คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ภูติกับ....คิดชื่อไม่ออกล่ะ
ณ ฟราคซินัส(เขียนงี้รึเปล่า?)
"ผู้บัญชาการครับ ผมตรวจพบปฏิกิริยาภูติครับ"
ลูกเรือบคนนึงได้พูดขึ้นมา เด็กสาวผมสีแดงที่มีจูปาจุ๊ปส์อยู่ในปาก [ อิสึกะ โคโทริ ] หรือผู้บัญชาการแห่งฟราคซินัสก็ได้พูดขึ้นมาว่า
" [ เฮอร์มิท ] ปรากฏตัวแล้วงั้นเหรอ เร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้นิดหน่อยแฮะ"
"ไม่ใช่ครับ มันเป็นสัญญาณภูติที่ไม่มีในฐานข้อมูล คาดว่าเป็นภูติต้นใหม่ครับ!"
เมื่อลูกเรือได้พูดออกมา โคโทริก็แสดงท่าทีตกใจออกมา
"เอาภาพขึ้นจอหน่อยสิ!"
เธอได้สั่งให้ลูกเรือฉายภาพขึ้นจอ ภาพที่ปรากฏนั่นคือเด็กสาวผมสีเงินที่มีดวงตาสีอเมทิสต์ กำลังร้องไห้อยู่ เธอได้เช็ดน้ำตาและลุกขึ้นมายืน
กลุ่ม AST ประมาณ 10คน กระหน่ำยิงปืนใส่ภูติต้นนั้น แต่เธอก็ยื่นมืออกไปกระสุนที่พุ่งมาหาเธอได้หยุดลงจากบาเรียหรืออาณาเขตอิสระ การโจมตีด้วยกระสุนได้หยุดลก่อนที่หญิงสาวผมสีเงินจะพุ่งมาโจมตี บาเรียหรืออาณาเขตอิสระได้แตกออก ดาบเลเซอร์ได้มุ่งเป้าไปที่คอของภูติ แต่เธอก็ใช้มือเปล่าปัดออกไปได้
จากนั้นทั้งสองก็ต่อสู้กันแต่เหมือนว่าภูติตนนั้นจะไม่ค่อยอยากสู้เท่าไหร่ เธอได้ตั้งรับการโจมตีก่อนจะหายไป
"นี่เรย์เนะเธอคิดว่าไง"
โคโทริิได้ถามหญิงสาวที่ขอบตาดำจากการอดนอนมานาน
"ภูติตนนั้นน่าจะมีการต่อสู้ด้วยมือเปล่าที่สูง และคาดว่าน่าจะมีความสามารถประเภทมิติ"
เธอได้พูดในสิ่งที่เธอคิดและเห็นออกมา
"นั่นสินะ ถ้างั้นให้โค้ดเนมว่า [ วอยด์(Void) ] ไปก่อนก็แล้วกัน"
จากนั้นโคโทริก็สั่งให้ลูกเรือค้นหาตัวภูติ หลังจากที่เจอแล้วเธอก็ส่งตัวชิโด้ไป
.
.
.
.
.
"ถ้างั้นก็ไว้เจอกันไหมนะคะคุณพี่ชายโลลิค่อน"
เหมือนว่าชิโด้จะพูดอะไรสักอย่างแต่ผมก็บังคับส่งเขาไปที่เรือเหาะที่เขาพูดอะไรนั้นอะ แบบการตรวจจับมันก็ตรวจจับได้อยู่ แต่ด้วยความที่โลกนี้มานานั้นมีน้อยนิดจึงตรวจจับได้แค่ลางๆ
จากนั้นผมก็ได้ใช้เวทมนตร์ [ ปกปิด ] และเดินไปที่ร้านจำนำ ก็เอาพวกเพชรพลอยไปจำเพื่อเงินนั้นแหละ และตอนนี้ผมกำลังเลือกซื้อบ้านอยู่
[พวกเธอคิดว่าไงเอาบ้านนี้ดีไหม]
ผมได้ถามทั้งสองคนไป ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าบ้านที่เขาตั้งขาย ราคาถ้าเป็นเงินไทยก็ 24,000กว่าบาท อาเธน่ากับโซเฟีร์ยก็ได้ตอบมาประมาณว่า ' ก็ดีนะ '
เมื่อผมได้ยินแบบนั้นผมก็ได้ทำการซื้อบ้าน ซึ่งมันก็ต้องทำอะไรหลายอย่างซึ่งก็ข้ามๆไป
"รู้สึกหิวจังแฮะ"
{เรย์ ภูติที่พวกเราเป็นปัจจัยเรื่องอาหารมันไม่จำเป็นนะ แต่เธอรู้สึกหิว ตอนนี้น่ะเธอ...}
"กลายเป็นภูติประเภท [ เซเรย์ ] ตามที่ลิโด้บอกสินะ"
<วิวัฒนาการจากภูติประเภท [ จิตวิญญาณ ] เป็นภูติประเภท [ เซเรย์ ] สินะ>
ผมได้เดินลงไปที่ห้องครัวแล้วเอาวัตถุดิบที่ได้มาจากอาเคเดีย เป็นพวกเนื้อสัตว์และผัก
"จริงสิ นี่ถ้าฉันกลายเป็นภูติ(เซเรย์)แล้วด้านในร่างกายหรือจิตใจของฉันมีอะไรเปลี่ยนไปรึเปล่า?"
ผมได้ถามออกไปพลางทำอาหาร
{ก็ ในด้านจิตใจไม่มีอะไรเปลี่ยน แต่ว่าในร่างกายมีแก่นกลางสีอเมทิสต์อยู่}
"หือ? แก่นกลางงั้นเหรอ คลายๆโกเลมเหรอ?"
{จะคิดแบบนั้นก็ได้เพราะจากที่ตรวจสอบ แก่นกลางนั้นมีการปล่อยพลังงานอเนกประสงค์ที่องค์กร [ ราทาทอส ] เรียกว่าพลังภูติ}
ผมได้ฟังสิ่งที่โซเฟีร์ยพูดพลางนำอาหารที่พึ่งทำเสร็จใส่จานแล้วก็มานั่งกิน
{แล้วเหมือนเธอจะไม่รู้แต่ว่าเธอน่ะปล่อยพลังภูติออกมาตลอดเวลา เพราะงั้นหยุดปล่อยออกมาได้แล้ว!}
"อย่าขึ้นเสียงสิ แล้วจะให้ฉันหยุดอย่างไงล่ะ?"
อยู่ๆโซเฟีร์ยก็ขึ้นเสียงบอกให้ผมหยุดปล่อยพลังภูติแบบนั้นอะ แล้วเราก็ไม่ยักก็รู้เลยว่าปล่อยออกมา
{เรย์รวบรวมมานาไปไว้ที่ตามองดูตัวเอง}
เมื่อโซเฟีร์ยพูดแบบนั้นผมก็ได้ทำตาม วิสัยทัศน์รอบๆก็สิ่งต่างๆที่มองด้วยตาเปล่าไม่ได้มา
ผมได้มองตัวเองผ่านกระจกซึ่งสิ่งที่มันออกมาจากตัวของผมมันมีสีม่วงอ่อนๆและถ้ามองลึกลงไปภายในร่างจะมีออร่าสีที่แตกต่างอีก 2สี
{แล้วเธอก็ลองควบคุมให้ออร่ากลับเข้าสู่ร่างกาย เหมือนกับการเก็บออร่ามานา}
ผมได้ทำตามในสิ่งที่เธอพูดและผมก็ต้องตกใจเพราะออร่านั้นสามารถควบคุมได้ราวกับฝึกและใช้มานาน
{เห็นไหมแค่นี้เอง เอาเป็นว่าตอนนี้ถ้ามองจากภายนอกเธอก็จะเป็นแค่คนธรรมดาแล้ว แต่สำหรับคนที่เป็นภูติ(เซเรย์)หรือคนที่ใกล้ชิดจะมองออกอยู่ดี ถึงจะยากขึ้นมากก็เถอะ}
"เพราะงั้นพวกนั้นถึงได้จับตำแหน่งของฉันถูกสินะ แล้วทำไมหลังจากนั้นถึงไม่มีใครมาตามไล่ล่าล่ะ?"
{การใช้พลังที่เหนือกว่าข่มให้กลายเป็ฯนโมฆะ}
"อ้อ อย่างงี้นี่เอง"
ผมได้ตักอาหารให้ขึ้นมากินต่อ
หลังจากกินอาหารเสร็จแล้ว ผมก็ได้ขึ้นมาที่ห้องของผมซึ่งตอนนี้มีแค่ เตียง ตู้เสื้อผ้า โคมไฟ โต๊ะ เก้าอี้
ผมได้ลงไปนั่งผมเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ค้นหาข่าวคดีไฟไหม้ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ผมรอดมาได้
มันเป็นข่าวเมื่อ 3ปีก่อน เหตุการณ์นี้เป็นการฆ่ากรรมโดยจงใจ คาดว่าเกิดจากคู่อริที่มีความแค้นสั่งสมมานานและลงเอยด้วยเหตุการนี้ คนที่ทำยังไม่สามารถระบุตัวได้
"ไม่ใช่อุบัติเหตุแต่เป็นการฆ่ากรรมอย่างงั้นเหรอ"
ตอนนี้ออร่าของเรย์นั้นแปลกไป โซเฟีร์ยและอาเธน่าที่อยู่ด้วยกันมาหลายปีก็รู้ได้ทันทีว่าเรย์ตอนนี้ค่าอารมณ์อยู่ในตุดที่ต่ำเอามากๆ
<นี่เรย์ถ้าเธออยากให้ที่แห่งนี้เป็นโศกนาฏกรรมเหมือนที่ฟาซีเรียฉันจะไม่ห้ามนะ แต่เธอน่ะต้องการแบบนั้นจริงๆเหรอ>
ในครั้งอดีตเคยมีเมืองที่ชื่อว่า [ เฟซีเรีย ] อยู่ในแผนที่โลกแต่ว่า ตอนนี้เมืองแห่งนั้นมีเพียงแค่หลุมขนาดใหญ่และความทรงจำเพียงเท่านั้น(ตัวการก็นั่งอยู่ตรงนี้นี่แหละ)
{เรย์ ฉันขอพูดหน่อยนะ ปล่อยวางเรื่องในอดีตซะเถอะ ฉันไม่ได้ว่าการแก้แค้นไม่ดีหรอกนะ แต่มันไม่ใช่สิ่งที่ดีเหมือนกัน}
หลังจากการพูดของทั้งสองจบลงออร่ารอบๆตัวของเรย์ก็กลับเป็นปกติ แล้วเธอก็ได้สลบไป(ถ้ามีความรู้สึกด้านลบอีกสักนิดนึงก็กลายเป็นร่างพลิกผันล่ะ)
[ จบ. ]
ยังไม่ได้ตรวจคำผิด
คือว่าไรท์ขอสอบถามหน่อยนะครับ ไรท์เขียนนิยายในโทรศัพท์นะแล้วคือการเขียนแต่ละตอนนี้ถ้าไม่มีอะไรฟังเข้าหูแล้วมันรู้สึกแปบกๆ
ไรท์ก็เลยหาวิธีเปิดอะไรฟังทับการเขียนนิยายแต่ทุกครั้งมันก็หลุดตลอดอะ อันนี้เป็นที่ตัวของแอพเอง หรือเป็นเพราะโทรศัพท์ไรท์อะ
ถ้าใครมีวิธีที่จะทำให้เปิดอะไรดูไปด้วยเขียนไปด้วยได้ก็ช่วยแนะนำไรท์ทีนะ
ปล. เรื่องนี้ต้องรอมันมีไอเดียจริงๆอะ
เพราะงั้นเรื่องนี้จะเขียนเมื่อมีไอเดีย
ด่านล่างนี้จะเป็นการบ่นล้วนๆ ไม่ได้เกี่ยวกับรี๊ดทั่วไปที่อ่าน และจะมีการด่าไอ้คนที่ทำแท็บเล็ตไรท์พัง
สุดท้ายที่อยากจะบอก ไม่ใช่สำหรับรี๊ดที่อ่านนะแต่เป็นคนที่ทำแท็บเล็ตไรท์พัง
"ไอ้สัสเตี้ย เปิดเรียนมามึงเจอกูแน่!!"
นั่นแหละ ขอโทษสำหรับคำหยาบนะครับแต่มันอดไม่ไหวจริวๆ ขอไม่เอาชื่อมันมาแล้วกัน ไอ้เตี้ยมันทำแท็บเล็ตที่โรงเรียนแจกมาพังเพราะอะไร เพราะมันทำแท็บเล็ตตัวเองพังแล้วมาละลานไรท์ไง
ความคิดเห็น