คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 ภูติกับการคิดชื่อไม่ออก...
ขออนุญาตแจ้งล่วงหน้านะครับ คือตัวของผมที่ไปเล่น fear and hunger มาเกือบเดือน.... (ยังไม่ได้สักฉากจบเลย)... จึงอาจทำให้ฟอร์มตกลงไปเยอะ แถมลืมเนื้อเรื่องที่จะเขียนด้วย ฮ่าๆๆ คิดเนื้อเรื่องใหม่
ปล. ตอนที่ 9 น่าจะต้องรออีกสักพักนึง
จบ.
_____________________________________________
"คะ คิริน.!?"
"ถ้างั้นฉันนอนล่ะ ฝันดี~"
เมื่อผมหันไปหาอาเธน่าเธอก็กระโดดไปนอนบนเตียงเสียแล้ว ผมจึงได้โยนอาเธน่าออกไปข้างนอก...
"อุ๊ปส์ กะแรงพลาดไป"
พลาดจริงๆนะ แค่โยนไปไกลหลายเมตรเอง ใช่ เราแค่กะแรงพลาดไป
[อาเธน่าฝากจัดการให้ทีนะ ฉันกะแรงพลาดไปน่ะ]
<นั่นแน่ใช่เหรอว่าพลาดน่ะ! ฝากไว้ก่อนเถอะ กลับไปเธอเจอดีแน่!>
"ช่างเถอะ ว่าแต่มันหลุดมาได้ไงนะ? เอาเป็นว่าไปดึงมันกลับไปที่อาเคเดียดีกว่า"
{นี่เรย์ฝั่งนั้นเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?}
[หือ? โซเฟีร์ยเหรอ... ทางนี้อยู่ๆคิรินมันก็ปรากฏตัวออกมานาะสิ]
{อ๋อ~ ผลของอันนี้คือการปรากฏตัวของคิรินสินะ}
[ห้ะ?! นี่เธอไปทำอะไรมาเนี่ย?]
{ไม่มีอะไรมากหรอก แต่อีกเดี๋ยวคิรินก็หายไปแล้ว}
....อะไรน่ะ? อีกไม่นานคิรินก็หายไปแล้วเหรอ?... ผมได้เดินไปที่หน้าต่างและมองออกไป ซึ่งตอนนี้ผมก็สัมผัสได้ว่าพลังเวทย์ของคิรินมันกำลังลดลงเรื่อยๆ
"อืม... ปล่อยอาเธน่าไปแบบนั้นนั่นแหละ ก็อยากจะเห็นหน้าเหวอของอาเธน่าอยุ่เหมือนกันเพราะงั้น... ก็นี่แหละดีที่สุด"
ผมได้ดึงผ้าม่านมาปิดแล้วก็ได้เดินกลับไปที่เตียงนอน อะแฮ่มๆ อย่างไงอาเธน่าก็ชนะอยู่แล้วหนำซ้ำพลังเวทย์ของคิรินมันยังลดลงเรื่อยๆอีก
"เฮ้อ~ สรุปแล้วไอ้เจ้าทูตสวรรค์ของเรานี่มัน...."
ผมได้ยื่นมือออกมาพร้อมกับรวบรวมพลังภูติมาเป็นรูปร่างดาบคาตานะของเรา [ ยาโตะโนะ คามิ ] และเรื่องที่ไม่น่าเหลือเชื่อก็เกิดขึ้น ดาบคาตานะสีดำได้ปรากฏขึ้นมาแต่ว่ามันไม่ใช่รูปร่างของ [ ยาโตะโนะ คามิ ] ผมได้เอามันมาตรวจสอบดู
ใบดาบสีดำสนิทอย่างดีแบบเดียวกับ [ ยาโตะโนะ คามิ ] มีคมเดียวเหมือนกันเป็นดาบที่ไม่สามารถตะหวัดหลังได้ น่าจะอ้างอิงมาจาก [ ยาโตะโนะ คามิ ] แต่รูปลักษณ์ค่อนข้างแตกต่าง
ผมได้ลุกขึ้นจากเตียงและลองตวัดดาบเล่มนั้นดู เมื่อผมฟันไปแล้วก็เกิดเป็นรอยแยกสีม่วงเข้มออกดำ
"อืม.... ความสามารถเป็นมิติเหรอ?"
สักพักนึงรอยแยกนั่นก็หายไป ผมก็ได้ละความสนใจจากรอยแยกนั่นและทดสอบอย่างที่สอง [ ระยะ ] ผมได้บินออกจากทางหน้าต่างมา ซึ่งตอนนี้คิรินก็ยังคงอยู่เช่นเดิม
"ดีล่ะ ไหนๆก็มาเป็นหนูทดลองของฉันหน่อยแล้วกัน"
ผมได้ฟันอีกครั้ง ซึ่งมันก็ทำให้เกิดสิ่งที่น่าทึ่งอีกครั้งรอยแยกที่เกิดขึ้นมันทำให้บ้านเรือนและคิรินถูกแยกออก
"ห้ะ?! นะ นี่มันก็เกินไป"
ความสามารถแบบนี้มันพอที่จะชนะสงครามได้เลยนะ.... ช่างเรื่องนั้นเถอะ... ดาบสีดำเล่มนั้นได้สลายไปพร้อมกับอาการรู้สึกอ่อนแอ พอๆกับคนธรรมดานั้นแหละ
<เห้ย! เรย์เมื่อกี้มันอะไรน่ะ! เมื่อกี้ฉันเกิดจะโดนตัดเป็นสองส่วนแล้วนะ!!>
[เอ่อ.... ฉันแค่ทดสอบพลังเอง... เหมือนจะเป็นทูตสวรรค์หรืออะไรทำนองนั้น]
{เห๋~ นี่เรย์เรียกทูตสวรรค์ออกมาได้ด้วยเหรอ}
[ไม่รู้แต่พลังภูติมันก็ออกมาเป็นรูปธรรมนะ]
จากนั้นพวกเราก็ได้พูดคุยกันด้วยเครือข่ายภูติ(ตั้งชื่อเอง)พลางล่อนลงมาที่พื้น แล้วก็กลับเข้าบ้านมานอน เนื่องจากยังง่วงๆอยู่
...
...
...
...
...
หลายสัปดาห์ผ่านไป ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติราวกับว่าคิรินไม่เคยปรากฏตัวออกมา
"เฮ้ย! อาเธน่านั่นมันเงินฉันนะ!"
"น่าๆ แค่ 10,000เยน เองเงินแค่นี้มันไม่กระทบกับเงินในกระเป๋าเธอหรอก"
"แต่นั่นมันเงินฉันไง!!"
ทุกอย่างเป็นเหมือนวันปกติอาเธน่าแอบเอาเงินของโซเฟีร์ย ซึ่งตอนนี้ผมก็กำลังรู้สึกกังวลกับข้อความที่คุรุมิส่งมาอยู่เป็นข้อความชวนไปเดท
"นี่โซเฟีร์ย...."
"หือ? มีอะไรเหรอ"
"การเดทเนี่ย... เขาต้องทำอะไรกันบ้างเหรอ?"
"เอ๊ะ?!"
"เอ๋!!! เรย์โดนช่วยเดทเหรอ!"
"โอ้ย! เบาๆหน่อยสิ!"
อยู่ๆโซเฟีร์ยก็ได้ร้องออกมาด้วยความตกใจที่ผมโดนชวนเดทมั้งนะ แล้วเจ้าตัวก็ได้เรียกงูออกมามัดร่างของอาเธน่าแล้วก็มานั่งข้างๆผม พลางให้คำปรึกษาที่น่าจะดี
"ว่าแต่ถูกนัดวันไหนเหรอ?"
"มะรืนนี้"
"งั้นเหรอๆ มะรืนนี้เรย์จะได้สละซิงแล้วสินะ"
"อึก.. ชะ ใช้ซะที่เล้า!"
ผมได้ใช้มือทั้งสองข้างผลักโซเฟีร์ยที่อยู่ๆก็พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้
"แค่หยอกเล่นเองน้า~ อย่าคิดมากเลยเรย์"
ผมได้ลุกออกจากโซฟาและเดินออกจากบ้านไป อืม... ไปเดินเล่นหน่อยก็แล้วกัน ผมได้เดินกึ่งวิ่งไปฟาที่เที่ยวรวบถึงรวบรวมข้อมูลสถานที่ด้วย หลังจากที่ผมวิ่งมาสักพักก็มาอยู่ในย่านการค้าเรียบร้อย
"คุณลุงคะ ขอซื้อทาโกะยากิหนึ่งกล่องค่ะ"
"อา ทาโกะยากิหนึ่งกล่องสินะ"
ผมได้ยื่นแบงค์พันเยนให้กับคุณลุงคนนั้น ซึ่งลุงแกก็ทินมาให้หกร้อยเยนถือว่าถูกอยู่นะเนี่ย ผมได้เดินไปเรื่อยๆกล่องกินไปด้วย ความอร่อยที่หาไม่ได้ที่อาเคเดียวนี่แหละคือที่สุดแล้ว
ตุบ
"อ๊ะ ขอโทษนะคะ เป็นอะไรรึเปล่— เอ๊ะ?!"
"ไม่เป็นอะไรค่— อ๊ะ?!"
ผมที่เดินอยู่ก็ดันไปชนกับคนตรงมุมเข้าซะได้... หกหมดเลยอะ และเมื่อผมหันหน้าขึ้นไปก็เจอกับหน้าที่คุ้นเคย โทบิอิจิ โอริกามิ(ได้ข้อมูลมาจากโซเฟีร์ย ก็เอาข้อมูลจาก ฟาร์คซินัสมาได้ก็เอาจาก AST ได้เหมือนกัน) คนที่เล่นงานผมเมื่อคราวที่แล้ว(รึเแล่านะ ลืมล่ะ)
"โธ่~ อุสาซื้อมาหันหกซะได้"
ขั้นตอนแรกเราต้องแก้สถานการณ์ก่อน ดีไม่ดีเธออาจจะหยิบดาบมาฟันใส่เราก็ได้.... ต้องคำนึงถึงผู้คนที่อยู่โดยรอบ และออกจากสถานการณ์ตรงนี้
ผมได้เก็บทาโกะยากิที่ตกพื้นใส่กล่องก่อนจะเดินกลับไปทางเดิมเพื่อซื้อใหม่.... เราจะหนีจากสถานการณ์นี้ได้ไหมเนี่ย?
สรุปผมรอดจากสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดล่ะ! แล้วซึ่งตอนนี้ผมก็ได้มานั่งอยู่ในร้านคาเฟ่แมวที่ค่อนข้างจะเงียบสงบพอสมควร อนาคตน่าจะได้มาบ่อยๆแหละ
ซึ่งแมวที่นอนอยู่บนตักเรานชก็เป็นแมวที่ชื่อว่า คุโระ ซึ่งเจ้าแมวตัวนี้มันก็ทำเอาเรานึกถึงโคคุโยเลยล่ะ โคคุโยที่เราตั้งให้เนี่ยมันมาจาก ออบซิเดียน ส่วน คุโระ มันก็ตรงตัวแหละนะ สีดำ
แต่ว่าเจ้าตัวคงพูดประมาณว่า ‘อย่าเอาแมวอ่อนแอแบบนั้นมาเทียบกับข้าผู้เป็น บลาๆๆ’ นั่นแหละ เฮ้อ~ ว่าแล้วมันก็ทำให้รู้สึกคิดถึงพวกนั้นเหมือนกันนะ....
[ จบ. ]
ยังไม่ได้ตรวจคำผิด
ไม่ได้เขียนมาเกือบเดือนคงใช้เวลาสักพักเลยแหละกว่าจะเข้ามือ
ปล. โดเนทมา = งานไว + คนแต่งได้ตังไปซื้อข้าวกิน
ความคิดเห็น