คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : H.H. Club - บันทึก : วันแรกของการเป็นเด็กหอ
บันทึกประจำวันของ โนริอากิ ชู
วันที่ 1 : วันแรกของการเป็นเด็กหอ
ผมตื่นเช้ามาเวลาหกโมงกว่าๆ รู้สึกงัวเงียเป็นที่สุด แต่ก็พยายามถ่อสังขารมาสมัครเรียนจนได้ ตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้ ความรู้สึกแรกเลยก็คือที่นี่มันจะใหญ่โตมโหฬารไปไหม แล้วใครกันนะเป็นคนสร้าง สร้างได้ไม่เกรงใจนักเรียนเลยว่าเข้ามาแล้วจะหลงทางไหม
ใช่สิ ตั้งแต่เขาเข้ามาวันแรกก็หลงทาง กว่าจะหาห้องทะเบียนเจอก็ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ในห้อทะเบียนมีชายหนุ่มคนหนึ่งคอยให้บริการและให้คำปรึกษาเกี่ยวกันการสมัครเรียนอย่างดี อย่างน้อยๆเขาก็ช่วยเล่าให้ผมฟังละว่าโรงเรียนนี้มีประวัติความเป็นมายังไง
และหลังที่ผมได้ศึกษารายละเอียนของโรงเรียนทั้งหมดที่ควรจะรู้เบื้องต้นแล้ว ผมก็ลงมือเขียนใบสมัครเรียนทันที ก็ที่นี่มันน่าสนใจนี่ ยิ่งเป็นพวกเรื่องลึกลับฟังแล้วยิ่งน่าสนุกสุดๆ หลังจากที่ผมส่งใบสมัครเสร็จพอก็เดินแบกกระเป๋าเป้ไปที่หอพักเพื่อรอประกาศผลว่าจะได้เข้าโรงเรียนนี้หรือเปล่า แล้วในที่สุด...รายชื่อของผมก็ขึ้นไปอยู่บนบอร์ดจนได้
เมื่อผมเห็นรายชื่อของผมติดอยู่บนบอร์ดที่หอพักบอกตามตรงเลยผมดีใจจนแทบจะกระโดดโลดเต้น ผมจึงรีบเข้าไปขอกุญแจห้องจากคุณผู้ดูแลหอพักทันที แต่ผมกลับได้รับภารกิจที่น่าสนใจจากคุณผู้ดูแลหอพัก ผมต้องช่วยอะไรเขาบางอย่างเพื่อแลกกับกุญแจห้องพักของผม
แวบแรกผมรู้สึกเซงสุดๆเลยล่ะนึกว่าจะได้พักผ่อนแล้วเชียวแต่จู่ๆก็โดนใช้งานเฉยๆทั้งๆที่ผมยังไม่รู้จักชื่อของเขาด้วยซ้ำ แต่เพราะผมเป็นคนดีไงล่ะถึงได้ยอมทำตาม ไม่ใช่สิ (รีบขีดฆ่าในทันที) เพราะเรื่องที่เขาขอร้องนั้นมันน่าสนใจต่างหาก อ่านแล้วก็อยากรู้เลยใช่ไหมล่ะว่ามันคือเรื่องอะไรกัน
"ผมเคยได้ยินมาว่าที่โรงเรียนของเรามีประกาศของชมรมแปลกๆอยู่ว่ากันว่าเป็นชมรมลึกลับ"
นั่นแหละเมื่อเขาพูดจบประโยคนั้นผมก็เริ่มเห็นอะไรลางๆ แถมน่าจะเป็นลางที่ไม่ค่อยดีซะด้วย
"คุณคงจะเคยได้ยินมาบ้างแล้วสินะว่าที่นี่มักจะมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้น"
แปลก ใช่สิ แปลกมากๆด้วย นายเป็นใครกัน อยู่ดีๆก็มาพูดเรื่องอะไรเนี่ย ไม่รู้เรื่องเลย
"ผมคิดว่าที่นั่นอาจจะช่วยเหลือพวกคุณในบางเรื่องได้ ลองตามหาพวกเขาดูสิครับ"
‘ตามหาชมรมลึกลับของโรงเรียน’ ใช่...นั่นแหละภารกิจที่ผมได้รับมา ปัญหาแรกที่ผมเจอเลยก็คือข้อมูลที่ได้มามีไม่เพียงพอ และเมื่อไม่มีรายละเอียดก็เลยทำให้ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี
"แล้วคุณพอจะมีข้อมูลมากกว่านี้ไหม อย่างเช่นชื่อชมรม หรือรายละเอียดอื่นๆนะครับ" ผมลองถามสิ่งที่สงสัยดูเผื่อว่าจะได้ข้อมูลอะไรมากกว่านี้บ้างเพราะการที่ได้รับรู้เรื่องราวแปลกๆนี่ ทั้งๆที่พึ่งมาถึงโรงเรียนวันแรก มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะมาตามหาใครหรืออะไรที่มันลึกลับแบบนี้ แต่สิ่งที่หมอนั้นตอบมา...ดันทำให้ผมถึงขั้นกุมขมับ
"ผมก็มีข้อมูลที่จะบอกคุณไม่มากนักหรอกครับ เพราะเรื่องนี้ค่อนข้างเป็นความลับ"
เอ็งไม่รู้แล้วใครจะไปตรัสรู้วะ อ้าว เป็นงั้นไป แล้วถ้าเขาไม่รู้แล้วผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ แต่ผมก็ได้รู้อย่างหนึ่งล่ะ..ถ้าผมตามหาคนในชมรมนั้นเจอผมก็อาจจะได้รู้เรื่องราวที่สงสัยอยู่ทั้งหมด
เอาล่ะ ที่แรกที่ผมไปค้นหานั่นก็คือห้องสมุด ตามความคิดของผมเลยก็คือการที่จะตามหาอะไรนั้น มันจำเป็นต้องรู้ข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งๆนั้นเสียก่อนนะสิ ผมค่อยๆไล่เดินดูตามชั้นหนังสือเริ่มตั้งแต่ประวัติของโรงเรียนไปจนถึงเรื่องลี้ลับสมัยโบราณ พลางหยิบบางเล่มออกมาเปิดอ่าน เผื่อว่าจะได้เจอข้อมูลอะไรที่พอจะเป็นประโยชน์ได้บ้าง แต่ช่วงหลังๆก็ได้แต่ดูรายชื่อหนังสือ ดูเหมือนว่าโรงเรียนนี้จะถูกสร้างขึ้นเมื่อนานมาแล้ว ถือว่าเป็นโรงเรียนเก่าแก่แห่งหนึ่งในเมืองนี้เลยทีเดียว แต่ไม่ค่อยมีข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องลึกลับในปัจจุบันให้เห็นสักเท่าไหร่
"บางครั้งก่อนที่จะหาอะไรนั้น อาจจะต้องลองคิดดูก่อนสินะว่าจะซ้อนมันเอาไว้ที่ไหน"
การหาข้อมูลจากหนังสือในห้องสมุดที่มีมากมายกายกองนั้น อาจจะยากเกินไปสำหรับเด็กหนุ่มตัวคนเดียวอย่างผม แต่ผมก็พยายามสุดๆเลยล่ะ ถึงแม้ว่าจะได้อะไรมาไม่มากก็เถอะ แต่หนังสือเหล่านั้นก็ทำให้ผมได้รับความรู้หลายๆอย่างเพิ่มขึ้นมาโขเลยทีเดียว
"คงต้องลองวิธีอื่นดู" ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาบรรณารักษ์ประจำห้องสมุดแล้วถามเธอเกี่ยวกับเรื่องลี้ลับในโรงเรียน แต่เธอกลับบอกว่าไม่มีหนังสือเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้น ยังโชคดีอยู่ที่เธอพอจะเคยได้ยินเรื่องชมรมลึกลับอยู่บ้าง ดูเหมือนว่าเรื่องชมรมอะไรนี่จะเป็นเรื่องที่มีชื่อเสียงของโรงเรียนนี้เลยทีเดียว แถมยังเป็นชมรมลึกรับที่รับตามหาผีอีก
‘ชมรมบ้าที่ไหนมันรับตามหาผีกันนะ’ ใช่สิ ได้ยินแบบนี้เป็นใครก็คิดอย่างนั้น แต่มันก็น่าสนใจจริงๆล่ะ ถึงแม้ว่าแต่เริ่มผมพยายามตามหาชมรมลึกลับนี่เพียงเพราะคุณผู้ดูแลหอพักไหว้วานมา แต่ตอนนี้ผมกลับสนใจมันด้วยตัวเอง ผมจึงขอให้บรรณารักษ์สาวคนนั้นช่วยเล่าเรื่องราวให้ฟัง
เธอบอกผมว่าบางคนที่อยู่ในชมรมนั้นเป็นผี ถึงผมจะไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่แต่มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้เธอโกหกนี่นะ แต่ผมก็คิดว่ามีบางอย่างที่เธอยังคงปิดบังไว้อยู่เพราะท่าทีของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยตั้งแต่ที่เธอเริ่มเล่าเรื่องผีๆพวกนั้น แล้วคุณบรรณารักษ์ก็บอกผมว่ามีนักเรียนชายที่ห้องดนตรีเคยใช้บริการของชมรม และแนะนำให้ผมไปอ่านใบประกาศที่ติดอยู่ในห้องประชาสัมพันธ์ โดยที่หวังว่าที่นั่นจะมีเบาะแสะหลายๆอย่างอยู่ เพราะผมเริ่มจะง่วงแล้วล่ะ (ลายมือเริ่มแย่ขึ้นเรื่อยๆเพราะเริ่มสัปหงก)
ในใบประกาศที่ว่านั่นคงจะมีเบาะแสในการตามหาอยู่แน่ๆ ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะมาทำใบประกาศไว้ทำไมล่ะ โชคดีหน่อยที่คุณบรรณารักษ์คนนั้นให้แผนที่ผมมาด้วย ไม่อย่างนั้นผมคงจะหลงอีกนาน ผมเดินตามทางในแผนที่มาจนมาถึงที่ห้องประชาสัมพันธ์ ผมเขาไปดูที่บอร์ดประกาศจนได้เจอใบประกาศของชมรมลึกลับอะไรนั่นแล้วก็หยิบติดมือมา(?)
หนังจากนั้นในห้องก็เริ่มมีบรรยากาศแปลกๆ เมื่อผมพูดอะไรออกไปก็มีเสียงสะท้อนดังกลับมา เพียงแต่เสียงนั้นไม่ใช่ของผม ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าใครมันแกล้งผมกันแน่ มันอาจจะเพราะอากาศเริ่มเย็นก็ได้สินะ บรรยากาศแปลกๆนั้นทำให้ผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมา ไอเย็นๆรอบๆนั้นสัมผัสกับผิวหนังทำให้ขนแขนนั้นเริ่มชูชันขึ้นมา
ผมเลยกลั้นใจแล้วตะโกนถามออกไปว่ามีใครอยู่แถวๆนี้ไหม เหมือนคนบ้าเลยละ ฮ่าๆๆ หลังจากนั้นก็มีกลุ่มเด็กๆสามสี่คนวิ่งแย่งขนมกันผ่านผมไป พวกๆเด็กๆนั่นก็น่ารักดีนะ ผมคิดอย่างนั้น มันชวนให้ผมคิดถึงวันเก่าๆในอดีตน่ะ
ผมย้อยอ่านข้อความในใบประกาศนั้นอีกครั้ง มันบอกให้ผมตามหา แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะไปหาที่ไหนดี บอกให้มาที่นี่ ใครมันจะไปรู้กันว่าที่นี่ที่หมายถึงมันคือที่ไหน แล้วผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะของใครสักคนอยู่ข้างๆหู หูของผมคงจะแว่วไปเองนั่นแหละ บางทีผมก็รู้สึกแบบนั้นบ่อยๆ อาจเป็นเพราะโรคประจำตัวของผมก็ได้ละมั้ง
ผมจึงเดินดูรอบๆห้อง แต่เมื่อไม่เห็นอะไรก็เลยออกไปหาที่อื่นแทน ผมเข้าไปที่ห้องใกล้ๆกับห้องประชาสัมพันธ์นั่นแหละ มันคือห้องเก็บเอกสาร ตามปกติแล้วไม่ว่าจะเป็นกิจการนักเรียน หรือว่ากิจกรรมต่างๆในโรงเรียน ไม่ว่าจะจัดกิจกรรมใดๆก็ตามมักจะมีการรวมรวมข้อมูลไว้เป็นรายลักษณ์อักษรเสมอกิจกรรมชมรมก็เช่นเดียวกัน เพราะอย่างนั้นที่ห้องเก็บเอกสารนี้ก็น่าจะมีอะไรที่เกี่ยวกับ H.H CLUB อยู่บ้าง ผมค่อยๆรื้อเอกสารที่วางอยู่จนพอบางอย่างที่น่าสนใจเข้า ดูเหมือนว่ามันใบคำร้องของชมรมเข้าพอดี
แล้วผมก็ได้ข้อมูลสำคัญอย่างหนึ่งมานั่งก็ชื่อชื่อของสมาชิกในชมรมนั่นเอง ผมออกตามหาเขาโดยไปที่ห้องโถงเป็นที่แรกแต่ก็ไม่เจออะไรผมเลยไปที่ห้องฉายภาพยนตร์แทน และผมก็เจอใครบางคนในนั้น ผมคุยกับเขาจนได้จดหมายฉบับหนึ่งมา แล้วผมก็ทำภารกิจสำเร็จจนได้ (รายละเอียดนั้นขอละไว้เพราะเป็นความลับ)
ผมกลับมาหาผู้ดูแลหอพักแล้วส่งจดหมายให้เขา เขาเป็นชายหนุ่มที่ดูเป็นมิตร และสุภาพดี ผมยังไม่ค่อยรู้จักเขาสักเท่าไหร่ แต่ก็เชื่อว่าเขาเป็นคนดีในระดับหนึ่งละนะ ดูท่าทางจะเป็นคนขยันน่าดูเลย เพราะเขาจัดห้องให้ผมได้เร็วมากเลยล่ะ ต้องขอบคุณมากๆเลยครับ
ในที่สุดผมก็ได้เข้ามาอาบน้ำและได้นอนบนเตียงนุ่มๆสักที ตอนนี้ผมเริ่มง่วงมากๆแล้วละ ถึงผมจะหลับไปแล้วตื่นหนึ่งแล้วก็เถอะแต่ผมก็เริ่มจะง่วงแล้วล่ะ พอแค่นี้แล้วกันนะครับ ...ราตรีสวัสดิ์
โนริอากิ ชู
ความคิดเห็น