คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : :Dangerous 8: ล่าหมายเลข(II) X ความฝันของไอริส
: Dangerous 8 : ล่าหมายเลข (II) X ความฝันของไอริส
“ไอร์...จำคำที่แม่สอนไว้ให้ดีนะ...”เสียงหวานอาบยาพิษของหญิงสาววัยกลางคนที่หน้าตาไม่มีแม้แต่รอยเหี่ยวย่นใดๆประดับอยู่
เสียงนั้นดังขึ้นในห้องที่มีเพียงแสงสว่างจากเทียนที่ถูกจุดไม่ไกล เด็กสาวเรือนผมสีช็อกโกแลตมองผู้เป็นแม่นิ่งๆ
มือเรียวบางของหญิงสาวลูบไล้ที่ข้างแก้มเนียนของเด็กสาวอย่างหลงใหล
“ว่าเพื่อนน่ะ...เป็นสิ่งมีชีวิตที่โง่เขลาและอ่อนแอ...ดังนั้น...ลูกมีแค่แม่ก็พอแล้ว...นะ...คนดีของแม่”ไอริสมองแม่ของตนด้วยแววตาที่ใสซื่อ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเด็กสาว
“ค่ะ! ท่านแม่อาซาเลีย!”
แต่ไม่นานไอริสก็ได้พบกับเด็กสาวคนหนึ่งที่หลงเข้ามาในป่าที่บ้านของเธอ
เด็กคนนั้นมีชื่อว่า เลอาน่า
เด็กสาววัยไล่เลี่ยกับเธอที่ไม่รับรู้ว่าตระกูลของเธอน่ากลัวเพียงใด
เลอาน่ามีเรือนผมสั้นระต้นคอสีขาวสะอาดตา มีนัยน์ตาสีฟ้าใสราวกับท้องฟ้า
ไอริสในวัยเด็กที่ไม่เคยมีเพื่อนและจำคำสอนของท่านแม่จนขึ้นใจจึงไม่ยอมเปิดใจให้เลอาน่าง่ายๆ
เลอาน่าที่ไม่รู้ทำไมถึงอยากเป็นเพื่อนของเธอก็ตื๊อทุกวัน มาหามาคุยด้วยทุกๆวัน
จนไอริสเริ่มเปิดใจ แล้วทั้งสองก็เป็นเพื่อนกัน แน่นอนว่าเรื่องที่เลอาน่าเป็นเพื่อนกับเธอจะไม่มีใครในตระกูลรับรู้เลย...
ถ้าวันนั้นอาซาเลียไม่ติดเครื่องติดตามไอริสแล้วพบว่าเธออยู่กับเด็กสาวผมสั้นสีสะอาด...
เมื่ออาซาเลียทราบเรื่อง...เธอก็ลงมือสังหารเลอาน่าทันที...
“ท่านแม่!!! หยุดเถอะค่ะท่านแม่!
ฮึก! เลอาน่าเธอเป็นเพื่อนของลูกนะคะ!!
อย่าฆ่าเธอเลยนะคะ!!”ไอริสร่ำไห้อย่างหนักพยายามที่จะเอ่ยห้ามแม่ของตนที่กำลังจะฆ่าเพื่อนคนแรกของเธอ
อาซาเลียทำเพียงแค่ปรายตามองก่อนจะปลิดชีวิตที่สดใสของเลอาน่าทันทีต่อหน้าของไอริส
เด็กสาวผมสีช็อกโกแลตนิ่งค้างขาไร้แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยืนขึ้น
ร่างบางทรุดฮวบลงไปร้องไห้อย่างหนัก
อาซาเลียมองลูกสาวของตนเองเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหาไอริส มือเรียวที่เปื้อนเลือดกุมเข้าที่ใบหน้าของเด็กสาว
นิ้วโป้งของหญิงสาวปาดน้ำตาของไอริสอย่างบรรจง
แก้มเนียนของไอริสเปื้อนเลือดของเพื่อนที่ติดมือของแม่จนเปรอะเป็นรอย
“แม่บอกแล้วใช่มั้ย?
ว่าเพื่อนคือสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอ...ลูกขัดคำสั่งของแม่...ขึ้นเสียงใส่แม่...คงรู้แล้วนะว่าจะโดนอะไร...อีกอย่างหนึ่งที่แม่อยากให้ลูกรับรู้ไว้...จุดจบของพวกที่อ่อนแอก็คือการถูกฆ่า...เพราะฉะนั้น...มีแค่แม่ก็พอ...นะ...”คำพูดอาบยาพิษชั้นดีดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะมีอะไรบางอย่างคลุมเข้าที่ตัวของเด็กสาว
“หลับไปซักพักนะ...แล้วลูกจะเป็นคนดีของแม่เหมือนเดิม...”
“ค่ะ...ท่านแม่...”
......................................................................................................................................................................
“เฮือก!!”ไอริสสะดุ้งสุดตัวเมื่อความฝันในวัยเด็กของเธอตามหลอกหลอนทั้งที่ผ่านมาเกือบ
10 ปีแล้ว
ไอริสเอามือทาบลงที่อกหัวใจของเธอมันเต้นเร็วและรัวด้วยความกลัว
อะไรกัน...ทั้งๆที่แม่ของเธอตายไปแล้วแท้ๆ...ทำไมถึงฝันแบบนี้ได้ล่ะเนี่ย...
“เห้อ...”ไอริสถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
ก่อนะลุกขึ้นเพื่อตามล่าหมายเลขต่อไป และเลิกฟุ้งซ่านในเรื่องไม่เป็นเรื่อง
เธอเดินไปทางป่าทึบเพราะคิดว่าน่าจะมีคนอยู่เยอะ ไอริสเดินไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย
แล้วไม่นานนักเธอก็พบชายคนหนึ่งที่มีป้าย 304 ติดบนเสื้อ
แววตาของไอริสลุกวาวอย่างตื่นอกตื่นใจรอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นอีกครั้ง
มือเรียวบางขยับเล็กน้อยจนได้ยินเสียงกระดูก
“ไปฆ่าคนอื่นพร่ำเพื่อแบบนี้ไม่ได้นะ”
กึก!
การกระทำทุกอย่างที่ไอริสคิดจะทำหยุดลงในวินาทีต่อมา
เสียงของกอร์นดังก้องในหัวเตือนสติของไอริสได้อย่างดี
ไม่ได้สิ...ฆ่าไม่ได้...
“ฉกแทนแล้วกัน...”ไอริสวางมือลงขนาบกับลำตัวแล้วเดินเข้าไปฉกป้ายมาอย่างรวดเร็วจนชายคนนั้นยังมองตามไม่ทันและไม่รู้สึกตัว
เธอเดินถือป้ายหมายเลขออกมานิ่งๆราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้นเลย
ง่ายกว่าที่คิด...แต่ฆ่าไม่ได้นี่น่าเบื่อจริงๆ...
นัยน์ตาสีคาราเมลมองป้ายในมือนิ่งๆก่อนจะเก็บเอาไว้กับตัว...
บางที...การทำสิ่งใหม่ๆก็สนุกดีเหมือนกันนะ
......................................................................................................................................................................
ภายในห้องๆหนึ่งในคฤหาสน์ตระกูลโคลต์มีร่างสูงของชายวัยกลางคนยืนจ้องรูปของสมาชิกตระกูลหลักทีละคนก่อนจะหยุดลงที่รูปของหญิงสาวที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับไอริสที่สุดแต่ต่างกันเพียงสีผมที่เป็นสีแดงกับดวงตาสีเขียวมรกต
แคสเซียสมองป้ายชื่อของเธอด้วยแววตาที่เกลียดชัง
“รู้ไหม...ว่าคนดีของเธอน่ะ...โตขึ้นมาเหมือนเธอมากนะ...”
“เพราะงั้นฉันถึงได้เกลียดเด็กนั่นไงล่ะ”
เพราะฉันเองก็ไม่เคยรักเธอเลยเหมือนกัน...อาซาเลีย...
.
.
.
.
.
การสอบรอบสี่ดำเนินมาแล้วหกวันและเหลือเวลาสอบเพียงวันเดียว หลังจากที่ไอริสแยกทางกับกอร์นไปเธอก็ไม่พบใครนอกจากเป้าหมายของเธอ
นัยน์ตาสีคาราเมลเหลือบมองไปทั่วทุกทิศทาง แต่ก็ไม่พบใคร
ตายหมดแล้ว?
ความคิดที่ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเด้งขึ้นสู่หัวสมองทันที
ใบหน้าเปื้อนยิ้มสะบัดหัวไล่ความคิดแปลกๆออกไปจากหัวก่อนจะเดินตามหาพวกกอร์นต่อไป
แซ่ก...แซ่ก...
เสียงแปลกๆดังขึ้นไม่ไกลจากที่ที่ไอริสยืนอยู่มากนัก
ร่างบางชะงักก่อนจะหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วเพ่งมองผู้มาใหม่อย่างฉงนในใจ
“คุณคือ?”
“ฉัน...กี...ตา...ราเคิล...กึ่ก!”ชายร่างสูงที่ตัวสั่นตลอดเวลาจนเหมือนไข้จับมองตรงมาที่เด็กสาวตัวน้อยที่มองเขายิ้มๆ
“ฉันขอความจริงค่ะ”
กึ่ก!
ร่างสูงที่สั่นอยู่ชะงักเล็กน้อยแล้วเอามือดึงเข็มที่ปักอยู่บนตัวทั้งหลายออก
ชายเบื้องหน้าของไอริสคือชายร่างสูงผู้มีเรือนผมสีดำสนิทยาวเหยียดตรงถึงกลางหลัง
นัยน์ตาสีดำรัตติกาลจดจ้องมองหน้าเธออย่างสนใจ
“เธอน่าสนใจเหมือนที่เจ้านั่นบอกมาเลยแฮะ...”เสียงที่ทุ้มและไม่สั่นเหมือนร่างเดิมถูกเอ่ยออกมาจากปากของร่างสูง
“คุณยังไม่ตอบคำถามของฉันเลยนะคะ”น้ำเสียงติดเคืองๆนิดๆของไอริสดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มหวานๆหนึ่งที
ซึ่งไม่เข้ากันอย่างยิ่ง...
“หืม...จะอยากรู้ไปทำไมล่ะ?”คนตัวสูงเริ่มย้อนเด็กตัวเล็กกว่าเพื่อยั่วโมโหเด็กหน้ายิ้ม
“นั่นสิคะ...อยากรู้ไปทำไมนะ”แต่ก็ใช้ไม่ได้กับเด็กสาวคนนี้
นั่นทำให้เขานิ่วหน้าลงเล็กน้อย
“หึ...ฉัน อิรูมิ”พูดพลางพยักเพยิดหน้ามาทางเธอเหมือนจะให้เธอแนะนำตัวบ้าง
“...ไอริสค่ะ”
แล้วไอริสก็ขอเดินแยกไป
ซึ่งอิรูมิก็ไม่ได้ยื้อไว้แต่อย่างใด แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เจอกับพวกกอร์นเลย
ไอริสจึงเลือกที่จะไปเจอกันทีเดียวที่เรือเลยน่าจะดีกว่า
แต่ทำไมถึงรู้สึกไม่ค่อยดีเลยนะ...
นั่นคือความคิดสุดท้ายก่อนที่เธอจะหลับไป
.
.
.
.
.
ทำไมยังไม่มานะ...
หลังจากที่ไอริสมาถึงสถานที่นัดพบของผู้เข้าสอบที่ได้แต้มครบหกแต้ม
และไม่นานเด็กหน้าแมวก็มาถึงที่ๆเธออยู่พอดิบพอดี
“อ้าว? พวกกอร์นไม่ได้อยู่กับเธอเหรอ?”คิรัวร์มองไอริสด้วยความสงสัยเมื่อไม่พบเพื่อนของตน
ไอริสนิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“กอร์นควรจะอยู่กับนายมากกว่าฉันนะ”
ฉึ่ก!
“...”เกิดความเงียบในวงสนทนาทันที...
“เอาล่ะค่ะ...ในเมื่อผู้เข้าสอบมาถึงกันแล้วจะขอให้แสดงป้ายให้เราดูนะคะเริ่มจาก...”ไกด์สาวในตอนแรกเดินลงมาจากเรือแล้วพูดอะไรก็ไม่รู้จนมาถึงชื่อของไอริส
“หมายเลข 400 คุณไอริส”เมื่อสิ้นเสียงไอริสก็แสดงป้ายหมายเลขซึ่งเป็นเป้าหมายและป้ายของเธอให้ไกด์สาวดู
ไกด์สาวพูดชื่อผู้เข้าสอบคนอื่นไปเรื่อยๆก่อนจะชะเง้อมองหาผู้เข้าสอบคนอื่นๆอีก
“มีคนอื่นอีกมั้ยคะ?”เกิดความเงียบขึ้นอย่างกะทันหัน...ไอริสเหลือบมองหาพวกกอร์นเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ
...คงจะตายจริงๆซะล่ะมั้ง...
“งั้นรอบนี้ก็มีผู้สอบผ่านทั้งสิ้น-------”
“มาทันพอดีเลย!”เสียงของกอร์นดังขึ้นพร้อมกับเสียงหอบเพราะวิ่งมาอย่างเร็ว
แต่ความดีใจของกอร์นก็หยุดชะงักลงเมื่อเสียงเย็นๆของไอริสดังขึ้น
“กำลังจะสอบตกล่ะสิไม่ว่า”
ฉึ่ก!
“...”แล้วก็เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง
“ง...งั้นขอเช็คดูป้ายเลยนะคะ...หมายเลข...”ไกด์สาวพูดขึ้นขัดบรรยากาศอย่างกล้าๆกลัวๆแล้วขานแต้มต่อไป
การสอบรอบที่สี่...ผู้ที่สอบผ่านมีจำนวน
10 คน
.
.
.
.
.
Writer Talk
จบแย้ววว มาต่อให้แล้วนะครับ ในตอนนี้ไรท์มีคำถามจะมาถามรีดเดอร์ค่ะ...อยากจะให้ทุกคนตอบนะคะ...เพราะมันจำเป็นมากๆสำหรับการดำเนินเรื่องต่อค่ะ
คำถามก็คือ
อยากให้ไอริสตายมั้ยคะ?
ตอบให้ไรท์หน่อยนะคะ...ขอบคุณสำหรับการติดตามมาตลอดนะคะ
ความคิดเห็น