คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : คำตอบของฮยองซานและอดีตของวาสโก้
รู้ัวอีที็เห็นแยอลำลัสู้ับแทอะแล้ว และูเหมือนแยอลำลัเสียเปลียบอยู่
“ลีแทอ!”
หมัอฮยอานพุ่เ้าหน้ามันเ็มๆนระเ็นไปไล
‘ม…เมื่อี้ เือบไ้่าริๆแล้วไ ีริๆที่ออมแรไว้ทัน’ ฮยอาน
“โนหนัเหมือนันนะ หมสิไปเลยหรอ?” ฮยอานย่อัวลแล้วประอแยอลึ้นมา
…
“…อโทษนะ ที่ันมันไม่ไ้เรื่อ…” เาเ้าอแยอลที่หมสิไปพร้อมับพึมพำออมา
“พี่รับ!” ฮยออวิ่มาเห็นเ้า
“น…นี่อย่าบอนะว่าแยอลเา…” ฮยออ
“เปล่า ยัไม่าย” ฮยอาน
“นี่มัน…” ฮยออเห็นแบ์ 5,000 ับอเินเือนที่ถูแทอเอาไปในมือแยอล
“เาอุส่าห์ไปทวืนแทนนายเลยนะ อบุ้วยล่ะ” ฮยอานแบแยอลึ้นหลั
“…รับ” ฮยออ
ระหว่าเินลับแยอล็ฟื้น
“ฮยออน่ะหรอ? ลับไปแล้วล่ะ …อืม ไ้รับแล้วล่ะ เาีใมาเลยนะ ว่าแ่นายพัอยู่โรแรม้าหน้านี่ใ่ไหม? ะไ้ไปส่” ฮยอาน
แยอลระับอแน่นึ้นแล้วเอาหน้าุอ
“…อยาให้ันอยู่้วยั้นหรอ?” ฮยอาน
พยัหน้า
“ฮะๆๆ ี้อ้อนันะ แ่่อนหน้านั้นเรา้อเป็นแฟนัน่อนสินะ” ฮยอาน
“…” แยอลนิ่เียบไปสัพั่อนะประอหน้าฮยอานเ้ามาูบ
?!…
“…เป็น.. ไ้ยั?”
“…รับ เป็น.. แฟนันแล้วล่ะ” ฮยอาน
ในืนนั้น
….
บรรยาาศอึอัสุๆ! อย่าน้อยแยอล็รู้สึแบบนั้น ถึทั้ 2 ะนอนเียเียวันแ่่าน่านอนไม่หลับ นอนนิ่ๆเป็นุ๊าบนเียเยๆ
“…เฮ้อ…” เป็นฮยอานที่ะแไปอ
“อย่าห่าันนัสิ” ฮยอาน
“!…” แยอลผะ ่อนะะแไปหา
“…อืม…”
.
.
.
วัน่อมา
“ใ่ ันิว่าะเพิ่มอาหารฟาฟู้สาาใหม่ในห้าอนาย หืม?” ฮยอานำลัุยานับแวอลอยู่็เห็นแม่ับฮยออำลัุยอะไรบาอย่าับพนัานายเสื้อผ้า
“แม่ ฮยออ มาทำอะไรที่นี่ั้นหรอ?” ฮยอาน
“ือ… เสื้อมันเปื้อน็เลยเอามาเปลี่ยนน่ะ” ฮยออ
“หรอ…” ฮยอาน
“แล้วทำไมไม่เปลี่ยนให้ล่ะ?” โยฮันบัเอิมาูสถานที่เปิสาาใหม่พอี
“…ะรีบเปลี่ยนให้เี๋ยวนี้แหละ่ะ!!” พนัาน
หลัานั้นพวเา็อโทษันยให่นแม่ับฮยออเริ่มลัว
.
.
.
“เรื่ออวาสโ้หรอ?” ฮยอานถามอย่าสสัในะำลัรอิเินอยู่
“รับ พอีเห็นว่าสุยอมา็เลยอิาล่ะมั้ แล้ว็เห็นว่าพี่สนิทับเา้วย ั้แ่เมื่อไหร่หรอ?” ฮยออ
“อนย้ายมาโลใหม่ๆน่ะ หมอนั่นเป็นเพื่อนนแรที่ไม่หวัผลประโย เราเล่น้วยันบ่อยๆน่ะ” ฮยอาน
แล้ว็มีหลายรั้ให้เป็นห่วบ่อยๆเหมือนัน
.
.
“สวัสี ันื่อปาร์ฮยอาน ย้ายมาใหม่” ฮยอานอนเ็แนะนำัวหน้าั้นเรียน
“ว้าว! นั่นาราเ็นี่!”
“สุยอ!”
“น่ารัั!”
“…สวัสี” ฮยอานเินไปนั่นที่ว่า
“สวัสี! ันปาร์บอมแ”
“ันลีอึนแท”
านั้น็มีเรื่อับเ็ที่อยู่ปี 3 วาสโ้ไปพูไม่เ้าหูพวนั้นอย่าแรทำให้โนทุบี และนั่นเป็นรั้แรที่บอมแเลือที่ะหนีาวามเป็นรินั้น และเป็นแบบนั้นอยู่หลายรั้ วันนี้เอ็้วย
“ูท่าะโนหนันะ”
“ไม่ใ่เล่นๆเลย”
“หลายวันแล้วนะ”
“…นี่บอมแ ันว่าไปอโทษอึนแทเถอะ” ฮยอาน
“หืม? ็เ้าัวบอไม่เป็นไรนี่ ็… สบายีนั่นแหละ” บอมแ
เป็นแบบนั้น…
“…อึนแท ไปห้อพยาบาลันเถอะ าแหมแล้วนะ” ฮยอาน
“ไม่เป็นไร” วาสโ้
“ห๋า?”
“…” วาสโ้เหื่อ
“บอมแ ไปร้า้าัน” วาสโ้
“อ…เอ่อ… ันะไปับพวนี้น่ะ” บอมแไปับพวปี 3
“…” วาสโ้
“…วันนี้ินไรี?” ฮยอาน
“นม๊อโ” วาสโ้
แล้ววันหนึ่ ที่อยเปลี่ยวๆไร้ผู้น วาสโ้สะอึสะอื้นเหมือนำลัะาใ นั่นเป็นรั้แรที่เห็นน้ำาอเา และนที่อยู่้าๆเา็ือฮยอานที่อปลอบเาอยู่
“ให้ันอัเ้าพวนั้นไหม? หมัเียวร่ว” ฮยอาน
“ม…ไม่ไ้ ฮึ! นายเป็นารา ทำเรื่อแบบนั้นไม่ไ้ ฮึ!…” วาสโ้
นี่เป็นอีหนึ่เหุผลที่เาออาวารบันเทิ
2-3 วันมานี้มาวาสโ้เริ่มไม่มาเรียน ฮยอานเอ็เ่นันแ่เพราะเามีานที่้อทำึไม่แปลอะไร
“วันนี้เาไม่มาเรียนหรอ?” ฮยอาน
“…อืม” บอมแมีรอยปาาบนหน้าผา
.
.
“สวัสีรับุป้า อึนแทล่ะรับ?” ฮยอาน
“อยู่ในห้อน่ะ่ะ”
…
๊อๆๆ
“ันเ้าไปนะ” ฮยอานเปิประูเ้าไปในห้อที่มืสนิท เห็นวาสโ้ำลันอนอยู่บนเีย
“มีอะไรหรอ?” วาสโ้
“ไ้ยินมาว่านายไม่ไปโรเรียนน่ะ เอาเถอะ เอานม๊อโ้ับเลเอร์มาฝา้วย” ฮยอานเหลือบมอระาษับเลือ
“…อบใ” วาสโ้
“ั้นันะเอาารบ้านให้นะ อันที่ริันไม่ำ้อทำารบ้านน่ะเพราะเรื่อาน เี๋ยวันเียนให้นะ” ฮยอาน
?!!
“ฮ…ฮยอาน เ็บปาา… ไปะ” วาสโ้ัวสั่น อาเป็นเพราะรอยใ้รอยผ้าห่มนั่น
“…หลับา่อนนะ” ฮยอานเริ่มเียน
“เสร็แล้วล่ะ” ฮยอานยื่นให้อ่าน
“เพลเพราะีนะ ันอบ …ลายมือ็สวย” วาสโ้
“ามานให้ทันล่ะ ั้นันไปนะ พอีมีาน่อน่ะ” ฮยอานเินไปเปิประูเห็นบอมแ็ีใยให่ แล้วันเาเ้าห้อส่วนัวเอ็ไป
‘หลัาบม.1็ย้ายไป่าประเทศ มาเอันอีที็อนึ้นม.ปลายนี่แหละ’ ฮยอาน
โฮ่ๆๆๆ!!
“หืม?” ฮยอาน
ความคิดเห็น