คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กัดกินครั้งที่ 2 SCENT. [100%]
กัดกินครั้งที่
2
scent.
'คุณมันก็เป็นได้เเค่ไอ้โรคจิต'
สิ้นสุดคำพูด
ซอกจินหันหน้ากลับไปมองคนที่เด็กกว่าเขาอย่างจองกุกทันที
...ไม่ใช่เเววตาที่ใช้หาเรื่อง
เพียงเเต่กำลังยิ้มออกมาให้กับความคิดเด็กน้อยของอีกฝ่ายต่างหาก
"ย่าห์... ฉันอาจจะโรคจิตจริงๆก็ได้นะ
ระวังเอาไว้ให้ดีล่ะ"
ไม่พูดเปล่า
ซอกจินยกมือขึ้นมาพลางใช้นิ้วเรียวไล้ลูบไปตามริมฝีปากอิ่ม
เพยิดหน้าไปทางอีกคนที่กำลังยืนมองการกระทำของเขาอย่างไม่เข้าใจ
"ผมไม่น่าเสียเวลามาช่วยคุณเลย"
*ตุบ*
ว่าจบ จองกุกก็เก็บปืนเสียบเข้าไปเหน็บที่เอวอย่างเดิม
พลันสองขาที่พับทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น
โดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บจากบาดแผลที่ดูจะสาหัสมากอยู่เลยเเม้เเต่น้อย
"เฮ้! ...นายไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย?
!..."
"...ปล่อยผม..."
"จะปล่อยได้ยังไง?...ก็นาย..."
"อย่ามายุ่ง!! ผมไม่เป็นอะไร"
"ย่าห์!! จอนจองกุก!!
ทำไมปล่อยให้เลือดไหลออกมามากขนาดนี้!!?"
"..........."
คนที่ได้มองทุกอัปกริยาของจองกุกถึงกับต้องเข้าไปรับร่างของเขาเอาไว้
ซอกจินถามด้วยความตกใจกับบาดแผลที่ลึกสุดใจของจองกุก เลือดสีสดไหลออกมาตลอดเวลา หากเเต่เสื้อสีเข้มของจองกุกก็ทำให้มองไม่เห็นถ้าไม่สังเกตุดีๆ
ซอกจินเดาได้ไม่ยากเลย
ว่าอาการที่เจ้าตัวทรุดลงไปที่พื้นอย่างกระทันหัน
เพราะร่างกายได้กระตุกอย่างรุนเเรงหลังจากที่ร่างกายเสียเลือดมาก
"ฉันจะพานายไปทำแผลก่อน
ที่นี่เป็นโรงพยาบาลพอดี"
"คิมซอกจิน... ถ้าคุณฟังภาษาคนรู้เรื่อง
ผมว่าคุณน่าจะหยุดให้ความสนใจกับแผลของผมได้เเล้ว เเค่นั้นมันไม่เป็นอะไรหรอก
อีกอย่าง... ผมไม่รู้สึกอะไรเเล้วตอนนี้"
ซอกจินขมวดคิ้ว
ยามที่จองกุกสาธยายออกมาระหว่างนั้นเขาก็ลองจิ้มลงไปในแผลที่หน้าอกของจองกุกไปด้วย...
บ้าไปเเล้ว.... นี่มันไม่ใช่ตื้นๆเลยนะ
เเถมยังสอดเข้าไปได้ทั้งสามนิ้วเลยเเบบนี้... เด็กนี่รอดมาได้ยังไง??...
ซอกจินหน้าซีดจนไร้สีฉับพลัน
เงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของบาดแผลที่ยืนบ่นเป็นตุเป็นตะ
ไม่รู้สึกถึงความเจ็บอย่างที่เจ้าตัวบอกจริงๆ ตอนเเรกเขาตั้งใจจะกดเบาๆให้จองกุกสะดุ้งร้องเจ็บเท่านั้น
เเต่เห็นนิ่งอยู่ตั้งนานเลยสงสัย สอดเข้าไปนิ้วเเล้วนิ้วเล่า ก็ยังเหมือนเดิม...
"...จองกุก...
นายไปได้แผลนี่มาตั้งเเต่ตอนไหน?"
คนถูกถามนิ่งไปเเล้วเรียบร้อย
สมองของจองกุกกำลังเรียบเรียงความคิดของตัวเองอยู่เงียบๆ พยายามนึกถึงที่มาของมัน
"ผมจำไม่ได้..."
"รู้ใช่มั๊ย?... ว่ามันลึกมาก
โดนไปขนาดนี้นายน่าจะตายไปเเล้ว..."
"............ผมยังไม่ตาย"
"เเต่..."
ซอกจินเว้นระนะในสิ่งที่จะพูดต่อจากเมื่อกี้ไปนานนับนาที
เขาพยายามตรวจสอบให้เเน่ใจกับเเผลของจองกุกอยู่หลายต่อหลายครั้ง...
เขาไม่เชื่อ....
เด็กนี่อยู่ตรงนี้ได้ยังไง ทั้งๆที่....
'หัวใจของเขามันได้หยุดเต้นไปเเล้ว'
ซอกจินอึกอักอยู่เล็กน้อย ตัดสินใจชักมือกลับ
เเล้วยิ้มให้จองกุก จองกุกเองก็เดาไม่ออกว่ายิ้มเเบบนั้นมันหมายถึงอะไร
"ไปหาที่นั่งทำแผลเงียบๆกันดีกว่า
ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย"
...........
ทั้งจองกุกเเละซอกจินต่างเถียงกันไม่หยุด
จองกุกนั้นดื้อดึงที่จะไม่ทำแผล ส่วนซอกจินเองก็ไม่ยอมเเพ้ เกลี้ยกล่อมอยู่นาน
กว่าจองกุกจะยอมเงียบ เเล้วยอมให้ซอกจินได้พาเขาไปทำแผล
ทั้งสองเดินอยู่ในโรงพยาบาลมืดๆอยู่นาน
โดยที่ไม่มีการสนทนาใดๆ ไฟฟ้าภายในโรงพยาบาลถูกตัด
ส่งผลถึงไฟที่เปิดให้ความสว่างนั้นดับลง
เหลือเพียงเเต่แสงจากด้านนอกที่รอดเข้ามาเท่านั้น เเละรู้อีกอย่างว่า
...พระอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าไปเเล้ว
ซอกจินอยู่ในความคิดของตัวเอง
คิดเเล้วคิดอีกถึงเรื่องของคนข้างกาย ตอนนี้จองกุกจำใจเดินมากับเขา เพราะต่อให้ไม่ชอบหน้าเเค่ไหน
เเต่สถานการณ์แบบนี้เดินสองคน ดีกว่าเดินคนเดียวเป็นไหนๆ
"คุณบอกว่าคุณเป็นนักศึกษาแพทย์"
จองกุกเป็นฝ่ายเปิดการสนทนาขึ้น
เพราะนึกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงนักศึกษา เเต่จะมาทำเเผลให้เขา ถ้ามาทำมั่วๆ
เขาอาจจะตายได้เลยนะ
"ฉันจำได้ว่าพูดออกไปแบบนั้น"
"คุณมั่นใจเเค่ไหน ว่าผมจะไม่ตาย
ถ้าให้คุณทำ"
ซอกจินหันไปมองหน้าของจองกุก
แล้วให้คำตอบอย่างมั่นใจ
"ฉันเรียนได้เกียรติ์นิยมเชียวนะ
ไม่ต้องห่วง ภาคปฏิบัติฉันผ่านมาเเล้วสามปีกว่า มั่นใจได้... โอ้ะ!"
ไม่ทันจะโอ้อวดตัวเองจนจบ
ซอกจินก็หันไปเกาะริมหน้าต่าง มองลงไปข้างล่างที่ตอนนี้มีเเต่คนเดินเพ่นพล่านไปหมด
เเต่มองจากดวงตาที่ลอยค้างเเบบนั้น... ก็รู้ว่าทุกคนเป็นศพทั้งหมด...
"เป็นอะไรของคุณอีก...คิม..."
ริมฝีปากบางหยุดขยับยามที่สายลมพัดผ่านกายของซอกจินก่อนที่จะเข้ามาปะทะกับใบหน้าของจองกุก
ร่างเด็กหนุ่มกำลังขยับเข้าหาร่างสูงของซอกจินเรื่อยๆ
โดยที่...
รอบกายของเขา
มีเเต่กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆผสมไปกับกลิ่นผิวเนื้อมันวาวของซอกจิน
ที่ตอนนี้มีเหงื่อชะโลมโชกอาบเต็มกาย ส่งผลให้กลิ่นหอมนั้นเเรงขึ้นเป็นเท่าตัว
"อุก....บ้าเอ๊ย"
จองกุกรู้สึกว่าร่างกายของเขามันเริ่มจะมีอะไรผิดปกติ
ฝ่ามือยกขึ้นปิดปาก เซก้าวถอยหลังออกจากซอกจินเรื่อยๆ
ความหิวกระหายที่เพิ่มมากขึ้นเเบบผิดปกติ กำลังจะทำให้เขาคลั่ง...
อยาก...
อยากลองกัดดูสักคำ...
........
*ฮวบ*
"หืม?... จองกุก!?"
คิม ซอกจิน ละความสนใจจากบรรยากาศด้านนอก
ตรงปรี่เข้าไปหาร่างของจองกุกที่ตอนนี้กำลังนั่งซบหน้าลงที่สองขา
ร่างกายของเขาสั่น เหมือนพยายามต่อต้านอะไรสักอย่างที่ซอกจินเองก็อธิบายไม่ถูก
"อย่าเข้ามาใกล้ผม... ออกไป!!!"
"นี่นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย!?"
"ออก...ออกไปห่างๆผม!!!"
ซอกจินเริ่มจะใจไม่ดี มือเเกร่งยื่นออกไป
หมายจะเชยคางมนขึ้นมาจากหัวเข่า เเต่ก็หยุดชะงัก
เพราะเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
"แย่ล่ะสิ...
เพราะเสียงโวยวายสินะเนี่ย"
เห็นดังนั้น
ซอกจินก็ขยับตัวเข้าไปหาร่างของจองกุก เเขนเเกร่งโอบรอบเอวของเด็กน้อย
มือจับเเขนเรียวสมชายหนุ่มของจองกุกขึ้นมาพาดที่ไหล่
เดินเข้าไปหลบภายในห้องที่อยู่ใกล้ๆนี้โดยเร็ว
"ผมกำลัง...จะเป็นบ้า..."
"ชู่วว... ฉันรู้
ตอนนี้ช่วยเงียบก่อน"
"ผมต้องบ้าไปเเล้วเเน่ๆ...
ที่อยู่ดีๆจะมาคิดว่าคุณน่าอร่อย"
ซอกจินชะงัก
หันไปมองใบหน้าละอ่อนที่อยู่ไกล้แค่คืบสองคืบ
เเววตาที่เคยสั่นระริกในตอนเเรกของจองกุก เปลี่ยนเป็นพราวระยับ
จนซอกจินเองก็พยายามพูดออกมาเเบบติดขำ
"หล่อใช่มั๊ยล่ะ? ถึงคิดพิศวาส...
เเต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลานะเด็กน้อย"
"... ให้ผมฆ่าคุณเลยตอนนี้ก็ยังได้นะ"
"ย่าห์...
ฉันอยากจะลองมีเเฟนหน้าอกเล็กดูก่อนสักคนก่อนตายนะ"
จองกุกขอถอนคำพูด...
หมอนี่มันน่าหมั่นไส้เสียยิ่งกว่าจะน่าอร่อยเสียอีก เเต่อย่างนั้น
ก็ไม่น่าจะมีความรู้สึกเเบบนี้
จองกุกลองกดจมูกโด่งของเขาลงไปบนข้อมือของตัวเอง
เขาไม่ได้กลิ่นอย่างที่ได้รับจากกายของซอกจินเลยเเม้เเต่น้อย รู้เพียงเเต่...
ข้อมือของเขาเย็นเฉียบ ซีดขาวเเต่ไม่ม่วงช้ำจนไร้ชีวิตชีวา
"นี่คุณใส่น้ำหอมหรือเปล่า?..."
"ก็มีบ้าง Elizabeth Arden กลิ่นชาเขียว ฉันใส่มันตั้งเเต่เมื่อเช้า กลิ่นมันไม่ฉุนดี... ตอนนี้ก็คงจะ ...จางๆไปเเล้วล่ะ มีอะไรเหรอ?"
ซอกจินเว้นช่วง
ก้มลงไปดมสำรวจตามร่างกายของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพูดต่อจากนั้นอย่างฉงน
พลางกวาดตามองด้านนอกไปด้วยกังวลถึงเสียงเดินเมื่อครู่
"ผมได้กลิ่นเหงื่อของคุณผสมกับน้ำหอม
เลยมึนๆ"
เเล้วก็ทำท่าบีบจมูกประกอบไปด้วยทั้งๆที่มันตรงข้ามกับสิ่งที่พูดออกไปอย่างสิ้นเชิง
มันไม่ได้ทำให้เขามึน ...เเต่มันทำให้เขาเเทบบ้า บ้าถึงขนาดที่...
อยากจะลองกัดลงไปเเล้วฉีกกระชากด้วยฟันคมๆดูสักครั้ง
ซอกจินเริ่มกังวลกับกลิ่นตัวของเขา
ถอดเสื้อกาวน์ออกมาดมเเล้วดมอีก...
"เวอร์ มันเหม็นตรงไหน
ฉันใส่น้อยออกนะ"
*แอ๊ดด*
เสียงประตูบานโตเปิดออก
พร้อมกับร่างของคนใส่ชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาล
ก้าวเดินผ่านกรอบประตูบานใหญ่เข้ามาภายในห้องที่ทั้งสองได้หลบซ่อนอยู่
ทำให้จองกุกขยับเข้าหาซอกจิน
มือแกร่งเเอบบางทาบลงไปบนริมฝีปากอิ่มของคนข้างๆให้เงียบเสียงลง
พลิกร่างขยับมาเป็นฝ่ายอยู่ด้านนอกเเทน
*กึก*
เสียงฝีเท้าชะงักอยู่ด้านหลังของจองกุก
ก้มลงมาเรื่อยๆจนจะเฉียดเเก้มของเขา
เสียงสูดจมูกฟุดฟิดยิ่งทำให้จองกุกกดร่างลงไปทาบร่างของซอกจินมากขึ้น หลับตาเเน่น
ต่างจากซอกจินตอนนี้ที่...
ลอบมองใบหน้าขาวที่ล้อมด้วยกรอบผมสีดำขลับอย่างเหม่อลอยดวงตาที่หลับเเน่นสนิททำให้เขาเผลอยิ้มออกมา
เเต่ก็สังเกตุท่าทางของซอมบี้ตัวนี้ไปด้วย
มันดมกลิ่น?............
เเต่ไม่ทำอะไรจองกุก............
ที่สำคัญ มันพยายามดมหาอะไรสักอย่าง
ขอเดาว่าอาจจะเป็นเขาเอง
นานนับนาทีกว่าร่างนั้นจะเดินจากไป...อย่างเชื่องช้า
"มันตายเเล้ว เเต่ทำไมถึงยังได้กลิ่น ?
..."
ซอกจินพึมพำอย่างไม่เเน่ใจ
หยิบเสื้อกาวน์ที่ถอดทิ้งไว้ข้างตัวโยนออกไปกลางห้องโท่งๆจึงทำให้ร่างของซอมบี้ไร้ชีวิตหยุดชะงัก
เดินเข้าไปหาเสื้อกาวน์ตัวนั้น...
เเล้วหยิบขึ้นมากัดชำเเหลกไม่เหลือชิ้นดี...
"เมื่อกี้มันดมหากลิ่นของคุณ..."
"ฉันรู้
ซอมบี้ในหนังมันตายเเล้วก็น่าจะทำเเบบนั้นไม่ได้ใช่มั๊ยล่ะ ? "
"ก็เเค่ในหนัง...นี่มันชีวิตจริง"
หรือมันจะแตกต่างจากซอมบี้ที่เห็นจากในหนังซะแล้ว...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk.
แฮ่.. มาอัพเเล้วค่ะ ช่วงหลายวันมานี้ไอเดียไม่ค่อยแล่น
ต้องคอยส่องหนุ่มๆถึงจะมีแรงบันดาลใจค่ะ (.....)
เเล้วก็ ไปเสพเกมที่เกี่ยวกับซอมบี้มาอีกด้วย เลยลองปรับใหม่ค่ะ
ซอมบี้หัวใจจะไม่เต้น ไม่สูบฉีดเลือดไปเลี้ยงตามร่างกาย แต่สมองยังทำงานอยู่ค่ะ
เลยคิดว่า ที่ตีหัว ยิงหัว ชำแหละหัว ซอมบี้จะไม่รอดเลยสักราย เลยยกข้อนั้นมาปรับค่ะ
แน่นอนว่ามองไม่เห็น แต่ได้กลิ่น ได้ยิน แบบนี้ก็น่าสนุกไปอีกแบบนะคะ
ข่นเนื้อหอมอย่างพี่จินท่าจะลำบากซะแล้วว เเง่มม ♥
มาเดาอาการที่เเตกต่างไปจากซอมบี้ธรรมดากับโกลเด้นท์ซอมบี้จองกุกกันดีกว่าค่ะ
เจอกันในพาร์ทหน้าค่ะ กับกัดกินครั้งที่ 3
#โกลเด้นท์ซอมบี้ของพี่จิน
ไฟท์!!
ความคิดเห็น