คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : HAEEUN : Don't Trust Loneliness.. (20%)
ก็กะว่าจะดราม่านะแต่ดราม่ามั้ยไม่รู้
*ปุอิ๊ง*
ติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ด
เสียงนาฬิกาปลุกดังจากหัวนอน ร่างบางปรือตาขึ้นน้อยๆพลางเอื้อมมือขึ้นไปกดหยุดแล้วยันตัวเองลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆก็พบโน้ตเล็กๆอยู่โน้ตนึง
‘ไปซื้อโจ๊กหน้าตลาด เดี๋ยวกลับมา
ทงเฮ’
พออ่านจบฮยอกแจก็ขยำกระดาษโน้ตแผ่นนั้นลงถังขยะแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที อาจจะดูเหมือนเย็นชาไปซักนิดแต่เพราะเค้าไม่ชอบให้เขียนอะไรใส่กระดาษแบบนี้ซักเท่าไหร่ถ้ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ
ผ่านไปซักพักฮยอกแจอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วรีบวิ่งไต่บันไดลงไปข้างล่างเพราะคิดว่าทงเฮคงจะกลับมาจากตลาดแล้วและป่านนี้คงกำลังเตรียมของอยู่
พอลงมาถึงข้างล่างก็เป็นอย่างที่คิดไว้ ทงเฮกำลังจัดแจงโต๊ะให้พร้อมสำหรับมื้อเช้าอยู่ ฮยอกแจเห็นจึงรีบเดินเข้าไปช่วย
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเขียนโน้ตอะไรเอาไว้”
“ไม่เขียนแล้วจะรู้ป่ะว่าหายไปไหน” ทงเฮแย้งขึ้นมา
“ไม่รู้ก็ไม่ต้องรู้ดิ แค่ไปตลาดไม่ได้ลาไปตายซักหน่อย”
คุยไปคุยมาก็มีแต่จะทะเลาะกันพวกเค้ารู้ดีเพราะมีไม่กี่ครั้งหรอกที่จะคุยกันดีๆได้ ทงเฮจึงเลือกที่จะเงียบไว้ไม่ตอบโต้
“ไม่ต้องช่วยแล้ว ไปนั่งเหอะเดี๋ยวทำเอง”
ฮยอกแจเดินไปนั่งที่รออย่างว่าง่าย ไม่นานนักทงเฮก็ยกถ้วยโจ๊กมาวางไว้ตรงหน้าพร้อมกับจานสตอเบอรี่ที่เป็นของโปรดของฮยอกแจ
“รีบกินแล้วรีบไปเรียนเร็ว” พูดก่อนจะหันหลังกลับเข้าครัวแต่ร่างบางกลับรั้งอีกคนไว้ก่อน
“แล้วนี่ไม่คิดจะกินอะไรหน่อยรึไง”
“ไม่อ่ะ ซื้อมาแค่ถุงเดียว”
-_________________-
“มากินด้วยกันมา เยอะขนาดนี้กินคนเดียวไม่หมดหรอก” ฮยอกแจพูดก่อนจะยื่นช้อนให้
“แค่นี้เองกินๆไปเหอะน่ะ”
“จะกินไม่กิน? ไม่กินก็ไม่ไปเรียน”
“เออ กินก็ได้วะ”
ทงเฮเดินกลับมานั่งข้างๆอย่างจำยอม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้เพราะจริงๆแล้วเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นทุกวันจนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นกิจวัตรประจำวันเลยก็ว่าได้ ความจริงทงเฮก็อยากจะเป็นคนนิสัยเสียที่คอยขัดใจอีกคนดูบ้างแต่เป็นเพราะคำสัญญาเท่านั้นแหละ เพราะคำสัญญาที่ทำให้เค้ารู้สึกผิดเวลาที่คิดจะทำอะไรไม่ดีต่อฮยอกแจ...
ย้อนกลับไปเมื่อสองเดือนที่แล้ว
“คิบอม....เรียกมามีอะไร” ทงเฮเรียกอีกคนที่กำลังยืนหันหลังให้อยู่
“ฉันจะไปเรียนต่ออเมริกาเลยมีเรื่องที่จะขอให้ช่วย”
“ช่วย? ให้ช่วยอะไร?”
คิบอมยอมหันหลังกลับมาแล้วยืนประจันหน้ากับทงเฮพร้อมกับยัดอะไรบางอย่างใส่มือซึ่งทงเฮก็ยอมรับมาอย่าง งงๆ
“ช่วยดูแลฮยอกแจให้ที ตลอดเวลาที่ฉันไม่อยู่ที่นี่...ฝากได้มั้ย”
ฝากคนรัก....อย่างงั้นหรอ?
“ได้รึเปล่าทงเฮ”
ทงเฮมองของในมือสลับกับหน้าทงเฮอย่างลังเล ทั้งสับสน ตัดสินใจไม่ถูกและอะไรหลายๆอย่าง ไม่เข้าใจว่าทำไมคิบอมจะต้องทำแบบนี้
“ทำไมต้องเป็นฉัน ทำไมไม่เป็นคนอื่น ซีวอน คยูฮยอน ซองมินพวกนั้นก็มี แล้วทำไมต้องเป็นทงเฮคนนี้....ทำไม?”
“นายก็รู้ไม่ใช่หรือไง”
“........?”
“ก็แค่อยากจะลองใจ ฉันรู้ว่านายชอบฮยอกแจ”
“........”
“แค่อยากจะรู้ว่าระยะเวลาแค่ไม่กี่เดือนนี้นายจะทำอะไรกับฮยอกแจบ้าง นายจะทำให้ฮยอกแจหันไปสนใจนายใจรึเปล่า” คิบอมยกยิ้มอย่างชั่วร้าย
“แล้วถ้าฉันทำให้ฮยอกแจชอบฉันได้ นายจะทำยังไง”
“ก็จะยอมยกฮยอกแจให้นาย”
ยก......ยกฮยอกแจให้ ?
มันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ?
“ตามนั้นแหละ ของในกล่องนั้นเอาไว้ให้ฮยอกแจ ถ้ากลับมาฉันเห็นฮยอกแจใช้ของในกล่องนั้นหมายความว่านายทำให้ฮยอกแจหลงรักนายได้สำเร็จ ตอนนั้นฉันจะเป็นฝ่ายถอยไปเอง”
“.............”
“แต่ถ้าไม่สำเร็จนายจะต้องเป็นคนที่ถอยไปและห้ามยุ่งกับฮยอกแจอีก”
“ได้ แบบนั้นก็ได้ แล้วคอยดูแล้วกันนะคิมคิบอม นายคอยดู....”
จะเล่นกันแบบนี้ก็ได้.....
ยังแต่งไม่จบหรอกเพราะว่ามีต่อ
แต่นี่อยากอัพเรียกน้ำย่อย ._____.
รอก่อนนะ *ขรูบ*
ความคิดเห็น