จิรัฐิติกาลหวนคืนภพ

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 5 เปลื้องมหาตรุอันธิกา

บทที่ 5

เปลื้องมหาตรุอันธิกา

เด็กหนุ่มร่างบางวัยสิบสองขวบเดินออกมาจากตรอกที่ตนอยู่ด้วยชุดมาสคอตแมวสีขาวปุกปุย เนื้อผ้ากำมะหยี่นุ่มฟูทำให้ร่างเล็กที่สวมอยู่รู้สึกถูกใจไม่น้อย

นี่เป็นชุดที่โรซให้เป็นของขวัญอายุครบสิบเจ็ดปีเต็มเมื่อหลายเดือนก่อนเขาชอบมันมาก ๆ เลยละ!

เวลาออกมาเที่ยวเล่นก็มักจะใส่มันตลอด

ถึงโรซจะขี้บ่นเป็นเจ้าเข้าเเต่ก็น่ารักไม่เเพ้กันเลย ข้างกันยังมีเจ้ามังกรตัวจ้อยเช่นกันที่อยู่ในขุดมาสคอตเเมวตัวเล็ก

สิ่งนี้ที่ทำให้ร่างเล็กถูกใจที่สุด หน้าของโคลอี้นั้นเหวอไปเลยตอนที่รู้ว่าโลลิต้านั้นเอาชุดมาให้ตนด้วย มีมังกรเท่ ๆ ที่ไหนเขาใส่ชุดมาสคอตเเมวกัน

แต่โคลอี้เเล้วหนึ่งอะที่ใส่...

ภายในตลาดต่างมากมายไปด้วยผู้คนที่มาจับจ่ายใช้สอย

สกุลเงินใช้เป็น

‘เอซมาร์’

สกุลเงินนี้เป็นสกุลเงินที่ใช้ทั่วกาเเล็กซี

ร่างเล็กเดินเล่นมาเรื่อย ๆ จนมาถึงร้านเเผงลอยร้านหนึ่ง

“เอาอันนี้ อันนี้ เเล้วก็อันนี้ครับ”

เจ้าของน้ำเสียงใสเอ่ยออกไปอย่างคล่องเเคล่ว

คนขายที่ได้ยินดังนั้นก็เผยยิ้มกว้างออกมาก่อนจะหยิบผลไม้เคลือบน้ำตาลสีสันน่าทานออกมาสามไม้ใส่ห่อยื่นให้กับลูกค้า

(พาร์ซกินของหวานเยอะ ๆ ไม่ดีนะ)

เสียงประท้วงของโคลอี้ดังขึ้นมาในหัว เพราะแค่เพิ่งมาถึงคนร่างเล็กก็สั่งน้ำตาลเป็นก้อนมาทานเล่นเสียเเล้ว

(โคลอี้ก็กินเป็นเพื่อนฉันสิ)

พาร์เซย์ตอบกลับไปด้วยกระแสจิตเช่นกัน

เอ่ยจบก็ยื่นผลไม้หน้าตาประหลาดสีฟ้าอ่อนที่เคลือบด้วยน้ำตาลเป็นชั้นหนา ๆ ไปตรงหน้าของโคลอี้ที่เวลานี้ใคร ๆ ที่ผ่านไปมาต่างมองอย่างเอ็นดูที่มีร่างเล็กในชุดมาสคอตเเมวขาวป้อนผลไม้เคลือบน้ำตาลให้จิ้งจก? ใส่มาสคอตเช่นเดียวกับตน

ภาพที่เห็นน่าเอ็นดูไม่น้อยเลย

การพูดคุยด้วยกระแสจิตเป็นการป้องกันการรั่วไหลของข้อมูลอย่างหนึ่ง แต่ในบางครั้งหากมีคนที่มีพลังจิตที่สูงกว่าก็อาจล่วงรู้ความลับนั้นได้เข่นกัน

ในกรณีของพาร์เซย์นั้นก็เพื่อปิดบังตัวตนของโคลอี้เท่านั้นเพราะมังกรถูกจัดเป็นอสูรชั้นสูง การออกมาเที่ยวเล่น โดยถูกผู้อื่นล่วงรู้ถึงเรื่องนี้ไม่เป็นผลดีเท่าไหร่นัก

อสูรที่มีความแข็งแกร่งมักมาพร้อมกับสงครามการแย่งชิงที่น่ารังเกียจ...

ทว่าพาร์เซย์ไม่ได้สนเรื่องนี้เท่าไหร่นัก หากใครมีปัญญามาเเย่งชิงโคลอี้ไปได้ก็เอาไปเลย โคลอี้ก็เเค่จิ้งจกติ๊งต๊องตัวนึง

(พาร์ซ... งับ!)

“ว๊ากกก”

พาร์เซย์ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ถูกลูกจิ้งจกกัดหูเข้าอย่างจัง

เสียงของเขาทำให้ผู้คนที่สัญจรไปมาต่างมองมาด้วยความสนใจแต่เพียงครู่ทุกอย่างก็กลับสู่สภาวะปกติ

(ฉันได้ยินนะเจ้าบ้า!)

น้ำเสียงกระฟัดกระเฟียดของโคลอี้ทำเอาพาร์เซย์ได้แต่ยิ้มแหยออกมาเพราะความลืมตัวไปนินทาคนที่อยู่ในระยะเผาขนเสียได้

“กินของหวานเเล้วก็ต้องดื่มชานี่เเหละถึงจะถูกต้อง”

เวลานี้หนึ่งคนหนึ่งจิ้งจก? ได้มาอยู่ที่ร้านน้ำชาขึ้นชื่อของตลาดแห่งนี้เป็นที่เรียบร้อยเแล้ว ตอนนี้ทั้งสองอยู่ในห้องส่วนตัวจึงสามารถพูดคุยกันได้อย่างปกติ

“ที่นี่มีที่ไหนน่าเที่ยวบ้างน้าา”

พาร์เซย์เอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้น คู่มือแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในมือก็ทำหน้าที่ของมันอย่างดีเพราะในที่สุดร่างเล็กก็ได้สถานที่เที่ยวเเล้วยังไงล่ะ!

เมืองธาเทียน่า

เมืองธาเทียน่าเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่อยู่ติดกับป่าใหญ่และแอ่งทะเลสาบขนาดใหญ่

เมืองก่อนหน้าที่พาร์เซย์ไปคือเมืองเบคกี้ที่อยู่ติดกันทำให้การเดินทางมาที่เมืองเเห่งนี้ไม่ได้ยากลำบากนัก

เมืองเหล่านี้ไม่ได้มีความเจริญมากมายเท่าใดนัก เพราะเป็นเขตชนบทเเละอยู่ห่างจากเมืองหลวงค่อนข้างมาก แตกต่างจากเมืองหลวงที่มีความเจริญก้าวหน้ากว่าที่นี่อย่างเทียบไม่ติด

“เร่เข้ามา ๆ สินค้าใหม่จากป่ารูบาร์บสด ๆ ร้อน ๆ ”

เสียงโห่แข่งขันกันเรียกลูกค้าดังระงมตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในเมือง สินค้าที่ออกมาจากป่าจะถูกนำมาขายในทันทีหลังจากที่กลุ่มนักผจญภัยออกมาจากป่า ทำให้ที่เมืองแห่งนี้แม้จะอยู่ห่างไกล แถบชนบทยังไงก็ยังมากไปด้วยผู้คนอยู่ดี

วาณิชมากหน้าหลายตาต่างมารวมกลุ่มกันซื้อพวกของที่ล่ามาได้จากที่นี่ก่อนจะทำไปแปรรูปและส่งสินค้าไปเสนอขายกับชนชั้นสูงต่อไป

“ของดีเยอะมากจริง ๆ เสียดายที่มันไม่มีสิ่งจำเป็นเลยสำหรับพวกเรา”

พาร์เซย์เดินมองสินค้ามากมายที่ขนย้ายออกมาเรียงรายยังแผงสินค้านับสิบนับร้อยรอบรั้วป่าใหญ่ กระนั้นก็ไม่มีสิ่งใดที่สามารถตรึงใจเจ้าของร่างได้เลย

“ค่าเดินเรือ 2 เอซมาร์”

คนเฝ้าร้านเช่าเรือเอ่ยออกมาอย่างเป็นงาน

คนคนนี้มีหน้าหน้าตาคล้ายกบอยู่หลายส่วนดวงตากลมเล็ก เเก้มที่มีเยอะจนล้นสีเเดงเข้ม ทั้งยังใส่งอมไม้ไผ่อีก ผู้คนที่นี่น่าสนใจจริง ๆ พาร์เซย์คิดในใจ

พ่อค้าร้านเช่าเรือรับเงินไปก่อนที่จะปล่อยเรือลำเล็กให้หนึ่งลำสำหรับสองคนนั่งและบอกจำกัดเวลาที่หนึ่งชั่วโมงครึ่ง

“น้ำใสมากเลยละโคลอี้”

น้ำเสียงสดใสเอ่ยออกมาอย่างร่าเริง

รู้สึกคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่ออกมาเที่ยวเช่นอย่างนี้ ดีกว่าอุดอู้อยู่กับโรซเป็นไหน ๆ ตั้งเยอะ

มังกรตัวจิ๋วอย่างโคลอี้ก็คิดไม่ต่างกัน

ทั้งสองพายเรือไปเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ อย่างไม่รีบร้อน ซึมซับธรรมชาติของที่นี่อย่างเต็มที่ มารุตโชยเบา ๆ คลายจิตใจอันยุ่งเหยิง วารีเป็นคลื่นสลวยปะทะเรือแผ่วเบาพอให้โคลงเคลงไปกับการพายเรือของคนเจ้าสำราญ

“เหวออออ”

โคลอี้ร้องออกมาเสียงหลงเพราะอีกคนไม่ได้ว่าเปล่าเเต่กลับจับตนเเบบไม่ทันตั้งตัวลงไปมองผิวน้ำเพื่อพิสูจน์ว่าที่เอ่ยมานั้นเป็นจริงชนิดที่ว่าปลายจมูกเเตะสัมผัสผิวน้ำเเบบตัวตั้งตรงในเเนวตั้งฉากวัดพื้นเลยละ

(เกือบไป เกือบเป็นจิ้งจกน้ำไปเสียแล้ว!)

“คิกคิก ฮะ ฮ่า ๆ ฮ่า ๆ ”

(หน็อย!!)

งับ!

!

โครม! ซ่าา!!

“พาร์ซ!!!”

เสียงเล็กของโคลอี้ร้องออกมาเสียงดังอย่างตื่นตระหนก

ผู้คนบนท่าเรือต่างมามุงดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ถึงแม้เสียงของโคลอี้จะไม่ได้ดังมากแต่เรือที่พลิกคว่ำลงและทำให้ผู้ที่โดยสารไปนั้นหายตัวไปก็มากพอที่จะสนใจเเล้ว เพราะเรือของพาร์เซย์ไม่ได้อยู่ไกลนัก ตอนนี้นักท่องเที่ยวที่ล่องเรืออยู่ต่างกลับเข้าฝั่งไปหมดเเล้ว

เวลานี้มีคนคนหนึ่งกำลังจ้องมองมาที่ทะเลสาบที่มีแต่ความว่างเปล่า

เมืองแห่งนี้เป็นเมืองชนบทที่ขาดระบบรักษาความปลอดภัยใด ๆ มีแต่เพียงเจ้าเมืองผู้โง่เขลาที่วัน ๆ เอาเเต่หมกตัวอยู่หอนางโรมเท่านั้น ผู้คนที่นี่ก็ไม่มีใครกล้าพอที่จะลงไปช่วยเลย เพราะไม่อาจรู้ได้ว่าถ้าตัวเองลงไปจะต้องเจอกับอะไร

สายตาที่จ้องมานั้นโคลอี้รู้สึกได้ทันทีว่าจ้องมาที่ตน

ใครกัน…?!

ใครกันที่สามารถมองเห็นตนได้ พลังในการพลางกายของตนนั้นโคลอี้มั่นใจว่าเขามีความสามารถมากพอ

แต่การที่ถูกใครจ้องมองตอนนี้แสดงว่าคนคนนั้นต้องเก่งกาจเป็นอย่างมาก…

ไม่ใช่สิแม้แต่คนก็มองไม่ออกนอกเสียจากว่าจะเป็นเผ่าพันธุ์ที่มาจากที่แห่งนั้น

ฝูงชนดังกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมีบุรุษร่างสูงที่ใส่ชุดคลุมนักเวทสี

ทมิฬตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าปรากฏตัวออกมาตรงหน้าฝูงชนที่เบียดเสียดกันอย่างสอดรู้สอดเห็น กระนั้นก็ไม่มีใครคิดที่จะลงไปช่วยแต่แต่คนเดียว

หรือคนผู้นี้จะมาช่วยผู้ประสบภัยกัน...?

เพียงปลายเท้าสัมผัสผิวน้ำที่ริมท่าเรือขนาดเล็กร่างสูงก็หายไปในพริบตา ปรากฏกายอีกครั้งในจุดที่เกิดเหตุ

สิ่งนี้ทำให้ผู้คนยิ่งเกิดเสียงฮือฮาไปกันใหญ่ คนผู้นี้ต้องแข็งแกร่งขนาดไหนกันแตกต่างจากโคลอี้ที่เวลานี้ได้แต่ลอยตัวนิ่งอยู่ในอากาศและใช้อุ้งเท้าคู่หน้าทั้งสองข้างขึ้นมาปิดตาทั้งสองของตัวเองด้วยอาการสั่นเทา

“…”

“เอ่อ...”

อุ้งท้าวเล็กเผยช่องว่างระหว่างนิ้วเล็กน้อยเพื่อให้ง่ายต่อการเเอบมองเเต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงถอนหายใจ ไม่อาจมองเห็นใบหน้าได้เพราะคนคนนี้ใช้ผ้าคลุมปิดไว้ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแค่ฟังเสียงโคลอี้ก็รู้เเล้วละว่ามันหมายถึงอะไร

คงจะหมายความว่าเจ้าจิ้งจกโง่ทำไม…

“นี่เจ้าจิ้งจกโง่ ทำไมถึงทำท่าทางซื่อบื้อเเบบนั้น ป่านนี้เจ้านายของเเกคงได้นอนเป็นศพอืดอยู่ใต้ทะเลสาบไปเเล้วมั้ง?”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาทำเอาโคลอี้สั่นกลัวเล็กน้อย?

จิ้งจก?

มังกร?

เขาเป็นอะไรกันแน่…?!!!

เเน่นอนว่ามันต้องเป็นมังกรอยู่เเล้วสิจะมากลัวอะไรไอ้คนเสียงหล่อนี่กัน!

“นี่ไอ้คนเสียงหล่อนายพอจะกางบาเรียใหญ่ ๆ ได้หรือเปล่า?”

โคลอี้ที่ฟังจากอีกฝ่ายเอ่ยออกมาเมื่อครู่ก็รู้สึกได้ว่าน่าจะไม่มีอันตรายไม่อย่างนั้นคนคนนี้คงจะทำให้เรื่องมันวุ่นวายตั้งแต่เห็นเขาแล้วละ

“ไม่จำเป็น…”

เจ้าของเสียงหล่อของโคลอี้? เอ่ยออกมาก่อนที่จะใช้ฝ่ามือคว้ามังกรน้อยในชุดมาสคอตเเมวที่ถูกตราหน้าว่าเป็นจิ้งจกหน้าโง่? ก่อนจะพุ่งตัวลงไปในทะเลสาบอย่างรวดเร็ว

“นี่ลูคัสนายดูหมอนั่นสิ ทำตัวพิลึกชะมัด”

เสียงเล็กใสเอ่ยออกมาจากภูติสาวตัวจิ๋วที่นั่งอยู่บนไหล่ของคนที่ตนเรียกว่าลูคัสซึ่งก็คือร่างเจ้าของเสียงหล่อของโคลอี้นั่นเอง

“หึ จริงด้วย”

ตอนนี้รอบกายของทั้งสามนั้นมีบาเรียครอบร่างอยู่เช่นนั้นเวลานี้ถึงจะอยู่ใต้ทะเลสาบก็สามารถหายใจและพูดคุยได้อย่างปกติ

มังกรตัวเล็กในชุดมาสคอตที่ใช้อุ้งเท้าทั้งสองข้างแหวกอากาศและเเก้มป่อง ๆ ทั้งสองข้างที่ขึ้นสีเเดงอย่างขาดอากาศหายใจราวกับกำลังจมน้ำมันได้ทำให้คนที่มองอยู่รู้สึกหน่ายใจไม่น้อย

โคลอี้เมื่อรู้สึกตัวก็ทำหน้าตาเหลอหลาออกมา

ขายหน้าชะมัด! โคลอี้คิด

ใบหน้าของมังกรตัวจิ๋วที่ขึ้นสีด้วยความเขินอายทำให้ภูติสาวขำออกมายกใหญ่เลยทีเดียว

กระนั้นเวลขำขันไม่อาจคงอยู่ได้นาน กลิ่นอายของบางสิ่งมันได้กระตุ้นให้ทุกคนต้องเฝ้าระวังตัวขึ้นในทันทีที่ลงมาในทะเลสาบ

ไม่นานสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งก็ปรากฏออกมาให้เห็น

รอบกายต่างเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่แลดูคล้ายกับมนุษย์ ทว่าร่างกายนั้นเป็นสีฟ้าใสเส้นผมสีรัติกาลที่พันกันยุ่งเหยิง หากอยู่ในน้ำเเละไม่ทันสังเกตุดวงตาที่มีสีเเดงเรืองรองทั้งคู่นั้นก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิต

เพราะสีตัวที่กลืนไปกับน้ำและเส้นผมที่ราวกับสาหร่ายใต้ทะเล ยิ่งลงมาลึกเท่าไหร่ก็ยิ่งพบเจอขึ้นมากเท่านั้น

“พรายน้ำ นี่มันอะไรกัน? ทำไมที่เขตชุมชนแห่งนี้ถึงมีพรายน้ำชั่วร้ายที่มากมายขนาดนี้เกิดขึ้นได้

ถึงแม้จะอยู่ติดป่าใหญ่แต่มันไม่น่าจะมีเเรงอาฆาตที่น่าจะทำให้เกิดพรายชั่วร้ายได้เลยนี่นา”

โคลอี้เอ่ยโพล่งออกมาอย่างตะลึงที่เห็นพรายน้ำฝูงใหญ่

พวกมันกำลังมุ่งตรงมาที่พวกเขา!

ปึง! ปึง!! ปึง!!!

เหล่าพรายน้ำที่ปรากฏตัวออกมามากมายเมื่อมันเห็นสิ่งมีชีวิตอื่นเข้ามาในอาณาเขตของพวกมันต่างก็เข้ามาโจมตีศัตรูอย่างบ้าคลั่งโดยการใช้ตัวเองเป็นอาวุธในการพุ่งเข้าชน

ใบหน้าน่าเกลียดฟันเเหลมคมที่อยู่ในปากนั้นน่าสยดสยองไม่น้อยหากถูกมันขบกัดเข้าที่ร่างกาย

ไม่อยากจะนึกคิดถึงสภาพสักนิด!

พรายพวกนี้เป็นพวกที่ไร้สติปัญญา เป็นเพียงพวกพรายปลายเเถวเท่านั้น

พรายที่มีมากขนาดนี้จะขาดราชาพรายที่มีสติปัญญาคอยควบคุมสั่งการพวกมันไปไม่ได้เด็ดขาด

เพียงลูคัสสะบัดมือพลังที่ปลดปล่อยออกมากระซัดพวกพรายที่อยู่ทั่วบริเวณโดยรอบหายไปจนหมด

“ถึงลูคัสจะไม่จัดการพวกแกก็เข้ามาในบาเรียที่ฉันสร้างไม่ได้หรอก เจ้าพวกพรายโง่ ฮิฮิ”

เกรซี่คือชื่อของภูติปฐพี เธอเป็นภูติชั้นสูงที่แข็งแกร่งมากทีเดียวเมื่อเทียบกับพรายหน้าโง่พวกนั้น

ทว่าคำว่าโง่และเสียงขำขันนี่ทำไมเธอต้องจ้องมาที่ตนด้วย โคลอี้คิดในใจ

ไม่ใช่ว่าจะด่าเขาว่าโง่อีกหรอกนะ เฮอะ!

เหล่าพรายยังคงพุ่งเข้าชนบาเรียอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่สามารถสร้างเเม้รอยขีดข่วนได้เเม้เเต่น้อยอย่างที่เจ้าของมันโอ้อวด

ในที่สุดทั้งสามก็ลงมาจนถึงเบื้องล่างของทะเลสาบ

หากไม่ลงมาครั้งนี้โคลอี้คงไม่รู้ว่ามันจะลึกถึงขนาดนี้ ระดับความลึกราว ๆ แปดร้อยมตรได้ เวลานี้โคลอี้เเยกออกมาจากลูคัสด้วยฟองอากาศขนาดเล็ก เมื่อเห็นว่าออกมาไกลพอสมควรเเล้วก็ขยายร่างกายของตนเองขึ้นทันที

ตลอดเวลาที่โคลอี้เเอบหนีออกมาเที่ยวกับพาร์เซย์ตนจะต้องผนึกพลังไว้เกือบทั้งหมดเพื่อไม่ให้โลลิต้าจับได้ เพราะด้วยพันธะสัญญาของทั้งคู่สื่อถึงกันตลอด ทว่าการผนึกพลังไว้ก็เป็นตัวช่วยอย่างหนึ่งด้วย อีกอย่างโคลอี้ได้สร้างร่างแยกไว้ที่คฤหาสน์แล้วฉะนั้นโลลิต้าก็จะสัมผัสได้ว่าตนอยู่ที่คฤหาสน์ตลอดเวลาแม้จะไม่เห็นตัวก็ตาม เว้นแต่แผนการจะถูกจับได้เท่านั้น

ทันทีที่มังกรขนาดใหญ่สีขาวเงินสว่างตาปรากฏกายที่ใต้ทะเลสาบแห่งนี้ เหล่าพรายน้ำที่อยู่บริเวณโดยรอบต่างสลายหายไปในทันทีเมื่อเข้ามาในบริเวณที่โคลอี้อยู่

รอบกายของมังกรขนาดใหญ่มีอาณาเขตสีเงินเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา

“หมอนั่นไม่ใช่จิ้งจกบินได้หรอกเหรอลูคัส?!!”

ภูติสาวน้อยประสบการณ์เอ่ยถามออกมาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

“ไร้เดียงสาเกินไปเเล้ว นั่นเป็นมังกรที่ร้ายกาจตนหนึ่งเลยละ”

เกรซี่ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้นก็ทำหน้าตาเหลอหลาแลดูหวาดผวาไม่

น้อยและไปหลบซ่อนอยู่ด้านหลังของลูคัสในทันที

โคลอี้ที่มองมาที่ทั้งสองคนอย่างกระหยิ่มใจ เจ้าพวกนั้นคงรู้เเล้ว

สินะถึงความน่าเกรงขามของเขาน่ะ!

(พาร์ซ... พาร์ซนายได้ยินฉันหรือเปล่า? ทำไมถึงสัมผัสถึงเขาไม่ได้กันนะ)

โคลอี้คำรามในลำคออย่างหงุดหงิด

อย่าเป็นอะไรเด็ดขาดเลยนะ ฉันยังไม่อยากถูกโลลิต้าฉีกร่างเป็นเศษเล็กเศษน้อยบำรุงดิน

ร่างของมังกรขนาดใหญ่เคลื่อนไหวด้วยความเร็วเพื่อตามหาร่างของอีกคนอย่างกระวนกระวายใจ

ทว่าเหนือทะเลสาบได้เกิดเเสงสว่างวาบขึ้นมายิ่งทำให้มีเหล่าผู้คนสนใจมากยิ่งขึ้นไปอีกว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่ใต้ทะเลสาบกันแน่ แต่ก็ไม่มีใครกล้าลงไปแต่อย่างใด ได้แต่เฝ้ารอพลเมืองดีคนนั้นที่ลงไปช่วย

เวลานี้ข่าวที่มีคนตกลงไปในทะเลสาบอย่างปริศนาก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองเเล้ว เพราะวันนี้ไม่ได้มีพายุเฃแต่มีเพียงคลื่นน้ำที่นิ่งสงบเเต่กลับมีคนจมน้ำยิ่งเป็นไปไม่ได้ เพราะมีผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์มากมายที่เห็นว่าอยู่ ๆ เรือที่เเล่นอย่างเอื่อย ๆ นั้นราวกับถูกอะไรกระชากลงไปเสียอย่างนั้น...

ดาวเคราะห์โรมาโนสามสิบแปดปีก่อน

ร่างสูงใหญ่ของบุรุษที่หลับใหลมาตลอดหลายวันเวลานี้เริ่มมีการ

เคลื่อนไหวแล้ว

“ซีอาร์... ทำไมกัน?”

ไซมอนใช้นิ้วมือของตนนวดคลึงบริเวณขมับเพื่อคลายอาการง่วงซึม พลางรำพึงถึงคนรัก

“ท่านไซมอน ท่านฟื้นเเล้ว”

ลูเซียที่เฝ้าคอยการตื่นของอีกคนมาตลอดเอ่ยขึ้นมา

“ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่? แล้วซีอาร์ไปไหน”

ไซมอนรู้สึกร้อนใจทุกขณะเมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่อาจคาดเดาสิ่งที่เป็นไปได้กับคนรักของตนในเวลานี้

“เรื่องราวเป็นเช่นนี้เพคะ…”

“เจ้าไม่เคยห่วงตัวเองเลย ไม่เคยฟังอะไรพี่เลยซีอาร์...”

ไซมอนที่ได้รับรู้เรื่องราวจากลูเซียถึงกับขอบตาร้อนผ่าวราวกับของเหลวสีใสจะทะลักออกมาได้ตลอดเวลา

“ตอนนี้ซีซาร์อยู่ที่ไหนพาข้าไปหานาง”

น้ำเสียงทรงพลังเอ่ยออกมาเวลานี้ไม่มีแม้น้ำตาที่ลูเซียคิดว่าจะได้เห็น

“ทางนี้ค่ะ ท่านไซมอน...”

ลูเซียเอ่ยตอบรับก่อนจะนำทางไป ทว่า

“กรี๊ดดดด!”

เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของลูเซียดังขึ้นมาก่อนที่จะฟุบร่างลงกับพื้น

“ลูเซียเป็นอะไร”

ไซมอนมองไปที่เธออย่างตระหนก

ลูเซียเป็นภูติที่เขารู้จักมานานไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเห็นเธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเช่นนี้

ลูเซียกระอักโลหิตออกมาคำโต ร่างเเยกของเธอที่เฝ้าสถานที่เเห่งนั้นถูกทำลายเเล้ว!

ใบหน้าของลูเซียที่จ้องไปที่ไซมอนเพียงนัยน์ตาสีฟ้าใสคู่นั้นจ้องมองมาไซมอนก็รับรู้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น...

“ลำบากเจ้าเเล้วซีซาร์”

ไซมอนเอ่ยออกมาเมื่ออยู่ตรงหน้าของซีซาร์

คนตรงหน้าก็คงเสียใจไม่เเพ้เขา อีกคนก็ครอบครัวเพียงคนเดียวที่อยู่มาด้วยกันตั้งเเต่เด็ก อีกคนก็ลูกน้อยที่ยังไม่กระเทาะเปลือกออกจากไข่ เป็นการเลือกที่ยากมากสำหรับคนคนหนึ่ง

ทว่าท้ายที่สุดเธอก็เลือกที่จะช่วยซีอาร์ สิ่งนี้ทำให้ไซมอนนั้นรู้สึกเป็นบุญคุณต่อคนตรงหน้านักและเสียใจด้วยเช่นกัน เพราะเขาก็เห็นคนตรงหน้ามาตั้งแต่เด็กไม่ต่างจากซีอาร์ มองเป็นคนในครอบครัวคนหนึ่ง

“ข้ายินดี ท่านซีอาร์ถือเป็นครอบครัวของข้าคนเดียวที่เหลืออยู่ข้าไม่อาจทอดทิ้งไปได้”

ถึงจะเอ่ยกล่าวเช่นนั้น ทว่าใบหน้าและน้ำเสียงยังคงมีความเศร้าเสียใจอยู่หลายส่วน แม้จะทำเป็นเข้มเเข็งและเต็มใจต่อหน้าไซมอนเพียงใดเขาก็มองออก อย่างที่บอกไป เขานั้นเห็นคนตรงหน้ามาเเต่เด็ก...

“อืม…”

ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไข่ใบงามอย่างอาวรณ์

“ซีซาร์ฟังข้าให้ดี ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วข้าจะให้เจ้าไปอยู่กับสวามีของเจ้าที่ดาวโลกและเจ้าจงสัญญากับข้าว่าจะไม่กลับมาที่นี่อีกได้หรือไม่”

ไซมอนเอ่ยกับคนตรงหน้า มือใหญ่จับไหล่ทั้งสองข้างเอาไว้มั่น การกระทำเช่นนี้มันกดดันซีซาร์ไม่น้อยเลย

“ท่านไซมอ...”

“ให้สัญญากับข้าได้หรือไม่…!”

“ดะ ได้ค่ะ!”

ซีซาร์ที่ตระหนกกับน้ำเสียงอันดุดันของไซมอนที่เอ่ยถามออกมาเสียงดังจนเผลอตอบรับออกมาเสียงดังอย่างไม่ใตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนเช่นกัน

“ดี!”

เพียงร่างสูงเอ่ยจบรอบกายของซีซาร์ก็เกิดวังวนสีเพลิงขนาดใหญ่ขึ้นมา เพียงครู่วงวนสีเพลิงพร้อมร่างของซีซาร์ก็อันตรธานหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่...

“ถึงราษฎรที่รักทุก ๆ คน วันนี้ข้ามีข่าวสำคัญจะมาเเจ้ง...”

น้ำเสียงจริงจังของไซมอนที่ถ่ายทอดดังไปทั่วทุกมุมเมืองทั้งจักรวรรดิและภาพฉายขนาดใหญ่ด้วยวิทยาการทางเวทมนตร์ทำให้ง่ายต่อการแจ้งข่าวสารผู้คนที่อาศัยอยู่ตามเมืองต่าง ๆ

ทุกเมืองต่างรอคอยการประกาศครั้งสำคัญ ไม่บ่อยนักที่องค์จักรพรรดิจะเป็นคนออกมาเอ่ยเช่นนี้หากไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนที่สำคัญจริง ๆ

“ข้ารู้สึกเศร้าใจนักที่จะต้องเอ่ยกับทุกท่านว่า...”

เหล่าราษฎรที่ฟังอยู่ต่างมีความรู้สึกที่หลากหลายแตกต่างกันออกไป และเฝ้ารอการประกาศอย่างจดจ่อผู้คนต่างเฝ้ารอถ้อยคำที่สำคัญจากกษัตริย์ที่เคารพ

“ตอนนี้สิ่งนั้นปรากฏมาขึ้นมาที่นี่อีกครั้งเเล้ว”

!!!

พระสุรเสียงอันทรงพลังนั้นกึกก้องเข้าไปในจิตใจของผู้คน

ผู้ที่ได้ยินถึงสิ่งที่องค์จักรพรรดิประกาศถึงกับเงียบสนิทไร้แว่วเเม้เสียงลมหายใจที่จะผ่อนออกมา

“ตอนนี้ข้าอยากให้พวกเจ้าทุกคนอพยพออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ไปที่ใดก็ได้ขอทุกคนรอดปลอดภัยเป็นพอ ตอนนี้ข้าเครียมค่ายกลเวทมนตร์เคลื่อนย้ายสำหรับอพยพเอาไว้หมดเเล้ว...”

เพียงเท่านี้ก็น่าจะพอเเล้วไซมอนคิด

พวกเขาจะต้องรอดให้ได้มากที่สุด ไม่อาจให้มีการสูญเสียได้อีกแล้ว ที่ผ่านมาก็สูญเสียกันมามากจนเกินไปเเล้ว

“ไปที่ใดก็ได้... แล้วท่านเล่า? จะไปกับพวกเราด้วยฤาไม่พระองค์”

แว่วเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมาใกล้กันกับจุดที่ไซมอนยืนอยู่

“…”

ไร้การตอบรับจากร่างสูง ไซมอนทำเพียงจ้องมองลงไปยังคนที่เอ่ยถามออกมาอย่างนิ่งเฉย

“ท่านคงจะไม่ทำเช่นองค์จักรพรรดิเอเมสต์พระองค์ก่อนใช่ฤาไม่...

หากเป็นเช่นนั้นข้าก็จะอยู่ด้วย ครั้งนั้นอพยพออกมาด้วยกันครั้งนี้ก็

เช่นกันข้าจะอยู่ด้วยกันเช่นเดิม...”

น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นทำให้เกิดเสียงฮือฮาออกมาทันที

“ข้าด้วย”

“ข้าด้วย”

“ข้าด้วย...”

“ไม่ได้! ข้าไม่อาจทำให้สิ่งที่จักรพรรดินีของข้าทำลงไปเสียเปล่าเด็ดขาด

เช่นนั้นแล้ว… พวกเจ้าทุกคนจะต้องมีชีวิตรอดให้ได้มากที่สุด!”

“จริงด้วย แล้วองค์จักรพรรดินีเล่าเหตุใดไม่เห็นพระพักตร์ของพระองค์เลย”

สตรีนางหนึ่งเอ่ยออกมาเมื่อสังเกตเห็นบางอย่าง

ทุกครั้งที่ไซมอนออกมาพบปะเหล่าราษฎรจะต้องมีองค์จักพรรดินีอยู่ด้วยตลอด แต่เวลานี้ไม่เห็นหรือที่เอ่ยว่า

‘ข้าไม่อาจทำให้สิ่งที่ราชินีของเราทำลงไปเสียเปล่าเด็ดขาด’

จะหมายถึง...!

สิ่งเหล่านี้ผู้คนต่างคิดไปในทางเดียวกัน

“ในเมื่อองค์เจ้าผู้ปกปักษ์ไม่หลีกหนีเเล้วไซร้ ราษฎรที่มีใจปฏิพัทธ์ต่อกษัตริย์ที่อาวรณ์ต่อราษฎรของตนจะยืนหยัดเพื่อต่อสู้เคียงข้างท่านไม่ได้เล่า!”

น้ำเสียงอันทรงพลังเบื้องล่างของผู้คนดังเข้ามาในโสตประสาทของไซมอน ร่างสูงถึงกับนิ่งชะงักถึงสิ่งที่เหล่าราษฎรเอ่ยออกมา

“เมื่อเป็นเช่นนั้นข้าก็ไม่อาจคัดค้าน ใครอยากอยู่ก็ขอให้พวกเจ้านั้นจงหยัดยืนด้วยเกียรติที่ภาคภูมิ หากใครที่จะอพยพออกไปก็สามารถใช้กลไกเวทมนตร์ได้เลยไม่ต้องรอเวลา!”

“ขอปฐวีจงโอบอุ้มเมล็ดพันธุ์เพื่องอกเงยจนกลายเป็นพฤกษาที่เติบใหญ่เเลให้ร่มเงาเเก่ราษฎร... ขอเเสงสว่างจงชี้นำทางเเลอวยพรเเด่ เอเมสต์ โกลซ์เวนเนอร์ ทรงพระเจริญ!!!”

เสียงสรรเสริญยังคงดังอย่างต่อเนื่อง

ไซมอนที่ได้ยินสิ่งที่ราษฎรของตนเอ่ยออกมาได้เเต่ยิ้มรับออกมาทั้งน้ำตา

เขาดีใจอย่างสุดซึ้งที่มีราษฎรที่รักเขาถึงขนาดนี้และเขาก็รู้สึกเสียใจในขณะเดียวกัน...

ยี่สิบเอ็ดปีต่อมา

อารยธรรมบนดาวเคราะห์ที่เคยรุ่งเรืองเวลานี้กลับกลายเป็นซากปรักหักพังไปกว่าครึ่ง การต่อสู้ที่เกิดขึ้นทุกหนเเห่งบนดาวดวงนี้อีกไม่นานที่นี่คงไม่เหลืออะไรให้เชยชมอีกเเล้วถึงความรุ่งเรื่องที่เคยมีมา

ฉัวะ!

ฉึก!

ปัง!!

อ๊ากก!!!

ร่างของสัตว์ประหลาดหน้าขนขนาดใหญ่กำลังใช้อุ้งเท้าขนาดใหญ่ที่มีกรงเล็บที่เเหลมคทะลวงร่างของบุรุษคนหนึ่งจนร่างนั้นเละจนมองไม่ออกเลยว่าสิ่งมีชีวิตนี้เคยเป็นอะไรมาก่อน...

“ท่านไซมอนระวัง!”

ลูเซียตะโกนออกมาสุดเสียงเมื่อมีร่างร่างหนึ่งพยายามเข้าโจมตีทางด้านหลังของไซมอน

เหล่าศัตรูที่ไซมอนและลูเซียต่อสู้นั้นเป็นภูติทมิฬ พวกมันเป็นคู่ต่อสู้ที่มีสติปัญญาทำให้ยากที่จะจัดการได้

พวกมันมีเพียงสามตนเท่านั้น ด้วยเป็นศัตรูที่มีความคิดอ่านทำให้มีความยากในการกำจัดเป็นอย่างมาก เวลานี้จำนวนสัตว์ประหลาดพวกนี้มีจำนวนมากที่น่าตกใจ เวลานี้พวกเขากำลังต่อสู้กับฟรอยด์นับหมื่นตัวเเละมันเพิ่มจำนวนขึ้นมามากขึ้นเรื่อย ๆ

ยิ่งมีการต่อสู้ที่ยืดเยื้อเท่าไหร่พวกมายิ่งเรียกพรรคพวกมามากขึ้นเท่านั้น แม้จะเเข็งเเกร่งเพียงใดก็ย่อมมีวันที่หมดแรง เพราะพวกเขามีจำนวนเท่าเดิมและลดลงทุกครั้งในการต่อสู้ แแต่พวกฟรอยด์ไม่เลย

พวกมันต่อสู้โดยไม่คิดชีวิต เเละมีจำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

ยี่สิบเอ็ดปีเเล้วที่พวกเขาต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตประหลาดพวกนี้โดยไม่หยุดพัก จำนวนนักรบของโรมาโนมีจำนวนที่น้อยลงจนน่าใจหาย

แต่แล้ววันหนึ่งขณะที่คิดว่านี่อาจเป็นการต่อสู้วันสุดท้ายของตน เพราะไม่มีแม้เรี่ยวแรงในการกวัดเเกว่งอาวุธที่อยู่ในมือก็ได้มีรุจิเเสงสายหนึ่งปรากฏขึ้นมารอบกายของนักรบของโรมาโน

พลังเวทสีมรกตที่ปรากฏกับการที่ได้รับการฟื้นฟูอย่างรวดเร็วนั้นมีสิ่งเดียวเท่านั้นที่ทำได้

มีเพียงเอเมสต์เท่านั้นที่สามารถทำได้!

พรึ่บ!

เสียงสะบัดชายเสื้อดังขึ้นพร้อมกับคลื่นพลังสีมรกตที่สะท้อนเหล่าสัตว์ประหลาดให้ล่าถอยออกไป จนทุกอย่างจมอยู่ในความสงบเพียงเสี้ยววินาทีที่ร่างร่างหนึ่งปรากฏสู่สายตา

“ซีอาร์...”

ไซมอนเอ่ยออกมาอย่างห่วงหาร่างบางอันเป็นที่รักคนคนนี้ที่คะนึงหามานับสิบปีที่ผ่านมาไม่มีเเม้เพียงเสี้ยววินาทีที่ไม่คิดถึง

“ไซมอน พวกท่านเหนื่อยมามากเกินพอแล้ว...”

น้ำเสียงใสดั่งสายน้ำชโลมใจของร่างบางที่เอ่ยออกมามันดังกระทบเข้าไปในทุกโสตประสาทของทุกคนอย่างน่าประหลาด

“ขอบใจเจ้ามากลูเซียที่ต่อสู้มาจนถึงตอนนี้”

ร่างบางหันไปยิ้มให้กับภูติคู่พันธสัญญาของตนก่อนที่จะทำบางสิ่งที่ทำให้ลูเซียถึงกับขาดสติ นั่นคือการ

‘เรียกคืนพันธสัญญา!’

กรี๊ดดด!

เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของภูติสาวในพันธะสัญญาราวกับจะแตกสลายเสียให้ได้ในตอนนั้น

“ท่าน! กรี๊ดดด!! ท่านทำเช่นนี้ได้อย่างไร!”

น้ำเสียงเอ่ยร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

การถอนพันธสัญญาโดยไม่ยินยอมนั้นจะเป็นการสร้างบาดเเผลให้กับทั้งสองฝ่าย ภูติคู่พันธสัญญานั้นจะมีความเชื่อมั่นในคู่พันธะของตนว่าจะไม่ทำร้ายกันและมอบความไว้เนื้อเชื่อใจแก่กัน การถอนพันธะในครั้งนี้เป็นเสมือนการสร้างบาดเเผลให้กับลูเซีย

“ขอโทษ...”

ซีอาร์เอ่ยออกมาเสียงเเผ่ว สิ้นคำเอ่ยกล่าวร่างของลูเซียก็กลายเป็นฟองอากาศมลายหายไปในความว่างเปล่า

ซีอาร์ส่งเธอไปยังสถานที่ที่เธอจากมาเมื่อนานมาแล้ว สถานที่ที่สูงส่งกว่าที่นี่ในเวลานี้อย่างเทียบไม่ติด

จะว่าไปแล้ว เป็นเธอเองที่นำพาทุกคนมาลำบากในวิบากกรรมของตนเอง ช่างหน้าไม่อายเสียจริง…

“ตั้งเเต่ออกมาจากเอมเมอรัล ไลท์ ข้าเฝ้าคิดมาตลอดว่าอะไรกันที่ทำให้สัตว์ประหลาดพวกนี้ต้องออกอาละวาด จนเมื่อไม่นานมานี้ที่ข้าได้ฟื้นตื่นขึ้นมาอีกครั้งถึงได้เข้าใจบางสิ่งอย่างถ่องแท้

นั่นคือทุกสิ่งอย่างล้วนมีสองด้านเสมอ หากยืนในที่ที่มีเเสงสว่างย่อมมีเงาตามตัว สิ่งนี้ก็เหมือนกัน มันไม่ใช่ใครที่ไหหากแต่กลับเป็นสิ่งที่อยู่ในส่วนลึกของจิตใจของผู้คน อยู่ที่ว่าใครจะจัดการกับมันอย่างไร จะอยู่ร่วมกันอย่างสติ หรือเเก่งเเย่งกันเพื่อการมีชีวิต...

และสิ่งนี้ที่พวกท่านกำลังต่อกรอยู่ล้วนเกิดมาจากเอเมสต์ทั้งสิ้น

พฤกษาต้นใหญ่ย่อมมีร่มเงาที่ใหญ่ตามเป็นเป็นธรรมดา หลังจากนี้ข้าจะเป็นคนจบเรื่องราวทั้งหมดนี้เอง… พวกท่านเหนื่อยกันมามากเเล้ว”

พฤกษาขนาดใหญ่สีมรกตเเผ่กิ่งก้านสาขาออกไปจนสุดลูกหูลูกตา มมันปกคลุมไปยังเหล่านักรบของโรมาโนทุกคน

แสงสีทองที่เปล่งประกายออกมานั้นมันร่วงหล่นลงมากระทบร่างผู้คนมากมายที่มันโอบอุ้มอยู่ แสงสีทองเหล่านี้ได้ชำระอาการบาดเจ็บของทุกคนจนหมดสิ้น เรี่ยวแรงที่เกิดจากการสู้รบก็กลับมา ทว่าไม่นานสติของผู้คนที่เคยมีก็เลือนลางหายไป...

“ซีอาร์หากเจ้าไม่อยู่เเล้วพี่จะอยู่อย่างไร เจ้าชังพี่นักหรือยังไง ทำไมถึงต้องทิ้งพี่ไว้คนเดียวตลอดเลยที่รักของพี่...”

ไซมอนเอ่ยตัดพ้อออกมาเมื่อรู้ว่าร่างบางผู้เป็นที่รักนั้นคิดจะทำสิ่งใด

“ไม่เลยไซมอน ข้ารักท่านที่สุดเเล้ว ฉะนั้นแล้วจงรักษาชีวิตของท่านเและใช้มันเเทนข้าด้วย ปกป้องสิ่งสำคัญของเรา...”

ร่างบางของซีอาร์ปรากฏตัวเหนือยอดพฤกษาขนาดใหญ่ก่อนที่จะเข้ามาใกล้ ๆ ไซมอน

ริมฝีปากอิ่มนั้นประทับลงบนฝีปากหนาของอีกคน ไซมอนที่รู้ว่าจะ

เกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้น้ำตาที่สะกดกลั้นมาตลอดก็ไหลพรากออกมาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่อีกต่อไป

“เรามาจบเรื่องนี้กันเถอะราจานี มหาพฤกษาเเห่งการสิ้นสุด...”

ซีอาร์มองไปตรงหน้าที่มีร่างของบุรุษที่มีกลุ่มควันสีดำทมิฬอยู่รอบกายอย่างหนาเเน่น ร่างนั้นไม่หลีกหนีแต่อย่างใด

ซีอาร์เผยยิ้มออกมาก่อนที่จะเข้าไปสวมกอดร่างตรงหน้าอย่างอย่างอ่อนโยน มีทางเดียวที่จะหยุดเงาของตนเองไม่ให้ทำร้ายผู้อื่นได้นั่นคือต้องรวมเป็นหนึ่งเเละจากไปพร้อม ๆ กัน...

‘เงาของเอเมสต์’