รักวุ่นๆของคุณชาย กับ ยัยไฮโซ

ลำดับตอนที่ #4 : ไข้หวัดใหญ่

                  "เตย  ฟังผมก่อนนะ  คือเมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น"
                  "มันไม่มีประโยชน์หรอก ซักวันมันต้องมีวันนี้  ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันเข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว"
                   ฉันทำตัวไม่ถูกแล้ว เรื่องทุกอย่างมันช่างรวดเร็ว   เร็วซะจน  ซะจนฉันทำตัวแทบไม่ถูก  ฉันพยายามกลั่นน้ำตาที่มันไหลลงมาพร้อมกับสายฝน   แล้วก้มหน้าอย่างยอมรับความจิง  ฝนตกเพื่ออะไรตกเพื่อสมน้ำหน้าฉันฉันหรือว่าเพราะจะกลบรอยน้ำตาของฉัน
                  "เตย  ทุกอย่างที่คุณเห็นน่ะมันไม่ใช่ที่คุณคิดนะ  ผมอธิบายได้นะ"
                   คำพูดของนายมันไม่มีประโยชย์แล้วฉันเดินออกมา โดยที่ภาคีก็ยังพูดอยู่และฉันก็เดินออกมาจนไม่ได้ยินเสียงของเค้า ทำไมกันเรื่องร้ายๆมันต้องมาเกิดกับฉันไปเกิดกับคนอื่นไม่ได้รึไงทำไมกัน  ฉันเดินไปเรื่อยๆแล้วก็ตัดสินใจเรียกแท็กซี่คันหนึ่งแล้วก็ตรงไปที่อพาตเม้น  โดยที่ฉันก็พยายามที่กลั้นเสียงสอึกสอื่นไว้ ในใจก้คิดแต่ว่า ฉันจะเจ็บน้อยกว่านี้ถ้ามือที่สามไม่ได้เธอหญ้า ดอกหญ้าเพือ่นที่ฉันไว้ใจทำไมกันฟ้าทำไมกลั่นแกล้งฉันแบบนี้ล่ะ....
                  "คุณครับถึงแล้วคับ 170 บาท ครับ"
                  ฉันหยิบ แบงค์ 100 สองแบงค์ให้แท๊กซี่แล้วเดินออกมา เดินมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าห้อง  ฉันไม่มีแรงพอที่จะเอื่อมมือไปกดออด เพราะแรงทั้งหมดมันหมดไปกับน้ำตาที่มันไหลออกมา [ใครแต่งฟะ ชีวิตฉันถึงได้รันทดขนาดนี้] แล้วฉันก็กดออดหน้าห้อง
                  "ใครน่ะ"
                  มีเสียงถามออกมาจากข้างใน แต่ฉันไม่มีอารมณ์ตอบแล้ว
                  "อ่าว เตยทำไมตัวเปียกมาขนาดนี้ล่ะไปทำอะไรมา"
                  แล้วด้าก็รีบวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมตัวฉัน
                  "ป่าว"
                  แล้วฉันก้เดินเข้าไปในห้องตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันปวดหัวมากเลย มันเหมือนเป้นไมเกรน อาจจะเป็นเพราะว่าฉันตากฝนมากไป ฉันลงไปนอนบนเตียงโดยไม่สนว่าตัวฉันมันเปียกแค่ไหน ประตูฉันก็แทบไม่ได้ปิด จนด้าเข้ามาทำท่าทางสงสัย แล้วมานั้งข้างๆฉัน
                 "เตยเกิดอะไรขึ้น บอกด้ามาสิ ใครทำอะไร"
                 "ป่าว"
                 แล้วฉันก็หันหน้าไปอีกทางหนึ่งน้ำตาฉันชักจะกลั่นไม่อยู่ แล้วฉันก็ปล่อย โฮ ออกมา ตอนนี้ฉันไม่สนใจใครแล้วว่าจะเห้นน้ำตาของฉันรึป่าว ใครจะเห็นก้เห้นไปฉันจะร้องไห้อยู่อย่างนี้จนกว่าจะพอใจ
                 "ป่าวแล้วร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรบอกมาสิ"
                  ด้าเขย่าตัวฉันอย่างแรง 
                 "บอกว่าป่าวก้ป่าวไง อย่ามายุ่งได้มั้ยเตยจะอยู่คนเดียว"
                 ฉันตะคอกใส่ด้า โดยไม่ได้ตั้งใจ อาจจะเป้นเพราะฉันปวดหัวมาก  แล้วด้าก้เงียบไปเลย ฉันขอโทษนะฉันไม่ได้ตั้งใจจะตะคอกใส่แกนะ
                 "เออ คือฉัน ฉัน"
                 ฉันพูดไม่ออกเลย
                 "ไม่ต้องพูดแล้ว  ฉันเข้าใจแกนะ"
                 แล้วฉันก้ปล่อย โฮ อีกครั้ง แล้วก้กอดด้าร้องไห้  แกเป้นเพื่อนที่ดีจริงๆ ฉันตะคอกใส่แก แกก็ไม่โกรธฉันแถมแกยังเข้าใจฉันอีก หายากจริงเพื่อนแบบแก ฉันรู้สึกปวดหัวมากเลย แล้วฉันก็ร้องไห้จนหลับคาไหลด้า
                 "เตย  เตย"
                  ฉันรู้สึกเหมือนมีคนเรียก แล้วก็เขย่าตัวฉันเบาๆ ฉันพยายามลืมตา  แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าปวดหัวมากกว่าเดิมมากขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ หัวฉันคงใกล้ระเบิดแล้วล่ะ รู้สึกว่าฉันเจ็บคอแทบไมีเสียงพูดเลย แล้วฉันก็ลืมตาคนที่นั้งอยู่ข้างหน้าฉันก้คือ ด้ากับเก็จ แล้วก้มีถ้วย กับ ยาอยู่ในมือของด้า
                 "อ่ะกินโจ๊กซะจะได้กินยาดูสิตัวร้อนจี๋เลย"
                 "เอาไว้ก่อน"
                 ฉันพยายามเปลงเสียงแต่มันแผ่วเบาเหลือเกิน โอ๊ยทรมาน
                 "ไม่ไดั"
                 ด้าเสียงแข็ง  สีหน้าไม่ยอม แกก็รู้ว่าฉันกับแกใครดื่อกว่ากัน  ฉันทำท่าทางไม่สนใจแล้วหลับตา
                 "เตยลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ  แกจะให้ฉันเช็ดตัวให้แกหรือว่าแกจะไปอาบน้ำเอง"
                 มันแน่นอนอยู่แล้ว ว่าฉันจะต้องไปอาบน้ำเอง แล้วฉันก็พยายามลุกขึ้นแบบไม่ป่วยเนียนไม่เนียนเอาไว้อีกเรื่องแล้วฉันก้เดินหยิบผ้าเช็ดตัวเสื้อเข้าห้องน้ำไป  ฉันปวดหัวมากขึ้นและไม่มีที่ท่าว่ามันจะหายปวดเลย   ฉันอาบน้ำแล้วตอนนี้ผมฉันก็แห้งแล้วฉันยืนแทบไม่ได้ไข้ครั้งนี้มันรุนแรงที่สุดเลยเท่าที่ฉันเคยเป็นมา  ตอนนี้ขาฉันทรุดแต่ดีที่ยังเกาะข้างล้างหน้าไว้ได้  แต่ฉันคิดว่าคงเกาะได้อีกไม่นานและแล้วฉันก็มองไม่เห็นอะไรอีกเลย
                    -+-+-+-+-+-+--+-+-+-+--+-+-+-+-+-+-++-+-เวลาผ่านไปไม่รุ้ว่านานเท่าไหร่++-+-++-+-+-+-+-+-+-+-++-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
                 "เตย เตย เก้จเตยฟื้นแล้ว"
                 ฉันเห้นแสงไฟของหลอดนีออนสะท้อนเข้าตา ซึ่งไม่ใช่ที่อพาตเมนท์แน่นอนฉันพยายามมองไปรอบ อะสายน้ำเกลือ เอือกฉันกลืนน้ำลายทั้งๆที่เจ็บคออยู่ นะ นี้ มันโรงพยาบาลนิ  อ๊ากกกก  ฉันตะโกนในใจถ้าฉันตะโกนจริงๆคอฉันต้องระเบิดแน่ พวกแอกเอาฉันมานี้ทำไมพวกแกก็รู้ว่าฉันเกลียดโรงพยาบาลขนาดไหนฉันมีความหลังฝังใจที่เคยเล่าให้พวกแกฟังแล้วไม่ใช่เหรอ  ฉันล่ะอยากร้องไห้
                 "เตยแกฟื้นแล้วเหรอ พวกเราหัวใจแทบวายแหน่ะ"
                  ด้าแกไม่หน้าได้ 4.00 ทุกปีเลย แกเห็นแล้วถามทำไมวะ ฉันพยายามพยักหน้า -_-
                 "ใช่เห็นแกหายไปในห้องน้ำนานสองนาน นึกว่าแกคิดอะไรบ้าๆ ฉันก้เลยถืบประตูห้องน้ำพัง เห้นแกนอนอยู่ฉันก้เลยเอาแกมาส่งโรงพยาบาล"
                  ไอ้เก็จประตูห้องน้ำห้องฉันแพงนะเว้ย  แกก็ซื้อไปติดเอาเองละกัน 
                 "เออ ฉันลืมไปแม่แกโทรมาตอนบ่ายสองอ่ะ บอกว่าเค้าจะเลือนงานปาร์ตี้ออกไปเพราะอะไรซักอย่างนี้แหละเป็นอีก 2 อาทิตย์"

***************************************************************************
                               ตอนที่ 4  ยังแต่งไม่จบเดี๋ยวมาอัพใหม่นะคะ     อ่านช่วยบอกต่อด้วยนะคะ