คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
ยาม่ำืนที่หลายๆน ำลัรับประทานอาหารับรอบรัวหรือำลัสัสรร์ับนที่สำัในเทศาลริส์มาสอย่ามีวามสุ แ่อี้านหนึ่นั้น ในห้อทำานสีรีม มีหิสาวนสวยนั่ทำานอย่าไม่สนใว่าวันนี้ะเป็นวันเทศาลสำั เฟร่า เธอนั่ทำานอยู่ในภายห้ออย่าเียบๆ พร้อมเปิเพลอลเบาๆ อย่าไม่รู้สึถึวามึัอเหล่าผู้นภายนอที่สนุับานเทศาลแ่อย่าใ เพราะรอบรัวเธออยู่นละที่ เธอเลยไม่เห็นว่าวันนี้่าับวันธรรมารไหน เธอนั่อยู่อย่านั้นนานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ นเธอนั้นเ็นเอสารเป็นอเสร็เรียบร้อย เธอ่อยๆถอแว่นาออาใบหน้าแล้วเอนัวพิหลัับเ้าอี้อย่าเหนื่อยล้า่อนที่ะ่อยๆพัสายา
เวลาผ่านไปไม่นานเธอ่อยๆ ลืมาึ้นมาแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่ส่เสียแทเ้ารัวๆ ัไปทั่วห้อ่อนะ่อยๆลี่ยิ้มออ หลัาเห็นื่อเ้าอแทที่ส่มา
้อวาม
ฟาริน: (merry christmas)
ฟาริน:แนบรูป
ฟอเล็:แนบรูป
ฟอเล็:แนบรูป
เฟร่า เ้าไปูรูปที่น้อายและน้อสาวอเธอส่เ้ามาในลุ่มไลน์พี่น้อ ถ้าถามว่าอะไรที่ทำให้เธอมีวามสุไม่สนว่าะเป็นวันเทศาลหรือวันธรรมาเธออบไ้อย่าไม่ลัเลว่ารอบรัวและนรอบ้าที่รัเธอาใริและพวเามีวามสุอยู่นั้นเอ เธอไม่ไ้อบอะไรไปในไลน์ลุ่มมามาย นอาส่สิ๊เอร์ไปให้หนึ่ว อนนี้เธออยู่ประเทศอัฤษ ประเทศที่ทุน่าเฝ้ารอเทศาลแห่วามสุ แ่เธอรู้ว่าวามสุที่แท้รินั้นรอเธออยู่ที่ไหน เธอเลยพยายามเลียร์านทานี้ให้เสร็ไวๆ
และแน่นอนที่เธอบินมาที่นี่นอาเรื่อเอสารหรือพบลู้า้านธุริแล้ว ยัมีอีฝั่หนึ่ที่รอให้เธอไปัาร่อนบินลับประเทศไทยในรอบสามเือน
เธอลุึ้นยืน่อนะเินย่าายออไปาห้อทำานพร้อมับลูน้อนสนิททั้สอที่เินามประบู่เ้านายอย่าพร้อมเพรียัน ทั้สามึ้นลิฟ์่อนที่ะไปั้นใ้ินที่อนนี้มีลูน้อเธอระายเ็มพื้นที่ไปหม เธอเินออาลิฟ์ไปยันห้อท้ายสุอทา ่อนที่ะเ้าไปภายในห้อเธอเอื้อมมือไปหยิบยาสูรพิเศษที่ไ้ให้ลูน้อเรียมมามอบให้สำหรับนที่ทรยศภายในห้อ พอเธอพยัหน้าลูน้อ็เปิประูให้เธอ ทันทีที่ประูเปิออลิ่นาวเลือ็ฟรุ้ีเ้ามาที่มูเธอเ็มๆ ถ้าเป็นนอื่นอาะพะอืพะอมวิ่ไปอ้ว็ไ้ แ่สำหรับเธอมันินไปแล้ว เพราะนับรั้ไม่ถ้วนที่เธอ้อมาเอสถานาร์แบบนี้ พอเธอเินเ้ามาภายในที่มีไฟสลัวๆ ็พบับผู้ายที่นอนมอเลือ ที่อนนี้ถ้าเป็นนอื่นเห็นใบหน้านึไม่ออแล้วว่าปิเป็นแบบไหน เธอ่อยๆ เินไปลาเ้าอี้มานั่้าหน้าอายผู้นั้น ถึายผู้นั้นะาพร่ามัวนแทบปิแ่็ไม่ใ่ปัหาที่ะให้เาสัมผัสไม่ไ้ว่านรหน้าือใร
“นายทำานับันมาี่ปีแล้วทา” เฟร่ามอนรหน้าที่้มหน้าไม่ยอมอบ
“….”
“หึ ูถามว่ามึทำานับูมาี่ปีแล้ว” อนนี้อารม์เธอเริ่มพุ่ึ้นที่โนลูน้อที่ไว้ใอีหนึ่นไ้หัหลัเธอ
“ผะผม ผมะโทษรับนาย นาย นายไว้ีวิรอบรัวผม้วยรับ ผะ…” ทาอบเสียสั่น้วยวามลัว ทุนที่ทำานในอ์รรู้ว่า เธอนนี้เลือเย็นับศัรูนาไหน โยเพาะ นทรยศ
“ูุบสร้ามึมาให้มีอนา แ่มึอบแทนู้วยารหัหลัูเหรอ บับสิ้นี” เธอะอ้วยวามโรธอย่ามาที่ถูลูน้อที่เลือมาับมือลบหลั
“ผะผมอโทษรับนาย นะนายไว้ีวิผม้วยรับ ผมอร้อ”
เธอมอภาพรหน้าอย่าสมเพ
“ูเยบอมึแล้วใ่มั้ยว่าูสามารถทำธุริเลวๆ ทุอย่าไ้ แ่ไม่ใ่าร้ามนุษย์ ิใมึนี่มันบอนมอหาวามเป็นนไม่ไ้ริๆ ูเห็นแ่ที่มึเยเป็นลูน้อที่ีลอมา มึไ้ไปหาท่านยมแบบรอไม่นานอย่าที่มึหวัแน่ ทีเเอาไปให้มันิน”
“รับนายหิ”
“ไม่นะนายหิ ไม่นะปล่อยู ูไม่ิน อึ อ๊า”
“ุบอมึมันไม่่ายอย่าที่ิหรอ ูบอไปหาท่านยม่าย แ่ไม่ไ้บอว่าไปี”
“นะนาย ผมอโทษนะนายผมอโทษ อ๊า” พอยาเริ่มออฤทธิ์นรหน้า็เรื่มิ้นทุรนทุรายาเหลือไปมา้วยวามทรมานเหมือนถูะาบนับร้อยัอยู่ภายใน
อ๊า
เสียร้อที่เปล่ออมา้วยวามเ็บปวไม่ไ้ทำให้นรหน้ารู้สึหวาลัว เธอไม่แสท่าทีอะไรนอาใบหน้าเยา สัพัเธอ็ลุเินออาห้อหลัาูผมลัพธ์อยาพิเศษที่ใ้ไป เธอสั่านลูน้อเสร็็แยัวึ้นมาพัั้นบนสุ เพราะทุที่ทำานอเธอั้นบนสุ่อนั้นานฟ้าะเป็นห้อพัส่วนัวอเธอ หลัาเธออาบน้ำำระร่าายเสร็เรียบร้อย เธอ็ไปหยิบไวน์มารินใส่แ้ว่อนเินไปยืนิบไวน์มอทอสายาไปยับรรยาาศ้านนอริมระเบียที่ลมพัเบาๆ ปานปลอบประโลมเธอ วารนี้ารหัหลัเป็นเรื่อปิ ่อนที่เธอะ้านา เธอเยผ่านมาหมแล้ว เธอเ็บปวทุรั้ที่ไ้รู้ว่านสนิทเป็นหนอนบ่อนไส้ แ่เธอ็้อ้าววามเสียใ วามลัวทุอย่า เพราะลูน้ออีหลายีวิ้อารเธอ ารมายืนุนี้ไ้ไม่ใ่ว่าโีหรือโ่วย เพราะเธอไม่เยิว่าะมีพระเ้ามาอย่วยเหลือนเลวๆ อย่าเธออยู่แล้ว......
ความคิดเห็น