คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : กลุ่มการค้าแมวทอง
ะที่เหล่าสาว ำลัฝึฝนในลานอนิายแสโลหิ พวเาไ้ยินเสียสัาเือนาหออยลาระเวน ท้อฟ้าที่เยสบเียบถูแ่แ้ม้วยเสียสัาเือนภัยและเสียะโนาเหล่าสาว
"พวเราเออะไรบาอย่าที่สุอบอาาเ!" สาวนหนึ่ร้อออมาพร้อมี่หมาป่ายัษ์วิ่เ้ามารายานหัวหน้าหน่วยลาระเวน
หัวหน้าหน่วยิ้วมว "เิอะไรึ้น?"
"มีบวนพ่อ้าาเมือิลเวอันถูอโรัปล้นระหว่าทา พวเาหนีายเ้ามาใล้อาาเอเราและอวาม่วยเหลือรับ พวพ่อ้าอยู่ห่าาอาาเแสโลหิไม่ถึ 5 ิโลเมร แ่มีพวโรามหลัมาิๆ!"
หัวหน้าหน่วยหันมาทาสาวที่ฝึเ็ๆ อยู่ "ส่สัาเือนภัยไปทั่วอาาเแสโลหิ เรียท่านสมิลและเหล่าเทวทู!"
ในเวลาไม่ถึนาที สมิลผู้เป็นบุรโลหิ พร้อม้วยเทวทูแม่มำ บลู เร แบล็ และเนร ปราัวพร้อมอาวุธรบมือ พวเารับรู้ถึสถานาร์อย่ารวเร็ว
“เรา้อุ้มรออาาเเเละาวบ้าน แล้วเ้า่วยเหลือลุ่มพ่อ้าทันที” สมิลล่าว พลาส่สายาไปยัหน่วยลาระเวน
"ท่านสมิล พวพ่อ้าอยู่ไม่ไลาที่นี่ พวเราวรออไป่วยพวเา และหาทาับไล่พวโร!"
แม่มำส่ายหัว "อโรพวนี้เลื่อนไหวเป็นลุ่ม พวมันอาไม่รู้ว่าที่นี่เป็นอาาเอนิายเรา ถ้าพวเราเลื่อนไหวอาเิปัหาที่ามมาไ้เพราะเรื่ออาาเและนิายเราไม่เยเปิเผยให้นนอรู้
บลูเสริม้วยเสียเย็นา "แ่เรา็ไม่สามารถปล่อยให้พวพ่อ้าาย่อหน้าเราไ้ ถ้าเราปล่อยให้พวโรเ้ามาในอาาเโยไม่ไ้ทำอะไรเลยผลเสียอาะไปที่าวบ้านไ้"
"แยเป็นสามทีม" สมิลัสินใ "ทีมที่หนึุ่้มันพ่อ้า ทีมที่สอรับมืออโรและทีมสามไปุ้มันาวบ้านที่อยู่ใล้เีย"
เมื่อเหล่าสาวมาพร้อมแล้ว ทั้หมมุ่หน้าไปยัพรมแนอาาเอย่ารวเร็ว ที่นั่น พวพ่อ้าเหนื่อยล้าและเ็มไป้วยบาแผล ำลั่อสู้ับอโรที่หลเ้ามาในอาาเทาป่า้านทิศเหนือ พวเาูหวาลัวเมื่อเห็นอำลัสาวอนิายเ้ามาเป็นำนวนมา
"โปร่วยพวเรา้วย!" พ่อ้านหนึ่ัสินใะโนร้ออวาม่วยเหลือ "พวมันโมีบวนสิน้าอเรา พวมัน่าพวเราไปหลายนเเลัว!"
สมิลพยัหน้าและส่สัาให้แม่มำับเรุ้มรอพ่อ้า ส่วนัวเาและเทวทูที่เหลือเรียมสัอโรที่ำลัเ้ามาใล้อาาเแสโลหิ
พอพวโร้าวเท้าเ้ามาในอาาเาร่อสู้็เริ่ม้นึ้นอย่าุเือ แสสีแาปลายาบอสมิลวาบึ้นท่ามลาารโมี ะที่แม่มำใ้เวทมนร์สร้าเวทย์ป้อันให้พ่อ้า ส่วนเรและบลูประสานพลัันโมีเหล่าอโรที่บุามสัหารลุ่มพ่อ้า
"พวเรา้อรีบพาพ่อ้าเหล่านี้เ้าไปในนิาย!" เนระโน ท่ามลาเสียาร่อสู้
เมื่อสาวสามารถับไล่อโรไ้สำเร็ พวพ่อ้าถูพาเ้าไปในนิายอย่าปลอภัย แ่สมิลรู้ีว่าอโรลุ่มนี้อาไม่ใ่แ่โรธรรมา...
สมิลพาพ่อ้าเ้ามาในนิายแสโลหิ ้วยวามรวเร็ว พวเาไ้้ามผ่านประูให่และเ้าสู่ภายในึ่เ็มไป้วยบรรยาาศที่สบและศัิ์สิทธิ์ พ่อ้า่ามอไปรอบๆ ้วยวามื่นะลึและหวาหวั่น แ่เมื่อเห็นว่าพวเาถูนำมาที่ที่ปลอภัย็เริ่มลายวามัวล
“พวท่านปลอภัยแล้ว” สมิลพูเสียั “ท่านเทพโลหิะมารับฟัำร้อออพวท่าน”
ในะที่พวเาเ้าไปในห้อโถลา พ่อ้าไ้เห็นเทพโลหินั่อยู่บนบัลลั์ ท่ามลาแสสว่าที่อบอุ่นและลิ่นอายแห่อำนาที่เปล่ออมาอย่าัเน อนแรที่ถูพวโรไล่ล่าทำให้ลุ่มพ่อ้ารู้สึวิัวลเป็นอย่ามา แ่เมื่อเห็นเหล่าสาวที่่อสู้ับพวโรและเทพโลหิทำให้วามหวัปราึ้นอีรั้ลุ่มพ่อ้าเลยเลือที่ะัสินใอวาม่วยเหลือานิาย
“ท่านเทพโลหิ” พ่อ้านหนึ่้าวออไป้าหน้า พร้อมับท่าทาที่เ็มไป้วยวามเารพ “เรามาที่นี่เพื่ออวาม่วยเหลือานิายแสโลหิ บวนอเราถูอโรัปล้นลาทา เรารอมาไ้เพราะวาม่วยเหลือาสาวอท่าน แ่พวเราไม่มีทาที่ะลับไปยัเมือิลเวอันไ้อย่าปลอภัยหาไม่มีารุ้มรอ ไ้โปร่วยเหลือพวเราสัรั้”
เทพโลหิมอพวเา้วยสายาที่หนัแน่นและมีวามเมา “้ารับรู้ถึวามทุ์ยาอพวท่านแล้ว พวโรเหล่านี้ถือเป็นภัยุาม่อวามสบสุออาาเ และเราะไม่ปล่อยให้พวมัน้าวเ้ามาในอาาเนี้โยเ็า ถ้าพวมันล้าเ้ามา็มีแ่วามายที่รอพวมันอยู่”
“พวเราะมอบทอำ 1,000 เหรียเพื่อแลับารุ้มรอาพวท่าน” พ่อ้านเิมล่าว่อ “ทอำนี้ะเป็นสินน้ำใเพียเล็น้อย และพวเราะไม่ลืมบุุอนิายแสโลหิและั้นเทพโลหิเ็า”
เทพโลหินิ่เียบและพิารา้อเสนอ ่อนะเอ่ยึ้น “ทอำไม่สามารถื้อวามปลอภัยไ้เสมอไป แ่เราะ่วยเหลือพวท่าน”
“เราะส่สาวไปุ้มรอบวนสิน้าในรั้นี้ และหาพวโรยัรบวนอี เราะมอบบทเรียนแสนแพให้พวมัน” เทพโลหิล่าว้วยเสียมั่นใ
“แ่้าะมี้อเรียร้อหนึ่้อ” เทพโลหิล่าว่อ “นอาทอ1,000 เหรียแล้ว ้า้อารให้พวท่าน่วยัหาสิ่อที่พวเรา้อารและถ้าวันใพวเรามีสินอไปายพวท่านะลายเป็นัวแทนอเราในารระายสิน้า”
พ่อ้าทุนพยัหน้าอย่าเห็น้วย “เราะทำามำออท่านอย่าสุวามสามารถ หาท่านมีสิน้ามาายให้พวเราะิ่าำเนินารเพีย 2% ้าอสัาในนามัวแทนอลุ่มาร้าแมวทอ เพื่อวามบริสุทธิ์ใทั้สอฝ่ายะลนามในสัาัน”
เมื่อ้อลเสร็สิ้น ท่านเทพโลหิ็สั่ให้สมิลเเละเเม่มำ เินทาไปับลุ่มพ่อ้าเเมวทอไปยัเมือิลเวอัน และเหล่าสาวอี 100 น เพื่อุ้มันบวนพ่อ้าลับเมือ
“พวเราไม่สามารถละเลยไ้” แม่มำล่าว “เรา้อระวัทุารเลื่อนไหว พวโรอาะับุ้มโมีทุเมื่อพวเราห้ามประมาทเ็า”
เมื่อบวนพ่อ้าเริ่มเลื่อนัวออานิายแสโลหิ สภาพอาาศที่เยสบลับเ็มไป้วยวามึเรีย ทุนรู้ีว่าารเินทาไปยัเมือิลเวอันอาไม่เป็นไปอย่า่ายาย
สมิลและแม่มำเินนำอยู่้านหน้า ะที่เหล่าสาว 100 นแบ่เป็นลุ่ม เพื่อประอบวนอพ่อ้าไว้ในแนวั้ ที่้านหลับวนือลุ่มพ่อ้าที่หวาหวั่น โยเพาะเมื่อพวเารู้ว่าอโรที่ามล่าพวเายัอยู่บริเวใล้เีย
“ระวัให้ี” สมิละโนเสียั “อย่าปล่อยให้พวโรบุเ้ามาโมีไ้พวเรา้อมีสมาธิลอเวลา”
แม่มำพยัหน้า “้าะใ้เวทย์สร้าภาพลวาเพื่อเบี่ยเบนวามสนใอพวมัน ะเียวัน เรา้อทำให้พวโรเห็นว่าพวเรามีำนวนมาว่าที่เป็นริ”
เพียไม่นาน สาว็ี่หมาป่ายัษ์รวารอบบวนเพื่อปป้อบวน พวเาวิ่ไปมารอบๆ บวนสิน้า เพื่อสร้าวามมั่นใให้ับพ่อ้าที่อยู่ในวามหวาลัว
แ่ในระหว่าที่พวเาำลัเินทา ลุ่มพ่อ้ารู้สึไ้ถึวามึเรียที่เพิ่มึ้น และเมื่อพวเาไ้ยินเสียร้ออใรบานในป่าใล้เีย เสียนั้นูเหมือนะมาาลุ่มอโรที่รอัหวะเหมาะโมี
“พวมันอยู่ใล้ๆ!” หนึ่ในสาวะโน เมื่อเห็นเาอนที่ำลัุ่มอยู่ามพุ่มไม้ “พวโรมันอยู่แถวนี้!”
ทันในั้น เสียธนูและเสียะโน็ัึ้นาพุ่มไม้้าน้า อโรเริ่มโมี้วยวามโลภที่มี่อบวนสิน้า
“พวมันมาแล้ว!” สมิละโน “แยันโมี! ระวัอย่าให้พวมันเ้ามาใล้!ลุ่มพ่อ้า”
าร่อสู้ปะทุึ้นอย่ารุนแร เสียเวทย์มนร์และเสียาบระทบันัวานไปทั่ว าร่อสู้ในรั้นี้ไม่เพียแ่เป็นารปป้อบวนอพ่อ้าเท่านั้น แ่ยัเป็นารปป้อเียริยศอนิายแสโลหิอี้วย
แม่มำใ้เวทย์สร้าภาพลวาและวามสับสนให้ับพวโร ะที่เหล่าสาวประสานพลัันเพื่อทำลายแนวบุพวอโร พวเา่อสู้้วยวามล้าหา อย่าไร็าม ำนวนอพวโรูเหมือนะมาเินไป
“พวเราห้ามถอย!” แม่มำพู้วยวามเรีย “เรา้อหาวิธีในารรับมือับพวมันอย่ารวเร็ว”
“ท่านแม่มำ” สาวนหนึ่ะโนระหว่าาร่อสู้ “อให้ท่านใ้เวทมนร์ที่ทรพลัที่สุอท่าน เพื่อเป็นารทำลายบวนบุอพวโร!”
“ไ้!” แม่มำอบ ่อนะเริ่มทำารรวบรวมพลัเวทย์
ในะเียวัน สมิลไ้้าวออไป้าหน้าอย่ามั่นใ ลอเวลาที่เาอยู่นิายเาไ้เรียนเวทมน์พื้นานาแม่มำมาบ้าในะที่สาวส่วนให่ไม่สามารถเรียนเวทมน์ไ้
เาไ้รวบรวมพลัทั้หมที่มี เปลวไฟสีแสว่าึ้นรอบๆ าบและปล่อยออมาเป็นลำแสโมีใส่ลุ่มโร พวโรที่ยืนอยู่ในเส้นทาถูทำลายและถูสัหารในทันที
“อนนี้และ!” แม่มำพู ะที่เธอปล่อยเวทย์มนร์แห่ารสร้าภาพลวาอย่าเ็มที่ สร้าภาพลวาอพวสาวำนวนมารอบๆ พวโร
าร่อสู้ำเนิน่อไปนระทั่พวโรเริ่มระหนัถึวามแ็แร่อบวนุ้มัน พวเาเริ่มสูเสียวามล้าหาและเริ่มถอยหนีในที่สุ
“เราทำไ้!” สมิละโน้วยวามีใ ะที่พวเาเห็นพวโรถอยลับไป
เมื่อาร่อสู้สบล พวเา็เ้าไปูพ่อ้าที่ยัื่นระหนอยู่ “พวท่านปลอภัยแล้ว” สมิลยิ้ม “พวเราะพาพวท่านไปถึเมือิลเวอันในไม่้า”
พ่อ้ารู้สึอบุและเ็มไป้วยวามื่นม “อบุท่านมา พวเราลุ่มพ่อ้าแมวทอะไม่ลืมสิ่ที่นิายแสโลหิทำเพื่อพวเรา”
“เพียแ่ทำามำสัาอท่าน” แม่มำพู “และพวท่านะมีเราเีย้าเสมอ”
สมิลและแม่มำพร้อมับสาวเริ่มนำบวนพ่อ้าเินทาลับสู่เมือ ถึแม้พวเาะพึ่นะพวโรมาแ่เหล่าสาว็ไม่ไ้มีวามประมาทแ่อย่าใเพราะพวเารู้ีว่าเมื่อใที่พวเาประมาท็ะนำพาพวเาไปสู่หายนะ
∆โปริามอน่อไป∆
ไล์แร์ให้ำลัใัน้วยนะรับ
ความคิดเห็น