3จิต 1ร่าง ห้ะ?! ทำไมถึงมีสามจิตใจร่างเดียวเนี่ย!!

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 ภูตและภูต?

***ไรท์ขอบอกไว้ก่อนนะว่า ภูติ ที่เขียนมาตลอดมันผิดอะ เพราะงันต่อจากนี้จะเขียนว่า ภูต ถ้าลืมตัวก็ฝากบอกด้วยนะ ╹⁠▽⁠╹⁠ *** 

"อื้ม~ อ่า... เช้าแล้วเหรอ ห้าว~" 

ผมได้เอามือมาขยี้ตาเพื่อไล่ความง่วงเล็กน้อย? ก่อนจะมองไปรอบๆ ซึ่งมันก็เป็นสภาพหลังจบงานเลี้ยงอะไรนั้นนั่นแหละ 

"โซเฟีร์ย อาเธน่า ตื่นยังอะ?" 

ผมได้กล่าวถามทั้งสองไป แต่ก็ได้คำตอบมาแค่เสียงกรน 

"ยังสินะ เอาล่ะ.... ไปเก็บงานดีกว่า" 

ผมได้ลุกขึ้นและเดินไปที่ทะเล ประมาณตรงจุดที่ผมปล่อย [ กุงเนียร์ ] ซึ่งทำไมผมถึงมา ง่ายๆก็เพราะสัมผัสได้ถึงมานาที่เหมือนจะโดนผนึกเอาไว้อยู่ อยู่ใต้ทะเล ที่สัมผัสๆด้ก็ตอนที่รวมมานาไว้ที่ตา ถึงมันจะสัมผัสไม่ค่อยแน่ชัดแต่ก็สัมผัสได้จริงๆ

"ถึงจะเป็นภูตแต่ก็ใช่ว่าจะหายใจใต้น้ำได้นิเนอะ...เนอะ เพราะงั้นก็ต้อง ร่ายเวทย์สินะ" 

ผมได้ถอดเสื้อคลุมที่สวมอยู่ออกเพราะมันเกะกะ แล้วก็ได้กระโดดลงไปในทะเลและดำลงไปใต้ได้ ซึ่งความเร็วมันก็เหมือนกับคนธรรมดานั้นแหละ [ ด้วยมานาอันเป็นต้นกำเนิดของทุกสรรพสิ่ง จงแปรเปลี่ยนมานาเป็นปัจจัยในการดำรงชีวิต ] 

ปัจจัยที่ว่า ณ ที่นี้คือ อากาศหายใจ หรือ ออกซิเจน มั้ง? 

วิสัยทัศน์รอบๆค่อยๆมืดลง และมีแรงกดมากขึ้น ซึ่งก็น่าจะปกตินั้นแหละ เมื่อผมดำลงมาถึงจุดที่ที่สัมผัสมานาได้แล้ว ผมก็ได้รวมมานามาไว้ที่ดวงตา ขอตั้งชื่ออย่างไม่เป็นทางการหน่อยก็แล้วกัน อ่า.... เอาเป็น [ เนตรแห่งมานา ] ก็แล้วกัน 

เมื่อผมใช้เนตรแห่งมานาแล้ว มันก็แสดงอณูพลังมานาและพลังเวทย์ออกมาเป็นรูปร่างของ ศาลา ที่มีประตูรูปร่างประหลาดอยู่ เพราะแบบนั้นผมก็ได้เดินไปเปิดประตูและเข้าไปข้างใน

. 

.

.

.

.

.

"ไม่เปียกแล้วแฮะ" 

ผมได้พูดมาหลังจากที่เดินเข้าประตูมา ซึ่งมันก็เป็นห้องโถงประหลาด และตอนนี้ผมยังอยู่ในสภาพที่เสื้อผ้าเปียกแถมยังเป็นเสื้อสีขาวไง 

ผมได้เอามือมาแนบไว้ที่อก 

" [ ชำระล้าง ] " 

ผมได้ใช้เวทมนตร์ชำระล้างที่มีผล [ คืนสภาพ ] อยู่ ในการเอาน้ำออกจากเสื้อผ้า 

"ถ้างัน... ที่นี่มันที่ไหนกันล่ะ?" 

สถาพก็ ตรงกลางของห้องที่ชิดกำแพงมันมีรูปปั้นของใครสักคนที่ใส่เสื้อคลุมปกปิดใบหน้าเอาไว้ พร้อมกับถือลูกแก้วตรงกลมสีฟ้าเรืองแสง 

และรอบๆห้องก็เป็นห้องหินสีขาวออกเทาๆ ค่อนข้างมืด และลูกแก้วนั่นยังปล่อยมานารูปแบบเฉพาะอยู่ด้วย... 

"เจ้านั่นสินะที่เป็นตัวปล่อยมานาออกมา... ผนึกเหรอ?" 

ผมได้เดินมาอยู่ใต้รูปปั้น และเอามือมาเท้าคางพลางพิจารณาลูกแก้วลูกนั้น 

"ช่างเถอะ เอาเป็นว่าลองปลดผนึกดูดีกว่า" 

ผมได้ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้เพราะว่ามันน่าสนุกไงล่ะ! ใช่น่าสนุก น่าสนุกมากๆเลย 

ผมได้ยื่นมือไปที่ลูกแก้วนั้น และค่อยๆปล่อยมานาไปที่ลูกแก้วนั้น ซึ่งลูกแก้วนั้นก็มีการตอบสนองเหมือนกัน ซึ่งลูกแก้วนั้นมันก็ได้ดูดซับมานาของผมจนแถมจะไม่เหลือในอากาศเลย 

"ช่างเป็นลูกแก้วที่ตระกะเสียจริงนะ" 

ตอนนี้ผมได้ปล่อยมานาออกมาราวๆ 40% ได้ ใช่... 40% ของภูตถ้าเปรียบเป็นมนุษย์มันจะราวๆ 4พันคนได้ 

"ด้วยมานาอันเป็นต้นกำเนิดของทุกสรรพสิ่ง จงปลด— " 

ผมที่ร่ายเวทย์แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะลูกแก้วนั้นดูดมานาของผมแรงขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่ามีมานาไม่พอใช้มานาน 

[นี่ใครก็ได้ที่ตื่นแล้วช่วยร่าย ‘ปลดผนึก’ ให้หน่อยสิ!] 

{อา.. หือ?! เกิดอะไรขึ้นน่ะ!} 

[ช่างก่อนเถอะ ช่วยร่ายให้หน่อยฉันเริ่มจะเวียนหัวนิดหน่อยแล้วนะ] 

ใช่ ตอนนี้มานาของผมนั้นเหลือน้อยในระดับที่ต้องใช้มานานานในการฟื้นกลับมา 

เวลาผ่านไปนานสองนาน(จริงๆมันก็แปปเดียวนะ)ในที่สุดโซเฟียรินก็ได้ร่ายเวทย์เสร็จ เมื่อเวทย์แสดงผลลูกแก้วสีฟ้านั้นก็แตก เพล้ง! ไป 

"เอ๊ะ?! แตก.... ไหงเป็นงี้อะ—" 

มานาจำนวนมหาศาลได้ลอยออกมาจากลูกแก้วนั้น ส่วนหนึ่งก็กลับมาที่ตัวผม แต่ส่วนใหญ่มันไปรวมตัวที่อกของรูปปั้น ซึ่งไม่นานหลังจากนั้นตรงอกก็ได้แตกออกและควันจากฝุ่นก็ลอยไปทั่ว

"ใครคือคนที่ปลุกข้าจากความมืดนิรันดร์กัน?" 

เสียงที่เต็มไปด้วยแรงกดดันอันหนักอึ้งได้ทำให้ผมตัวสั่นด้วยความกลัว... 

[ซะ โซเฟีร์ย... อาเธน่า... ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย...] 

{ไม่ไหวหรอก.... แรงกดดันแบบนี้มันอยู่กันคนล่ะระดับกัน... ไม่สามารถต่อกร ต่อต้าน หรืออะไรได้หรอก} 

ควันค่อยๆจางไปและเงาของผู้หญิง? ก็ได้ค่อยๆเดินมาใกล้ผมขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งผมก็ก้าวถอยหลังไปด้วยสัญชาตญาณ 

เมื่อควันจางหายไปก็ปรากฏขึ้นเป็นผู้หญิงผมสีฟ้า 

"เอ๊ะ?! ขอโทษทีนะที่ฉันทำให้เธอกลัวน่ะ เอ่อ.... เอานี้ไปสิ" 

เธอได้ยื่นลูกอม? มาให้ผม คืออะไร ทำไมถึงให้มันกับผมล่ะ 

"แต่ฉันล่ะก็ไม่คิดเลยว่าภูตแห่งมานาจะเกิดขึ้นมาเร็วขนาดนี้... เธอชื่ออะไรงั้นเหรอ?" 

"ระ เรย์ค่ะ..." 

"เรย์สินะ... ฉัน เกรเซน นะ อย่างไงก็ขอฝากตัวในฐานะของภูตเหมือนกันล่ะ" 

เกรเซน.... ภูต.... อุก.. แย่ล่ะอยู่ๆถึงได้ปวดฉี่ขึ้นมาได้ล่ะ?! 

"ค คุณเกเซน... ที่นี้ มีห้องน้ำไหม?" 

"เอ่อ.... ตรงไปเรื่อยๆแล้วเลี้ยวซ้ายเดี๋ยวก็เจอเอง มั้งนะ?" 

มั้งนะ.... ช่างเถอะ อย่างไงก็ต้องไปก่อนค่อยคิด! 

"จะว่า.... เด็กคนนั้น.... เรย์ เป็นตัวอะไรถึงได้ปลดผนึกแห่งความมืดนิรันดร์ได้นะ?" 

ภูตสาวนาม [ เกรเซน ] ได้พูดออกมาหลังจากที่เรย์ได้ออกจากห้องไป เกรเซนได้หันซ้ายหันขวาไปดูรอบๆ 

"ยังคงเหมือนเดิมสินะ" 

เกรเซนได้เดินไปหลังรูปปั้น วงเวทย์สีฟ้าน้ำเงินได้ปรากฏขึ้นมาใต้เท้าของรูปปั้น ก่อนที่พื้นที่ด้านหลังจะค่อยๆเผยประตูลับ(?)ออกมา 

เกรเซนได้เปิดประตูนั่นก่อนจะเดินเข้าไป 

เกรเซนได้เดินมาจนถึงปลายทางของทางเดิน ซึ่งปลายทางก็มีประตูขนาดใหญ่และมีรูปมังกรที่ดวงตาเป็นสีแดงเข้ม 

เกรเซนได้เอามือไปแตะที่ประตูนั่นก่อนจะปล่อนมานาเข้าไปในประตูนั้น 

ครืนน... 

หลังจากที่ประตูนั่นเปิดออกเกรเซนก็ได้เดินเข้าไป 

“ท่านกลับมาแล้ว? นายท่านเกรเซน" 

"อา ข้ากลับมาแล้ว ริว แล้วทำไมเจ้าถึงอยู่ในสภาพเช่นนี้ล่ะ?" 

เกรเซนได้พูดตอบกลับเสียงที่ดังขึ้นมาในความมืด 

"หายไปไหนแล้วเนี่ย?" 

{นั่นสิ เมื่อกี้ยังอยู่ในห้องนี้อยู่เลย} 

ผมได้เดินสำรวจรอบๆห้อง แบบว่าถึงจะใช้ [ เนตรแห่งมานา ] แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลยคล้ายว่าวิหารแห่งนี้เหมือนจะปิดกั้นการรับรู้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็สัมผัสความรู้สึกแปลกๆได้ 

"อาเธน่าสัมผัสอะไรได้ไหม?" 

{ไม่เลย.... เหมือนว่าในที่นี้มันถูกปิดกั้น} 

"อา.... แล้วเราจะออกอย่างไงดีล่ะเนี่ย? ช่างเถอะ ตอนนี้เราก็ควรจะหาคุณเกรเซนก่อนนั้นแหละ" 

{นี่เรย์ฉันไม่รู้หรอกนะว่าอะไร แต่ว่า หลังรูปปั้นนั้นเหมือนหินไปเคลื่อนนิดนึงรึเปล่า?} 

เมื่อโซเฟีร์ยพูดแบบนั้นผมก็ได้มองไปที่หลังรูปปั้นนั้น แต่... มันก็ไม่ยักจะมีอะไรเปลี่ยนเลยนะ 

ผมได้เดินเข้าไปดูใกล้ๆ แล้วอยู่ๆ วงเวทย์มันก็ปรากฏขึ้นมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว 

"นี่อะไรอะไรเนี่ย?!" 

[ จบ. ] 

ยังไม่ได้ตรวจคำผิด 

ตอนนี้ไรท์โครตจะไม่มีไอเดรยอะไรเลย แบบ... ไรท์เขียนไปโดยที่ไม่รู้จะจบอย่างไง 

ปล. ไรท์เป็นพวกด้นสด