3จิต 1ร่าง ห้ะ?! ทำไมถึงมีสามจิตใจร่างเดียวเนี่ย!!

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 เทศกาลเซริสเทีย[ ครึ่งแรก ]

หลังจากที่ผมทำอาหารในวันนั้น นี่ก็ผ่านมาได้แล้ว 3วัน ซึ่งทำไมไม่รู้แต่วันนี้ดูครึกครื้นแบบแปลกๆ 

ผมได้ลงจากห้องลงไปด้านล่าง 

"นี่ลิสต์ทำไมวันนี้ถึงได้ครึกครื้นจังล่ะ" 

"เอ๋~ คุณเรย์ไม่รู้งั้นเหรอว่าวันนี้เป็นเทศกาลเซริสเทียครึ่งแรกน่ะ และในอีกไม่กี่วันก็จะจัดการแข่งขันเวทมนต์" 

"เทศกาลเซริสเทีย?" 

ด้วยความสงสัยของผมจึงเผลอพูดออกไป 

"นี่อย่าบอกนะคะว่าคุณเรย์ไม่รู้เรื่องเทศกาลเซริสเทียน่ะ" 

"อาหะ ฉันไม่รู้เลยว่าเทศกาลนั่นมันคืออะไรเพราะงั้นช่วยบอกฉันทีสิ" 

หลังจากที่ผมฟังอยู่สักพักผมก็ได้เข้าใจว่ามันคือเทศกาลครึ่งแรกจะเป็นพวกการประกวดเวทมนต์แบบสวยงาม ส่วนครึ่งหลังคือการแข่งขันเวทมนต์นี่จะเป็นให้ผู้เข้าแข่งขันประลองเวทมนต์กันกลางทะเล ถ้าเรือของใครจมก่อนแพ้ ถ้าผู้แข่งตกน้ำก็แพ้เหมือนกัน แต่ผู้คนทั่วไปก็สามารถดูได้ด้วนเวทมนต์ออริจินัลของคนจัดงาน [ การฉายภาพ ] เป็นเวทมนต์ที่จะฉายภาพของพื้นที่ทีกำหนด 

[นี่โซเฟีร์ยนั้นไง เวทมนต์ที่ถูกสร้างขึ้น] 

{เอ่อ... ลืมๆมันไปซะเถอะ ใช่ลืมไปเถอะ} 

งั้นมาต่อเลย ผู้ชนะจะได้รับเงิน 100เหรียญทอง หรือสามารถเลือกของที่มีมูลค่าเท่ากัน 

เมื่อถึงช็อตที่ผู้ชนะจะได้เงินโซเฟีร์ยก็ได้พูดเชิงบังคับให้เรย์ไปแข่งเลย 

"อ่า นี่ลิสต์ฉันจะสมัครอย่างไงงั้นเหรอ?" 

"เอ๋~ คุณเรย์จะลงแข่งด้วยงั้นเหรอ คุณเรย์สามารถลงสมัครได้ที่กลางเมืองเลยค่ะ" 

{โอเคนะเรย์เธอจงไปลงสมัครและแข่งให้ชนะซะ! นี่ไม่ใช่คำขอแต่เป็นคำสั่ง!!} 

อยู่ๆโซเฟีร์ยก็ออกคำสั่งผมมางั้นอะ ผมได้ออกไปจากโรงแรมและก็จรงไปที่กลางเมือง ซึ่งตามปกติจะเป็นย่านการค้า แต่วันนี้มันมีพื้นที่เยอะมาก และตรงกลางก็มีโต๊ะหรืออะไรสักอย่าง ที่มีชายหน้าตาแบบไม่ได้นอนมาหลายวัน(ขอบตาดำ)กำลังโดนอัศวินบังคับ(?)ให้ทำงาน 

ผมได้เดินไปที่โต๊ะที่ชายขอบตาดำกำลังนั่งทำงานอยู่(พนักงานสาวสวยไม่เอา เอาคนไม่ได้นอน) 

"คือว่าฉันจะมาสมัครงานการแข่งขันเวทมนต์ค่ะ ฉันต้องทำอะไรบ้างคะ?" 

ผมที่พูดออกไปแบบนั้น ชายผมดำที่ขอบตาดำเช่นกันก็ได้ชี้ไปที่ข้างๆซึ่งมีหญิงสาวหน้าอกอึ๋มกำลังทำงาน แต่กลับดูสดใสกว่าเขาเยอะ 

"ไปสมัครกับเธอคนนั้น" 

เขาได้พูดแบบเสียงรากยาวด้วยความง่วง แต่คุณอัศวินสาวที่อยู่ด้านหลังกลับแผ่ออร่าน่ากลัวออกมา ชายคนนั้นก็ได้ขนลุกซู่พลางไปอัศวินคนนั้นด้วยความกลัว 

แล้วกลับมามองผมด้วยสีหน้สปั้นยากก่อนจะทำเรื่องสมัครให้ผม ซึ่งมันก็ต้องทำหลายอย่างแบบว่า ดูจากเอกสารที่กองพะเนินอยู่บนโต๊ะแล้วเขาคงจะไม่ได้นอนอีกคืนแน่ๆ แต่ว่านั้นไม่ใช่เรื่องที่ผมควรเข้าไปยุ่ง เพราะงั้นเราไปในทางของเราดีกว่า 

หลังจากที่ผมออกมาจากตรงนั้น ผมก็ได้เดินไปชมนกชมไม้เพราะไม่มีอะไรให้ทำ ถึงในอีกไม่กี่วันจะมีการแข่งก็เถอะแต่วันนี้มันไม่มีอะไรให้ทำไง 

เนื่องจากไม่มีอะไรให้ทำผมก็ได้กลับมาช่วยงานที่โรงแรม ใช่ ช่วยงาน เพราะจากวันที่ผมขอยืมห้องครัวไปทำอาหารก็สนิทกับเจ้าของโรมแรมมาก เพราะว่าสอนสูตรอาหารจากที่ผมทำให้กับเขาบ่อยๆ 

หลังจากนั้นผมก็ได้ขอยืมลิสต์จังจากน้าลอเรนไปเทียว ซึ่งน้าแกก็อนุญาตเรียบร้อยเพราะตอนนี้อยู่ช่วงที่ลูกค้าจะไม่ค่อยเยอะ 

"ลิสต์เอานี่ไปกินสิ" 

ผมได้ยื่นสายไหมให้ลิสต์ สายไหมอันนี้ซื้อมาจากร้านแถวนี้ 

"อร่อย!" 

ลิสต์ได้พูดขึ้นมาหลังจากกินสายไหมไป ตาเป็นประกายเลย 

"งั้นต่อไป ไปร้านไหนกันดีล่ะ" 

.

.

.

.

.

หลังจากที่ผมกับลิสต์ไปเทียวกัน ผมก็ได้พาลิสต์กลับมาที่โรงแรม ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว 

"อ้าว กลับมาแล้วเหรอหนูเรย์ หนูลิสต์" 

คนที่พูดขึ้นมานี้คือเจ้าของโรงแรม, พ่อของลิสต์, พ่อครัว ง่ายๆก็เป็นเกือบทุกอย่าง 

"ค่ะ! กลับมาแล้วนะคะคุณพ่อ" 

"อืม กลับมาแล้วค่ะคุณเซออน" 

คุณเซออน หรือพ่อของลิสต์ เป็นหนุ่มหน้าตาธรรมดาผมสีน้ำตาล 

หลังจากนั้นผมก็ได้คุยเล่นกับคุณเซออนอยู่สักพักก่อนจะขึ้นไปบนห้อง 

"ไม่ได้ไปเที่ยวเล่นกับคนอื่นแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ" 

ก็นะ ชาติที่แล้วหลังจากที่ครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวของเราเสียไปก็.... ช่างเถอะ คิดไปก็มีแต่จะเศร้า 

{นี่เรย์} 

"อะไรเหรอ?" 

{ทำไมเธอ... ถึงร้องไห้ล่ะ?} 

"เอ๊ะ?" 

ผมได้ไปส่องกระจก ซึ่งผมก็ร้องไห้อยู่จริงๆ 

"ทำไมฉันถึงได้ร้องไห้กันล่ะ" 

<นี่เรย์ ถ้าเธอมีเรื่องไม่สบายใจก็บอกกับพวกเราได้นะ พวกเราพร้อมที่จะรับฟัง> 

เมื่อเรย์ได้ยินดังนั้นเธอก็ได้ตัดสินใจที่จะบอกทุกอย่างที่เธอเจอมาในอดีต ความรู้สึกของการสูบเสียสิ่งสำคัญไป เธอได้เล่าเรื่องในอดีตพลางร้องไห้ไปด้วย แต่เธอก็ได้ปิดกั้นเสียงจากในห้องไว้แล้ว 

เรย์ได้ผลอยหลับไปโดยไม่รู้ตัว 

[ จบ. ] 

ยังไม่ได้ตรวจคำผิด 

เดี๋ยวต่อจากนี้จะกลับมาเขียนแล้วนะครับ ตอนนี้ไรท์นั่งคิดนอนคิดภูมิหลัง อดีตอันน่าเจ็บปวดของเรย์มานาน แบบนั่งเขียนไปพลางร้องไห้ไป(ปกติแหละ ใช่ปกติ) 

ด้านล่างนี้คือการเปิดเผยภูมิหลังตัวละครหลังตัวแรก [ เรย์ ] 

_____________________________________________ 

ภูมิหลังของเรย์(ขอใช้สรรพนามวว่าเรย์ในชาติที่แล้วไปเลยแล้วกันเนอะ) 

เรย์นั้นเป็นเด็กที่โตมาในสถานรับเลี้ยเด็กกำพร้า เรย์ได้โตมาพร้อมกับน้องสาวของเขา น้องสาวของเรย์นั่นคือครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวเพราะว่าคนของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าได้ตายไปหมดจากเหตุการไฟไหม้ เรย์ได้ทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วยเพื่อส่งตัวเองและน้องเรียน แต่ที่โรงเรียน เรย์ก็โดนแกล้งอยู่บ่อยครั้ง 

อยู่มาวันหนึ่งน้องสาวของเขาได้ป๋วยเป็นโรคที่ไม่เคยมีมาก่อน เขานั้นได้ใช้เงินและเวลาไปมากกับการรักษาน้องให้หายแต่ว่า ผลที่ได้กลับมานั้นตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง น้องสาวของเขานั้นได้เสียชีวิตลงในวัย 16ปี(ม.ปลายปี1) 

เขานั้นทั้งเสียใจและโกรธแค้้นตัวเองที่ช่วยน้องเอาไว้ไม่ได้ ทั้งๆที่ตัวเขานั้นไม่ได้ผิดอะไร แต่เป็นว่าโรคนี่นั้นไม่เคยปรากฏออกมาเลย จึงไม่มียารักษา 

_____________________________________________ 

พอได้รึเปล่าหนอ~ อ่าใช่ ในที่นี้ที่เรย์ได้ร้องไห้เพราะเห็นภาพของน้องสาวตัวเองซ้อนทับกับลิสต์ ตามจริงตอนแรกกะจะให้มันดูสดใสมากกว่านี้ แต่มันกลายเป็นแบบนี้ได้ไงก็ไม่รู้ 

ปล. ถ้าเรื่องเงินและธุระกิจจะต้องคุยกับโซเฟีร์ย ทำไมน่ะเหรอ เพราะอดีตของเธอมันเกี่ยวกับเรื่องเงินน่ะสิ 

อุ๊ย เผลอสปอยไปนิดนึง 

สุดท้ายที่พึ่งคิดได้ เวลาในการรเขียนนิยายเรื่อง(ยังไม่เปิดเทอม)นี้จะเป็น 

วันจันทร์ - ศุกร์ = เวลาทำการ 

วันเสาร์ - อาทิตย์ = เวลานอน 

แต่ก็ใช่ว่าจันทร์ถึงศุกร์จะลงทุกวันนะ