ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : งานเลี้ยงแสนหวาบหวิว 100%NC
“ะเล่นัวอะไรนัหนาแ้ม ถ้าุเป็นผู้หิอผม ผมะใหุ้ทุอย่า” แล้วรัภพ็เ้าสวมอร่าอรรัมภาไว้แน่นโยไม่ิว่าหิสาวะาใาย
“ปล่อยันนะ ันบอให้ปล่อยไปล่อย “ พยาบาลสาวิ้นรนสุีวิแ่็ไม่เป็นผล แ่หนัไปว่านั้นอนนี้หนุ่มหล่อไ้อุ้มร่าอเธอและเินไปเรื่อย ๆ รรัมภาิ้นสุแรเิเพราะไม่รู้ว่าเาะพาเธอไปที่ไหน ไม่หน่ำ้ำฝนที่ปรอย ๆ ็เริ่มลเม็ให่เสียนรีในานเริ่มไม่มีให้ยิน เพราะเาพาเธอเินออไปาบริเว.านเรื่อย ๆ และเธอเอ็ไม่รู้ว่าเาะพาเธอไปที่ไหน
รัภพพารรัมภาเ้ามาในบ้านไม้หลัเล็เฟอร์นิเอร์ทุอย่าล้วนทำาไว้ แ่็มีลิ่นอับเล็น้อยเหมือนไม่่อยไ้มีใรเ้ามาบ่อยนั เา่อย ๆ วาเธอเธอบนโฟาหนานุ่มที่มีผ้าสีาวปไว้ันฝุ่น
“ุพาันมาทำอะไรที่นี่” รรัมภาถามายที่เพิ่วาร่าเธอล้วยวามรู้สึหวาหวั่น
“ิว่าผู้ายะพาผู้หิมาทำอะไรไ้ล่ะในสถานที่แบบนี้” รัภพล่าวยียวนใบ้ให้รรัมภาิเอ
“ปล่อยันไปเถอะ อย่าทำอะไรันเลย” รรัมภายมือไหว้ทั้ับล่าวำวิวอนอวามปรานี
“ไม่้อหวาลัวไปหรอแ้ม ันะทำให้เธอประทับใที่สุันสัา” เมื่อล่าวบรัภพ็้มลุไ้ออามอรรัมภาโยไม่สนใว่าหิสาวะิ้นให้หลุพ้นาารุไ้าเา
“ุภูมิใเหรอ ถ้าุไ้ผู้หิเพราะว่า่มืน” แล้วรรัมภา็ล่าวถามเสียัเพื่อเรียสิายหนุ่ม
“แ่ถ้าผมทำใหุ้ยินยอมไ้ล่ะ ุะว่ายัไ” รัภพพยายามบอว่าเาะไม่่มืนเธอแ่เาะโลมเล้านเธอยินยอมเอ
รรัมภาหยุิ้นรนให้พ้นพันธนาารอรัภพ หิสาวเริ่มรู้ว่าิ้นรนเท่าไหร่็ไม่เป็นผลเธอเสียเปรียบแทบทุทา
“อย่ายุ่ับมันนะ” รรัมภาร้อห้ามเสียลั่นเมื่อรัภพำลัับรปลายระโปรอเธอและพยายามะเปิมันึ้นเพื่อมอู้นาาวเนียนอเธอ
“าวั” รัภพที่เมามา็ไม่ไ้สนใอะไรที่รรัมภาพูสันิ เาลูบไล้้นาเรียวามอรรัมภา
รรัมภาไม่เหมือนับผู้หิทั่วไปที่พบเอในีวิเธอมีแรึูอันแรล้า แ่็ผลัไสเาอย่ารุนแรเ่นัน
“ถ้าุทำบ้า ๆ นั่นับัน ันะเลียุไปทั้ีวิำไว้” รรัมภาล่าวู่ว่าถ้าเา่มืนเธอ เธอะเลียเาไปนวันาย
รัภพไม่สนใยัุไ้ออามเนียนอรรัมภา่อนะบีบเฟ้นทรวออวบอิ่มอรรัมภา ่อนะเปิระโปรทำในสิ่ที่ไม่าิเาำลัใ้นิ้วเรียวอเาวยโอาสับเนินนาอเธอ แ่่อนที่รัภพะทำมาว่านั้นเสียโทรศัพท์มือถืออรัภพ็ันึ้นเสีย่อน
“แ้มเหรอรับ ผมเห็นเธอรั้ล่าสุแถวสวนหลับ้านแล้วผมะลอเินหาูให้นะรับ” แล้วเหมือนสวรร์ทรโปรุหิอุษาโทรมาถามว่าเห็นรรัมภาับรัภพายหนุ่มริ้อปล่อยเธอให้เป็นอิสระ เี๋ยวใรมาเห็นะยุ่วุ่นวายมาไปว่านี้
“แ่ัวให้เรียบร้อยผมะพาุเ้าไปในาน” รัภพล่าวพร้อมับ้อมอรรัมภาที่ำลัมอเา้วยวามหวาลัว
“ุมันไม่ใ่น” เมื่อมอายหนุ่มรหน้ามานาน สิ่ที่รรัมภาพูไ้มีเพียแ่นี้ ทุอย่ามันันหหู่นทำให้เธอไม่สามารถพูอะไรไปไ้มาว่านี้
“หรือุ้อารให้ผมรับผิอบุ็ไ้นะ” เมื่อเห็นสายาาสาวสวยรหน้ารัภพ้ไม่รู้เหมือนันว่าทำไมเาถึอยาพูำนี้ออมา พร้อมยืนมือไปหาเธอเพื่อ่วยึเธอึ้นาโฟา้วยวามหวัี
“เ็บมันืนไปเถอะันไม่้อาร” รรัมภาปัมือหนุ่มหล่อออเหมือนเป็นสิ่หน้ารัเีย เธอไม่ยินยอมที่ะรับวามหวัีาเา
“รู้ไหมุเป็นผู้หิที่เล่นัวที่สุรรัมภา” รัภพยืนออมอรรัมภาที่ำลัลุึ้น แ่แล้วรรัมภา็ลุึ้นไ้แ่นั้นเมื่อรัภพับเธอนอนลอีรั้ พร้อมับู่โมไ้ออามระหอนื้อรั้น ุสวยอพยาบาลถูรัภพถอในเวลาไม่นานนั อนนี้ร่าาวเนียนอเธอปรา่อสายามอรัภพ ห้อในบ้านหลัเล็ที่มีเพียแสไฟสลัวพอไ้เห็นร่านรหน้า เาที่อนนี้ท่อนบอนไม่เหลืออะไรเปลือยเปล่าเ่นเียว
แ่รัภพ็ไม่ไ้หัหาน้ำใอรรัมภามาว่านั้น ายหนุ่มหาวิธีเพื่อให้พยาบาลสาวยินยอม ายหนุ่มูบพรมไปทั่วร่าามพร้อมับยิ้มเล็น้อย ้วยวามพึพอใที่เห็นร่าามเ้รับามสัาา อนนี้นสวยไม่มีทีท่าว่าะัืนใ ๆ
“ผมะทำใหุ้ทนไม่ไหวนร้อผม้วยัวอุเอ” รัภพพูะที่เม้มูออวบอิ่มอรรัมภาเหมือนับผู้หิวระหายพร้อมับมือสาที่ลูบเล่นับแพรไหมรเนินอันามอรรัมภา
“ไม่มีทา” พยาบาลที่ำลั่อสู้ับวามรู้สึอันหวาบหวิวอนเอ อนนี้เธอทำไ้เพียเบือนหน้าหนีไม่ยอมมอหน้านหล่อรหน้า เธอไม่อยาให้เารับรู้ว่าอนนี้ว่าวามปรารถนาที่ะโนเาระทำนั้นมาล้นนเธอเริ่มเลียันเอ
“ั้นเหรอ ผมว่าุำลัหลอัวเออยู่นะ” รัภพที่อนนี้ใ้นิ้วเรียวอเาับเลื่อนใน่อที่แสนับแน่นอรรัมภา าหนึ่เป็นสอนระทั้ามวาม้อารอเา้วยวามพอใ ที่อนนี้หิสาวที่ปาบอว่าไม่แ่่ำแะเ็มนิ้วอเา้วยวาม้อารแ่ปาแ็ หนุ่มหล่อ่าเ้าัอออยู่แบบนั้นพร้อมทั้บีบเล้นทรวอามอเธอ ไม่มีวามว่าปรานีาหนุ่มหล่อปานเทพบุร ที่อนนี้เาำลัหลุมรัเสียรา้วยวามเสียว่านอเธอแม้วาม้อารอเาอนนี้ะเ็บปวเหมือนะแเป็นเสี่ยๆ แ่เา็รอให้เธอร้ออาเาเอามที่เยไ้ล่าวไว้
++++++++++Cut++++++++สามารถอ่านไ้ที่รีอะไรท์นะะ ไรท์ลัวุเ้าโนแบน
“อย่านะอย่าทำแบบนั้น” พยาบาลสาวร้อห้ามไม่ให้เาเลียลิ้มรสวามหวานาวามผู้หิอเธอ
แ่รัภพไม่สนใเายัทำมัน่อไปเหมือนนที่ฟัภาษานไม่รู้เรื่อ พร้อมับฟัเสียร้อราอรรัมภาอย่ามีวามสุ
รรัมภาิ้นรนไม่ใ่เพื่อห้ามปรามเาแ่ิ้นรนเพราะวามเสียว่าน พร้อมับร้อราื่ออรัภพไม่หยุ หิสาวอนนี้เลียันเอมาแทนทีะห้ามไม่ให้เาทำับเธอ แ่ับเ้รับ้วยวามอบใแถมร่อนส่ายให้โอาสเาเหมือนผู้หิไร้ยาอาย
“ว่าแล้วุ้ออบ แะนานี้” แล้วรัภพ็ูนิ้วที่มีเมือาวให้รรัมภาูเพื่ออย้ำว่าเธอื่นอบรสสวาทที่เามอบให้
“ุมันอมวยโอาสที่สุ” รรัมภาเบือนหน้าหนี้วยวามไม่พอใเหมือนถูอีฝ่ายล้อเลียนว่าอนนี้ร่าายอเธอ้อารเานไม่สามารถหัห้ามวามรู้สึอนไ้
“อีสัยเถอะนะแ้ม ผมว่าอนนี้ผมะทนไม่ไหวแล้วนะ ผมว่าุ็ไม่ไหวเหมือนัน” แล้วหนุ่มหล่อ็โน้มน้าวให้เธอยินยอมให้เาระทำวามเสียว่านับเธออีรั้
ายหนุ่มไม่รอที่ะฟัำอบอสาวสวยเาวยโอาสไม่ไ้าอมโร ยัเยียวามับแน่นให้ับเธอ รรัมภาร้อรี๊้วยเ็บผสมวามใ
“ี๊ อ๊า” แล้วเสียราอันแสนไพเราะเหมือนเสียับานนปัษาสวรร์็ัอีึ้นอีรั้ ายหนุ่มัววามสุาเรือนร่าอเธอ ส่วนเธอ็อบสนอเาเป็นอย่าเ้รับร่อนร่ายเหมือนำลัเ้นระบำ รัภพ้อมอใบหน้าามที่อนนี้มีสีหน้าบ่บอถึวามสุสมับวามสุที่เาปรนเปร่อให้ ยัไม่มีผู้หินไหนที่ทำให้ายหนุ่มรู้สึอย่าัววามสุาเรือนร่าไ้นานี้มา่อน รรัมภาแ่าาผู้หิทั่วไปที่เามีสัมพันธ์สวาท้วย แล้วระบำแนสรว็บลโยที่เาพุบหลับ้า ๆ เรือนร่าาวเนียนอเธอ้วยวามอ่อนเพลีย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น