รักวุ่นๆของคุณชาย กับ ยัยไฮโซ

ลำดับตอนที่ #3 : ทำกันได้ลง

 แล้วฉันก็หยิบมือถือใส่กระเป๋า  แล้วกำลังจะเดินออกมาจากห้องครัว   ฉันก็มองนาฬิกาที่ติดอยู่ข้างฝา  7.30  ตายแล้วยัยด้ากับยัยเก็จยังหลับอยู่เลย 
+++ ก๊อก    ก๊อก    ก๊อก +++ 
                       "นี้ พวกขี้เซาตื่นสิยะ   ตื่นๆ ตื่นได้แล้ว 7.30 แล้ว"
                       "หา 7.30"
                        ฉันได้ยินเสียงเก็จกับด้า  โวยวายอยู่ในห้อง  ซักพักนึง  แล้วเก็จก็วิ่งออกมา  ด้วยชุดนักเรียน คอซองเบี้ยว  คอเสื้อยังไม่ทันที่จะจัดเรียบร้อยเท่าไหร่
                       "เตย  มีไรกินบ้าง"
                       "รู้สึกว่าด้าจะทำโจ๊กนะ  แล้วด้าล่ะ"
                       "อาบน้ำแต่งตัวอยู่  อ่าวแล้วหญ้าไปไหนล่ะ"
                       "ไปแล้วมั๊ง  แต่เมื่อกี้เห็นคุยโทรศัพย์อยู่"
                       "ช่างเถอะ  ไปกินข้าวดีกว่า"
                         แล้วยัยเก็จก็กระชากแขนฉันไปกินข้าว  แล้วยัยด้าก็ออกมาพอดี
                       "มีไรกินบ้างเนี่ย  เก็จ  เตย"
                       "โจ๊ก !!!"
                       ฉันกับยัยเก็จตอบพร้อมกัน  ต่างคนต่างเกาหัวแล้วก็นั้งหัวเราะกัน   พวกเรากินข้าวกันหมดแล้ว  ตอนนี้ก็ 7.52  แล้ว  ฉัน  ด้า  เก็จ  รีบสะพายกระเป๋า  แล้วรีบวิ่งออกไปที่รถ(รถยนต์น่ะ  แม่ซื้อให้อ่ะของขวัญวันเกิด  ฉันใช้เฉพาะไปเที่ยวแต่บางที่ก็ไปโรงเรียนแต่ไม่มีที่ฝากรถก็เลยไม่ค่อยใช้  ไปโรงเรียนส่วนมากฉันจะไปด้วยมอเตอร์ไซด์ของยัยเก็จ แต่เราไม่เคยซ้อน 3 เลยเพราะว่าวันไหนที่คนใดคนหนึ่งใส่ชุดนักเรียนต้องมีคนใส่ชุดพละและคนที่ใส่ชุดพละก็ต้องขี่จักยานไป) แต่วันนี้สอบอ่ะก็เลยต้องใส่ชุดนักเรียนทั้ง 3 คนเลย 
                        "แล้วจะไปยังไง เก็จ  ด้า"
                        "นั้นดิ  เดินไปแล้วกัน"
                          เก็จบอก
                        "นี้มัน 7.58 แล้วนะเดินไปชาติหน้าก็ไม่ถึง"
                          ฉันเถียง
                        "งั้นก็ขึ้นแท๊กซี่ไปแล้วกัน  เร็วเข้า  เก็จ  ด้า"
                          แล้วเราก็รีบขึ้นแท๊กซี่กัน บรรยากาศในรถต่างคนก็ต่างเงียบและก็อ่านหนังสือกัน  จนมาถึงหน้าโรงเรียน 8.10 โอีย  ฉันล่ะขี้เกียจฟังยามหน้าเหมือนยากูซ่า บ่นจิงๆ ไหนจะเจอรอง ผอ ยืนบ่นอีก  ฉันละเบื่อ นี้เป้นครั้งแรกที่ฉันกับด้ามาสาย  แต่ไม่รู้ว่า ยัยเก็จจะกี่ครั้งแล้ว   แล้วสิ่งที่เราไม่อยากเจอก็ต้องเจอ  รอง ผอ  ยืนอยู่ประตูหน้าโรงเรียน แต่วันนี้แปลกทำไมไม่มีคนมาสายเลยล่ะ  มีแต่พวกเรา 3 คน  อะไรกันนี้ 
                        "นี่   พวกเธอ  3  คน มานี้ซิ"
                          แล้วพวกเรา 3 คน ก็ต้องจำใจเดินตรงไปหา   ขอย้ำว่า  จำใจ  จริงๆ
                        "สวัสดี ค่ะ อาจารย์" !!!
                          พวกเราพูดพร้อมกัน
                        "ไหนบอกครูซิ ทำไมพวกเธอถึงมาสาย"
                         "คือ.."
                          ยัยเก็จอ่ำๆอึ่ง 
                         "คือว่า...."
                          ตอนนี้ เก็จกับด้ากำลังฝากความหวังไว้ที่ฉัน
                         "คือ มันเป็นแบบนี้ค่ะ  พอดีเมื่อคืนนี้พวกเราติวกันดึกน่ะค่ะก็เลยมาโรงเรียนสาย"
                          ฉันส่งสายตาไปให้ยัย 2 คนนั้น  เพื่อเป็นการแสดงชัยชนะ   ว่าฉันเอาตัวรอดได้แล้ว
                         "อืมแล้วไป  แต่ถ้ามีครั้งที่ 2 ที่ 3 เราจะเชิญผู้ปกครองมาพบ  เข้าใจมั้ย"
                         "เข้าใจค่ะ" !!!
                         เฮ่อ  แล้วพวกเรา  3  คนก็รอดมาได้ต้องรีบเข้าห้องสอบสะแล้ว   แล้วฉันก็ เก็จกับด้า  ก็แยกทางกัน  เพราะฉันอยู่สาย ศิล แล้วเก็จกับด้า อยู่สายวิทย์ เราสอบคนละห้อง  แล้วฉันก็เดินๆไปที่อาคารที่ฉันสอบ  ในระหว่างทางมีรึที่ฉันจะเดินเฉย  ต้องเอาหนังสือมาอ่าน  แล้วฉันก็อ่านไปตามทาง  เพราะฉันน่ะชำนาญทาง  ถ้าเอาผ้ามาปิดตาแล้วในเดินฉันยังเดินถูกเลย
++ ตุ๊บ ++
                        "โอ๊ย  อะไรเนี่ย  แค่นี้ฉันยังซวยไม่พอรึไง"
                          ให้ตายเถอะ ใครเดินมาชนฉันเนี่ย เมื่อวานก็ซวยวันนี้ก็ซวย สงสัยฉันจะต้องไปทำบุญซัก 9 วัดแล้ว  ชีวิตช้านจะซวยไปถึงไหน  =_=+
                         "ขอโทดครับคุณเป็นอะไรรึป่าว"
                         "ไม่เป็นมั๊ง  เลือดออกขนาดเนี๊ย"
                          ฉันยังไม่เห็นคนที่ชนฉันเลย  บังอาจมากทำฉันเลือดออก  แง  ทำไงดีฉันกลัวเลือด  เค้ากำลังชวยฉันเก็บหนังสืออยู่ ขยับหน้าขึ้นอีกหน่อยซิ  อีกนิด  อีกนิด 
                          "เฮ้ย!!!!!!"
                           ฉันกับนายนั้นพูดพร้อมกัน   นายมีสิทธิอะไรมาพูดเหมือนฉันเนี่ย  นายคนนี้แหละที่ทำพาสต้าหกใส่ชุดที่ภาคีซื้อให้ฉัน
                         "นี้นาย  จะตามรังควานฉันไปถึงไหนเนี่ย"
                         "นี้คุณครับ  พูดให้มันดีๆหน่อยใครเข้าจะไปอยากตามรังควานคุณครับ  แค่ผมเห็นหน้าคุณวันนั้นผมก็ฝันร้ายแล้ว"
                          ปากดีชมัดเลย อ่ะนั้นใครวิ่งมาน่ะ 2 - 3 คน
                         "เห้ย  เป็นไรมั้ยวะมังกร"
                          หาาาา  ชื่อมังกรเหรอ  เพื่อนนายนี้ยื่นมือมาพยุงนายนี้ลุกขึ้น   เพื่อนนายนี้ตาตี๋ชมัดเลย   เหมือนฉันเคยเห็นหน้านะ  นายนี้มีคนคบด้วยเหรอเนี๊ยเซ่อขนาดนี้น่ะ 
                         "ไม่เป็นไร  ขอบใจ"
                          นายนี้มีเพื่อน  3  คน  คนแรก  หน้าตาคุ้นๆ ตาตี๋ มากๆ เลย   คนที่ 2  เหมือนว่าจะเป็นนักแบตมินตันของโรงเรียนนะ  หน้าตาก็ดีขาวดี  มาดเข้ม  คนที่ 3 น่ะ  คนนี้เป็นนักเรียนดีเด่นแน่ๆ  ฉันจำได้  เพราะฉันเป็นคนถือพานที่จะให้ ผอ มอบรางวัลให้   แต่อีตานี้อยู่โรงเรียนนี้ด้วยเหรอเนี๊ย  แล้วก็มีเพื่อนดีๆ ทั้งนั้น  ฉันล่ะสงสารเพื่อนนายจริงๆ ที่ต้องจำใจคบคนอย่างนาย      
                         "แล้วคุณเป็นอะไรมั้ยครับ"
                           เพื่อนนายนั้นคนที่เป็นนักเรียนดีเด่น  ยืนมือมาช่วยฉัน และก็เก็บหนังสือให้ฉันด้วย  สุภาพบุรุษจริงๆ
                         "ไม่เป็นไรค่ะ  ขอบคุณนะคะ"
                         "แต่เลือดออกเต็มเลยนะครับ"
                           เพื่อนตาตี๋  ของนายนั้นพูด
                         "นั้นสิ มังกรนายทำไมไม่ช่วยเธอล่ะ"
                           ก๊ากกกๆ  นายนั้นชื่อมังกร คนบ้าไรชื่อมังกร  นั้นสิเพื่อนนายเค้าออกจะสุภาพบุรุษมีแต่นายคนเดียวเลยเห็นแกตัวชมัด  เพื่อนนักแบต ของนายนั้นพูดเสริม                           
                          "ช่างเค้าเถอะค่ะ คนอะไรไม่เป็น gentleman เอาซะเลย"
                          "นี้น้อยๆหน่อย อย่างกับเธอ lady นักนิ"
                          "แน่นอน"
                           ฉันเถียงทันควัน  เรื่องอะไรฉันจะยอมแพ้นายยะ
++ ออด ++  
                           "นี้นาย  ฉันไม่มีเวลามาเถียงกับนายหรอกนะ  ไม่รู้ว่าที่ฉันเถียงกับนายความรู้ฉันจะออกไปมากเท่าไหร่แล้ว   ขอบคุณคุณทั้ง 3 คนมากเลยนะคะ  ฉันไปล่ะ"
                           ฉันขอบคุณเพื่อนนายนั้นแล้วรีบไปเข้าห้องสอบ

                           "นี้  กานต์ธิรา  เธอไปทำอะไรมาน่ะ"
                            โอ๊ย!!! อย่าพึงถามได้มั้ยคะอาจารย์ หนูเหนื่อยก็เหนื่อย  ให้วางกระเป๋าก่อนไม่ได้รึไง   
                           "อ๋อ  เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ"
                           "แล้วทำไมไม่ไปทำแผลให้เรียบร้อย"
                             นี้เจ๊   จะสักอะไรนักหนา  สักไปหนูจะได้คะแนนเพิ่มมั้ยเจ๊  ถามอยู่นั้นแหละ
                            "หนูกลัวมาสอบไม่ทันน่ะค่ะ"
                            "อาจารย์คะ จะสอบได้รึยังคะ"
                             ใครกันที่เป็นเสียงสวรรค์  ที่ช่วยฉันไว้  ฉันหันไปดูผู้มีพระคุณของฉัน  อ่อ แมงปอ เธอเป็นเพื่อนที่ฉันก็สนิทพอสมควร  แต่ไม่เท่า  ด้า เก็จ  แล้วก็หญ้า  ตอนแรกแมงปอ จะได้ไปอยู่หอกับพวกเราแล้วแต่พ่อไม่ยอม    
                          "อ่ะ  งั้นกานต์ธิรา  ไปนั้งที่  ตามที่กระดานเขียนไว้"
                          "ค่ะ"
                           ฉันตอบรับคำ
                           "อ่าวนักเรียน  วันนี้ครูมีข่าวร้ายจะบอก"
                            อะไรกัน  ฉันจะเจออะไรดีๆหน่อยไม่ได้เลยรึไง
                           "อะไรคะ อาจารย์"
                            เสียงเพื่อนในห้องตะโกนถามอาจารย์
                           "คือ ทางโรงเรียนมีความจำเป็นที่จะต้องย่นการสอบสำหรับนักเรียนศิลภาษาฝรั่งเศษ  โดยให้วันนี้สอบทุกวิชา  เพราะทางโรงเรียนมีเหตุผลบางประการที่ไม่สามารถชี้แจงให้นักเรียนทราบได้"
                       พอเสียงอาจารย์พูดเสร็จก็มีแต่คนทำหน้าเศร้าไปตามๆกัน   แงๆ  อะไรกัน  ฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้เนี๊ย  หรือเพราะอีตานายมังกรนั้นแน่ๆ
                      "นี้เตย  ฉันเห็นแกคุยอะไรกับ 4 หนุ่ม ประจำโรงเรียน"
                        แมงปอ  กระซิบถามฉัน
                      "เมื่อไหร่กัน"
                       ฉันถามอย่าง งงๆ
                      "ก็เมื่อตอน  8  โมง กว่า นี้แหละ"
                      "นั้นน่ะเหรอ  4  หนุ่มประจำโรงเรียน  เหอะๆ "
                      "อ่ะ แฮ่ม  พวกเธอคุยอะไรกัน  เตรียมตัวสอบได้แล้ว"
                       ครูไม่รู้ซักเรื่องจะได้มั้ยคะ  ขัดขวางวัยรุ่นจริงๆ
                      โอว  วิชา แรก  ต้องโดนย่นเวลาเหลือ 40 นาที   ฉันนั้งสอบไปจนถึง วิชา ที่  4  รู้สึกจะสอบ 7 หรือ 8 วิชา นี้แหละ   อ้วกจะแตกแล้ว
 ++ อ๊อดดดดดดดดดดดดด ++
                      ออดสวรรค์จริงๆ   เย็นนี้จะต้องเลิกช้าแน่ๆ เลย เที่ยงนี้ฉันต้องบอกยัยด้า ยัยเก็จให้กลับก่อนซะแล้วฉันบอกให้ภาคีไปส่งดีกว่า
                    "อ่าว  คนข้างหน้าเดินไปเก็บข้อสอบมาซิ  หมดเวลาแล้ว  แค่ไหนแค่นั้น  ส่งแล้วไปกินข้าว  13 นาฬิกามาเจอกันที่ห้องครูต้องเห็นพวกเธอนั้งอย่างเป็นระเบียบ"
                      ห้องฉันน่ะ ไม่มีพวกผู้ชายที่ชอบแซวหรอกส่วนมากจะเป็นสุภาพบุรุษกันซะหมด  ห้องฉันถึงเป็นห้อง queen เพราะเป็นห้องสายศิลที่ดีที่สุด   ส่วนห้อง king จะเป็นสายวิทย์ รู้สึกว่าจะห้อง  14 นะ  หรือ 15 นี้แหละจำไม่ได้แล้ว   ไปกินข้าวดีกว่า     
                   " เตย   รอด้วย"                                        
                   "อ่าว   แมงปอ วันนี้ทำข้อสอบได้มั้ย"
                   "ก็นิดหน่อยน่ะ  เตยล่ะ"
                   "ก็พอได้น่ะ"
                   "แล้วเก็จ  ด้า  หญ้า  ล่ะ"  
                   "ไม่รู้เหมือนกันยังไม่เห็นเลย   เดี๋ยวโทรหาก่อน"
                   ฉันโทรไปหายัยด้าดีกว่า เพราะฉันเคยโทรไปหายัยเก็จจนยัยเก็จโดนยึดมือถือเลย  เก็จชอบลืมปิดเสียงมือถือ 
                   "ฮัลโล"
                   "ด้า  แกอยู่ที่ไหน"
                   "อยู่โรงอาหาร  นั้งมองหาแกอยู่แล้วแกอยู่ไหน"
                   "อยู่หน้าโรงอาหาร กับ แมงปอ"  
                   "อ่อ  ฉันเจอแกแล้วยืนอยู่นั้นนะอย่าไปไหนล่ะ"
                   "อืม  แค่นี้นะ"
                   แล้วฉันก็วางสาย   อ่อฉันพอจะเห็นยัยด้าแล้วล่ะ
                   "โต๊ะ  อยู่ทางนู้น นะเตย "  
                    ด้า บอกพลางชี้นิ้วไปที่โต๊ะ  แล้วพวกเราก็เดินไปที่โต๊ะ
                   "อ่าว  แล้วทำไมไม่กินข้าวกันล่ะ"
                   ฉันถามอย่างสงสัย  เพราะพวกนั้นยังไม่ได้สั่งข้าวมากิน
                   "ใครจะไปกินลงล่ะ นี้แกตอบคำถามฉันก่อน เตยแกรู้จัก 4 หนุ่ม ฮอท ของโรงเรียนได้ไงอ่ะ"
                   แมงปอถาม อย่างสงสัย สีหน้ากังวลแปลกๆ
                   "นั้นดิเตย ว่าแต่พวกเค้าเป้นใครเหรอ"
                    หญ้าถามอย่างแปลกใจ ?_?
                   "อะไร ถ้า 3 หนุ่ม ฮอท น่ะฉันจะไม่งงเลย อย่าบอกนะว่าอีกคนนึงก็คือ อีตานายมังกรนั้นน่ะ"
                    ฉันพูดอย่าง งงๆ ปนสงสัย
                   "ก้ใช่น่ะสิ  แกไปทำอีท่าไหนวะ"
                     แมงปอเสริม
                   "อีท่าไหนล่ะ  ดูแขนกับเข่าฉันสิ  ยังจะถามอีกมั้ยว่าท่าไหน"               
                    ฉันตอบอย่างเซงๆ  เมื่อ  นึกแล้วเห็นหน้านายมังกรนั้น
                   "แกอย่าบอกนะว่าแกทำมังกรของฉัน เป็นแผล"
                   "นี้แมงปอ แกน่ะ น้อยๆหน่อย ดีตานี้ชนฉันต่างหาก แต่พวกแกไม่คิดที่ถามว่าฉันเจ็บรึป่าว  บ้างเลยรึไง  แต่กลับไปถามถึงไอ้หน้าจิ๊งหรีดนั้นน่ะ"
                   ฉันตอบอย่างหมดอารมณ์
                   "ค่อยยังชั่วหน่อย  มังกรของฉันไม่เป็นไร"
                   เอาเข้าไปยัยแมงปอ 
                   "พอๆ เลยไปซื้อข้าวมากินกันเถอะ"
                    ฉันรีบตัดบท   เพราะขี้เกียจจะตอบคำถามเรื่องนายมังกรนั้นแล้ว
                   "งั้นเอาเงินมาสิ วันนี้เวรเก็จกับฉัน"
                  

                    ทุกวันเราจะมีเวรไปซื้อข้าว ดังนี้
                    วันจันทร์ แพนด้า กับ  เก็จ  
                    วันอังคาร  ฉัน กับ ดอกหญ้า
                    วันพุธ  แพนด้า กับ แมงปอ
                    วันพฤหัส  ดอกหญ้า กับ เก็จ
                    วันศุกร์  ฉัน  กับ ...(เป่ายิงฉุบ) 
                                       

                     ต่างคนก็ต่างเอาเงินให้  ด้า กับ เก็จ  พอเก็จกับด้าเอาอาหารมาเสิร์ฟ  ซักพักอาหารก็หมด  เอ่อ ฉันลืมบอกยัยพวกนั้น
                    "นี้วันนี้กว่าฉันจะกลับก็เย็นหน่อยนะ  เพราะว่าฉันต้องสอบทุกวิชา"
                     ฉันบอกทุกคน
                    "เตยแล้วแกจะให้ฉัน  ด้า  กับ หญ้า รอมั้ย"
                     เก็จถาม
                    "ไม่ต้องล่ะ เดี่ยวฉันกลับเอง"
                       ฉันตอบ 
                    "หญ้าก็เหมือนกันเดี๋ยวจะมีคนติวให้  งั้นไม่ต้องรอหญ้านะ" 
                    "จ้าาา"
                     เก็จ กับ ด้า  รับคำ   จากนั้นต่างคนก็ต่างเค้าห้องสอบ  แล้ววิชาสุดท้ายก็จบลง  เฮ่อ สอบเสร็จซะทีฉันล่ะเหนื่อยจริงอยากพักมากๆเลย  เอ่อโทรบอกภาคีดีกว่า  จะได้ไปส่งฉันที่อพาตเม้น
                     "ภาคีอยู่ที่ไหน"
                     "ผมกำลังติวให้เพื่อนๆอยู่นะ  เตยมีไรเหรอ"
                     "งั้นเดี๋ยวไปหานะ  ไปส่งเตยที่อพาตเม้นหน่อยสิ"      
                     "แต่ก็ต้องรอหน่อยนะ  เพราะกำลังติวอยู่"
                     "จ้า  แล้วตอนนี้คีย์อยู่ไหน"
                     "อยู่ที่ลานหลังอาคาร 6  แล้วเตยมีร่มรึป่าว ดูท่าฝนจะตก"
                     "ไม่มีอ่ะ  ไม่เป็นไรหรอก"
                     "ผมมีร่มอยู่  แต่กลัวเตยจะเปียก"
                     "ไม่เป็นไร  แค่นี้นะเดี๋ยวไปหา"
                       แล้วก็จบการสนทนาของฉันกับภาคี  อยู่ตั้งลานหลังอาคาร 6 ตอนนี้ฉันอยู่อาคาร 1 กว่าจะไปถึงก็คงจะติวเสร็จพอดีล่ะมั๊ง(เวอร์ไปแล้ว)  นี้ก็ฝนเริ่มปลอยๆ แล้วนะเนี๊ย  หวังว่าอาคาร 6 คงจะมีที่หลบฝนนะ   แล้วฉันก็เดินถึงอาคาร 6 จนได้  ภาคี อยู่ไหนเนี๊ย อ่อเจอแล้วไม่เห็นมีเพื่อนซักคนเลย หรือว่าจะติวเสร็จแล้ว  เอ๊ะ!!!!  แล้วนั้นกระเป๋าใครคุ้นๆ แต่ช่างเถอะไปหาภาคีดีกว่า   แต่เอ๊ะ  อ่าวนั้นยัยหญ้านิถือกล่องน้ำแอปเปิ้ล มา 2  กล่อง ตรา จิ๊กโก๋ เดินมาทางภาคีซะด้วย  มันชักจะยังไงยังไงแล้วนะเนี่ย 
หรือว่าพวกเค้านัดมาติวกัน  2  คน   เมื่อกี้ภาคีไม่เห็นบอกฉันเลยนิ    แล้วฉันก็เดินเข้าไป ใจเต้นแรงมาก....                                 
                    "อ่าว  ไม่ยักจะรู้นะว่าหญ้าก็มาติวกับภาค" 
                    "เตย"!!!
                     สองคนนั้นพูดพร้อมกัน  สงสัยจะใจตรงกัน(ประชด)
                    "วะ ว่าไง  ติวกันเสร็จรึยัง"
                     เสียงฉันตอนนี้มันสั่นเครือไปหมดแล้ว   แล้วภาคีก็เดินมาหาฉัน เข้ามากรซิบเบาๆ
                     "หวังว่า  เตยคงไม่คิดอะไรบ้าๆ นะ"
                      ภาคี นายยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกเหรอ  นายทำอะไรกับฉันไว้รู้ตัวบ้างรึป่าว
                     "ป่าว เลย เตยไม่คิดหรอก  ไม่เคยคิดเลยว่าเพื่อนที่เตยไว้ใจ ไม่ใช่สิเคยไว้ใจต่างหาก กับคนที่เตยไว้ใจ จะหักหลังเตยแบบนี้ ไม่เคย เลย ไม่เคยคิดเลยจริงๆ"
                     ฉันเริ่มขึ้นเสียง แล้วน้ำใสๆก็ไหลอาบแก้มฉันและฉันก็หวังว่าจะเป็นน้ำฝน  เพราะฉันไม่อยากให้ใครมาเห็นน้ำตาที่มันจะทำให้คนอื่นดูถุกฉันว่าอ่อนแอ(พ่อสอนมา)   และเสียงของฉันก็ยังสั่นเครืออยู่อย่างนั้น
                     "เตยมันไม่ใช่อย่างที่เตยคิดเลยซักนิดนะ  ผมว่าแล้วคุณมันก็เป็นซะแบบนี้แหละยังไม่ทันจะอธิบายอะไร ก็ทำตัวไม่มีเหตุผลซะแล้ว"
                     นี้น่ะเหรอ  คำพูดของภาคีเค้าเริ่มขึ้นเสียงบ้าง   ฉันหวังว่าที่ฉันได้ยินมาคงจะเป็นความฝัน  แต่ความหวังของฉันกลับไม่เป็นจริงเพราะคนที่กำลังพูดก็คือภาคี  แล้วเค้าก็ยืนอยู่ตรงหน้าฉันด้วย
                    "ใช่เตยมันก็แบบนี้แหละใคร  ถ้ารับไม่ได้ก็อย่ามายุ่ง อย่ามาหลอกให้เสียน้ำตา"
                     ฉันตอบไปแบบไม่ใยดี
                    "ถ้าเป็นแบบนี้ก็ เลิกกันเลยไม่ดีกว่าเหรอไม่เคยเชื่อใจกันบ้างเลย"
                     นี้เหรอคำพูดของภาคี  ก็เอาซี้ดูซิว่านายจะขาดฉันได้นานแค่ไหน 
                    "ก็ดีเหมือนกัน  เตยก็เบื่อเหมือนกันเบื่อคนไม่จริงใจ"
                     โอ๊ย  เตยเอ้ย  ถึงปากจะแข็ง แต่ตอนนี้เข่าแทบทรุด
                   "เอ่อ  คือ... ความผิดทั้งหมดมันเป็นของหญ้าเองนะตอนเที่ยงหญ้าไม่ได้บอกเตยเองแหละ ทั้งสองคนอย่าทะเลาะกันเลยนะ" 
                     หญ้าปากเธอก็พูดได้สิ  แต่ในใจเธอน่ะอย่านึกว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอน่ะคิดอะไรอยู่
                     "งั้นเหรอ เธอก็เหมือนกันหญ้าอะไรเป็นอะไรก็รู้อยู่  นับตั้งแต่วินาทีนี้ต่อไปฉันจะไม่เชื่อใจเธออีกต่อไปแล้ว"
                      นี้คือคำพูดที่ฉันบอกกับหญ้า   ตอนนี้เรา 3 คน  อยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ
                      "เตยเชื่อหญ้านะ  หญ้าไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเพื่อนหรอกนะ  เอาเป็นว่าหญ้าจะพิสูจให้เตยเห็นละกันแต่ตอนนี้หญ้าขอตัวนะ"
                       แล้วยัยหญ้าก็เก็บของแล้ววิ่งออกไป  เธอมันร้ายกาจจริงๆ    คิดจะหนีเหรอ  เธอน่าจะไปได้ซะตั้งแต่แรกแล้วล่ะ  แล้วภาคีก็ดินไปหยิบร่มมากลาง  ตอนนี้เรา สองคนอยู่ในร่ม  ไม่รู้จะกลางทำไมฉันน่ะเปียกไปทั้งตัวแล้ว  อีตาบ้า  ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้นายถึงแม้ฉันจะรักนายมากก็ถาม ฉันจะพยายามไม่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ให้นายได้ยิน

****************************************************************

                     KanSungLovable  ขอฝากนิยายไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทู้กคนด้วยนะคะ