ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 คดี
มี่าวรายานว่า มีนลุ่มหนึ่ไ้หายัวไปอย่าไร้ร่อรอย เป็น่าวทั่ว ๆ ไปในวันสราน์
“นี่ือบ้านอายื่อ้นรับ ทุอย่าเหมือนินลอในวันสราน์ทั่วไป 14 เมษา 66 าิอ้นไ้แ้ว่า้นหายัวไปในืนวันที่ 13 เมษา 66 ิ่อใน่วนั้นไม่ไ้” ำรวนายหนึ่รายานให้แ่ำรวที่ทำีไ้ทราบ
“ไม่พบเบาะแสว่าหายไปไหนเหรอ”
“ไม่พบเลยรับ รถอพวเายัออยู่ที่เิม พวเาออยู่ริมถนน และในบ้าน”
“ทำไมพวเาถึมาอที่ริมถนน”
“ในบ้านมีรถเ๋ันเียวที่ออยู่ ส่วนริมถนนเป็นรถมอเอร์ไ์ทั้หม อาเป็นเพราะในบ้านไม่มีที่พอสำหรับอรับ”
ำรวทำีเินไปูที่โรอรถ “มันเล็ริ ๆ พอที่อรถเ๋ไ้ัน ับรถมอเอร์ไ์ไ้ 2 ัน และมือถืออพวเาล่ะ”
ำรวรายานผลเินาม “อยู่ในบ้านทั้หม วาไว้ที่เรื่อเสียั้อยู่รับ”
“ผมไ้รับรายานว่ามีนร้อเรียนให้ลเสียเพล้วยนี่นา”
“เป็นนร้ามบ้านหลันี้เนี่ยแหละ เมื่อปี่อนมีเรื่อทะเลาะับนลุ่มนี้ในวันสราน์้วย”
“อาะเป็นนวนเหุที่ทำให้หาย็ไ้”
15 เมษายน พ.ศ.2566
พบร่าเบลับเมย์ที่บ้านพวเา
“ไหนบอว่าสำรวแล้วไ” ำรวทำีถามำรวที่ะรายาน
“เรามารวสอบแล้วรับ ไม่พบใรริ ๆ นแถวนี้บอว่าไ้ยินเสียหมาเห่าอน่ำ อนเ้ามีนเห็นประูเปิเลยโทรบอำรว”
“ใระนำศพมาแบบที่ไม่ทิ้ร่อรอยไ้น่ะ สภาพศพถูมัมือมัเท้า มีร่อรอย้ำที่้อมือและเท้า แ่นี่เอามา่าที่บ้านอผู้าย าร้อารอะไร”
ศพอเบลและเมย์อยู่ห่าันหนึ่ห้อ ศพเบลเ้ามาผ่านประู็เอเลย สภาพศพมีเลือออาัวผ่านปา หู มู รูทวาร และา แ่ปริมาเลือมันเหมือนมีน้ำผสมปนอยู่้วย ศพอเมย์็สภาพแบบเียวัน เธออยู่ในห้อรัว มือถือมีไว้ที่้าวา
่าวลายเป็น่าวัในั่ว้ามืน ลัษะศพที่แปล และเป็น่วสราน์เลยทำให้นทั่วไปสนใที่อยาะรู้ว่าใรือาร
ในเวลา่อมา็มี่าวแ้ับทาำรวว่าพบร่านที่้อาระหาอีศพ ห่าาบ้านไป 200 เมร เป็นศพอเปรม ลัษะารายเหมือนับเบลและเมย์
ศพ่อไปถูพบที่สวนอผู้าย เป็นศพอวา ลัษะารายเหมือนับเบลและเมย์
ศพ่อไปถูพบที่ริมสระน้ำที่บ้าน เป็นศพอฟ้า ลัษะารายเหมือนับเบลและเมย์
ศพ่อไปถูพบที่ั้นสออบ้าน เป็นศพอิม ลัษะารายเหมือนับเบลและเมย์
ศพ่อไปถูพบที่ถนนห่าาบ้านผู้าย 500 เมร เป็นศพอิน ลัษะารายเหมือนับเบลและเมย์
ศพ่อไปถูพบที่ในบ้าน เป็นศพอเอ ลัษะารายเหมือนับเมย์ เปลี่ยนาถือมีมาถือวเหล้า
อีนที่ไม่รู้ะา นั่นือ ้น ไม่พบบริเวบ้านและที่ใล้เีย ไม่รู้ว่าหายไปไหน
“ปิีไ้แล้วมั้” ำรวทำีล่าว
“ปิียัไรับ ใรเป็นน่า”
“้นวาแผนที่ะารรมเพื่อนนเอ สาเหุเิาเพื่อนมัะมารบวนบ้านอเาบ่อย ๆ แถมยัสร้าวีรรรมให้เา้อเือับเพื่อนบ้านอี บ ่าย ๆ”
“เาใ้อะไร่ารับ”
“เป็นยาพิษสัอย่า รอันสูรูะเป็นามที่ผมว่าไหม”
ใน่ำืนนั้นศพอีน็ปราในร้านอาหาร เป็นศพอ้น ลัษะารายเหมือนับเบลและเมย์ แ่ร่อรอยที่อเหมือนมีอมีมปา แทบะสรุปไ้ทันทีว่าเิเพราะสาเหุไหน
“เห็นไหม่าัวายลัววามผิ” ำรวทำีเอ่ยพลายิ้มเมื่อะปิีนี้เสียที
“มันใ่เหรอรับ ไม่ใ่ว่าัาเหรอ” ำรวรายานไม่่อยเื่อในำพูอำรวทำีสัเท่าไหร่
“เป็น่าวให่ไปะไ้นะ มัน็แ่วามเรียอนที่ถูเพื่อน ๆ เอาเปรียบ ไม่มีสาเหุอื่นหรอ”
“ไม่ิว่าเป็นารารรม่อเนื่อเหรอรับ”
“ทำไมิยัไ”
“็ลัษะาราย อีอย่าเหมือนับว่านร้ายใที่ะัาให้เป็นีอวามแ้นแบบนี้ มันน่าแปล ทำไมเราไม่เอพวเาเลยนผ่านไป 1 วัน่อยเอ มันยัมีรอย้ำที่แนและาอี…”
“อ๋อเรื่อนั้น มันน่าะเป็นประมานี้ ้นวายานอนหลับในอนที่อยู่ที่บ้านเา และพาร่าอพวเาไปอยู่ามที่พวเาเยอยู่ และใส่ยาพิษับร่า และัาว่าเป็นีายผิธรรมาิ แ่นเอลัววามผิเลย ใส่ยาพิษับนเอ และปาอนเอเพื่อให้ไม่เ็บปวับผลอยาพิษ”
“แล้ว้นเลื่อนย้ายศพยัไรับ”
“็ใ้รถเ๋อเานั่นแหละ ไปามบ้านทีละนทีละน”
“แ่เาายที่ร้านอาหารที่เาทำานอยู่นะรับ”
“ะไปยาอะไร ็เรียแท็ี่มารับไปส่ที่ร้านอาหาร”
“มันะเป็นแบบนั้นริ ๆ เหรอรับ” ำรวรายานมีวามรู้สึสสัยในี
“นายิมาไป ปล่อย ๆ ไปบ้า นี่วันสราน์นะ เป็นวันึ้นปีใหม่อไทยเลยนะ เอาน่า ีมันไม่ไ้ับ้อนนานั้นหรอ”
เพราะิว่าประเทศไทยเป็นเมือพุทธ ำรวทำีึไม่ิว่าะมีาร่อเนื่อเิึ้นในประเทศ
อี้อที่ยัไม่สามารถอธิบายไ้ ที่้อมือ้อเท้าอ้นมีรอย้ำเหมือนับถูมั้วยเืออยู่ัเน และอาวุธที่ใ้สร้ารอยแผลที่อ้น็ไม่เอ มันน่าสสัยไม่ใ่เหรอ
ำรวเินมายัุสุท้ายที่มีนเห็นพวเา
“นี่ือบ้านอายื่อ้นรับ ทุอย่าเหมือนินลอในวันสราน์ทั่วไป 14 เมษา 66 าิอ้นไ้แ้ว่า้นหายัวไปในืนวันที่ 13 เมษา 66 ิ่อใน่วนั้นไม่ไ้” ำรวนายหนึ่รายานให้แ่ำรวที่ทำีไ้ทราบ
“ไม่พบเบาะแสว่าหายไปไหนเหรอ”
“ไม่พบเลยรับ รถอพวเายัออยู่ที่เิม พวเาออยู่ริมถนน และในบ้าน”
“ทำไมพวเาถึมาอที่ริมถนน”
“ในบ้านมีรถเ๋ันเียวที่ออยู่ ส่วนริมถนนเป็นรถมอเอร์ไ์ทั้หม อาเป็นเพราะในบ้านไม่มีที่พอสำหรับอรับ”
ำรวทำีเินไปูที่โรอรถ “มันเล็ริ ๆ พอที่อรถเ๋ไ้ัน ับรถมอเอร์ไ์ไ้ 2 ัน และมือถืออพวเาล่ะ”
ำรวรายานผลเินาม “อยู่ในบ้านทั้หม วาไว้ที่เรื่อเสียั้อยู่รับ”
“ผมไ้รับรายานว่ามีนร้อเรียนให้ลเสียเพล้วยนี่นา”
“เป็นนร้ามบ้านหลันี้เนี่ยแหละ เมื่อปี่อนมีเรื่อทะเลาะับนลุ่มนี้ในวันสราน์้วย”
“อาะเป็นนวนเหุที่ทำให้หาย็ไ้”
15 เมษายน พ.ศ.2566
พบร่าเบลับเมย์ที่บ้านพวเา
“ไหนบอว่าสำรวแล้วไ” ำรวทำีถามำรวที่ะรายาน
“เรามารวสอบแล้วรับ ไม่พบใรริ ๆ นแถวนี้บอว่าไ้ยินเสียหมาเห่าอน่ำ อนเ้ามีนเห็นประูเปิเลยโทรบอำรว”
“ใระนำศพมาแบบที่ไม่ทิ้ร่อรอยไ้น่ะ สภาพศพถูมัมือมัเท้า มีร่อรอย้ำที่้อมือและเท้า แ่นี่เอามา่าที่บ้านอผู้าย าร้อารอะไร”
ศพอเบลและเมย์อยู่ห่าันหนึ่ห้อ ศพเบลเ้ามาผ่านประู็เอเลย สภาพศพมีเลือออาัวผ่านปา หู มู รูทวาร และา แ่ปริมาเลือมันเหมือนมีน้ำผสมปนอยู่้วย ศพอเมย์็สภาพแบบเียวัน เธออยู่ในห้อรัว มือถือมีไว้ที่้าวา
่าวลายเป็น่าวัในั่ว้ามืน ลัษะศพที่แปล และเป็น่วสราน์เลยทำให้นทั่วไปสนใที่อยาะรู้ว่าใรือาร
ในเวลา่อมา็มี่าวแ้ับทาำรวว่าพบร่านที่้อาระหาอีศพ ห่าาบ้านไป 200 เมร เป็นศพอเปรม ลัษะารายเหมือนับเบลและเมย์
ศพ่อไปถูพบที่สวนอผู้าย เป็นศพอวา ลัษะารายเหมือนับเบลและเมย์
ศพ่อไปถูพบที่ริมสระน้ำที่บ้าน เป็นศพอฟ้า ลัษะารายเหมือนับเบลและเมย์
ศพ่อไปถูพบที่ั้นสออบ้าน เป็นศพอิม ลัษะารายเหมือนับเบลและเมย์
ศพ่อไปถูพบที่ถนนห่าาบ้านผู้าย 500 เมร เป็นศพอิน ลัษะารายเหมือนับเบลและเมย์
ศพ่อไปถูพบที่ในบ้าน เป็นศพอเอ ลัษะารายเหมือนับเมย์ เปลี่ยนาถือมีมาถือวเหล้า
อีนที่ไม่รู้ะา นั่นือ ้น ไม่พบบริเวบ้านและที่ใล้เีย ไม่รู้ว่าหายไปไหน
“ปิีไ้แล้วมั้” ำรวทำีล่าว
“ปิียัไรับ ใรเป็นน่า”
“้นวาแผนที่ะารรมเพื่อนนเอ สาเหุเิาเพื่อนมัะมารบวนบ้านอเาบ่อย ๆ แถมยัสร้าวีรรรมให้เา้อเือับเพื่อนบ้านอี บ ่าย ๆ”
“เาใ้อะไร่ารับ”
“เป็นยาพิษสัอย่า รอันสูรูะเป็นามที่ผมว่าไหม”
ใน่ำืนนั้นศพอีน็ปราในร้านอาหาร เป็นศพอ้น ลัษะารายเหมือนับเบลและเมย์ แ่ร่อรอยที่อเหมือนมีอมีมปา แทบะสรุปไ้ทันทีว่าเิเพราะสาเหุไหน
“เห็นไหม่าัวายลัววามผิ” ำรวทำีเอ่ยพลายิ้มเมื่อะปิีนี้เสียที
“มันใ่เหรอรับ ไม่ใ่ว่าัาเหรอ” ำรวรายานไม่่อยเื่อในำพูอำรวทำีสัเท่าไหร่
“เป็น่าวให่ไปะไ้นะ มัน็แ่วามเรียอนที่ถูเพื่อน ๆ เอาเปรียบ ไม่มีสาเหุอื่นหรอ”
“ไม่ิว่าเป็นารารรม่อเนื่อเหรอรับ”
“ทำไมิยัไ”
“็ลัษะาราย อีอย่าเหมือนับว่านร้ายใที่ะัาให้เป็นีอวามแ้นแบบนี้ มันน่าแปล ทำไมเราไม่เอพวเาเลยนผ่านไป 1 วัน่อยเอ มันยัมีรอย้ำที่แนและาอี…”
“อ๋อเรื่อนั้น มันน่าะเป็นประมานี้ ้นวายานอนหลับในอนที่อยู่ที่บ้านเา และพาร่าอพวเาไปอยู่ามที่พวเาเยอยู่ และใส่ยาพิษับร่า และัาว่าเป็นีายผิธรรมาิ แ่นเอลัววามผิเลย ใส่ยาพิษับนเอ และปาอนเอเพื่อให้ไม่เ็บปวับผลอยาพิษ”
“แล้ว้นเลื่อนย้ายศพยัไรับ”
“็ใ้รถเ๋อเานั่นแหละ ไปามบ้านทีละนทีละน”
“แ่เาายที่ร้านอาหารที่เาทำานอยู่นะรับ”
“ะไปยาอะไร ็เรียแท็ี่มารับไปส่ที่ร้านอาหาร”
“มันะเป็นแบบนั้นริ ๆ เหรอรับ” ำรวรายานมีวามรู้สึสสัยในี
“นายิมาไป ปล่อย ๆ ไปบ้า นี่วันสราน์นะ เป็นวันึ้นปีใหม่อไทยเลยนะ เอาน่า ีมันไม่ไ้ับ้อนนานั้นหรอ”
เพราะิว่าประเทศไทยเป็นเมือพุทธ ำรวทำีึไม่ิว่าะมีาร่อเนื่อเิึ้นในประเทศ
อี้อที่ยัไม่สามารถอธิบายไ้ ที่้อมือ้อเท้าอ้นมีรอย้ำเหมือนับถูมั้วยเืออยู่ัเน และอาวุธที่ใ้สร้ารอยแผลที่อ้น็ไม่เอ มันน่าสสัยไม่ใ่เหรอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น