คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3.โรงเรียนใหม่
“…นี่มิคาเอล คิดมาสักพักแล้วล่ะ ถึงจะมีประกันพ่อแม่ไม่ก็มีญาติมารับเลี้ยง และมีคนจัดการทุกอย่างให้ แต่ว่าจะเข้ากับคนอื่นได้หรอ? สภาพจิตเป็นแบบนี้ไปแล้วด้วย ปกติจะทำตัวบ้าๆบอๆแท้ๆ แต่ตอนนี้ไม่รู้สึกยินดียินร้ายกับอะไรเลย” ฮารีนั่งบนเตียงรอให้มิคคาเอลเก็บของเสร็จ เพราะมีหลายอย่างเลยที่พวกญาติๆกับพ่อแม่เอามาให้ตอนที่นอนโคม่าอยู่ ทั้งเสื้อผ้าทั้งของกิน ไม่ก็มังงะกับฟิกเกอร์
“ไม่ต้องห่วงครับ แค่ทำตามที่ตัวเองสบายใจก็พอ เพราะยังไงจิตใต้สำนึกก็คงไม่หายไปง่ายๆหรอกครับ ส่วนใหญ่เป็นพวกมังงะชายชายกับฟิกเกอร์ชายนะครับเนี่ย โอ้โห… ต้องบ้าขนาดไหนให้พ่อแม่รู้กันครับ?” มิคาเอล
“หุบปาก… อันนั้นของเพื่อน” ฮารี
“อ๋อ… มีเพื่อนกับเขาด้วยสินะครับ” มิคาเอล
“…ควย” ฮารี
“พูดดีๆครับ” มิคาเอล
‘ปกติคาแรกเตอร์ก็เป็นสาวห้าวใจแกร่งเกินใครอยู่แล้ว แต่นี่ด่าพระเจ้าเลยเหรอนี่… พอมาคิดๆดูแล้ว ฮารีเนี่ยเป็นได้ทั้งบุ๋นทั้งบู้เลยสินะ ใส่เดี่ยวได้หมดไม่สนลูกใคร แถมยังฉลาดวางแผนอีก ติดอยู่ 2 อย่างคือขี้เกียจไปหน่อยกับบ้าผู้ชาย’ มิคาเอล
“เฮ้อ…” มิคาเอล
? ฮารี
ก๊อกๆๆ
“เข้าไปนะฮารี” ชายคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับอีกคน
“พี่ที ต้น” ฮารี
“ดีครับเจ๊” ต้น
“ดีฮะ” ฮารี
นที อายุ 23
ต้นกล้า อายุ 17
ทั้ง 2 คนเป็นลูกพี่ลูกน้องฝั่งแม่เพราะพ่อไม่มีญาติเลยไม่มีใครมา
“เป็นไง? ได้ไปนรกไหม?” ต้นกล้าเดินเข้ามานั่งข้างๆ
“ทำไมต้องนรก… สวรรค์ต่างหาก” ฮารี
“โม้ๆๆ โม้ครับ! ไม่เชื่อๆๆ” ต้นกล้า
“กวนตีนทันทีเลยนะเอ็ง” ฮารี
“ร่างกายโอเคใช่ไหม? กลับบ้านได้ใช่ไหม?” นที
“อืม ตอนนี้ไม่เป็นไร” ฮารี
“แล้วเขา… ใครงั้นหรอ?” นทีกระซิบถาม
“เพื่อนน่ะ มาดูแลตลอด ชื่อมิคาเอล” ฮารี
“ต่างชาติหรอ แต่ช่างเถอะ ฮารีได้ไปอยู่กับเค้านะ ที่เมืองหลวง เตรียมหาเพื่อนใหม่ได้เลย” ต้นกล้า
“ต้องย้ายโรงเรียนด้วยสินะ… หวังว่าจะไม่เจอครูประสาทแดก” ฮารี
“ก็มีอยู่ตรงนี้คนหนึ่งนี่” ต้นกล้า
"เดี๋ยวเถอะ" นที
“ฮารี คุณหมอมาน่ะ” มิคาเอลพูดภาษาอังกฤษกับเธอ
“หืม? อืม” ฮารี
“จะกลับแล้วสินะครับ ยินดีด้วยนะน้องฮารี” เจม
“ขอบคุณค่ะ” ฮารี
“…จริงสิ ถ้ามีเรื่องอะไรก็ติดต่อมาได้นะครับ” เจมยื่นกระดาษโน๊ตให้ ในนั้นมีเบอร์และเฟสอยู่
“อา… ค่ะ ขอบคุณที่คอยดูแลนะคะพี่เจม” ฮารี
“เป็นหน้าที่ครับ” เจมยิ้มให้
“…เอาล่ะ ทีนี้ก็บ๊ายบายคุณหมอแล้วกลับบ้านกันเถอะนะ” นที
“ไม่ใช่เด็กแล้วนะ” ฮารี
“ก็เจ๊ตัวเท่าเด็ก โอ๊ย!” ต้นกล้าโดนมะเงกไปหนึ่งที
หน้าโรงพยาบาล ฮารีนั่งวิลแชร์ที่นทีเป็นคนเข็นพร้อมโบกมือลาเจม ถึงจะเดินได้แต่แบบนี้สนุกดีเพราะฉะนั้นช่างมัน
“แยกกันตรงนี้นะ พี่กลับบ้านได้เลยนะครับ” นที
“ถ้างั้นไปเลยนะครับ ไว้เจอกันนะครับคุณฮารี” มิคาเอลจากไป
“แล้วเจอกันค่ะ” ฮารี
“เพื่อนกันพูดสุภาพ? แต่เขาดูโตกว่ามากเลยนะ อายุเท่าไหร่ล่ะนั่น?” ต้นกล้าขนของขึ้นรถ
“อายุ… จะ 30 แล้วมั้ง” ฮารีมั่วเอา
“แล้วเจอเขาได้ไง?” นที
“ในเฟสน่ะ พอรู้ว่าหนูโคม่าอาการหนักเลยรีบบินมาหา ว่าแต่ถามเยอะจัง” ฮารี
“ก็หวงน่ะสิ มีน้องสาวคนเดียวแถมตัวแค่นี้อีก ม.5 แล้วนะเธอ ทำไมไม่ยืดบ้างล่ะ?” นที
“ยืดออกข้างใช่มะ?” ต้นกล้า
“ถ้าหายดีเมื่อไหร่เจอดีแน่ต้น” ฮารี
“กลัวแล้วครับๆ! อย่าทำผมเลยครับ!” ต้นทำตัวล้อเลียน
“สาบานได้เลยไม่เคยเจอคนตอแหล~ เท่าเธอ~ มาก่อน~” ฮารี
“ฮ่าๆๆๆ ฮารี เราเก็บของที่บ้านให้แล้วนะ” นที
“…นี่พี่ หนูอยากกลับไปที่โรงเรียนก่อนน่ะ” ฮารี
“ได้สิ ไปลาเพื่อนๆสินะ” นที
โรงเรียนเก่าXXX เพื่อนๆของฮารีดูดีใจมากที่เธอปลอดภัยดี ถึงจะพูดได้ไม่เต็มปากก็เถอะ ครูที่ปรึกษาเองก็เช่นกัน หลังจากได้ยินข่าวที่น่าสลดเกี่ยวกับเด็กสาวก็เป็นห่วงมาก เพราะทั้งพ่อและแม่ของเธอทำงานในโรงเรียนนี้ฮารีจึงเป็นที่รู้จักในหมู่อาจารย์ รวมถึงผู้อำนวยการที่ทำได้แค่ให้เงินสนับสนุนทุนการเรียนจำนวนหนึ่งเท่านั้น
.
.
.
โรงเรียนใหม่
“คูฮารีค่ะ ฝากตัวด้วยนะ” ฮารี
“ตัวเล็กจัง”
“เด็กประถม?”
“น่ารักกก”
“น้อนนนน”
“คนเกาหลีหรอ?”
“งั้นฮารีไปนั่นตรงนั้นนะ” ครูนที
“ค่ะ ..ขอนั่งด้วยได้ไหม?” ฮารี
“…ก็นั่งไปสิ”
‘คุณพี่เป็นนักไสยเวทหรอ? สูง 185 เซนได้มั้งนี่ หืม?’ ฮารีมองตาปริบๆแล้วมองไปที่สนามนอกหน้าต่าง เห็นต้นกล้าที่เตะบอลอยู่โบกมือให้จึงโบกมือตอบเบาๆ
“…นี่ มาจากไหนล่ะ?”
“จากไหน? เอ่อ บุรีรัมย์น่ะ” ฮารี
“อ๋อ… เขตรุกรานสินะ ยังไงระวังตัวด้วยล่ะ โรงเรียนนนี้มันบ้า”
“ถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะ แต่ขอบคุณนะซาโตโกะ” ฮารี
“ซ…ซาโตโกะ? อะไรของเธอ? แจนต่างหาก”
“ไม่ชอบหรอ?” ฮารี
“ป…เปล่าสักหน่อย ไม่ได้พูดเลยสักคำ” แจนหันหน้าหนี
พักเที่ยง
“ฮารี! ไม่ได้โดนเพื่อนแกล้งใช่ไหม?! ลืนบอกเรื่องที่ควรระวังไปเลยน่ะ!!” ต้นกล้ารีบวิ่งเข้ามาอุ้มฮารีขึ้นมากอดเป็นตุ๊กตา
“เดี๋ยวเถอะ เย็นหน่อย พี่เป็นครูประจำชั้นแกก็รู้ เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลหรอก” นที
“เรื่องที่ควรระวัง?” ฮารี
“เอ่อ… คือว่านะ โรงเรียนนี้ขึ้นชื่อเรื่องผลิตคนมีความสามารถก็จริง แต่ก็ขึ้นชื่อเรื่องความรุนแรงด้วยน่ะ ที่จริงอยากให้ไปอยู่ในโรงเรียนที่ได้มาตราฐานกว่านี้ แต่มันค่อยข้างแพงไปหน่อย… เรื่องเงินกับมรดกเองก็ถูกพวกญาติๆเอาไปหมดเลยนี่สิ…” นที
“มรดก… หมดเลยหรอ?” ฮารี
“เอ่อ… ก็อาจจะ ป่านนี้คงขายไปหมดแล้วมั้ง อย่างว่าแหละ พวกผู้ใหญ่มันก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น… เรา 3 พี่น้องก็ต้องสู้ชีวิตกันต่อไป~” นที
…
“…ทำใจนะ” ต้นกล้า
ความคิดเห็น