คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่8 :: ทางเลือก หรือ ทางตัน ???
~ พิธิต ~
“ในขณะที่กำลังเดินเที่ยวกับแฟนอยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง แฟนของผมเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ผิวขาวอมชมพู สูงราว 165 ซม. ซึ่งสูงน้อยกว่าผมแค่ 5 ซม. เวลาที่เธอพูดทุกอย่างรอบข้างดูจะกลายเป็นสีชมพูสดใสไปหมด รอยยิ้มที่ลึกลับชวนให้ค้นหาของเธอเป็นเสน่ห์ที่แม้แต่คนที่เย็นชายังต้องหลงใหล และแอบอมยิ้ม เธอพึ่งคบกับผมได้ไม่นาน ราวๆสักปีที่แล้วผมพบกับเธอตอนที่ไปสอบคัดเลือกเพื่อเป็นวีเจในรายการที่โด่งดังที่สุดของช่องโทรทัศน์ เธอเป็นสายแรกที่โทรฯเข้ามา และเป็นแฟนคลับคนแรกที่ผมได้เจอในอีกไม่กี่วันต่อมานับจากวันที่เธอได้โทรฯเข้ามา และไม่กี่เดือนต่อมาเธอก็เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผม ผมเจอกับเธอทุกวันที่ต้องมาจัดรายการ เราสนิทกันอย่างรวดเร็ว เนื่องจากเธอเองก็ได้ผ่านการคัดเลือกมาเป็นวีเจคู่กับผม แล้วในที่สุดเราทั้งคู่ก็คบกันเป็นแฟนอย่างเปิดเผย และเป็นที่อิจฉาของคนทั้งบริษัท
...ออ!!! ผมลืมบอกไปเธอชื่อ ‘หญิง’
แต่ตอนที่เรามาเดินเที่ยวกันในวันหยุดนั้นเอง ขณะที่ผมกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำในห้างสรรพสินค้า ก็มีคนกลุ่มหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำ 5 คน เข้ามาทำร้ายผม และหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย
ไม่รู้!!! ว่าใครเห็นผมถูกทำร้ายบ้างหรือเปล่า?
ไม่รู้!!! ว่าคนพวกนั้นเป็นใคร?
ไม่รู้!!! ว่าพวกเขาทำร้ายผมทำไม?
ไม่รู้!!! ว่าพวกเขาจะพาผมไปที่ไหน?
ไม่รู้!!! ว่าพวกเขาต้องการอะไรกับผมกันแน่? และ
ไม่รู้!!! ว่าหญิงเป็นอย่างไรบ้าง?
แต่...ตอนนี้ผมรู้คำตอบของคำถามทั้งหมดแล้ว ผมอยู่บนเก้าอี้เหล็กในห้องสี่เหลี่ยมห้องหนึ่งที่ถูกทาด้วยสีขาวสว่างแสบตา ผนังทุกด้านเป็นคอนกรีตอย่างดี ประตูทางเข้าทางด้านขวามือมีสีสันไม่ต่างจากสีของห้อง ประตูบานนั้นเป็นเหล็กหนาอย่างดี หน้าต่างบานเดียวของห้องอยู่สูงจากพื้นราว 2 เมตร และเล็กเท่าเด็ก 3 ขวบลอดได้เท่านั้น โฟกัสของผมยังไม่ค่อยเป็นรูปเป็นร่างเท่าไหร่ แต่พอจะรับรู้ได้ถึงหน้าจอมอนิเตอร์นับสิบที่กำลังทำงานอยู่เบื้องหน้าของผม หน้าจอมอนิเตอร์กว่า 90 % มีรูปของสถานที่แปลกๆที่เปลี่ยนไปมาในทุกๆ 30 วินาที แต่หน้าจอรองสุดท้ายกับฉายภาพห้องๆหนึ่ง เป็นห้องเดียวกับที่ผมกำลังนั่งอยู่
กริ๊งงงงง!!!! กริ๊งงงงง!!!! กริ๊งงงงง!!!! กริ๊งงงงง!!!!
โทรศัพท์มือถือที่เคยแน่นิ่ง บัดนี้กับสั่นไหวอยู่ภายในกระเป๋ากางเกง ผมหยิบมันแล้วกดรับด้วยความงุนงงระคนหวาดกลัวกับปลายสาย
“ฮัลโหล!!! ช่วยผมด้วย ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหน มีคนจับผมมา ช่วย...”
“ไม่ต้องตกใจครับ” เสียงปลายสายพูดขัดจังหวะ “คุณเห็นรีโมทที่วางอยู่บนจอมอนิเตอร์เครื่องที่ 7 นับจากทางขวาไหมครับ”
“เห็นครับ ... แต่คุณรู้ได้ไง?” ผมเอะใจ “นี่คุณเป็นใคร?”
“กดไปยังหน้าจอมอนิเตอร์ที่ฉายภาพของคุณสิครับ” เสียงปลายสายอยู่ ก่อนจะเปล่งถ้อยคำแปลกๆด้วยเสียงต่ำเกินมนุษย์ทั่วไป “แล้วคุณจะเข้าใจอะไรง่ายขึ้น”
กึ๊ก!!!
ปลายสายวางลงไปแล้ว ในมือของผมตอนนี้มีรีโมทที่ปลายสายพูดถึง ผมกดไปที่จอมอนิเตอร์ที่ฉายภาพผมอยู่ราวกับต้องมนตร์สะกดจากพ่อมดผู้มากวิชา
พระเจ้า!!!
ภาพที่เปลี่ยนไปไม่ใช่แค่จอมอนิเตอร์เป้าหมายเท่านั้น จอมอนิเตอร์ทั้ง 15 เครื่องต่างก็เปลี่ยนสิ่งถ่ายทอดพร้อมกัน หน้าจอที่ 1-10 ฉายภาพสถานที่ต่างๆเหมือนเดิม ต่างกันที่ตอนนี้กล้องที่ถ่ายได้ซูมสิ่งที่ภาพได้ซ่อนเร้นไว้
ซากศพ!!!
ส่วนจอมอนิเตอร์ 11- 13 ฉายภาพกลุ่มเด็กๆอายุราว 14-16 ปี นอนหลับสลบสไลในอิริยาบถที่บ่งบอกถึงพละกำลังที่แทบจะไม่มีเหลือ และสิ่งที่ทำให้ตกใจที่สุดถึงขนาดต้องอุทานออกมาคือจอมอนิเตอร์ 2 ตัวสุดท้าย ภาพหญิงสาวที่ผมเฝ้าเป็นห่วงเป็นใยถึงความปลอดภัยของเธอ บัดนี้ร่างของเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้เหล็กแวววาบ ในห้องสีขาวไร้ทางออกเช่นเดียวกันกับผม
“หญิง....หญิง”
ผมตะโกนเรียกเธอทั้งๆที่รู้ว่าคงไม่ได้ยิน มือทั้งสองข้างเขย่าจอมอนิเตอร์ตัวที่ 14 ด้วยความโกรธที่แล่นเข้ามาปะทะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน น้ำตาที่ไม่เคยไหลมา 20 กว่าปี ตอนนี้มันกลับไหลออกมาอย่างง่ายๆ เพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว ผู้หญิงที่ผมรักคนสุดท้ายที่มีชีวิตอยู่บนโลก ผู้หญิงคนที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของผม ... ใครทำเธอ???....
กริ๊งงงงง กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงง
โทรศัพท์เครื่องนั้นดังอีกครั้ง และผมก็กดรับมันในทันที
“ฮัลโหล!!! แกจะทำอะไร? ปล่อย...”
“จุ๊...จุ๊ อย่าใจร้อนสิครับ คุณพิธิต” ปลายสายสวนกลับอย่างทันควัน “ตอนนี้คุณอยู่ในการควบคุมของผมแล้ว!!!”
“แกหมายความว่าอะไร?”
“ลองใช้รีโมทอีกสักทีจะเป็นอย่างไงครับ”
“นี่แก...เลิกล้อเล่นสักทีนะ แกทำอย่างนี้ฉันแจ้งความ ข้อหา...”
“เชิญครับ” ... “แต่รู้เอาไว้อย่างหนึ่งนะ ตอนนี้แฟนของคุณกำลังแบกภาระหนักอยู่ มันน่าจะหนักสัก 10 โลได้มั๊ง ระเบิดน่ะ”
... หา! นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย?...
“ถ้าผมรู้สึกว่า คุณอยู่นอกเหนือการควบคุมล่ะก็...แฟนคุณ ไม่สิ! คุณด้วย เตรียมตัวเป็นเศษธุลีได้เลย”
... แม่ง! ตั้งสติไว้พีช... ใจเย็นๆ ... ... ฟังมันไปก่อนก็แล้วกัน ค่อยหาทางคิด...
“มีคำถามไหมครับ?”
“แกจะให้ฉันทำอะไรก็ว่ามาเลยดีกว่า”
“ตกลงครับ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ” ...น้ำเสียงนั่น กำลังสนุกหรอ!!!... “ทำตามที่ผมบอกนะครับ ‘กดรีโมท’ ครับ”
ผมทำตามที่มันบอกหยิบรีโมทขึ้นมากด หน้าจอมอนิเตอร์ทั้งหมด เปลี่ยนไป ผมจ้องดูภาพที่ปรากฏ
...ภาพคุกที่เต็มไปด้วยนักโทษมากมาย รูปร่างท่าทางดุดัน และน่ากลัว...
...ตัวอักษรสีแดงรูปร่างน่าขนลุกขึ้นบนพื้นหลังสีดำ ‘นักโทษประหาร’…
…ภาพเปลี่ยนไปที่ห้องๆหนึ่ง ซึ่งมีเตียงคนไข้เรียงรายอยู่หลายเตียง...
...ภาพทั้งหมดหายไป กลายเป็นรูปร่างของเกาะ และ...โอ้!
...นี่มัน! ...
...ภาพผู้คนกำลังเข่นฆ่ากันเริ่มปรากฏชัดขึ้น มีทั้งผู้หญิงที่ถูกปาดคอ ผู้ชายตัวใหญ่ที่เหลือแค่ครึ่งตัว ผู้ชายแก่ๆที่ถูกผ่าออกเป็นสองส่วน และสภาพน่าสะอิดสะเอียนอีกมากมาย...
...ตัวอักษรแบบเดิมขึ้นมาอีก ‘กับ’...
... ‘ทางรอด’…
…‘สุดท้าย’…
…ภาพโลโก้แปลกๆขึ้นมา มีวงกลมๆล้อมรอบ ตัวอักษร R และ C สีแดง...
พึ๊บ!
จอมอนิเตอร์ดับลง ก่อนที่จะกลับมาเป็นภาพเดิมก่อนหน้าที่จะกดรีโมท
“แล้วไงต่อ?” ผมพูดกับปลายสายที่รออยู่ “แกจะให้ฉันทำอะไร?”
“กดรีโมทอีกครั้งสิครับ”
ผมทำตามที่มันบอกอย่างเซ็งๆ ไม่ใช่เพราะสถานการณ์นะ แต่เพราะไอ้น้ำเสียงกวน...ของมันนี่ แหล่ะ ... มันต้องเป็นรายการอะไรสักอย่างแน่ๆ เรื่องนี้ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ... ภาพบนจอมอนิเตอร์ทั้งหมดเปลี่ยนไปอีกครั้ง
...ภาพรถบัสคันหนึ่งอยู่บนสะพานไม้เก่าๆ...
...กระแสน้ำเบื้องล่างไหลเชี่ยว ท้องฟ้าอึมครึม ฝนเริ่มลงเม็ด..
...มีวัตถุสีดำๆร่วงมาจากรถฝ่าสายฝนหลายครั้ง รถมินิบัสมีท่าทางแปลกๆคล้ายว่าจะ...
...เดี๋ยว! มีอะไรลอยน้ำมา...
...นั่นมัน! คน ไม่ใช่! ศพ ...
...เด็กพวกนั้น! หรือว่า...?
“แก!!!”
“ครับ ต่อไปนี้เราจะติดต่อกับคุณ จากทางมอนิเตอร์ตัวแรกจากทางขวานะครับ”
“แกจะให้เด็กพวกนั้น... แต่มันผิดกฎหมายนะ...”
“คุณลืมแล้วหรือครับ ว่าเราควบคุมคุณอยู่”
“...” มือผมกำโทรศัพท์แน่น กัดฟันจนแทบหัก ร่างกายเกรงด้วยความโกรธ “แก...แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า กับ นักโทษประหารฉันก็ว่ามันบ้าแล้ว นี่แกจะให้เด็กพวกนั้น...”
“ครับ...แต่...ผมเลิกเป็นคนไปนานแล้วล่ะครับ เพราะสังคมของประเทศนี้ไงที่มันทำให้ผมเป็นแบบนี้ สังคมที่คนดีๆมันไม่มีที่ให้ยืนไงครับ” ... น้ำเสียงมัน...เปลี่ยน!!!!…“และตอนนี้ ถ้าคุณยังอยากอยู่แบบเป็นคนละก็ จอมอนิเตอร์เครื่องแรกจากทางขวาเป็นคอมพิวเตอร์เราจะส่งข้อมูลทั้งหมดไปให้คุณ และจะติดต่อกลับอยู่เรื่อยๆ ให้คุณเตรียมตัวให้พร้อมด้วยครับ แค่...”
“เดี๋ยวก่อน!!! แกน่ะ แน่ใจแล้วหรอว่ามาถูกทาง?” ผมเว้นวรรค “ถ้าคนดีมันไม่มีที่ให้ยืนจริงๆ ทำไมนายไม่ลองหาที่ยืนใหม่ล่ะ”
“ที่นี่แหล่ะครับ ที่ยืนของผม และผมแน่ใจด้วยครับว่ามาถูกทาง” ... “ว่าแต่คุณนั่นแหล่ะ อย่าเป็นคนดีให้มันมากนัก ระวังจะไม่มีที่ให้ยืน”
“ใครว่าล่ะ คนดีมันมีที่ให้ยืน และทางเดินให้เลือกอยู่เสมอนั่นแหล่ะ”
“งั้น...นี่แหล่ะครับทางเลือกของคุณ อยู่ หรือ ตาย พร้อมคนรัก!!!”
สายตัดไปแล้ว ... คนรัก?... ผมนั่งมองจอมอนิเตอร์ตัวที่ 2 ที่มีหญิงสาวที่คือทุกสิ่งของชีวิตผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม แล้วหันไปมองจอที่ 3 ที่มีพวกเด็กๆนอนสลบเหมือบอยู่เหมือนในตอนแรกที่ผมได้เห็น …และ เด็กๆ?... ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วค่อยๆกดปุ่ม Enter อย่างช้าๆ
...มนุษย์ทุกคนมีความเห็นแก่ตัวเป็นของตัวเอง ผมไม่มีทางเลือก เพราะเส้นทางทุกเส้นมีแต่ทางตัน ผมหวังเพียงแต่ว่าทางที่ผมเลือกจะเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับคนที่ผมรัก แม้ว่า... มันอาจจะต้องแลกด้วยชีวิตของใครก็ตาม!!! ....
ความคิดเห็น