ทวิธรา

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 100%

บทที่  6

                ตลอดทางจากร้านอาหารมาจนถึงเค  กรุ๊ปปัณรสไม่เอ่ยปากพูดกับคัง  โซฮอนแม้แต่คคำเดียว  อาจจะมีบ้างที่ชายหนุ่มถามเธอก็ตอบคามแล้วเงียบแล้วเร่งให้ชายหนุ่มขับรถให้ถึงที่หมาย  ทำไมเขาจะไม่รู้  อาการแบบนี้  ท่าทางแบบนี้  เธอกำลังงอนเขาชัด ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย  แต่ตอนนี้คงต้องปล่อยไปก่อนเพราะเธอคงจะห่วงงานมากกว่า  เอาไว้หลังออกจากเค  กรุ๊ปแล้วค่อยอธิบายแล้วกัน  เพราะเขาคงไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นแบบนี้ต่อไปอีกแน่ ๆ แค่ตอนนี้ที่เธอไม่อยากจะมองหน้าเขาก็รู้สึกแย่เต็มทีแล้ว

                “พี่รอข้างล่างนะ”  ชายหนุ่มบอกหลังจากที่เธอก้าวลงจากรถ

                “ไม่ต้องค่ะ  เดี๋ยวรสกลับเอง”  เธอบอกแล้วไม่หันกลับมามองอีก

                “ยังดื้อไม่เคยเปลี่ยนซะทีนะ  ยัยเด็กดื้อ”  ชายหนุ่มถอนหายใจกลับนิสัยของหญิงสาวที่เขารัก  เธอเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อ  18  ปีที่แล้ว  และตอนนี้เธอก็ยังดื้อไม่เปลี่ยน  สงสัยเขาจะต้องจัดการนิสัยนี้ให้อยู่หมัดซะแล้ว

                “สวัสดีค่ะ  ดิฉันปัณรสค่ะ  ท่านประธานให้มาพบวันนี้ค่ะ”  ปัณรสรายงานตัวกับเลขาหน้าห้องของคัง  มินคยูทันทีที่มาถึง

                “เชิญค่ะ  ท่านประธานกับท่านรองรออยู่ด้านในแล้วค่ะ”  เลขาคนสวยเดินนำเธอเข้าไปในห้องทันที

                “เชิญนั่งก่อนครับคุณรส  เดี๋ยวรอท่านประธานสักครู่นะครับ”  ทันทีที่ปัณรสเดินเข้ามาในห้องเธอออกจะแปลกใจเล็กน้อยเพราะได้พบเพียงแค่คัง  มินคยู  รองผู้อำนวยการส่วนท่านประธานนั้น  เธอไม่เห็นแม้แต่เงา

                “สวัสดีครับ  คุณปัณรส  ผมขอแนะนำตัวก่อนนะครับ  ผมคือประธานคัง  ประธานกรรมการผู้จัดการของเค  กรุ๊ป  ยินดีที่ได้ร่วมงานกันครับ”  ปัณรสหันไปทางต้นเสียงทันที  และเธอก็พบว่าเสียงนั้นดังมาจากจอแอลซีดีขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านข้างโต๊ะของคัง  มินคยู 

                “เอ่อ...สวัสดีค่ะ”  ปัณรสอ้ำอึ้งไปเล็กน้อย  เนื่องจากไม่คิดว่าจะต้องมาเจอท่านประธานจอสี่เหลี่ยมแบบนี้  ‘สงสัยคงจะงานยุ่งจริง ๆ ’ เธอได้แต่คิดในใจ

                “พอดีว่าท่านประธานอยู่ต่างประเทศหน่ะครับ  แต่ต้องการจะทำความรู้จัดและพูดคุยกับคุณก่อนครับ”  คัง  มินคยูอธิบายเมื่อเห็นว่าปัณรสแสดงความแปลกใจอย่างชัดเจน  ในสายตาของเขาเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก  แต่ไม่ได้สวยแบบสาวเกาหลีที่เขาเคยเห็น  คงจะเรียกว่าสวยแบบไทยอย่างที่พ่อของเขาเคยบอกว่าแม่ของพี่ชายเขาสวยอย่างนั้นล่ะมั้ง  ถ้าไม่ติดว่าพี่ชายของเขาจับจองเธอไว้ก่อนนานแล้วล่ะก็  เขาคงต้องขอลงแข่งในศึกชิงนางครั้งนี้ด้วยอีกคน

                “ค่ะ”  หญิงสาวพยักหน้ารับและรอฟังต่อ

                “ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ  ผมมีกำหนดกลับในอีก  2  เดือน  ถึงวันนั้นผมหวังว่าเราคงจะได้เจอกันนะครับ  มีปัญหาอะไรสามารถติดต่อที่ท่านรองหรือเลขาของท่านรองได้เลยนะครับ”  ท่านประธานคังยังคงพูดต่อไป

                “แล้วจะให้ดิฉันเริ่มงานได้เมื่อไหร่ค้ะ”

                “อาทิตย์หน้าผมจะเข้าพบมิสเตอร์วิล  วิลสัน  เขากำลังสนใจธุรกิจของเรา  เดี๋ยวผมจะให้เลขาส่งโปรไฟล์ของเขาให้คุณดู  แล้วค่อยคุยกันอีกที  ช่วงนี้ผมอยากให้คุณศึกษาธุรกิจของเค  กรุ๊ปอย่างละเอียดไปก่อน”

                “ได้ค่ะ”

                “วันนี้แค่นี้แล้วกัน  เดี๋ยวผมติดต่อคุณอีกทีผ่านทางเลขาของท่านรองหรือเลขาของผม  ยินดีอีกครั้งที่ได้ร่วมงานกัน”

                “เช่นกันค่ะ  ขอบคุณมากค่ะท่านประธาน”  เธอโค้งคำนับตามมารยาท

                “งั้นเดี๋ยวผมจะให้เลขาของผมเอาข้อมูลธุรกิจของเค  กรุ๊ปมาให้คุณนะครับ  คงจะจัดการเสร็จเรียบร้อยทันให้คุณพรุ่งนี้  ช่วงนี้ถ้าคุณว่างผมอยากให้คุณแวะเข้ามาเรียนรู้งานและรู้จักสถานที่ในเค  กรุ๊ปให้มากขึ้นครับ”  คัง  มินคยูอธิบายต่อหลังจากตัดสัญญาณของท่านประธานไปเรียบร้อยแล้ว

                “ได้ค่ะ  ฉันจะพยายามแวะเข้ามาทุกวันช่วงบ่าย ๆ หรือตอนเย็นนะค้ะ”

                “งั้นวันนี้เชิญคุณรสตามสบายเลยครับ”

                “ค่ะ  ขอตัวก่อนนะค้ะ”  หญิงสาวโค้งคำนับให้ชายหนุ่มตามมารยาทแล้วจึงเดินออกจากห้องของเขาไป

                หลังจากเข้าพบท่านประธานของเค  กรุ๊ป  ปัณรสก็ลืมไปว่าเธอไม่พอใจคัง  โซฮอนอยู่และก็จะทำตัวดื้อไม่ยอมกลับกับเขา  ดังนั้นขณะที่เธอเดินลงมาจากห้องของท่านรองจึงลืมที่จะหลบเขาไปด้วย

                “นึกว่ารสจะหนีพี่กลับไปแล้วซะอีก”  คัง  โซฮอนมาขวางหน้าปัณรสเอาไว้ซะก่อน  จึงทำให้เธอจำเรื่องไม่พอใจก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้

                “ก็กำลังจะกลับค่ะ  ขอตัวนะค้ะ”  ปัณรสเลี่ยงเดินไปอีกทางหนึ่ง  แต่ข้อมือเล็ก ๆ ของเธอก็ถูกมือหนาของเขาคว้าไว้ได้อยู่ดี

                “มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันสิ”  ชายหนุ่มดึงมือเธอให้เดินตามเขาไปที่รถที่จอดรออยู่

                “ไม่เห็นจำเป็นเลยค่ะ  ขนาดไม่ได้มาด้วยกันก็ยังมีคนอยากจะกลับกับพี่เลย”  เธออดไม่ได้ที่จะแขวะเขา  แต่ก็ไม่ได้ดึงมือออกจากการเกาะกุม

                “ใครอยากจะกลับกับพี่เหรอ  พี่ไม่เห็นจะรู้เลย  บอกพี่หน่อยสิ  พี่จะได้กลับไปรับเขากลับด้วยกันเลย”  ชายหนุ่มแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และตีหน้าซื่อใส่หญิงสาว

                “พี่โซฮอน !!!”  เธอสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมและหันหลังให้เขาทันที 

                “โอเค ๆ พี่ไม่แกล้งแล้ว  กลับกันเถอะนะ  แล้วเดี๋ยวพี่จะให้รสอาละวาดทุกเรื่องเลย  โอเคไหมค้ะคนดีของพี่”  เมื่อเห็นว่ายิ่งแกล้งยิ่งเลยเถิด  ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนมาเป็นลูกอ้อนแทน  เขาไม่โกรธและไม่ถือสากับท่าทีงอแงของเธอเลย  ก็เพราะรู้ทั้งรู้ว่าที่เธอเป็นอย่างนี้ก็เพราะ ‘หึง’ เขานั่นแหละ

                “.........”  เธอไม่ตอบ  แต่ก็ยอมเดินตามเขาไปโดยดี  แต่ก็อดไม่ได้ที่จะทำหน้าง้ำหน้างอใส่เขา  คัง  โซฮอนเห็นปฏิกิริยาทั้งหมดของเธอก็ได้แต่อมยิ้ม  คนอื่นอาจจะมองว่าเธองอแงแต่เขามองว่าเธอน่ารัก  เฮ้อ !!! ไม่ทันไรเขาก็ออกแววว่าจะกลัวเธอเข้าให้แล้ว

                เป็นเพราะปัณรสทำธุระในเค  กรุ๊ปเพียงไม่นาน  จึงทำให้ทั้งคู่มีเวลาเหลือที่จะอยู่ด้วยกันอีกมากทีเดียว  เพราะตอนที่รถของคัง  โซฮอนมาถึงที่หมายเพิ่งจะเป็นเวลาเพียงบ่ายสามโมงเท่านั้น  เขาตัดสินใจพาเธอกลับมาที่ห้องของเขา  เพราะว่าอยากจะอยู่กับเธอเพียงสองคนตามลำพัง

                “ลงมาได้แล้วค่ะ”  คัง  โซฮอนเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้ปัณรส

                “ไม่ลงค่ะ  รสจะกลับที่พักของรส”  เธอเถียงเขาพร้อมกับนั่งกอดอกไม่ยอมลงจากรถ

                “แน่ใจนะว่าจะไม่ลงมาเองดี ๆ ”

                “ไม่ลงค่ะ  รสจะกลับ”  เธอยังคงยืนยันคำเดิม

                “โอเค  ไม่ลงก็ไม่ลง”  ชายหนุ่มทำท่าจะหมุนตัวกลับไปประจำที่คนขับ  แต่แล้วมันก็ไม่เป็นอย่างที่คิด

                “อ้ายยยยย  ปล่อยรสลงเดี๋ยวนี้นะค้ะ  พี่ทำอะไรหน่ะ  ปล่อยรสลงนะ”  เธอร้องลั่นเมื่ออยู่ ๆ เขาก็หันกลับมาอุ้มเธอและพาเดินไปขึ้นลิฟต์ทันที

                “ก็รสไม่ยอมลงมาเองพี่ก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ”  ชายหนุ่มตอบพร้อมยิ้มกวน ๆ

                “ปล่อยเลยนะ  รสไม่ไปไหนทั้งนั้น  รสจะกลับ”  แม้จะรู้ตัวว่าตกอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นรองแต่ด้วยนิสัยดื้อดึงของเธอทำให้เธอไม่ยอมแพ้  เธอก็ยังคงดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างนั้น

                “หยุดดิ้นได้แล้ว !!!  ถ้าไม่หยุดพี่จะปล่อยลงทั้งอย่างนี้แหละ”  ชายหนุ่มใช้ไม้แข็งโดยการขึ้นเสียงเพื่อทำให้คนตัวเล็กหยุดดื้อ  แล้วมันก็ได้ผลเธอยอมให้เขาอุ้มโดยไม่ดิ้นและส่งเสียงร้องอีกจนถึงห้องของชายหนุ่ม

..........................................................................................................................................................................

              ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวเข้ามาภายในห้อง  อดจะแปลกใจไม่ได้ว่า  ทำไมอยู่ดี ๆ คนตัวเล็กในอ้อมแขนถึงได้นิ่งและเงียบไปขนาดนี้  ถ้าเป็นเพราะกลัวเขาก็ไม่น่าจะเป็นไปได้  เพราะด้วยนิสัยของเธอแล้ว  ทั้งดื้อทั้งไม่กลัวใคร  เขาวางเธอลงบนโซฟาตัวยาวที่วางอยู่ในห้องรับแขก  คนตัวเล็กเอาแต่นั่งก้มหน้าไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาสักทีจนเขาเป็นฝ่ายหมดความอดทนเสียเอง

                “ทำไมเงียบไปล่ะค้ะ  คนเก่ง”  เขาเอ่ยถามด้วน้ำเสียงที่อ่อนลง  พร้อมทั้งเชยคางของเธอขึ้นเพื่อที่จะได้มองดวงตาคู่สวยนั้นชัด ๆ

                “..........”  เธอไม่ตอบทั้งยังหันหน้าหนีมือของเขา  แต่ดวงตาคู่สวยของเธอก็ไม่สามารถหลุดรอดไปจากสายตาของเขาได้  แค่ได้เห็นเพียงเสี้ยวหน้าเขาก็เห็นแล้วว่าเธอกำลังจะร้องไห้

                “รสค้ะ  เป็นอะไรไป  โกรธพี่เรื่องอะไรบอกพี่เถอะค่ะ”  เขาคุกเข่านั่งอยู่ตรงหน้าของเธอพร้อมทั้งจับมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้แน่น  เพียงได้เห็นแววตาคู่สวยรื้นไปด้วยน้ำตา  ใจของเขาก็ปวดแปลบอย่างบอกไม่ถูกแล้ว

                “ฮึ ๆ ฮือ ๆๆๆ”  พอได้ยินเสียงอ่อนโยนของเขา  เธอก็ปล่อยโฮออกมาทันที

                “เป็นอะไรไปค้ะคนดี  โอ๋ ๆ ไม่เอาไม่ร้องนะ”  ชายหนุ่มเอื้อมมือเข้าไปดึงตัวเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด  และกอดเธอไว้อย่างนั้นปล่อยให้เธอได้ร้องไห้จนเต็มที่แล้วจึงถามอีกครั้ง

                “คราวนี้บอกพี่ได้หรือยังค้ะ  ว่าคนเก่งของพี่ร้องไห้ทำไม”  เขาถามหลังจากผละออกจากการกอดเธอเพื่อที่จะได้ดูหน้าเธอชัด ๆ

                “พี่โซฮอนดุ”  เธอตอบสั้น ๆ และยังคงก้มหน้าอยู่  เขาจึงใช้มือเชยคางของเธอขึ้นเพื่อดูหน้าเธอชัด ๆ

                “โอ๋ ๆ ไม่ดุแล้วนะคนดี  ก็รสดื้อหนิ  พี่ก็ต้องดุบ้าง  แน่ใจเหรอค้ะว่าเรื่องนี้เรื่องเดียว”  ชายหนุ่มดึงหญิงสาวเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง  และเอ่ยถามอย่างรู้ทัน

                “น้อยใจด้วย  เรื่องผู้หญิงคนนั้น”  นั่นไง  เขาว่าแล้วไม่มีผิด 

                “ว่าแล้วเชียว  ที่แท้ก็หึงพี่นี่เอง  หึๆๆ”  ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ  จึงได้ของรางวัลจากหญิงสาวเป็นหยิกที่สีข้างแรง ๆ หนึ่งทีโทษฐานหมั่นไส้

                “ไม่ใช่ซะหน่อย  ใครเค้าจะไปหึงกัน”  เธอผลักเขาออกและสะบัดหน้าหนี

                “โอเคครับผม  ไม่หึงก็ไม่หึง  เธอเป็นลูกสาวของหุ้นส่วนใหญ่ที่พี่ทำงานด้วย  แล้วครอบครัวของเราก็ค่อนข้างสนิทกัน  พี่ก็เลยไม่อยากทำอะไรรุนแรงน่ะ  แต่พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยนะ  พี่มีแต่รสคนเดียวจริง ๆ นะ”  ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของหญิงสาว

                “เชื่อก็ได้ค่ะ”

                “พี่รู้อยู่แล้วว่าแฟนพี่เป็นคนน่ารักและมีเหตุผล”  เขาอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักพร้อมกับกอดเธอแน่น ๆ โดยที่เธอเองก็ยอมให้เขากอดอยู่อย่างนั้น  เขานึกรักในทุกกิริยา  ทุกท่าทางของคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาตอนนี้  ดูท่าว่าเขาคงจะหลงเธอเข้าจริง ๆ แล้ว

                ปัณรสรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์อะไรซักอย่าง  เธอชอบอุณหภูมิจากร่างกายของเขา  โดยเฉพาะตอนที่เขากอดเธอไว้แบบนี้  มันรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยจนเธอไม่อยากจะห่างจากเขาเลย  เธอเชื่อในทุกคำพูดที่เขาพูด  ไม่ใช่เพราะเธอหลงเขา  แต่เป็นเพราะว่าเธอสัมผัสได้ถึงความจริงใจและความเอาใจใส่ของเขาที่มีต่อเธอ  ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้สึกรักได้มากขึ้นทุกวัน ๆ

                “พี่โซฮอนค้ะ”  เธอเรียกทั้ง ๆ ที่ยังซบหน้าอยู่กับอกของเขา

                “หืม  ว่าไงค้ะ”

                “หลับตาก่อนได้ไหมค้ะ  รสมีรางวัลจะให้”

                “รางวัลอะไรค้ะ”  ชายหนุ่มผละออกและถามด้วยความแปลกใจ

                “รางวัลทำตัวน่ารักค่ะ  หลับตาเร็ว ๆ สิค้ะ  เดี๋ยวรสเปลี่ยนใจไม่ให้ซะหรอก”  เขารีบหลับตาลงตามคำขอของเธอ  ปัณรสผละออกจากอ้อมกอดของเขา  แล้วค่อย ๆ เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ ๆ หน้าของเขา  ใจเธอเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมานอกอกอยู่แล้ว  แต่เธอเองก็อยากแสดงให้เขารู้ว่าความรู้สึกดี ๆ ที่เขาให้มาเธอได้รับแล้ว  และเขาได้ทำให้ความรู้สึกดี ๆ ในใจของเธองอกงามขึ้นแล้ว  เธอกดจมูกลงไปที่แก้มของชายหนุ่มและผละออกอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมา

                “รสทำอาหารเย็นให้ทานนะค้ะ”  เธอรีบวิ่งหายไปในครัวก่อนที่เขาจะลืมตาเพราะไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง

                หลังจากได้รางวัลจากปัณรสแล้ว  คัง  โซฮอนก็นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว  เขาไม่ตามเธอไปเพราะอยากให้เธอได้มีเวลาจัดการกับอารมณ์ของตัวเองบ้าง  เขาไม่อยากจี้จนเธอเขินจนเกินไป  เพราะเดี๋ยวจะไม่ได้รางวัลอีก  เขานั่งมองเธอทำอาหารอยู่ในครัว  ดูเธอหยิบนู่นจับนี่ไปเรื่อย  ดูเพลินตาไม่น่าเบื่อ  เขาอยากจะหยุดเวลานี้ไว้เหลือเกิน  เวลาที่ได้อยู่กับเธอแค่สองคน  หลังจากคิดว่าเธอคงจัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้พอสมควรแล้วเขาจึงเดินตามเธอเข้าไปในครัว

                “วันนี้แม่ครัวใหญ่จะทำอะไรให้พี่ทานค้ะ”  ชายหนุ่มเดินอ้อมไปด้านหลังและกอดเธอไว้จากทางด้านหลังพร้อมกระซิบถามชิดริมใบหูของเธอ

                “อะ...เอ่อ...ซุปไก่ธรรมดาหน่ะค่ะ”  เธอตอบตะกุกตะกักเพราะยังไม่ชินกับความใกล้ชิดแบบนี้

                “งั้นพี่ยกไปเลยนะค้ะ”  ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดออกและหันไปสนใจอาหารแทน  เพราะไม่อยากให้เธออึดอัดจนเกินไป

                “อาทิตย์นี้มีวันหยุดยาว  รสมีแผนจะไปไหนรึเปล่าค้ะ”  คัง  โซฮอนถามเพราะเขาได้วางแผนพาเธอไปเที่ยวไว้แล้ว

                “อ้าว  หยุดเหรอค้ะ  รสไม่รู้อ่ะค่ะ  ก็เลยไม่ได้วางแผนไว้เลย”  ปัณรสไม่รู้จริง ๆ เพราะเธอยังไม่ปรับตัวเกี่ยวกับวันหยุดช่วงเทศการต่าง ๆ ของเกาหลี

                “งั้นอยากได้ไกด์พาเที่ยวไหม  พี่อาสาพาไปเอง”

                “เอางั้นก็ได้ค่ะ  แล้วจะไปไหนเหรอค้ะ”

                “เซอร์ไพร์ส”  เขาตอบยิ้ม ๆ ในแบบที่เธอเห็นแล้วนึกอยากจะหยิกแก้มเขาเล่นสักทีสองที

                “ก็ได้ค่ะ”

                หลังจากทานอาหารด้วยกันแล้ว  คังโซฮอนและปัณรสก็ใช้เวลาตลอดทั้งเย็นหมดไปกับการดูหนังภายในห้องของชายหนุ่ม  แต่ดูท่าว่าจะกลายเป็นชายหนุ่มดูคนเดียวซะมากกว่า  เพราะหลังจากอิ่มแล้วและหนังเริ่มเล่นไปได้ไม่ถึงสิบนาที  ปัณรสก็หลับไปเรียบร้อยแล้ว  คังโซฮอนจัดท่านอนให้เธอนอนสบายขึ้นโดยให้เธอนอนหนุนตักเขาแทนหมอน  และแล้วก็เลยกลายเป็นว่าตัวเขาเองก็ไม่ได้สนใจหนังที่กำลังเล่นอยู่เหมือนกัน  แต่กลับเบนความสนใจทั้งหมดมาที่คนตัวเล็กที่กำลังนอนหนุนตักเขาอยู่  เธอยังคงนิสัยเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน  อิ่มเมื่อไหร่เป็นต้องหลับเมื่อนั้น  ไม่รู้ว่าเธอจะจำเขาได้เหมือนที่เขาจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอได้ไหม

                “ขออนุญาตนะค้ะ  คนดี”  คังโซฮอนกระซิบเบา ๆ เพราะกลัวจะทำให้คนที่หลับสบายตื่น  เขาก้มลงไปใกล้ใบหน้าสวยหวานที่กำลังหลับตาพริ้มแล้วกดปลายจมูกลงเบา ๆ ที่แก้มนวลของเธอ 

                ปัณรสตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว  เธอลุกขึ้นนั่งแล้วก็พบว่าที่แท้สิ่งที่เธอหนุนอยู่ไม่ใช่หมอนแต่เป็นตักของชายหนุ่มนั่นเอง  เธอไม่อยากจะกวนเขาตอนนี้เลย  เพราะเขากำลังหลับอยู่  แต่ถ้าไม่ปลุกเขาตอนนี้เธอคงไม่ได้กลับที่พักแน่ ๆ

                “พี่โซฮอนค้ะ  ตื่นเถอะค่ะ”  หญิงสาวปลุกชายหนุ่มพร้อมทั้งเขย่าตัวเขาเบา ๆ

                “หืม”  ชายหนุ่มส่งเสียงในลำคอ  ยังไม่ทันลืมตาแต่ก็รวบตัวเธอเข้าไปไว้แนบอกแล้ว

                “พี่โซฮอนค้ะ  ไม่เล่นแล้วนะค้ะ  มันดึกแล้วค่ะ  เดี๋ยวขากลับพี่ต้องขับกลับคนเดียวมันอันตรายนะค้ะ”  เธอผละออกจากอกของเขา  แต่เขาก็ยังรั้งเธอไว้อยู่อย่างนั้น

                “ก็ยังไม่อยากให้กลับเลยนี่  ขอกอดอีกแปบนึงนะ”  ชายหนุ่มยังคงหลับตาและกอดเธอไว้อย่างนั้น  อีกสักพักจึงผละออก

                “ไปล้างหน้าก่อนเถอะค่ะ  จะได้ตาสว่างเวลาขับรถ”  ปัณรสไล่เขาไปล้างหน้าล้างตาเพราะกลัวจะเกิดอุบัติเหตุระหว่างทางซึ่งชายหนุ่มก็ลุกไปอย่างว่าง่าย

                “กู๊ดไนท์ค่ะ”  ปัณรสบอกก่อนจะลงจากรถของชายหนุ่ม  เมื่อรถมาจอดถึงที่พักของเธอแล้ว

                “เดี๋ยวก่อนค่ะ”  คังโซฮอนดึงมือของเธอไว้ให้เธอหันกลับมาหาเขาพร้อมกับจูบเบา ๆ ที่หน้าผากมนของเธอ

                “..........”

                “กู๊ดไนท์ค่ะ  คนดีของพี่แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะค้ะ”  เขายอมผล่อยให้เธอลงจากรถและรอดูจนกว่าเธอจะเดินเข้าที่พักเรียบร้อยแล้วจึงขับรถออกไป  ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากปล่อยเธอให้ห่างสายตาเลยแม้แต่วินาทีเดียว  เขาอยากจะหยุดเวลาและเก็บเธอไว้กับเขาเท่านั้น  

..........................................................................................................................................................................

ตอนนี้ขอหวานก่อนนะค้ะ  เดี๋ยวตอนหน้าจะหวานกว่านี้อีกค่ะ  คือว่าถ้ามีคำแนะนำคอมเม้นท์ได้เลยนะค้ะ  เพราะบางทีไรเตอร์ก็ยังบรรยายไม่เก่งเหมือนกันค่ะ  ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะค้ะ