คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : :Dangerous 10: กลับบ้านและการลงโทษ
:Dangerous 10: กลับบ้านและการลงโทษ
ร่างบางของเด็กสาวเรือนผมสีช็อกโกแลตยืนนิ่งอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลโคลต์
นัยน์ตาสีคาราเมลหม่นแสงลงทันตาเมื่อมองไปยังประตูที่มีสัญลักษณ์ประจำตระกูลอยู่
สัญลักษณ์คือ รูปราชสีห์หมอบลงกับพื้นโดยมีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนหลัง
ความหมายของมันคือ เป็นผู้แข็งแกร่งและทรงอำนาจเหนือราชาทั้งปวง
เมื่อตอนเด็กเธอเคยถามพ่อของเธอว่าทำไมถึงมีหญิงสาวนั่งอยู่บนหลังของราชสีห์
แต่คำตอบที่ได้มาจากพ่อของเธอกลับเป็นเพียงคำตอบแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น
‘เพราะเชื้อสายต้นตระกูลของเราเป็นผู้หญิง’
แม้ไอริสจะยังคงสงสัยกับคำตอบนั้นแต่ก็เลือกที่จะเก็บความสงสัยเอาไว้ลึกๆ
เด็กสาวสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกจากหัวแล้วตัดสินใจเปิดประตูบานใหญ่ที่สั่งทำด้วยคริสตัลหนาพิเศษ
เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไปก็พบเข้ากับร่างเล็กของน้องสาวฝาแฝดวัยแปดปีทั้งสองคนวิ่งวุ่นไปทั่วบริเวณ
“อ๊ะ! พี่ไอร์-----!!”ฟรีเซีย
“อะไรกัน?
ยังไม่ตายเหรอเนี่ย?”และไฮเดรนเยีย
ฟรีเซียคือแฝดคนพี่มีเรือนผมสีชมพูอมม่วงเล็กน้อยกับนัยน์ตาสีม่วงอ่อน
เธอเป็นเด็กที่มีนิสัยรักสนุกและร่าเริงเข้ากับคนง่าย
เป็นที่เอ็นดูของคนในตระกูลหรือผู้พบเห็น ส่วนไฮเดรนเยียคือแฝดน้องมีเรือนผมสีน้ำเงินเข้มกับนัยน์ตาสีฟ้าคราม
เธอเป็นเด็กที่ค่อนข้างมีนิสัยที่รักสันโดษ ชื่นชอบสถานที่สงบและเงียบเชียบ
เข้ากับคนอื่นยากต่างกับฟรีเซียโดยสิ้นเชิง แต่ก็ยังเป็นที่รักและเอ็นดูไม่ต่างกันกับฟรีเซีย
คู่แฝดตัวน้อยเดินเข้ามาหาไอริสที่ยืนนิ่งอยู่บริเวณทางเข้า
“ถ้าพี่ตายก็คงไม่ได้มายืนให้เธอเห็นหรอกนะไฮเดรนเยีย”ไอริสกอดฟรีเซียที่วิ่งเข้ามาใกล้ๆก่อนจะหันไปตอบไฮเดรนเยียด้วยรอยยิ้ม
“ใครจะรู้...พี่อาจจะเป็นวิญญาณก็ได้”ไฮเดรนเยียยังคงตอบกลับอย่างกวนประสาท
ไอริสมองหน้าน้องสาวอย่างไม่ชอบใจนักแต่ก็ได้รับเพียงรอยยิ้มยียวนจากน้องสาวคนเล็ก
“ฮ...ไฮ! พี่ไอร์กลับมาเหนื่อยๆอย่ากวนพี่ไอร์เลยนะ!”ไฮเดรนเยียมองฟรีเซียที่ทำหน้าตาเหมือนแมวขี้อ้อนด้วยหางตา ไม่นานนักเธอก็ถอนหายใจออกมา
รู้สินะว่าฉันแพ้ลูกอ้อนของฟรีซ...
“โอเคๆ...ฉันยอมแพ้ก็ได้”รอยยิ้มมุมปากของไอริสยกขึ้นอย่างพึงพอใจ
ก่อนจะเดินไปยีหัวของแฝดคนน้องจนยุ่ง
ไฮเดรนเยียยู่หน้าจนมุ่ยลงอย่างอารมณ์เสียและปัดมือของไอริสออกอย่างไม่ใยดี
กี๊ซซซ!
“...เคลย์?”เหยี่ยวสีดำที่ตัวโตและแปลกกว่าเหยี่ยวอื่นๆบินร่อนลงสู่ข้อมือที่ไอริสยื่นไปและเกาะเพื่อยึดตัวให้อยู่นิ่งๆ
นัยน์ตาสีคาราเมลเหลือบมองแผ่นกระดาษที่ติดมากับเหยี่ยวประจำบ้าน
“มีอะไรเหรอคะพี่ไอร์?”ฟรีเซียเปิดปากเอ่ยถามอย่างสงสัย
“เรื่องอะไรกันนะที่ทำให้ท่านพ่อถึงกับส่งเจ้าตัวนี้มาน่ะ”ไฮเดรนเยียที่นัวเนียอยู่กับเคลย์เอ่ยขึ้นก่อนจะมองไอริสที่หยิบเอาแผ่นกระดาษมาอ่านอย่างละเอียด
“...พี่ไปพบท่านพ่อก่อนนะ...”เมื่ออ่านข้อความในกระดาษจบก็เก็บเอาไว้กับตัวแล้วเดินไปทางห้องของพ่อเธอทันที
โดยมีฟรีเซียและไฮเดรนเยียมองตามอยู่ห่างๆ
‘ถ้ากลับมาแล้วมาเจอฉันที่ห้องด้วย...บทลงโทษที่
5 รอแกอยู่’
.
.
.
.
.
ก๊อกๆ!
“ใคร...”เสียงของคนที่อยู่ด้านในดังขึ้นมา
ไอริสมองประตูเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไป
“...ไอริสเองค่ะท่านพ่อ...”
“...เข้ามา”เมื่อสิ้นเสียงนั้นไอริสก็เปิดประตูเข้าไปในห้องทันที
ร่างสูงที่อยู่ด้านในมองมาที่เธอด้วยแววตาที่นิ่งสงบ
สงบจนเกินไป...ราวกับผืนน้ำที่นิ่งสงบก่อนที่คลื่นลูกใหญ่จะมา...
แคสเซียส โคลต์
คือคนที่ไม่สามารถใช้เหตุผลมาตัดสินการกระทำได้...เหมือนกับฉัน
“...”ไอริสนั่งลงตรงข้ามกับร่างสูงก่อนที่บรรยากาศภายในห้องจะเงียบลงอย่างรวดเร็ว
“...แกรู้ใช่มั้ยว่าทำอะไรลงไป”แต่ไม่นานความเงียบก็ถูกทำลายลงด้วยคำพูดเรียบๆแต่แอบแฝงไปด้วยความกดดัน
เหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าหวาน
“...รู้ค่ะ...ฉันสละสิทธิ์ในการสอบเพื่อตัดสินให้ทุกคนสอบผ่าน...ซึ่งมันไม่ตรงกับภารกิจที่ท่านปู่มอบให้...เพราะท่านปู่แค่ให้ไปตรวจดูความเรียบร้อยเท่านั้น...ไม่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจให้ใครสอบตก...หรือสอบผ่าน...”
ยกเว้นเมื่อจำเป็นเท่านั้น
ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่ได้กล่าวออกไป นัยน์ตาสีอำพันของชายตรงหน้าหรี่ลงเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อจนทำให้เด็กสาวตัวสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัว
“แล้วรู้ใช่มั้ย...ว่าบทลงโทษที่
5 คืออะไร...”
“...ร...รู้ค่ะ...”
“งั้น...คงถึงเวลาลงโทษแล้วล่ะมั้ง?”เมื่อแคสเซียสกล่าวจบเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาใกล้ตัวเธอเรื่อยๆ
มือหนาเอื้อมมาอยู่บริเวณหน้าของไอริส
เด็กสาวตัวสั่นเทายิ่งกว่าเดิมเมื่อคิดถึงความรู้สึกที่เหมือนคนตายของบทลงโทษนี้
คงไม่ได้ตื่นจนกว่าจะถึงเวลาล่ะสินะ...ถึงจะเตรียมใจมาแล้วก็เถอะ...แต่ก็ยัง...ไม่อยากจะหลับไปตอนนี้...
ยังอยากจะ...อยู่กับกอร์น...อยู่กับทุกคน...
“หลับไปซะ...จนกว่าแกจะสำนึก...จนกว่าฉันจะอนุญาต...”
ทุกอย่างคงจบลงแล้วล่ะ...การใช้ชชีวิตราวกับเด็กคนหนึ่งของฉัน...คงจบลงเท่านี้...
ฉันคงต้องกลับไปเป็นสิ่งแปลกปลอมในโลกนี้ต่อไป...
‘ผู้ทำลายไม่สมควรมีสิ่งสำคัญ’
ฉันเอง...ก็อยากมีสิ่งสำคัญ...
‘แกมีหน้าที่ทำลายทุกสิ่งที่ยัยนั่นสร้างขึ้นเท่านั้น’
ไม่อยากทำลาย...แต่ก็ฝืนไม่ได้...
‘ใครจะอยากให้ผู้ทำลายแบบแกมาเป็นเพื่อนกันล่ะ หืม?’
นั่นสิ...กอร์นจะอยากเป็นเพื่อนกับฉันรึเปล่านะ...
‘แกไม่ควรมีความรู้สึกใดๆ...เพราะสุดท้ายคนที่จะทำลายทุกอย่าง...ก็คือแก’
ไม่...ฉันเอง...ก็มีความรู้สึก...ไม่อยากทำลายด้วย...
‘ขอบคุณนะ...ไอริส’
กอร์น...ทุกคน...
“หึ...ขอให้ฝันร้าย...ยัยเด็กน่ารังเกียจ...”
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ...ลาก่อน...
นั่นคือความคิดสุดท้ายก่อนที่ภาพในหัวของเธอจะดับวูบลง...
.
.
.
.
.
Writer Talk
จบครับ----!!!
ตัดจบได้น่าตบยิ่งนัก =V= มาทีละนิดดีกว่าไม่มานะคะ
ถ้าเป็นไปได้จะปิดโหวตในวันวาเลนไทน์พร้อมกับตอนพิเศษที่ตามมาเฉลยค่ะว่าใครเป็นพระเอก
รอได้เลยค่า-----! งั้นก็บ๊ายบายยยยย
ความคิดเห็น