หลงรักหลงสวาทนางทาสตัวน้อย

นิยายเรื่องนี้แต่งตามจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีเจตนาที่จะพาดพิงใคร

แต่งเพื่อให้ผู้อ่านได้รับความสนุกสนาน คลายเครียดเท่านั้น





เข่อหลิงถูกนำตัวมาปลดหนี้ให้กับชายแก่ แต่หว่านเยี่ยกลับได้ครอบครองเธอก่อนบิดา เด็กสาวจะทำอย่างไรเมื่อต้องตกเป็นของเขา และเขาจะต้องทำอย่างไรจึงจะได้ครองคู่กับเธอเมื่อต้องวิวาห์กับสตรีอื่นที่ฐานะเท่าเทียมกัน แต่หัวใจของเขานั้นมีเพียงนางทาสตัวน้อยเพียงผู้เดียว





@เรือนของฮูหยิน



“อ้าว! แล้วเจ้าลูกชายไปไหน” เถ้าแก่ฮวนถามผู้เป็นภรรยาเมื่อไม่พบบุตรชายมาร่วมโต๊ะด้วย



“ไปตรวจโรงเตี๊ยม” ฮูหยินเอ่ยบอก พลางมองผู้เป็นสามีที่กำลังนั่งลง



“เออ แล้วนี่เด็กรับใช้ตัวเล็กของเจ้าล่ะ” เถ้าแก่ทำเป็นถามหาคนรับใช้พลางแกล้งทำเป็นมองหา



“ท่านพี่มีกิจอันใดก็พูดมาเลย” นางบอกแล้ววางมือจากสำรับยกน้ำชาขึ้นจิบ



“เจ้านี่ยังฉลาดเช่นเดิม”



“ว่ามาเลยเจ้าค่ะ”



“ข้าจะมารับของของข้าคืน อยู่ที่นางหงเจิน”



“สิ่งใด”



“นางดรุณน้อยนามเข่อหลิงบิดานางยกให้ข้าแล้ว ข้าได้ให้นางหงเจินฟูมฟักไว้ให้จะครบปีแล้ว ถึงเวลาแล้วที่ต้องส่งคืนข้า”



“เหอะ!มิน่า เอาล่ะข้าจะบอกท่านบัดนี้ว่านางเข่อหลิงนั้นได้กลายเป็นคนของหว่านเยี่ยบุตรชายเราทั้งคู่แล้ว”



“ได้ไง นางเป็นของข้า!” พูดจบเถ้าแก่ก็ทุบโต๊ะเกิดเสียงดังลั่น



“เอ๊ะ!ท่านพี่ ท่านยังไม่รู้จักพออีกหรือ มาปีนี้ท่านก็ชรามากมีหลานจนโตแล้ว เรื่องกามายังไม่ยอมปล่อยวางอีกเรอะ!” ฮูหยินมิเกรงกลัวนางตวาดกลับคืน



“บิดานางทำสัญญายกนางให้ข้าแล้ว”



“ในสัญญานั้นบอกไว้ว่านางจะรับใช้คนในบ้านฮวนและตอนนี้นางก็ได้รับใช้ฮวนหว่านเยี่ย ทายาทของบ้านฮวนแล้วนี่ ซึ่งก็ไม่ได้ผิดสัญญา”



“แต่ข้า---” เถ้าแก่ยังพูดไม่ทันจบนางคนโปรดซูซินก็เดินเข้ามา



“ขออภัยฮูหยินที่ข้าต้องเสียมารยาท ข้าจะมิยอมให้เถ้าแก่รับสตรีนางใดมาอยู่ข้างกายอีกต่อไป” นางซูซินก้มคารวะฮูหยิน



“ดี งั้นเจ้าก็จงดูแลเถ้าแก่ของเจ้าให้อิ่มหนำสำราญ อย่าได้มายุ่งกับคนของคุณชายเล็ก” ฮูหยินพยักหน้าให้นางซูซินที่เดินเข้าไปหาเถ้าแก่ที่นั่งตกตะลึง แล้วนางคนโปรดก็จับแขนให้ลุกขึ้นจ้องมองด้วยแววตาดุดันเหี้ยมเกรียม





ห้ามลอกเลียน ดัดแปลงหรือนำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด



ขอบคุณที่ติดตามนะคะ