คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2.ความจริงคือแนวดราม่า?
“…ว่าไงนะครับ?” เจมหน้าซีดขณะคุยโทรศัพท์ แล้วหันมามองฮารีก่อนจะเดินออกไป
‘เกิดอะไรขึ้น?’ ฮารี
“…ระบบเอ้ย” ฮารี
เอ้ย |
“ถามอะไรตอบได้” ฮารี
ได้ |
“ใครฆ่าอารียา?” ฮารี
พยูน ไม่ได้ฆ่า |
“เจ๋ง ตอนนี้พระเจ้าทำอะไรอยู่?” ฮารี
กำลังกระวนกระวายเรื่องที่เพิ่งทำพลาดไป เรื่องที่ท่านได้รับสิทธิพิเศษในการข้ามโลกค่ะ |
“ดับเบิ้นเจ๋ง” ฮารี
ครื่น…
“…คือว่านะน้องฮารี อาจจะทำใจยากก็จริง แต่ว่าตั้งสติดีๆนะครับ” เจม
“…ทำหน้าเหมือนใครตายงั้นแหละ” ฮารี
“พ่อแม่น้องครับ” เจม
…
“…” ฮารี
“…เพิ่งเสียไปเมื่อคืนนี้ครับ มีโจรเข้าไปปล้นฆ่าครับ… แต่ตอนนี้ถูกจับได้แล้วครับ!” เจม
“…” ฮารีมีสีหน้าเหม่อลอยไปไกล แบบว่าเอาจริงดิ?
“น้องฮารี…?” เจมเดินเข้ามานั่งบนเตียง
“…เกิดใหม่ได้ไม่นานพ่อแม่ก็ตายไปแล้วล่ะ ว้าว…” ฮารี
“…ยังมีพี่อยู่นะครับ จะเรียกลุงก็ได้” เจมเข้ากอดฮารีแน่นเพราะรู้ว่าตอนนี้สติไปหมดเป็นที่เรียบร้อย ทั้งๆที่ตอนปกติเขาไม่ใช่คนที่สนใจคนอื่นขนาดนี้แท้ๆ แต่ทำไมถึงรู้สึกปวดใจเหมือนจะตายแทนแบบนี้กัน ไม่อยากเห็นน้ำตาของเด็กคนนี้เลย อยากให้ยิ้ม มันรักโดยไม่มีเหตุผล รักซะจนอยากครอบครองไว้คนเดียว
“…พี่ออกไปก่อนได้ไหม?” ฮารี
“…ได้ครับ” เจม
หลังเจมออกจากห้องไป เขากังวลว่าฮารีจะทำอะไรแปลกๆอย่างฆ่าตัวตาย จึงเฝ้าดูผ่านกระจกหน้าประตูไม่ห่าง
“คือว่า ขอเข้าไปได้ไหมครับ?”
“คุณคือ?” เจม
“เพื่อนของเด็กคนนั้นครับ”
“บ้ากันไปหมดแล้ว… ไอ้เศร้าก็เศร้านะ อยากจะขาดใจตายอีกรอบเลย …แต่ว่าทำไมถึงรับได้ล่ะ? เกิดอะไรขึ้น?” ฮารี
ครื่น…
“ดูถ้ากำลังสับสนใหญ่เลยนะครับ คุณฮารี”
“…มิคาเอล? ร่างมนุษย์หรอ?” ฮารี
“ครับ” มิคาเอล
“ก็ไม่รู้นะว่าทำไม รู้สึกอยากฆ่านายจัง” ฮารีปาแก้วน้ำใส่ มิคาเอลเพียงแค่เอียงหัวหลบเล็กน้อย
เพล้ง!!
“…ผมเปล่าฆ่าพวกเขานะครับ นั่นเป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้วครับ” มิคาเอล
“จะบอกว่าพ่อแม่ฉันสมควรตายงั้นสิ?” ฮารี
“ขอโทษครับ ไม่มีอะไรจะแก้ตัว” มิคาเอล
“…อย่างน้อยนายก็โผล่หน้ามาให้เห็น แล้วทำไมถึงทำหน้ารู้สึกผิดแบบนั้นล่ะ?” ฮารี
“…เพราะผมตั้งค่าให้คุณมีจิตใจเข้มแข็งเกินไปน่ะครับ มันอาจทำให้สูญเสียความเป็นมนุษย์ไป” มิคาเอลคุกเข่าลง เขาก้มกราบแนบเท้าเธอ
“ขอโทษด้วยครับ ขอโทษจริงๆ” มิคาเอลที่คิดว่าตัวเองได้ทำลายชีวิตของเด็กสาวถึง 2 รอบรู้สึกผิดอย่่างมาก
‘มันไม่ใช่ความผิดของนายสักหน่อย ทำไมต้องมาหาตั้งแต่แรกด้วย…’ ฮารี
“…เป็นพระเจ้าไม่ใช่หรอคะ? พระเจ้าไม่ควรทำแบบนี้นะ ลุกขึ้นเถอะค่ะ” ฮารียิ่งเฉยชามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น
“…ถ้างั้น ช่วยรับนี่ไปด้วยครับ” มิคาเอลเอาจี้ห้อยคอที่ตนใส่อยู่มาสวมให้ฮารี มันเป็นรูปคริสตัลสีเงินสวยงาม
“ถ้าคุณต้องการ คุณสามารถเรียกหาผมได้ตลอดเวลาครับ” มิคาเอล
“…นี่โดยพรตัวเองเล่นเข้าให้แล้วหรอคะ?” ฮารี
“ก็อาจจะ… ? จะทำอะไรครับ?” มิคาเอลถูกฮารีประคองหน้าขึ้นมา
“ตาสวยจัง” ฮารีค่อยๆเอื่อมมือไปที่ตามิคาเอล รอยยิ้มนั้นดูน่าสยองขึ้นมา
“ไม่ๆๆๆ!! ไม่ได้นะครับ!! หยุดความคิดนั้นเดี๋ยวนี้!!” มิคาเอลรู้ได้ทันทีว่าฮารีนั้นตั้งใจจะขวักลูกตาของตนออกมา
“…โทษที มันควบคุมตัวเองไม่ได้” ฮารี
“เฮ้อ… เพราะพลังมันยังไม่เสถียนดีน่ะครับ เดี๋ยวร่างกายก็ปลับตัวได้เอง เพราะงั้นผมต้องอยู่คุมพฤติกรรมของคุณไปสักพักครับ” มิคาเอลถอยห่างไปไกล
“…จะไหวเหร๊อ แค่นี้ก็เผ่นแล้ว” ฮารี
“ไหวครับ! เพราะมีแค่ผมที่ทำได้นี่… อีกอย่าง จะให้คนอื่นมาทำแทนมันก็…” มิคาเอลให้แก้วที่แตกไปอยู่ในสภาพเดิม
“…เรียกหมอให้หน่อย” ฮารี
“ครับ” มิคาเอลเปิดประตูไปเรียกหมอเจมที่นั่งรออยู่หน้าห้อง เขาก็ไม่ได้ยินเสียงแก้วแตกเพราะมิคาเอลให้ห้องมันเก็บเสียง
“ต้องตรวจอาการอีก 2 ถึง 3 วันครับ ถึงจะออกจากโรงพยาบาลได้ แต่จะให้ไปงานศพได้ครับโดยที่มีผมไปด้วย” เจม
“…ไม่ไป” ฮารี
“ครับ?” เจม
“ไม่ไป” ฮารี
“อย่างน้อยก็ไปบอกลาพวกท่านครั้งสุดท้าย…” เจม
“เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว ไม่เป็นไรค่ะ” ฮารี
‘มิคาเอลบอกว่าจะพามาหา’ ฮารี
‘เดี๋ยวก็ได้เจอกัน? ไม่เอาสิ อย่าพูดแบบนั้นนะ รอยยิ้มนั่นเหมือนปล่อยวางกับทุกอย่างทุกอย่างนั่นก็ด้วย สุขภาพจิตไม่ปกติแบบ 300% ของแท้ ทำไงดี?!’ เจม
.
.
.
วันเผา
ฮารียังคงเดินเล่นอยู่ในสวนโดยมีหมอเจมตามติดคอยเข็นวิลแชร์ให้
“ช่วงนี้เขาแปลกๆไปนะ”
“นั่นสิ ปกติเห็นทำตัวเย็นชาตลอด เป็นหมอที่ไม่เคยเห็นใจคนไข้แท้ๆ”
“เด็กคนนั้น… คนที่พ่อแม่เพิ่งเสียไปใช่ไหม? น่าสงสารจัง ตื่นมาก็เจอเรื่องร้ายๆเลย ยังเป็นเด็กประถมอยู่เลย…”
ซุบซิบๆ…
“ทางนั้นจะไปไหนคะ?” ฮารีชี้
“ตึกเก่าน่ะครับ ตอนนี้ร้างไปแล้ว อาจจะมีพวกมั่วสุ่มก็ได้ อย่าเข้าไปใกล้เลยครับ” เจม
“หรอ… อ๊ะ” ฮารีมองไปทางมิคาเอลที่เดินมาพร้อมคน ไม่สิ จะเรียกว่าคนก็ไม่ได้เพราะพวกเขาตายไปแล้ว
ความคิดเห็น