คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนพิเศษ โอมิโซกะ
ช่วงนี้คือช่วงที่จะได้ยินคำว่า โฮโซจิ บ่อยมากเป็นพิเศษ
การทำความสะอาดยกบ้านเริ่มขึ้นก่อนหน้านี้ราวหนึ่งสัปดาห์ แต่ไม่ใช่กับบ้านของเราที่มีความมหัศจรรย์สะอาดสะอ้านตลอดเวลา แม้อาเธน่าจะติดขนมหกเลอะแค่ไหนก็ตาม
ไร้ไรฝุ่น
ผมสังเกตมานานแล้วว่าบ้านของเรามันสะอาดผิดปกติ แม้แต่หลังตู้เสื้อผ้าหรือตู้เย็นก็ไม่เคยเห็นฝุ่นเลย หลักฐานคือการที่ถุงเท้าที่เราใส่ไม่เคยมีรอยดำเปื้อน
ผมก็เคยสงสัยนะว่ามีใครใช้เวทมนตร์บางอย่างกับบ้านทั้งหลัง แต่ทฤษฎีนั้นก็ถูกตัดออกไปอย่างง่ายดายเมื่อเห็นเด็กสาวผมสีดำเดินถือเครื่องดูดฝุ่นขึ้นไปบนชั้นสอง
แทบทุกวัน โซเฟีร์ย จะทำความสะอาดชั้นบนและชั้นล่างอย่างขะมักเขม้น โดยที่ผมไม่เคยรู้เนื่องจากว่าเธอทำก่อนที่ผมจะตื่นหลายชั่วโมง ไม่รู้ว่าเพราะความขยันหรืออะไร แต่บ้านทั้งหมดก็สะอาดจนไม่ต้องทำความสะอาดใหญ่เหมือนบ้านหลังอื่นๆ
เมื่อโซเฟีร์ยเดินนำเครื่องดูดฝุ่นไปเก็บที่เดิม หล่อนก็หันมาชวนผมกับอาเธน่าไปซื้อของ... ปกติมันไม่มีนะ บ้านนี้น่ะไม่ค่อยชวนกันออกไปไหนมาไหนสักเท่าไหร่
หรือถ้าให้มีส่วนมากผมก็เป็นคนชวนเสมอ
"อื้ม ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ"
พวกเราได้ออกจากบ้านเดินมาที่ห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน เมื่อนั้นแหละ.... โซเฟีร์ยกับอาเธน่าได้จูงมือผมเดินไปทั่วห้าง
สิ่งแรกที่ได้รับเมื่อเข้ามาคือสัมผัสบรรยากาศในห้าง และอย่างที่สองคือ...
ช็อปของกิน!!
ส่วนใครเป็นคนจ่ายน่ะเหรอ เฮะๆ แน่นอนอยู่แล้วว่าเป็นโซเฟีร์ย เธอน่ะมีเงินเนอะแบบเยอะมากๆ ไม่รู้เพราะว่าความสามารถมองอนาคตหรือทักษะ แต่เธอน่ะเก่งเรื่องนี้มากไม่รู้จะเป็นหุ้น หรือการพนัน
"โซเฟีร์ยอยากกินอันนั้นอ่ะ!"
อาเธน่าชี้ปลายนิ้วไปยังเดรป
"เครปผลไม้รวมสามชิ้นค่ะ"
ได้รับเดรปผลไม้สามอัตรา และก็ตามมาด้วยผม..... พวกเราเดิรไปกินไปจนผมเหลือตาไปเห็นตู้คีบ
ไม่ใช่ตู้คีบธรรมดานะเออ
แต่มันคือตู้คีบไอติมโมจิ!
ผมได้จ้องมองลงไปยังภายในตู้คีบสลับกับมองแผ่นเมนู
"โซเฟีร์ย~"
ผมได้เรียกโซเฟีร์ยพลางชี้ไปที่ตู้คีบ
"ไอ้ตู้คีบบัดซบ.... อยากได้รสไหนล่ะ?"
เมื่อกี้เหมือนผมจะได้ยินอะไรแปลกๆแฮะ... ช่างเถอะ
"รสช็อกโกแลต"
โซเฟีร์ยหยิบเหรียญขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา พลางหยอดเหรียญใส่ตู้คีบ... โอเค จะจำเอาไว้ว่าโซเฟีร์ยไม่ถูกกับตู้คีบอย่างแรง
ใช้เวลาอยู่นานสองนานและสัมผัสได้ด้วยว่ามีการใช้เวทมนตร์เกิดขึ้น ทว่าไอติมรสช็อกโกแลตก็มาอยู่ในมือเรียบร้อย
เอ๋~ จะว่าไปทั้งแต่ที่เข้ามานี้เรากินอะไรบงไปบ้างหว่า?... รู้สึกว่าจะมี เดรป ดังโงะ..... ไอติมโมจิสินะ มีแต่ของหวานทั้งนั้นเลยนิหว่า
"ถ้างั้นไปร้านอาหารตรงนั้นไหมล่ะ?"
"เอ๊ะ?! อ่านใจ?"
"ป่าว แค่คิดว่าเธอน่าจะคิดแบบนั้น"
ถ้างั้นก็ชั่งมัน... พวกเราได้มาที่ร้านอาหารร้านนึง เข้ามานั่งที่โต๊ะตัวนึง
มีคนมากมายเหลียวมองพวกเรา... ก็นะ คนมันน่ารักนีน่า~ แต่ว่าตามตรวคือเกร็งไปหมดแล้ว! มีคนมาจ้องตอนกินข้ามไม่รู้สึกดีเลนสักกะนิด!
เมินมันไป... เมินมันไป... หยิบเมนูอาหารขึ้นมา พอกินเสร็จก็รีบออกจากร้าน แล้วก็ไปเดินเที่ยวกันต่อ
เร็วเนอะ ก็นะ มาห้างทั้งทีก็ต้องเที่ยวสิเนอะ
เที่ยวให้สนุก...
เที่ยวให้สุดเหวี่ยง!
เว้นเสียแต่ว่าเราอยากนั่งพักเพราะเดินจนขาล้าไปหมด ทั้งๆที่ตอนอยู่ที่อาเคเดียไม่เคยเป็นแบบนี้แท้ๆ... ก็ที่นั่นมันมีมานานี่น่า
"ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อของก่อนนะ... รออยู่ตรงนี้ก่อนล่ะ"
"อา เข้าใจแล้วน่า"
"ถ้างั้นฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
"อืม"
ว่าแล้วทั้งคู่ก็เดินแยกกัน โซเฟีร์ยไปซื้อของ อาเธน่าไปเข้าห้องน้ำ ส่วนเราก็นั่งพักพลางมองโซเฟีร์ยคืนที่ไปต่อคิวซื้อบางอยาง
จะว่าไปเราก็ควรจะหาอะไรมาตอบแทนโซเฟีร์ยสินะ แต่ว่าตั้งแต่ที่พวกเรามาอยู่ด้วยกัน เราก็แทบไม่รู้ของที่โซเฟีร์ยชอบเลย รู้แค่ว่าไม่ชอบผัก... จะให้ไปถามเจ้าตัวนี่ก็กะไรอยู่
"นี่"
ไม่ทันถึงหนึ่งนาทีหลังจากที่โซเฟีร์ยกับอาเธน่าแยกออกไป เสียงทุ่มต่ำก็ได้ทักผมมา แค่ทักน่ะมันก็ไม่ได้อะไร...
แต่ที่เอามือมาแตะไหล่ผมนี่มันคืออะไร! หมายความว่าไง!?
ผมหันไปหาเจ้าคนเสียมารยาทที่บังอาจมาแตะต้องไหล่ของผมโดนไม่ได้รับอนุณาต
"ว้าว น่ารัก"
ไม่วายตัวการที่แตะไหล่ของผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปผมดัง แชะ แต่ก็นะ ด้วยความที่เราเป็นนักเวทย์ที่เคยจัดการกับระดับ ไตรดารา เรื่องการลบข้อมูลน่ะก็พอมีฝีมืออยู่ แต่ว่า...
โครตเสียมารยาทเลย! เจอหน้ากันครั้งแรกก็มาถ่ายรูปกันโดยไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้ กฏหมาย! เจอพวกโลลิค่อน!! FBI!!!
ผมสะบัดไหล่แล้วจะเดินหนี ทว่า
"เดี๋ยวสิ อย่าพึ่งไป ขอรู้ชื่อก่อน"
เจ้านั้นก็ได้เอามือมาจับไหล่ของผมอีกครา ผมได้หันไปมองจ้องใส่อีกฝ่ายพลางอัดมานาบรรจุข้อความใส่สมองของอีกฝ่าย “ให้โอกาสสามวิในการปล่อย” นั่นคือสิ่งที่ผมใส่เข้าไป
“หนึ่ง”
“สอง”
เมื่อนับถึงสองแล้ว เจ้านั้นก็เหมือนจะรู้สึกว่าอันตรายกำลังจะเกิดขึ้นถ้าไม่ปล่อยผม จึงปล่อยผม ก็นะ... ถ้าไม่ปล่อยล่ะก็... ฮะๆ ช่างมันเถอะ
ผมได้เดินออกมาจากตรงนั้น ซึ่งก็บังเอิญไปเจอเข้ากับพวกโซเฟีร์ยพอดี
"นี่กลับกันเถอะ"
"เอ๋~ ทำไมล่ะ"
อาเธน่าได้ถามผมเช่นนั้น ผมก็ได้เหลือบสายตาไปมองเจ้าคนไร้มารยาทนั้น ซึ่งพวกโซเฟีร์ยก็ได้หันตาม.... วันเทศกาลสิ้นปีที่ควรจะดีใจแท้ๆ
...
...
...
...
...
ณ บ้านตระกูล คานาตะ หลายชั่วโมงหลังจากที่พวกเรย์กลับมาที่บ้าน
"แต่นแต๊น! เป็นไงบ้าง"
ผมออกมาจากห้องพร้อมกับชุดกิโมโนลายดอกไท้ที่เสื้อมาจากห้าง เป็นไงล่ะ? น่ารักใช่ไหมล่ะ!
"น่ารักมาก แปะๆ"
"ช่วยตอบให้มันจริงใจกว่านี้หน่อยส!"
ผมได้ตอบกลับโซเฟีร์ยไปอย่างอารมณ์เสีย
"ค่า น่ารักมากเลยค่ะน่ารัก"
"ทำไมรู้สึกเหมือนชมส่งๆล่ะ?"
อาเธน่าน่ะเหรอ? เธออยู่ในห้องแล้วก็กำลังว้าวุ่นกับการใส่ชุดกิโมโนอยู่นะ
"คิดไปเองน่า"
หรอออออ
สักพักอาเธน่าก็ได้เดินลงมาพร้อมกับชุดกิโมโนสีฟ้าลายดอกเช่นกัน นี่เธอใช้วิธีไหนในการใส่เนี่ย?
"ถ้างั้นไปเลยไหม?"
"อื้ม! ไปกันเถอะ"
ท่ามกลางแสงไฟยามค่ำคื่นและสถานที่จัดเทศกาลที่สว่างไสวนวลตา พวกเราก็ได้เดินกันไปเรื่อยๆ
"ฉันรอชมฮัตสีฮิโนะเดะเลยล่ะ"
อยู่ๆโซเฟีร์ยก็ได้พูดขึ้นมา
"แปลกนะเนี่ย นึกไม่ถึงเลยนะว่าเธอจะสนใจของพรรค์นั้นน่ะ"
ไอ้การชมพระอาทิตย์ขึ้นเนี่ยไม่นึกเลยว่าเธอจะสนใจด้วย
"ความสวยงามตามเทศกาลมันมีเสน่ห์นะเรย์ ถึงจะไม่มีอะไรแปลกใหม่แต่ก็คุ่มค่าที่จะมาชม"
พวกเราได้เดินกันมาจนถึงจุดดีๆ ซึ่งก็บังเอิ๊ญบังเอิญเจอพวกชิโด้เข้า เสียงดอกไม้ไฟดังขึ้นเป็นระยะๆ พวกเรา... พวกชิโด้และพวกผมได้มารอชมพระอาทิตย์ขึ้นยามเช้ากัน ทว่าก็มีคนที่หลับไปซะแล้วอยู่นั่นคือโยชิโนะ
"ทุกคน... สุขสันต์ปีใหม่นะ"
ผมได้พูดออกมาขณะที่พระอาทิตย์ขึ้น
"อืม สุขสันต์ปีใหม่"
[ จบ. ]
แวะมาสุขสันต์ปีใหม่ครับ... ตามตรงคือช่วงแรกลืมไปล่ะว่าเรื่องนี้ฟิค Date a live เห็นได้จากการเจอกับพวกชิโด้ตอนท้าย แต่เอาเป็นว่า สุขสันต์ปีใหม่ครับทุกคน ขอให้ปีใหม่นี้เป็นปีใหม่ที่ดีสำหรับทุกคนนะครับ
ซึ่งผมก็น่าจะหายไปอีกเช่นเคยเพราะว่ายังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่... คิดพล็อตเรื่องกับเรียนญี่ปุ่นไง!!
พึ่งโดยปกติตระกูลคานาตะจะด้นสดก็เถอะ
ความคิดเห็น