คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : HAEEUN : One Fine Spring Day
เหมือนว่ามันจะหวานป่ะ? ไม่รู้เหมือนกัน
หวานมั้ง ไม่หวานมั้ง แล้วแต่คนอ่าน คนแต่งมีปัญญาแค่นี้แหละจ้า
OTL
ในฤดูใบไม้ผลิที่มีแสงแดดอ่อนๆส่องพร้อมกับอากาศอุ่นๆ ใบไม้ที่เริ่มจะผลิดอกใบออกมาอีกครั้ง บรรยากาศสบายๆแบบนี้ทำให้หวนนึกถึงเรื่องได้หลายเรื่อง
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ วันพักผ่อน วันหยุดงานสบายๆของทงเฮ เค้าออกมาเดินเล่นในย่านการค้าชื่อดังแล้วก็มานั่งจิบกาแฟอุ่นๆในคอฟฟี่ช็อปบรรยากาศอบอุ่น
นานแล้วที่ทงเฮไม่ได้มีโอกาสมาทำอะไรแบบนี้ วันๆเค้าทั้งยุ่ง ทั้งเครียด ทั้งวุ่นวาย ทำแต่งานๆๆๆแล้วก็งานจนแทบจะไม่มีเวลาพักผ่อน นี่ถือเป็นโอกาสดีที่จะได้ทำอะไรแบบนี้บ้าง
นั่งไปซักพักเมนูที่สั่งก็มาเสิร์ฟ มาร้านกาแฟทั้งที่แต่ทงเฮไม่ได้กินกาแฟ เค้ากลับกินน้ำสตอเบอรี่ปั่นกับเค้กสตอเบอรี่ ก็มัน....ของโปรดของฮยอกแจ
“ฮยอกแจ วันนี้มาที่นี่เรากินอะไรกันดีล่ะ?” ทงเฮกับฮยอกแจก้าวเท้าเข้ามาในร้านคอฟฟี่ช็อปแล้วรีบจัดแจงหาที่นั่ง พอได้ที่นั่งเสร็จทงเฮก็ถามฮยอกแจทันที
“อืม...เราชอบสตอเบอรี่ งั้นเอาสตอเบอรี่ปั่นกับเค้กสตอเบอรี่...ทงเฮเอาอะไร?”
“เอาเหมือนฮยอกแจนั่นแหละ” พูดพลางหันมายิ้มให้อีกคน
“ถ้าอย่างนั้นรบกวนรอเมนูซักครู่นะคะ” พนักงานสาวหลังจากจดเมนูเสร็จก็รีบเดินกลับเข้าไปหลังร้านทันที
아주 작은, 아주 작은 사소한 것들에도...
매일 그대가 생각이 나...
“ทงเฮเว้ย!” เสียงตบโต๊ะและเสียงเรียกจากใครบางคนทำให้ทงเฮหลุดจากภวังค์ กำลังคิดถึงความหลังอย่างเพลิดเพลินอยู่พอดี
“นึกว่าจะมาพรุ่งนี้แล้วนะพี่ทึก =______=” ทันทีที่เห็นหน้าเจ้าของเสียงเรียกก็โวยขึ้นมาทันที
“โห มันก็ต้องมีพวกรถติดอะไรอย่างงี้บ้างดิว่าแต่แกเหอะเมื่อกี้เหม่อถึงใคร? ฮยอกแจอ่ะดิ ฮึ้ยยยยยยยยยยย” แซวพลางเอาไหล่เหี่ยวๆกระแซะน้อยๆเป็นการล้อเลียน
“โอ้ยไปเร็วๆเหอะฮยองเดี๋ยวพวกนั้นรอนานแล้วแม่งจะโวยวายอีก รำคาญ” พูดจบทงเฮก็รีบลุกออกไปทันทีโดยมีอีทึกเดินตามออกไปติดๆ
วันนี้ทงเฮกับอีทึกมีนัดเลี้ยงฉลองให้คยูฮยอนที่จบการศึกษากับซองมิน ซีวอน เฮนรี่แล้วก็ฮีชอลที่บ้านของคยูฮยอน
ความจริงแล้วทั้งอีทึก ทงเฮ คยูฮยอน ซองมิน ซีวอน เฮนรี่และฮีชอลเคยเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆจนกระทั่งเรียนจบทุกคนถึงแยกย้ายไปทำงานแต่ก็ยังไม่เลิกที่จะติดต่อกัน ทุกคนยังไปมาหาสู่กันตลอด
ณ บ้านของคยูฮยอน
อีทึกและทงเฮที่มาพร้อมกันก็จอดรถไว้หน้าบ้านแล้วรีบเข้าบ้านมาซึ่งพอเข้ามาปุ๊บก็เห็นว่าทุกคนมาถึงกันก่อนหน้านั้นแล้ว
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”
“ไม่มาได้ไง เพื่อนรักเรียนจบทั้งทีนะเว้ย นี่เป็นเด็กโข่งมาตั้งหลายปี 55555555555555555” ทงเฮแซวจนคยูฮยอนต้องทำหน้ามุ่ย
ก็มากล่าวหาว่าเป็นเด็กโข่งได้ไง นี่เรียนจบช้าเฉยๆเว้ย...ไม่ได้ซ้ำชั้นแค่เรียนเรื่องเดิมหลายปี #โคตรแถ
“เออ มาถึงแล้วก็นั่งเร็วเข้า พี่ทึกมานั่งข้างๆผมมา” เฮนรี่พูดพลางตบเบาะที่นั่งข้างๆโดยที่อีทึกก็ยอมเดินไปนั่งแต่โดยดี
ก็ในเมื่อทุกคนมีที่นั่งกันหมดแล้ว.............ทงเฮก็ต้องนั่งคนเดียวสิ
งี้แหละชีวิต =_______=
ทงเฮรีบเดินตรงไปยังที่นั่งว่างที่เหลืออยู่อย่างขัดไม่ได้ ตั้งแต่ฮยอกแจไม่อยู่ชีวิตทงเฮก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากแค่.....ต้องทำอะไรคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว เที่ยวคนเดียว กินคนเดียว นอนคนเดียว นั่งคนเดียว ยืนคนเดียว ร่วมถึงพูดคนเดียว ก็พูดคนเดียวสิถูกแล้วเพราะตั้งแต่ไปฮยอกแจไม่เคยติดต่อกลับมาเลยซักครั้ง เหอะ ป่านนี้คงไปได้ผัวฝรั่ง ลืมอีทงเฮคนนี้ไปแล้ว
แล้วนี่กูจะคิดมากเพื่อ?
ทุกคนเริ่มคุยกันกินกันสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน ทงเฮที่ถึงแม้จะหงอยนิดๆแต่ก็สนุกไปกับเพื่อนๆด้วยเพราะมีพี่ทึกตัวดีคอยสร้างสีสันตลอด หยิบเฟรนฟรายมากินดีๆไม่ได้ต้องหยิบมายัดจมูกก่อนแล้วค่อยกัด อีนี่บ้า -__-
หลังจากที่สนุกกันได้เกือบ 6 ชั่วโมงทุกคนก็เริ่มขอตัวแยกย้ายกลับยกเว้นพี่ทึกที่นอนหมดสภาพเมาแอ๋เหมือนหมาข้างถนน ถ้าถามว่าเมาอะไรก็ตอบได้คำเดียวเลยว่าเมาเฟรนฟรายกับน้ำเปล่า
ทงเฮเองก็ขอตัวกลับห้องของตัวเองเหมือนกันเพราะนี่ก็ออกมาข้างนอกนานแล้ว กลัวว่าจะลืมปิดน้ำปิดไฟหรืออะไรในห้องเพราะว่าจริงๆแล้วเค้าเองเป็นคนขี้ลืมมาก ที่ผ่านมานี่โชคดีที่มีฮยอกแจคอยเตือนให้ทำโน่นทำนี่ตลอดเวลา
อ่า........
ฮยอกแจอีกแล้ว..........
하루가 몇 달이 되고.. 언젠가는 내 맘에도 오늘 같은 새 봄이 올 텐데
ทงเฮเดินเตร่อยู่รืมฟุตบาทซึ่งเป็นทางกลับคอนโด ความจริงจะนั่งรถเมล์หรือแท็กซี่ไปก็ได้แต่ทงเฮก็เลือกที่จะเดินเพราะอยากจะอบอุ่นร่างกายในช่วงฤดูใบไม้ผลิ
บรรยากาศแบบนี้ในช่วงเวลาแบบนี้ตามท้องถนนในย่านสังคมมีผู้คนมากมายส่วนมากเป็นคู่รักที่ออกมาเดินเล่นเดินเที่ยวด้วยกันเหมือนเป็นเดทขนาดย่อมๆ ในช่วงฤดูใบไม้ผลิอย่างนี้เป็นช่วงเวลาที่อบอุ่นสำหรับคนมีคู่แต่คนที่อยู่คนเดียว....คงจะหนาวเหน็บจับหัวใจ
ทงเฮเลือกที่จะรีบเดินไปอย่างไวๆเพราะยิ่งมองภาพพวกนั้นแล้วใจหนึ่งก็รู้สึกมีความสุขและยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวแต่อีกใจหนึ่งก็กลับรู้สึกโหวงๆที่ตัวเองไม่ได้มีโอกาสทำอย่างนั้นกับคนรัก
คิดแล้วมันก็เจ็บกระดองใจ
아주 멀리, 아주 멀리 먼 곳에 있네요그대의 매일은 봄날이라 믿어
ทงเฮเดินรูดคีย์การ์ดแล้วเข้าห้องอย่างเหนื่อยอ่อน คงเป็นเพราะใช้ในการตบตีถกเถียงกับพี่ทึกมากเกินไปเลยต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่พอเข้าห้องมาเค้าก็ต้องแปลกใจเมื่ออยู่ๆไฟก็เปิดทิ้งไว้
จริงด้วย นี่ลืมปิดไฟแน่ๆ -_________-
ทงเฮส่ายหัวเบาๆให้กับความขี้ลืมของตัวเองแล้วรีบวางสัมภาระของตัวเองลงบนโซฟา เดินตรงไปยังโซนห้องครัวหวังจะหาน้ำอุ่นๆดื่มซักแก้วแต่ก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเพราะเค้าพบว่ามีซุปข้าวโพดร้อนๆถูกวางอยู่บนโต๊ะอาหาร
เค้าเริ่มเอะใจเล็กน้อยเพราะคิดว่าตัวเองคงไม่ได้เป็นคนทำทิ้งไว้แน่ๆแต่ถึงทำทิ้งไว้จริงๆก็ไม่มีทางที่มันจะอุ่นจนควันพุ่งฉุยขนาดนี้......มันต้องมีอะไรแน่ๆ
คิดได้ดังนั้นทงเฮจึงรีบเดินไปรอบๆเพื่อที่จะมองหาว่ามีสิ่งใดผิดปกติบ้างรึเปล่าเพราะเหตุการณ์นี่มันเริ่มไม่ชอบมาพากล
ในห้องน้ำ...........ไม่มี
ในห้องนั่งเล่น.........ก็ไม่มี
ตามซอกประตู ในถังขยะก็ไม่มี
เหลือที่เดียวก็คือห้องนอน
ทงเฮรีบเดินตรงไปยังประตูห้องนอนของตัวเอง เค้ายืนเก้ๆกังๆตรงนั้นอยู่นานด้วยความลังเล ลังเลว่าจะเปิดไปดีหรือไม่ดี ถ้าเปิดไปแล้วจะเจออะไรหรือเปล่า กลัวว่าจะมีผีออกมาหลอก กลัวว่าจะมีนักเลงเอากระบองมาฟาดหัว กลัวว่า.....กลัว......กูกลัว -____-
แต่หลังจากคิดและถกเถียงกับตัวเองอยู่นานทงเฮก็ตัดสินใจได้ว่ายังไงก็ควรจะเปิดไปเพราะนี่มันคือห้องของเค้า ถ้ามีอะไรผิดปกติหรือใครบุกรุกก็แจ้งตำรวจซะไม่งั้นขืนปล่อยไว้อาจไม่ปลอดภัย นับหนึ่งถึงสามก็ลุยโลด
หนึ่ง....
สอง.....
สาม!!!!!!!!!!
“ฮยอกแจ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ทงเฮเบิกตากว้างทันทีเมื่อภาพที่เห็นคือฮยอกแจนอนอยู่บนเตียงของเค้า หลังจากอึ้งและตั้งสติได้ก็รีบวิ่งไปปลุกร่างบางให้ตื่นจากการหลับ
“ฮยอกแจ ฮยอกแจ”
“ทงเฮ....”
ร่างบางปรือตาขึ้นมองหน้าอีกคนด้วยความง่วง
“ฮยอกแจ............”
ทงเฮกอดร่างของฮยอกแจไว้แน่นด้วยความคิดถึง ฮยอกแจที่เพิ่งตื่นเองถึงแม้จะงงๆกับสถานการณ์อยู่บ้างแต่ก็กอดตอบกลับไปด้วยเช่นกัน
นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้กอดกับคนรักแบบนี้.....
นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้มีอ้อมกอดที่อบอุ่นแบบนี้.....
นอนเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้อยู่ใกล้กัน.....
“เรากลับมาแล้วทงเฮ เรากลับมาหาทงเฮแล้ว”
“........”
“เราขอโทษที่เราไม่ได้โทรหาทงเฮเลย”
“........”
“เรารู้....เรารู้ว่าทงเฮคิดถึงเรา....เราก็คิดถึงทงเฮ...ฮึ่ก”
“........”
“เราทรมานมาก......เรารอวันนี้ วันที่จะได้กลับมาเจอทงเฮอีกครั้ง.....”
“.........”
“ฮึ่ก.....และตลอดไป”
ร่างบางกอดทงเฮไว้แน่นและสะอื้นเสียงดังจนอีกคนต้องค่อยๆปลอบด้วยการประทับริมฝีปากเบาๆอย่างอ่อนโยน...
아주 먼 날, 아주 먼 그대 나를 만나면
ในวันที่ห่างไกล ในอนาคตที่ห่างไกล ถ้าคุณได้เห็นฉัน
늘 함께였다고 얘기해 줘...
บอกกับฉันว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป.....
ทงเฮจะรักฮยอกแจตลอดไป.....
และฮยอกแจก็จะรักทงเฮตลอดไปเหมือนกัน..........
END
จบกันดื้อๆ เราขี้เกียจบรรยาย .____.
บอกแล้วว่าฉากแบบนี้เราไม่สันทัด
แล้วเจอกันใหม่ในตอนหน้าที่ไม่รู้เหมือนกันว่าเราจะอัพเมื่อไหร่
เอ๊ะโย *วิ่งเปิดตูดหนีลงทุ่งข้าวสาลี*
ความคิดเห็น