คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : HAEEUN : Please Don't Say (1)
จริงๆแล้วเป็นฟิคดราม่า ตั้งใจจะให้ดราม่า
แต่มันคงออกมาไม่ดราม่า =____________=
말 하지 마…말 하지 마 잘 지내라 하지 마
난 너 없는 단 하루도 1분1초도 살아갈 자신 없으니까…
ณ สวนสาธารณะ
ทงเฮรีบวิ่งตรงเข้ามาหาฮยอกแจ ก่อนหน้านี้ฮยอกแจได้โทรศัพท์ไปนัดให้ทงเฮออกมาเจอกันที่นี่และบอกว่ามีเรื่องสำคัญมากจะบอก
“เรียกเรามามีอะไรหรอฮยอกแจ? มีของขวัญจะให้ใช่มั้ย 55555555555”
“เปล่า....”
“แล้วอะไรบอกมาสิหรือว่าตื่นเต้น ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกนี่เราคบกันมา 5 ปีแล้วนะยังจะตื่นเต้นอะไรอีก”
“เราเลิกกันเถอะทงเฮ”
“เลิก...เลิกกัน?”
“ใช่ เราเลิกกันเถอะนะทงเฮ”
“ไม่ฮยอกแจ เราจะไม่เลิกกัน!! ฮยอกแจก็รู้ว่าเรารักฮยอกแจมากแค่ไหนต่อให้ฮยอกแจอยากได้อะไรเราก็ให้ฮยอกแจตลอด เราตามใจฮยอกแจทุกอย่าง เอาใจทุกอย่างแล้วทำไม...ทำไมฮยอกแจถึงจะทำร้ายเราแบบนี้” ทงเฮยกมือของฮยอกแจขึ้นมากุมไว้แน่นเหมือนกลัวว่าฮยอกแจจะหายไปจากตรงหน้า
“ไม่ล่ะทงเฮ เราบอกว่าเลิกก็คือเลิกอย่าพยายามยื้อเลยนะ...ลาก่อน...”
จบประโยคฮยอกแจค่อยๆแกะมือของทงเฮออกแล้วกลับหลังเดินจากไปทิ้งทงเฮให้ยืนร้องไห้อยู่เพียงลำพัง
“ฮยอกแจ...ฮยอกแจ!!!”
“เฮ้ยทงเฮ”
“.......................”
“ไอ้ทงเฮโว้ย!!!!!!! ตื่นดิมึงจะนอนกินบ้านกินเมืองไปไหน”
คยูฮยอนเพื่อนสนิทที่สุดของทงเฮตะโกนแหกปากเรียกทงเฮให้ตื่น นี่เค้าเองก็แหกปากแบบนี้มาเป็นเวลาเกือบสิบนาทีแล้วไอ้บ้านี่ก็ยังไม่ตื่น มึงตายแล้วใช่มั้ยทงเฮ
“ทงเฮตื่นสิขรั่บ =___________=”
“ฮยอกแจ...ฮยอกแจอย่าทิ้งเราไปนะ”
“โอ้โห มีละเมอด้วยว่ะแต่ขอโทษมึงต้องตื่นไปมหา’ลัยแล้ว”
“ฮยอกแจกลับมานะ ฮยอกแจ….เห้ย!”
อยู่ๆทงเฮก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมหอบหายใจแฮ่กๆ เหงื่อเล็กๆผุดขึ้นมาเต็มหน้า นี่ขนาดในห้องแอร์เย็นเฉียบขนาดนี้ทงเฮยังเหงื่อแตกได้
“กว่าจะตื่นนะมึง คราวนี้ฝันอะไรอีกล่ะ”
“กู..............................................”
“กูอะไรก็รีบๆพูดมาแล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วเว้ย เรียนวิชาแรกตอนสิบโมงนี่มันเก้าโมงแล้ว”
“กู.............เดี๋ยวกูค่อยเล่าตอนอยู่บนรถละกัน มึงลงไปรอข้างล่างนะคยูกูไปอาบน้ำก่อน” พูดจบก็ตบบ่าคยูฮยอนเบาๆก่อนจะลุกจากเตียงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป
เอ้อ ไอ้นี่แม่งแปลกขึ้นทุกวัน =___________=
“มาแล้วววววววว ไปวันนี้นั่งรถกูไปกัน” ทงเฮวิ่งลงจากบันไดแล้วลากคยูฮยอนออกจากบ้านไปทันที
จริงๆแล้วคยูฮยอนเป็นเพื่อนสนิทของทงเฮมาตั้งแต่เด็กๆแถมยังอยู่บ้านข้างๆกันอีก พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายสนิทกันมาก สนิทกันจนนับญาติกันได้เลยทำให้ทั้งทงเฮกับคยูฮยอนเป็นเพื่อนที่รู้ใจกัน อะไรที่คยูฮยอนคิดทงเฮจะรู้และอะไรที่ทงเฮคิด....คยูฮยอนรู้ทุกเรื่อง
นั่งรถไปได้ครึ่งทางระหว่างติดไฟแดงทงเฮกับคยูฮยอนก็หยิบขนมขึ้นมากินพร้อมกับเปิดเพลงฟังไป บรรยากาศสบายๆแต่คยูฮยอนก็ดันพูดอะไรบางอย่างขึ้นมาทำลายบรรยากาศ
“ทงเฮ บอกได้ยังว่าเมื่อกี้มึงฝันอะไร”
“มึงอยากรู้เหรอว่ากูฝันอะไร”
“อยากรู้แล้วมึงก็บอกว่าจะบอกตอนอยู่บนรถ ฉะนั้นมึงบอกมาเดี๋ยวนี้ครับ”
ทงเฮทำหน้าลำบากใจ สีหน้าของเค้าคยูฮยอนที่มองอยู่ก็รู้เลยว่าฝันของทงเฮจะต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีและทงเฮก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นแน่นอน ทงเฮถอนหายใจออกมาครั้งนึงก่อนจะตัดสินใจบอก
“กูฝันว่าฮยอกแจมาขอเลิกกับกู....”
“โหมึงคิดมากอีกละ มันก็แค่ฝันน่า”
“แต่จริงๆแล้วกูว่าพักนี้ฮยอกแจแปลกไปนะเว้ย วันๆก็ไม่ค่อยจะคุยกับกูมัวแต่ไปคุยกับเพื่อนในกลุ่ม กูว่าเหมือนฮยอกแจตั้งใจจะหลบหน้ากู”
“คิดมากแก่เร็วว่ะทงเฮ” ว่าแล้วก็ตีหน้าผากทงเฮไปทีนึงดังแป๊ะ
หรือทงเฮจะคิดมากไปจริงๆ คงจะคิดมากไปเองแหละ.......
이러지마 좋은 사람 만날 꺼라 하지도마 난 사랑이 무서워
두 번 다신 할 수 없을 것 같으니까...
“เห้ยทงเฮ มึงดูโน่นดิ”
ยังไม่ทันที่ทงเฮจะได้หยุดพักหายใจในระหว่างขับรถอยู่ดีๆคยูฮยอนก็สะกิดให้ทงเฮหันไปมองอะไรบางอย่างตรงฟุตบาท....แล้วเค้าก็เจอ....
ฮยอกแจเดินเกี่ยวแขนอยู่กับซีวอน.......
이미 알고 있어 니가 하고 싶은
말떨리는 니 입술이 하려하는 말…
คยูฮยอนเห็นท่าไม่ดีของทงเฮเลยรีบพูดแก้ตัวขึ้นมา
“แต่มันก็คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง สองคนนั้นมันเพื่อนคณะเดียวกันไม่ใช่หรอ เห้ยๆแล้วนี่มึงเลี้ยวเข้าข้างทางทำไมเนี่ย”
อยู่ดีๆทงเฮก็ขับรถเข้ามาจอดที่ข้างทาง ดับเครื่องแล้วก็ลงไปหาฮยอกแจกับซีวอนทันที คยูฮยอนด้วยความห่วงเพื่อนอยากจะตามลงไปด้วยแต่ก็ตัดใจถ้าเค้าลงไปอาจจะเป็นคนนอกที่ไม่เกี่ยวข้องฉะนั้นสู้นั่งดูอยู่บนนี้แล้วรอท่าไม่ดีค่อยเข้าไปห้ามดีกว่า
“ฮยอกแจ”
คนที่ถูกเรียกชื่อจากด้านหลังสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไปดูพบว่าเจ้าของเสียงคือทงเฮ เห็นดังนั้นฮยอกแจก็รีบปล่อยมือจากซีวอนทันที
“ทงเฮ...ทงเฮมาทำอะไรตรงนี้หรอ”
“แล้วฮยอกแจล่ะมาทำอะไร มาเดินเกี่ยวแขนกับไอ้......กับซีวอนทำไม”
“เรามากับฮยอกแจเอง เมื่อกี้เพิ่งพาไปกินข้าวเช้ามา” อยู่ๆซีวอนก็พูดแทรกขึ้นมา
“ไม่ได้ถาม...” ทงเฮหันไปเขม่นซีวอนเล้กน้อยก่อนจะพูดต่อ “ทำไมเราชวนฮยอกแจมามหา'ลัยด้วยกันทำไมไม่มา ทำไมถึงมากับซีวอน”
“ก็.......”
“ก็อะไร ?”
“ก็เราเกรงใจทงเฮไง เราไม่อยากรบกวนทงเฮมากเกินไป เรากลัวทงเฮรำคาญ”
“คนเป็นแฟนกันเค้าไม่เกรงใจกันหรอกนะ อีกอย่างต่อให้ฮยอกแจขอร้องให้เราทำอะไรเราก็จะเต็มใจทำให้ เราไม่รำคาญซักนิด”
สถานการณ์กำลังตึงเครียดเข้าอารมณ์รักสามเส้า พระเอก นางเอก พระรองซึ่งตามพล็อตแบบนี้พระเอกกับพระรองจะต้องจ้องตาแล้วปล่อยประจุไฟฟ้าใส่กันส่วนนางเอกก็จะยืนมองสลับไปมาด้วยความโลเล....แบบนี้มันต้องเลือกแล้วว่าจะเลือกใคร
“ฮยอกแจพูดความจริงมาเลยว่าตกลงจะเอายังไง”
“เอายังไง? หมายความว่าอะไร?”
“หมายความว่าฮยอกแจจะเลือกใครระหว่างเรากับซีวอน” ทงเฮพูดออกไปอย่างใจแข็ง ยอมรับว่าที่เค้าพูดออกไปทั้งหมดนั้นเพราะอารมณ์หมั่นไส้ชั่ววูบเท่านั้น
“ทงเฮ ทำไมทงเฮพูดแบบนี้”
“พูดออกมาสิฮยอกแจ บอกมาว่าฮยอกแจไม่ได้รักเราแล้ว บอกมาว่าฮยอกแจรักซีวอน บอกมาว่าฮยอกแจอยากเลิกกับเราแล้วไปคบกันซีวอน”
“........................”
“บอกมาสิ!!!!!!!!!”
ทงเฮเขย่าตัวฮยอกแจแรงๆด้วยอารมณ์โกรธและหึงหวงทำเอาฮยอกแจสะบัดตัวออกแรงๆด้วยความโมโหไม่ต่างกัน
두 눈을 감아…
차가운 두 손으로 내 귀를 막아…
너를 붙잡아 째각째각 흘러가는 시간을…
이대로 멈춰두면 모두 괜찮을까…
“โอเคงั้นเราเลิกกันทงเฮ! เราจบกันแค่นี้! ซีวอนไปกันเถอะ”
หลังพูดจบฮยอกแจก็ควงแขนซีวอนกลับหลังหันแล้วเดินจากไปทันทีทิ้งให้ทงเฮยืนอึ้งอยู่คนเดียว คยูฮยอนเห็นท่าทางของเพื่อนไม่ค่อยดีจึงรีบวิ่งลงมาดู
“เฮ้ยมึงใจเย็นๆนะเว้ย”
“กู.....กูผิดเองว่ะ กูไม่น่าเอาอารมณ์มาอยู่เหนืออะไรเลย”
“ทงเฮ.....”
“กูพูดไปเพราะกูโกรธ กูหึงฮยอกแจ กู.....กูมันโง่”
ทงเฮทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เค้ากำลังรู้สึกผิดแล้วก็โมโหตัวเองที่เมื่อกี้ดันงี่เง่าเกินไปเอาอารมณ์มาเหนือความเป็นจริง
ทุกอย่างที่มันเป็นแบบนี้......เป็นเพราะอีทงเฮ
이렇게 안되 어떻게 보내 말 한마디에 어떻게 다 변해
(제발 가지마) 너 없는 하루 어떻게 살아…
CONT.
มีภาคต่อจ้ายังไม่จบ รอก่อนนะ..
ความคิดเห็น