[Fanfic BTS JinKook] Where is my Golden zombie?

ลำดับตอนที่ #1 : Intro [100%]

Main Character.

[ ซอมบี้ จอน จองกุก. ]

- ซอมบี้หนุ่มอายุน้อย เเรร์ซอมบี้ที่มีสติสัมปชัญญะทุกอย่างครบถ้วน ซอมบี้หนุ่มผู้ทะเยอทะยาน ที่พยายามจะหาทางรักษาตัวเองให้หายจากอาการเเรร์ซอมบี้นี้ เดิมทีเเล้วเป็นเพียงนักเรียนทุนของโรงเรียนตำรวจชื่อดังแห่งหนึ่งในเเถบเเคลิฟอร์เนีย (เป็นการเเต่งเรื่องขึ้น ไม่มีอยู่จริง) เเต่เป็นเพราะติดเชื้อไวรัส R-ZB-2virus จากโรงพยาบาลร้างแห่งหนึ่ง ในขณะที่กำลังฝึกลงพื้นที่ปฏิบัติ จึงทำให้กลายเป็นเเรร์ซอมบี้

' ถ้าผมไม่กินผมก็จะยังมีความเป็นคนเหลืออยู่ '

' คนอะไรแหวกอกให้ซอมบี้กระโจนใส่ คุณบ้าหรือเปล่า? เดี๋ยวก็ตายหรอก '

[ ผู้รอดชีวิต คิม ซอกจิน. ]

- หนุ่มหล่อสุดชิค(เพราะไม่รู้จะพูดยังไงมากกว่า) ที่ชอบตีหน้ามึน นักศึกษาแพทย์แลกเปลี่ยนจากเกาหลีของมหาวิทยาลัยชื่อดังในตัวเมืองลอสแองเจลิส(เป็นการแต่งเรื่องเท่านั้น) อีกทั้งยังเป็นมนุษย์ผู้เงอะงะงุ่มงาม ถึงจะมีความเป็นผู้ใหญ่ หากเเต่ ความระเเวดระวังตัวเป็น 0 ทำให้ตกเป็นเหยื่อของเหล่าซอมบี้ทั้งหลายได้ไม่ยาก ซอกจินถูกเลี้ยงดูมาอย่างคุณชาย จึงทำให้เจ้าสำอางมากเป็นพิเศษและชอบทดลองทำอะไรเเปลกๆอยู่เสมอ

' ย่าห์... ฉันให้ขึ้นมานั่งบนรถเพราะจะพาไปส่งที่บ้าน ไม่ใช่ให้นายมางาบฉัน '

' สีหน้าดูไม่ดีเลยนะโกลเด้นท์ซอมบี้ ออกกำลังกายในที่ร่มสักหน่อยมั๊ย? '

Intro.

เริ่มดำเนินเรื่อง ณ. บ้านครอบครัวสุขสันต์เเห่งหนึ่งย่านเเคลิฟอร์เนียในประเทศสหรัฐอเมริกา วันนี้เป็นวันที่มีอากาศเย็นจัดเพราะลมฤดูหนาว ต่างจากบรรยากาศภายในบ้านหลังนี้โดยสิ้นเชิง เป็นบรรยากาศที่เหมือนกับมีฤดูใบไม้ผลิมาเยือน ตลบอบอวลไปด้วยความอบอุ่นของเเสงอาทิตย์ สองสามีภรรยาคู่หนึ่งกำลังมองดูความภาคภูมิใจของครอบครัว ลูกชายคนเดียวกำลังจะมีอนาคตที่สดใส 'จอน จองกุก' เด็กหนุ่มอายุ 17 ปี ตอนนี้ร่างสมส่วนอยู่ในชุดเครื่องเเบบออกปฏิบัติการณ์เต็มยศ

จอน จองกุก เป็นนักเรียนทุนโรงเรียนตำรวจชื่อดังเเห่งหนึ่ง เเละวันนี้กำลังจะออกไปฝึกลงพื้นที่ปฏิบัติการณ์ เขาเป็นนักเรียนที่มีผลการเรียนโดดเด่น ไม่เเพ้กันกับสมรรถภาพทางร่างกาย จึงส่งผลให้ฝึกลงพื้นที่เร็วกว่านักเรียนในรุ่น และถ้าหากปฏิบัติผ่าน ก็จะถูกส่งไปฝึกในหน่วยพิเศษทันที

สองมือกำลังขยับนิ้วเรียวจัดเครื่องเเบบบนตัวของเขาเเละในเวลาเดียวกันก็หันไปยิ้มโชว์ฟันกระต่ายให้กับบุพการีทั้งสองด้วยพวกเขาได้เเต่ยิ้มตอบเเละคิดอย่างเดียวกันโดยที่ลูกชายของพวกเขาไม่รู้ว่า เจ้ากระต่ายน้อยที่ตัวไม่น้อยของพวกเขาโตขึ้นมากเเล้ว พลันสองมือจับประสานกันเอาไว้ด้วยกัน ก่อนจะเริ่มต้นบทสนทนา

" จองกุกอา... ลูกโตขึ้นมากจริงๆเลยนะ จริงไหมคะคุณ? "

เสียงเล็กที่ฟังดูนุ่มนวลของเธอหันไปพูดกับสามี และเขาก็พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนั้นของภรรยา

" นั่นสิ เมื่อก่อนยังเป็นเด็กดื้อทำตัวซุกซนไปวันๆอยู่เลย ปากคอยพูดกรอกหูพ่ออยู่ตลอดว่าจะเป็นตำรวจ เป็นตำรวจอยู่ได้ เอาเข้าจริงก็ทำได้ดีเหมือนกันนี่ "

เสียงกลั้วหัวเราะของผู้เป็นสามี ทำให้บรรยากาศในบ้านดูอบอุ่นมากขึ้น จองกุกได้เเต่ย่นจมูกใส่ผู้เป็นพ่อของเขา พร้อมกับเดินเข้าไปหา ซบหัวทุยที่ไหล่เเคบของผู้เป็นเเม่ที่ยืนอยู่ข้างๆเเทน ก่อนจะถูหัวอ้อนเบาๆ

" แม่ครับ พ่อเขาบอกว่ากุกดื้ออะ ... "

เธอหัวเราะกับท่าทางที่เหมือนกับเด็กน้อยจากลูกชายวัย 17 มือบางยกลูบไปมาที่ศีรษะของจองกุก พร้อมกับยังส่ายหัวไปมา

" เเล้วเราดื้ออย่างที่พ่อบอกหรือเปล่าล่ะหืม ? ...อีกอย่าง ลูกเองก็โตเเล้วด้วย จะมาอ้อนเเม่เเบบนี้ไม่ได้เเล้วนะ ถ้าเพื่อนๆของลูกเห็นเขาจะว่ายังไงล่ะ จองกุกอา.. "

เด็กน้อยในสายตาของเธอยิ้มโชว์ฟันกระต่ายอีกครั้งก่อนจะผละออกมาจากอ้อมกอด

" กุกก็จะอ้อนเเม่อยู่เเบบนี้แหละครับ ...อาา คือกุกต้องไปเเล้วล่ะครับ มันจะไม่ทันเวลาเอา ไปก่อนนะครับ "

หลังจากที่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ก็จวนจะถึงเวลาแล้ว จองกุกก็ผลัดหอมเเก้มซ้ายขวาของมารดา ก่อนจะหันไปทางประตูพร้อมกับบุพการีที่คอยเดินตามหลังเพื่อไปส่ง

" ระวังตัวด้วยนะ จองกุกอา.. ยังไงเเม่ก็เป็นหวงเรานะ "

'แปะ แปะ'

มือกร้านของบิดาที่บ่งบอกว่าทำงานมาอย่างหนัก วางเข้าที่ไหล่แกร่งของจองกุก ตบเบาๆ พยักหน้าเป็นสัญญาณว่าขอให้วันนี้เขาโชคดี แล้วยังพูดปนกลั้วหัวเราะกับจองกุกไว้เป็นประโยคทิ้งท้าย

" ระวังตัวด้วยล่ะเรา อย่าเผลอไปเล่นซนซะล่ะ "

" โห... พ่อ ผมไปก่อนนะครับ "

ท่าทางกระเง้ากระงอดของจองกุกพาให้สองสามีภรรยาหัวเราะชอบใจ พลางยกมือขึ้นโบกลา มองดูความภาคภูมิใจเดินออกไปจากตัวบ้านจนกระทั่งแผ่นหลังของจองกุกลับตาไป

เเล้ว..........

ใครจะไปนึกถึงเหตุการณ์ข้างหน้าล่ะ ? ว่าอะไรบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามาหาจองกุกของพวกเขา เเละจะเป็นอีกเหตุการณ์ ที่จะเปลี่ยนให้หนุ่มน้อยอัธยาศัยดีกลายเป็นคนกร้านโลกเเละจริงจังไปเสียทุกเรื่องเข้าในเร็วๆนี้

*ซ่า ซ่า*

เสียงบนจอโทรทัศน์เครื่องหรูที่เปิดทิ้งไว้ภายในห้องนั่งเล่นกำลังมีสัญญาณเเทรกเเซงจากคำเตือนฉุกเฉิน เหตุด่วนเหตุร้ายของนายกรัฐมนตรี เเต่พวกเขาก็.. ยังคอยมองไปที่เเผ่นหลังลูกชายตลอดจนคำเตือนสุดท้าย

' ขอแถลงอีกครั้ง ตอนนี้ในเมืองเเคลิฟอร์เนียกำลังอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน พบหนูทดลองที่หลุดออกมาจากสถานที่วิจัย ณ. เมือง xxx ถนน xxx ขอให้ประชาชนทุกคนอยู่ในความสงบ อย่าออกมาจากพื้นที่อาศัย อาจจะได้รับอันตราย '

เเละ........

จอน จองกุก ก็เข้าไปลงพื้นที่ในเเถบนั้นพอดีเสียด้วยสิ

และอีกฝั่งของลอสแองเจลิส

ร่างสูงโปร่งเจ้าของไหล่กว้าง ขับรถคันหรูออกจากตัวเมือง เดินหน้าไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย นัยตาคมจับจ้องไปยังกระจกหน้า คอยส่องรถจากข้างหลังที่ตอนนี้กำลังขับตามเขามาติดๆ ริมฝีปากอิ่มขบเข้าหากันแน่น ยกมือทุบพวงมาลัยรถจนมือเกือบเคล็ดอย่างหัวเสีย

“ จะตามไปถึงไหนวะ.. ว่างมากนักหรือไง? ...ถ้าว่างมากขนาดนี้ มาช่วยทำโปรเจคเลยมั๊ย? “

คิม ซอกจิน ส่ายหัวบ่นพึมพำพลางมองรถที่กำลังขับตามติดเขามา ป้ายเลขทะเบียนหน้ารถเป็นเลขที่เขาคุ้นเคย แล้วถามว่าทำไมเหตุการณ์แบบนี้ถึงได้เกิดขึ้นน่ะหรือ ?  

...ย้อนกลับไปเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา

ซอกจินกวาดไล่สายตาหาชื่อโรงพยาบาลที่เขาจะต้องไปฝึกงาน นักศึกษาแพทย์ปริญญาโทอย่างเขาว่าเรียนหนักแล้ว งานก็คงจะยากไม่แพ้กัน นิ้วเรียวค่อยๆลากลงมาตามรายชื่อที่แปะประกาศเอาไว้ จนกระทั่งจรดอยู่กับชื่อของตน

“ ชื่อโรงพยาบาลไม่เห็นจะคุ้นเลย... ได้แบบกิ๊กก๊อกมาก็ดี งานจะได้ไม่หนัก ”

เขาบ่นพึมพำ มือหนายกมือถือขึ้นมาพิมพ์ โน้ตชื่อโรงพยาบาลเก็บเอาไว้แล้วหันหลังเดินออกจากบอร์ดหน้าห้อง เขาค่อยๆใช้นิ้วเลื่อนหน้าจอ ไล่ดูอัพเดตข่าวสารต่างๆจากแอพพลิเคชั่นยอดฮิตอย่างเฟชบุคไปพลางๆ

นี่ข่าวอะไร ? ...เขาคิดอยู่ในใจ นิ้วเรียวหยุดขยับ มองหัวข้อข่าวน่าสงสัย แต่เพราะคิดว่างมงายไร้สาระ จึงได้ปัดเลื่อนขึ้นไปอย่างไม่ใยดี จนกระทั่งมีมือคู่หนึ่งยื่นเข้ามาปิดตาเขาเอาไว้ทั้งสองข้าง

“ ใคร??? “

คิ้วเรียวของซอกจินขมวดฉับเข้าหากัน ยกมือขึ้นหมายจะแกะมือนิ่มออก เสียงหัวเราะคิกคักของผู้หญิงคนหนึ่ง เดาได้ว่าเป็นเจ้าของมือนี้ดังขึ้นมาด้วยความชอบใจ เธอค่อยๆจับซอกจินหันหน้าเข้าหา ก่อนจะเอามือออกจากดวงตาคู่คม

“ ทาดา~ ว่าไงคะที่รัก เซอร์ไพรส์ใช่มั๊ย? ”

ซอกจินยังคงขมวดคิ้ว มองดูร่างที่เล็กกว่าเขาโดยที่ใบหน้ายังนิ่งเรียบอยู่แบบเดิมไม่เปลี่ยน มองดูอดีตแฟนสาว ‘เทรซี่’ นักศึกษาวิชาพยาบาลที่อยู่ปีเดียวกับเขาอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก แต่อารมณ์ทั้งหมดถูกเก็บไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย

“ หยุดเล่นแบบนี้สักที เลิกตามติดผมแจได้แล้วนะ คุณคิดว่าผมสนุกนักเหรอ ? ...อ้อ ใช่ ผมสนุกมากเลย ขอบคุณมาก แต่ตอนนี้ผมไม่รู้สึกสนุกแล้ว ลาก่อน ”

ทันทีที่สำเนียงภาษาอังกฤษห้วนๆของซอกจินที่ใช้ตัดบทสนทนาตอกเข้าหน้า ทำเอาหญิงสาวผิวแทนแทบหน้าหงายลงตรงนั้น เธอถอนหายแล้วยิ้มแบบไม่อยากจะเชื่อไล่หลังชายหนุ่มไป แต่เทรซี่ไม่ใช่คนที่จะละความพยายามไปง่ายๆ เธอตามตื๊อขอซอกจินคืนดีมาตลอดทั้งเดือน แต่อย่างที่เห็น เขาใจแข็งมาก ไม่เปิดโอกาสให้เธอเลยสักนิด เหตุนั้นเพราะว่าเธอนอกใจเขา ไปสนุกสนานกับชายหนุ่มคนอื่นขณะที่ซอกจินกำลังทำโปรเจคใหญ่ เธอพลาดมาก และอยากได้โอกาส จึงเดินกระแทกเท้าตามไปจนถึงโรงรถ และขับรถตามเขาออกมา...

ว่าแล้วก็มาเหตุการณ์ปัจจุบัน ซอกจินมองโทรศัพท์เครื่องหรูที่ดังขึ้นต่อเนื่องมาหลายนาที มองชื่อที่เด้งขึ้นมาแล้วก็อดที่จะส่ายหัวไม่ได้ ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครทั้งนั้น เรียนก็เครียด งานก็ต้องทำ ไม่มีเวลามาคิดเรื่องพรรค์นี้ให้หนักหัวสมองหรอก

มือหนาเลื่อนหน้าจอเพื่อปิดเครื่อง หลังจากนั้นเขาก็โยนมันไปไกลๆตัว กระแทกเข้ากับเบาะข้างหลัง เกลือกกลิ้งไปมาโดยที่ไม่สนใจว่าจะเสียเงินซื้อเครื่องใหม่หรือไม่ มองไปที่กระจกอีกครั้ง หัวเราะออกจมูกแล้วพูดตัดความรำคาญ

“ อยากจะตามนักก็ตามไปเถอะ จะตามได้อีกสักแค่ไหนกันเชียว... ”

และแล้ว ซอกจินก็ตัดสินใจ ขับตรงไปยังเส้นทางที่ตั้งของโรงพยาบาลนั้นทันที หาทางลัดเลาะที่ลำบากที่สุด ใช้เวลามากที่สุดโดยที่เขาไม่ตรวจเช็คให้ดีเลยว่า... ชื่อโรงพยาบาลที่เขาได้โน้ตเอาไว้ แต่เดิมมันเป็นของคนที่มีชื่อถัดจากรายชื่อของเขาไปสองรายชื่อต่างหากล่ะ.............

โชคชะตาฟ้ากลั่นเเกล้งชัดๆ เเล้วเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป ก็ต้องติดตามกันในตอนหน้า...

...กัดกินครั้งที่ 1 กำลังจะมาในเร็วๆนี้

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ช่วง Talk.

แหะๆ... ความเงอะงะของพี่จินไม่มีที่สิ้นสุดค่ะ... นั่นมันไม่ใช่ที่ทำงานของนายนะจินฮยอง! แต่เพราะความเงอะงะนั่นล่ะค่ะ ที่จะทำให้เขาได้พบกับกระต่ายยักษ์โกลเด้นแรร์ซอมบี้(ชื่อยากและยาวเนอะ) น้องคงทนกับความเงอะงะนั่นได้นะคะ พี่จินตามจริงแล้วเป็นคนแปลกค่ะ เงอะงะ ตลกฝืด #หืม  แต่เพราะแม่เทรซี่ไปปล่อยระเบิดใส่พี่แกเอาไว้ค่ะ เลยออกมาแบบนี้ พี่จินไม่เฮิร์ทนะคะ พร้อมมีคู่ครอง

เรื่องนี้ไม่เน้นการงาน ไม่เน้นชะนี ไม่เน้นมหาลัย นะคะ ไม่ขอลงรายละเอียดมาก 555555 มักง่ายมากๆเลย ตัวละครหลักเหลืออีก 2 คนค่ะ คือแท แท กับชิมชิม คิดว่าน่าจะโผล่มาในตอนหน้าค่ะ ติดตามกันไปเนอะ

สามารถตาม(จิก) ทวงฟิคได้ที่
มาเม้ามอยกันได้ค่ะ เรียกไรต์ว่าขนมพายก็ได้ ;w;

Twt @Senrizeki นะคะ

ติดแท็กด้วยเลยก็ได้ค่ะ #โกลเด้นซอมบี้ของพี่จิน

ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ บัยบายยยยยยยยยยยยยย !!

คอมเม้นท์ ติดเฟบไว้เลยก็ได้ ให้กำลังใจฟิคเรื่องแรกเค้าหน่อยนะ ♥