรบกวนเวลานอนเข้าเสียอีก



บลิ้งล่ะเครียด !!!!




“ยอโบเซโย….”


เสียงใหญ่ กรอกยานๆเข้าไปอย่างไม่ใส่ใจ เมื่อคว้าตัวแผดเสียงมาอยู่ในมือได้สำเร็จ หากแต่ดวงตาเข้มต้องลืมขึ้นแทบจะในทันที ที่ได้ยินเสียงปลายสายตอบกลับมา


ร่างหนา ผุดลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม อย่างที่ไม่คิดเสียดาย ก่อนจะถลาไปยังหน้าต่างอย่างรวดเร็ว แทบจะตบหน้าผากตัวเอง เมื่อเห็น.........................



ร่างเล็กที่ยืนฉีกยิ้มกว้างอยู่หน้าบ้านเค้า มือเล็กทั้งสองข้าง โบกไหวๆขึ้นมาทักทายอย่างร่าเริง ด้วยกิริยาที่น่ารัก ....




“บลิ้งงงงงงงงงงบลิ้งงงงงงงงงงงง ไปเที่ยวกันเถอะ วันนี้วันคริสต์มาสน้าาาาาาาาาาา”



.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



♡ ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● WITH YOU ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ♡



.
.
.
.
.
.
.



“ไม่กลับอ่า ...ไม่อาวววววววววววววว ...!”



เสียงเล็กโหวกเหวกโวยวาย พยายามยื้อตัวเองออกมาจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนจะทำได้ยาก เพราะขนาดตัวที่แตกต่าง ร่างเล็กถูกลากไปตามแรงของคนตัวโตกว่า ไม่ว่าจะทำอย่างไร ก็ไม่มีทางขัดขืนได้




“อย่าดิ้นเซ่..เจ้าลิงนี่!”


“ก็ปล่อยช้านก่อนเส่ะ น้า บลิ้งบลิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”


“ไม่ต้องมาขอ ตามมา ..”


“ง่า T^T ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยย !”




มือหนาแทบจะตระครุบปากเล็กนั้นไว้แทบไม่ทัน เมื่อคนตัวเล็กที่กำลังฉุดกระชากลากถูนั้น แหกปากร้องให้คนช่วย เสียงลั่น มือหนารั้งร่างเล็กๆนั้นเข้ามาหาตัวเอง ก่อนจะดุ




“จะร้องไปทำไมห๊า...คนที่ต้องร้องน่ะคือฉันเฟ้ย ฉันต้องโดนจับข้อหาขโมยลิงคนอื่นมาเลี้ยงแน่ ..!”


“ง่า T^T~….ก็แค่ไปเที่ยวเอง บลิ้งบลิ้งจะโดนจับได้ไงอ่า ..”





คนน่ารักถามกลับมาเสียงแป๋ว พร้อมกับใบหน้าอ้อนๆที่พาลโกรธไม่ลง จงฮยอนพยายามบังคับตัวเองให้ดุไว้ก่อน..ก่อนจะเผลอใจอ่อนกับเด็กเจ้าเล่ห์ตรงหน้าไปมากกว่านี้





“ออกมาดึกดื่น..บอกพ่อบอกแม่มาหรือป่าว นายน่ะ ?”


“บอกแล้วน้า-0-”


“=__=”


“^ ^”


“ถึงไงก็ต้องกลับ เด็กอย่างนายไม่ควรมาเดินเพ่นพ่าน ไป ..ไปส่ง..”


“บลิ้งบลิ้งอ่า ไปเที่ยวกันเถอะน้า วันนี้วันคริสต์มาสทั้งที ..นะนะนะ”






เสียงเล็กอ้อนอีกครั้ง พร้อมทั้งเขย่าแขนหนาๆนั้นไปด้วย สารพัดจะทำเพื่อให้คนตรงหน้าเปลี่ยนใจ เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายังทำหน้าเบื่อโลกไม่เลิก ..........



อ้อนไว้ก่อน เดี๋ยวบลิ้งบลิ้งก็ยอมเอง......


.
.
.
.
.

แพ้....
.
.
.
.
.



“ก็ได้...แต่ห้ามเกินชั่วโมง ไม่งั้นฉันจะมัดนายแล้วอุ้มกลับ เข้าใจ๋!”


“เข้าใจ ! เย้ๆๆๆ ไปเที่ยวๆๆๆๆ”



.
.

.
.
.
.

.
.
.
.
.



♡ ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● WITH YOU ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ♡



.
.
.
.
.
.
.
.



เคยได้ยินคำกล่าวนี้ บ้าง...หรือเปล่า



ที่ไหนไม่สำคัญ ....
เมื่อไหร่ไม่สำคัญ.....



แต่กับใครต่างหาก.......ที่สำคัญ



.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

เสียงเพลง คำอวยพร และใบหน้าที่ยิ้มแย้มเกิดขึ้นทั่วทุกมุม ร้านค้า ที่ถูกประดับประดาด้วยต้นคริสต์มาส คู่รักที่เดินจูงมือกัน

.
.
.
.



ร่างสองร่าง เดินเคียงกันไปช้าๆตามถนนสายยาว ที่เต็มไปด้วยแสงไฟ และงานเฉลิมฉลอง หยุดบ้าง ช้าบ้าง เร็วบ้าง เพราะคนตัวเล็กที่ทำท่าจะสนอกสนใจไปหมดเสียทุกอย่าง ร่างเล็กๆ หันมองทางนี้ที ทางโน้นทีอย่างตื่นเต้น ต่างกับคนที่เดินข้างๆ ที่ยังคงความเร็วในการเดินสม่ำเสมอ



เพราะเอาแต่มองคนที่เดินด้วยกัน..................


.
.





“บลิ้งบลิ้งๆๆๆนี่ๆๆๆๆ”

“อะไร.”




คิ้วหนาขมวด ก่อนจะเร่งฝีเท้าไปหาคนที่เดินน้ำหน้าไปแล้วเล็กน้อย มือเล็กนั้นชี้ไปยังแผงขายเสื้อริมทางอย่างตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกาย ด้วยความอยากได้ จงฮยอนมองตามสายตาก่อนจะเห็นมันในที่สุด



ที่แทมินอยากได้หนักหนา คือเสื้อกันหนาวตัวสวยที่แขวนโชว์อยู่หน้าร้าน มือเล็กจัดการลากเอามือคนตัวโตกว่าเข้าไปในร้านอย่างง่ายดาย เสียงเล็กหันมาถามความเห็นอย่างร่าเริง





“บลิ้งบลิ้ง สวยมั้ยๆๆ ฉันจะซื้อนะ”





ว่าแล้วก็ยิ้มแป้น ก่อนจะหันไปถามคนขายเกี่ยวกับราคา จงฮยอนส่ายหน้าอย่างเอ็นดู คนที่หันมาถามความเห็นเค้า แต่ไม่รอที่จะหยุดฟังเสียด้วยซ้ำ


มือใหญ่ รั้งมือเล็กที่กำลังจะจ่ายเงินตามจำนวนราคาเอาไว้ ใบหน้าเล็กนั้นหันมาเลิกคิ้วทำตาโตมองเค้า จงฮยอนยิ้มก่อนจะบอก




“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันซื้อให้ ถือว่าเป็นของขวัญ”




ดวงตาโตนั้นยิ่งเบิกกว้าง ก่อนจะฉีกยิ้มน่ารัก ..... จงฮยอนมองตาม เมื่อเห็นว่าแทมินเดินไปอีกทาง ก่อนจะกลับมาพร้อมกับเสื้อตัวเดิม ที่มีขนาดใหญ่กว่า




“งั้นก้อซื้อสองตัว ....ใส่ด้วยกันนะ ^^”




.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



♡ ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● WITH YOU ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ♡



.
.
.
.
.
.
.
.
.



เคยได้ยินคำกล่าวนี้ บ้าง...หรือเปล่า



ที่ไหนไม่สำคัญ ....
เมื่อไหร่ไม่สำคัญ.....



แต่กับใครต่างหาก.......ที่สำคัญ

.
.
.
.
.
.
.
.
.



มือหนา ประคองถ้วยโกโก้ในสองถ้วยในมืออย่างดี พลางเดินกลับไปหาอีกคน ซึ่งปล่อยให้นั่งรอ และฆ่าเวลาด้วยการดูพลุนับร้อย ที่ถูกจุดขึ้น ....... จงฮยอนเป่าลมเล็กน้อย เมื่อรู้สึกได้ว่ายิ่งดึก อากาศก็ยิ่งจะหนาวมากขึ้น



นึกเป็นห่วงคนตัวเล็กที่นั่งรออยู่ จนต้องเร่งฝีเท้า ตั้งใจว่าอีกไม่นาน จะต้องพาแทมินกลับบ้านให้ได้




ยิ้มออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นร่างเล็กๆที่นั่งอยู่ไม่ไกล ตรงม้านั่งในสวนสาธารณะยามค่ำคืน ที่เต็มไปด้วยผู้คนต่างจากทุกวัน ใบหน้าเล็กนั้นแหงนเงยขึ้น จับจ้องอย่างตั้งใจไปยังพลุบนท้องฟ้า ร่างเล็กๆในชุดเสื้อกันหนาว ลายเดียวกับที่เค้าสวมอยู่ .............




ยิ่งเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่ ดวงตาคู่โตนั้น กลับยิ่งมองเห็นได้ชัดมากที่สุด แวววามระริกในความมืด สะท้อนแสงของพลุ ....จนดูแล้วสวยงามได้อย่างบอกไม่ถูก........



เพิ่งรู้ตัวว่าก้าวขาไม่ออก เมื่อตอนที่แทมินหันมาทางเค้าพอดี ใบหน้าน่ารักส่งยิ้มมาแต่ไกล จงฮยอนยักคิ้วกลับไปบ้าง ก่อนจะเดินเข้าไป พร้อมกับยื่นแก้วโกโก้ในมือให้





“เอ้า ...กินซะ...หนาว”


“อื้อ”




เสียงเล็กนั้นรับคำ ก่อนจะจิบโกโก้ในมือช้าๆ จงฮยอนหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ บนม้านั่งตัวเดียวกัน ก่อนจะจิบตามบ้าง .....แต่ก็ต้องหันมองไปยังอีกคน เมื่อได้รับแรงกระตุกเบาๆตรงแขนเสื้อ แทมินกำลังยิ้มอ้อน พลางส่งมือเล็กๆนั้นมาตรงหน้าเค้า




อ้อนอะไร...




“บลิ้งบลิ้ง จับมือหน่อย หนาววว มือแข็งงง”



เสียงเล็กเร่ง ก่อนที่คนน่ารักจะส่งสายตาวิ้งๆมายังเค้า




“ไม่”


“ไมอ่า -0-“


“มือไม่ว่าง ถือแก้ว”


“อีกมือกะว่างนี่นา-*-”


“ใส่ถุงมือซะ”


“ไม่อาวววว มือบลิ้งบลิ้งอุ่นกว่า นะนะนะนะ”





โดยไม่รอฟังคำตอบ มือเล็กๆนั้นก็คว้าเอามือหนามาจับไว้เสียเอง จงฮยอนได้แต่ยอมเลยตามเลย ให้คนตัวเล็กแสนดื้อ แทมินยิ้มแป้น ก่อนจะวางมือของตัวเองลงในอุ้งมือหนานั้นอีกที และกระตุกเบาๆ ให้อีกฝ่ายกุมมือเค้าเอาไว้ ........






มือเล็ก...เย็นอย่างที่เจ้าตัวว่า ………………





ร่างหนายังคงจิบโกโก้ไปเรื่อยๆ พร้อมๆกับที่ร่างเล็กข้างๆเอง ก็ยังคงสนใจดูพลุต่อไป อากาศในเดือนธันวาคม ยังคงหนาวจัด เช่นที่เคยเป็นเสมอ


.
.
.
.
.


มีเพียงมือหนา ที่กอบกุมมือเล็กๆนั้นไว้ เท่านั้น..............ที่อบอุ่นเกินกว่าสิ่งใด




.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



แต่กับใครต่างหาก.......ที่สำคัญ



.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



“ไม่อยากกลับเลยอ่า ไปนอนบ้านบลิ้งบลิ้งไม่ได้เหรอ-0-”


“ไม่ได้”


“ง่า T^T~”




เสียงเล็กงอแงอยู่ชั่วครู่ เมื่อถูกมือหนาลากกลับบ้าน กว่าจงฮยอนจะเกลี้ยกล่อมคนแสนดื้อ และเอาแต่ใจอย่างแทมินให้กลับได้ ก็แทบจะหมดแรง เพราะคนตัวเล็กดันผิดสัญญา จากที่ให้เวลาเพียงแค่ชั่วโมงเดียว กลับขอต่อเวลาไปเรื่อยๆ จนเกือบจะสองชั่วโมง




แล้วสองชั่วโมงนั้น ก็หมดไปกับการนั่งดูพลุเสียด้วย......หาใช่อย่างอื่น.......



ร่างหนาหันมามองอย่างแปลกใจ เมื่อรู้สึกว่าคนที่ถูกลากมาแต่แรก ดูเงียบลงและว่าง่ายขึ้นจนผิดสังเกต แทมินกำลังเงียบ และจ้องมองมาทางเค้า ดวงตาโตมองจงฮยอนปริบๆ จนอดถามไม่ได้




“เป็นอะไรไป”





.
.
.
.
.
.
.

แต่กับใครต่างหาก.......ที่สำคัญ





“บลิ้งบลิ้ง”


น้ำเสียงที่สั้นกว่าปกติ ทำให้รู้ได้ในทันที ว่าแปลกเปลี่ยนออกไป จงฮยอนหยุดเดินแทบจะในทันที ก่อนจะหันมามองอีกฝ่าย .......ใบหน้าของแทมินที่กำลังหงอยเหงาลงไปถนัดตา ต่างจากท่าทีร่าเริงเมื่อครู่ที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง




“เฮ้ย เป็นไรไปอีก .......ฉันยังไม่ได้ทำไรนายนะ”


“บลิ้งบลิ้งอ่า”


“ว่ามา ..อย่าหน้าหงอยสิฟ่ะ”


“ไว้ปีหน้าเรามากันอีกน้า”




เสียงเล็กอ้อน พร้อมกับช้อนตาขึ้นมอง มือเล็กเขย่าแขนหนานั้นอีกครั้ง จงฮยอนยิ้มกว้าง ก่อนจะบอก


“ปีหน้านายอาจจะมากับคนอื่นก็ได้ ปีหน้าก็ส่วนปีหน้า จะพูดถึงทำไมตอนนี้”





.
.
.
.
.
.
.

กับใคร......


.
.
.
.



“ไม่หรอก ฉันจะมากับบลิ้งบลิ้ง”



เสียงเล็กที่ร่าเริงเสมอ พุดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จงฮยอนดีดหน้าผากของคนตัวเล็กนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว เอ่ยปนหัวเราะ




“แย่สิ...งั้นฉันก็ต้องมาตามลิงอย่างนายทุกปีงั้นสินะ”


“แหงล่ะ-0-”





ร่างเล็กว่าพลางยิ้มแป้นขึ้นมาอีกครั้ง

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


“ก็ฉันกับบลิ้งบลิ้งเป็นแฟนกันนิ …..ไม่มากับฉัน แล้วบลิ้งบลิ้งจะไปกับใครล่ะ !”


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

สถานที่เลวร้ายที่สุดไม่สำคัญ
เวลาที่เลวร้ายมากที่สุดไม่สำคัญ



.
.



กับใครต่างหาก ...ที่สำคัญ

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



♡ ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● WITH YOU ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ● ♡




REAL END !










...............................................................