รักวุ่นๆของคุณชาย กับ ยัยไฮโซ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอแย T-T

     
               "นี่เลิกเดินตามเตยซะที ได้มั้ยเอาอะไรกับเตยนักหนาเนี่ย รู้มั้ยว่าเตยเบื่อ เรื่องของเรามันจบลงตั้งนานแล้ว จะให้เตยพูดประโยคนี้อีกกี่ครั้ง เบื่อ เบื่อ เบื่อ เบื่อ ที่สุด”
             กรุงเทพมันแคบขนาดนี้เลยเหรอ แคบขนาดที่ นายนี้ตามมาตื้อฉันประจำ ฉันอุส่าห์เปลี่ยนจากสวนสาธารณะนึงมาหลายสวนสาธารณะแล้วนะ  หรือว่าอีตานี้จะมีพรายกระซิบ
                  “……….”
                   โอ๊ย มันอะไรกันเนี่ย พูดแรงๆ ก็แล้ว สงสัยหน้าจะฉาบด้วยปูนซีเมนต์อย่างดี  ฉันเดินหนีจนขาฉันจะลากอยู่แล้วนายยังเดินตามฉันมาอีกทำไมเนี่ย
                 “ขอร้องล่ะนะ ปล่อยให้เตยได้มีความสุขบ้างเหอะ อย่าตามมาอีกเลยนะ เตยรู้ว่าป้องเป็นคนดีแต่   ไหงมาชอบเตยล่ะ หน้าตาก็ไม่ได้เรื่องเลยซักนิด  นิสัยก็ไม่ดี  จำได้มั้ยตอนแรกที่เราเจอกันเตยด่าป้องเป็นชุดเลยนะ”
                 “ที่เตยล่ะ ทำไมไม่เลือกผมล่ะ ก้ดีแล้วไม่ใช่เหรอ  รักคนที่เค้ารักเราดีกว่าไม่ใช่เหรอ”
                 “ ก็เตยไม่ดีพอสำหรับป้องไง ป้องก็รู้ว่าเรื่องของเรามันจบตั้งนานแล้วนะ เราเข้ากันไม่ได้ เราเป็นเหมือนเส้นขนาดเราเข้ากันไม่ได้หรอก”
                 “แต่เส้นขนาดก็ไม่จำเป็นต้องเข้ากันได้นิ เส้นทั้งสองเส้นก็ยังเดินเคียงข้างกันตลอด”
                   เวรกรรม อะไรมันทำให้นายชอบฉันเนี่ย(แต่เป็นเพราะหน้าตาก็ช่วยไม่ได้นะ)ตอนแรกฉันชอบนายก็จริง แต่เราเลิกกันตั้งแต่ ม.4 แล้วนะ แล้วตอนนี้ ฉันก็ ม. 5 แล้ว พระเจ้าปีนึงแล้วที่นายนี้ตามตื้อฉัน
                 “ใช่ก็เหมือนเราสองคน ถึงไม่ได้เป็นแฟนกันแต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ และตลอดไปด้วยไง”
~~ เจ้านายจ๋า รับโทรศัพท์ จ้า เจ้านายจ๋ารับโทรศัพท์จ้า~~
                 “ฮัลโล สวัสดีครับ”
                 “เออ ว่างฮะคุยได้ฮะ เดี่ยวนะฮะ”
                 เค้าละจากโทรศัพท์แล้วหันหน้ามาทางฉัน
                 "เตยเดี่ยวป้องไปคุยธุระก่อน ถ้าเสร็จแล้วผมจะโทรหาคุณนะ”
                 “…………”
                   ฉันไม่ตอบอะไรแต่ในใจคิดว่าวันนี้ทั้งวันฉันจะปิดมือถือ แล้วป้องก็เดินจากไป ใครน้าที่โทรมาช่างมีบุญคุณกับฉันซะเหลือเกิน -_-
                   เออ ลืมบอกไปเลย ฉันชื่อ เตย ชื่อจริงชื่อ กานต์ธิรา ที่แปลว่า นักปราชญ์ผู้เป็นที่รัก ใครๆก็ชอบถามว่าพระวัดไหนตั้งไหนเนี่ย  ฉันก็ไม่รุ้เหมือนกันว่า เพราะอะไร  ฉันอยู่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ที่มีชื่อว่า โรงเรียนมัธยมบ่มนิสัย (เค้าก็เข้าใจตั้งชื่อเนอะ) ฉันอยู่ ม.5 อ่ะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่อพาตเมนท์(จะเรียกว่าหอก็ไม่ได้เพราะมันมีหลายชั้น)ที่ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่หรอก อยู่กับเพื่อนๆ อีก 3 คน ชื่อ แพนด้า เก็จ แล้วก็ หญ้า หรือ ดอกหญ้า อ่ะ
~~เจ๊แพนด้าเพื่อนเจ๊โทรมาอ่ะ เจ๊แพนด้าเพื่อนเจ้โทรมาอ่ะ~~
                  ใครมาแอบเปลี่ยนเสียงโทรศัพท์ฉันเนี่ย !!!
                  "ดีจ้า"
                  "อืม"
                 “เตยไปกินข้าวเที่ยงกันนะ ฉันนัดพวก เก็จ กับ หญ้า ไว้ด้วยอ่ะ"
                 “แกถูกหวยเหรอด้า วันนี้อารมณ์ดีอะไรล่ะถึงจะเลี้ยงข้าวเที่ยง"
                 "แล้วฉันพูดเมื่อไหร่ว่า ฉันจะเลี้ยงแกอ่ะ แล้วตกลงแกจะไปมั้ยเนี่ย คุยนานมันเปลือง"
                 "ก็ดีเหมือนกัน ที่ไหนล่ะ ร้านเดิมรึป่าว แล้วแกอยู่ไหนจะให้ฉันไปรับมั้ย"
                 “อืม มารับก็ดีนะ ฉันอยู่ที่หน้าโรงเรียนอ่ะ"
                 "งั้นรอหน่อยนะเดี๋ยวไป "
+++ ติดตี๊ติด +++
                  แฮะ แฮะ สัญญานเตือนว่าแบตฉันหมดแล้วหน้าจอมือถือก็ดับไป แล้วฉันก็หยิบกุญแจรถแล้วรีบวิ่งไปที่รถทันที ฉันขับรถมาได้ระยะนึงแล้ว แต่ก็ต้องหมดอารมณ์เมื่อรถดันติดซะนี่ อารมณ์เสียวุ้ย!!! เพื่อไม่ให้เป็นการทิ้งเวลาไปเปล่าฉันก็มองออกไปนอกรถเพื่อสำรวจหนุ่มหล่อๆ แต่เอ๊ะ นั้นมัน ภาคี นิ ฉันเห็นเค้าเดินกับเพื่อนสนิทฉันที่ชื่อหญ้า เค้าดูสนิทสนมกันมากนะ จะให้ฉันคิดอะไรได้ล่ะเค้าเป็นแฟนฉันแต่กลับไปเดินกับเพื่อนฉันท่าทางสนิทสนมน่าดู ใจนึงฉันก็พยายามคิดว่ามันไม่มีอะไร แต่อีกใจก็รีบแย้งมาทันที แล้วเค้าสองคนเดินด้วยกันทำไมล่ะ สนิทสนมมากกว่าตอนเดินกับฉันซะอีก
+++ปี๊นนนนนน ปี๊นนนนนน+++
                ฉันต้องตกใจอีกครั้ง    เมื่อรถข้างหลังบีบแตร   กรุงเทพนะกรุงเทพ  จะติดก็ติด มันซะดื้อๆ   แล้วฉันก็รีบออกรถไปรับยัยด้าทันที  เพราะถ้าไปช้ายัยนี้ชอบทำหน้าบึ่งชั้นไม่ชอบเลยจริงๆ  ฉันชอบตอนยัยนี้ร่าเริงมากกว่าเหมือนมันทำให้โลกสดใสยังไงไม่รู้แต่พอด้าหน้าบึ่งฉันก็พลอยอารมณ์เสียไปด้วย   
               พอถึงหน้าโรงเรียนผิดคาดแฮะ  ยัยด้ายังยิ้มร่า   ท่าทางมีความสุขหน้าดู  แต่ฉันไม่มีอารมณ์มามีความสุขกับแกหรอกนะเพราะวันนี้ฉันเจอเรื่องแย่มาตั้ง 3  เรื่อง  ข้ออย่าให้มีเรื่องอีกเลยนะได้โปรดเถอะ  แค่นี้ก็แย่พออยู่แล้ว 
                แล้วยัยด้าก็ขึ้นรถมา  แปลกจริงๆ   พอด้าขึ้นรถมาก็เอาแต่นั้งยิ้มอยู่คนเดียวจนฉันอดไม่ได้ที่จะถาม
               “นี้แกจะปล่อยให้เพื่อนแกนั้งมองแกแบบนี้น่ะเหรอ   ไม่คิดจะบอกกันบ้างเลยรึไงยะ”
               “บอกไปแล้วแกจะรู้จักมั้ยล่ะ เค้าน่ารักมากเลยนะแก  สุภาพบุรุษสุดหล่อเลยล่ะ  โอ๊ยฉันล่ะปลื้มเค้าจริงๆ”
               “แล้วแกรู้จักเค้ามั้ยล่ะ”
               “ไม่อ่ะ ฉันแค่เห็นหน้าเค้าเพราะเหตุบังเอินเราถึงได้เจอกัน  หรือจะเป็นเพราะบุพเพของเรา  2  คน”
               “นี้แกเวอร์ไปแล้วนะ”
                 นี่ออกนอกหน้าเกินไปแล้วนะยะ  ฉันชักจะหมั่นไส้แก่ขึ้นมาแล้วสิ  อยากเห็นนักว่าเทพบุตรสุดหล่อของแกเนี่ยจะขนาดไหนกัน  ฉันล่ะอยากเห็นนัก   ฉันฟังแพนด้าเพ้อจนมาถึงร้านที่เรานัดกันไว้
               “พอเลย  พอเลย  อะไรนักหนาเนี่ย  ลงมาได้แล้ว   จะกินมั้ยข้าวเนี่ย”
               “ขัดขวางความสุขจริงๆ”
               “แล้วจะกินมั้ยข้าวเนี่ย  หรือว่าอิ่มแล้ว”
               “ตาน่ะอิ่ม  แต่ท้อง….”
  +++ กรอด   กรอด+++
                ท้องด้าร้อง   ด้ามองหน้าฉัน   แล้วฉันก็ลากยัยด้าลงมาจากรถ   จนมาถึงในร้านตอนนี้คนที่ฉันอยากเจอมากที่สุด ก็คือเพื่อนตัวดีของฉัน  ดอกหญ้า   ตอนนี้ฉันกำลังมองหาเก็จอยู่
               “เตย…….ทางนี้”
                 แล้วฉันก็หันไปมุมซ้ายของร้านตอนนี้ฉันเห็นผู้หญิง ผิวสีแทนหน่อยๆ มัดผมรวบกำลังกวักมือเรียกฉัน  และนั้นก็คือ เก็จ  นั้นเอง เธอผิวสีแทนเพราะเธอเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียนเธอมักสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนอยู่บ่อยๆ  แล้วฉันก็เดินไปที่โต๊ะมีที่ว่างอยู่ 3  ที่  ฉันให้ด้านั้งตรงข้ามเก็จฉันจะได้นั้งตรงข้ามหญ้า
               “อ่าว   เก็จแล้วหญ้าไปไหนล่ะ”
                 ด้านั้นคือสิ่งที่ฉันอยากรู้อยู่พอ  และก็หวังว่าคงจะไม่ไปเที่ยวกับแฟนฉันเพลินจนลืมนัดนะยะ
               “อ๋อ  เห็นบอกว่าเดี๋ยวจะมาน่ะ”
               “เตย  ว่าเราสั่งอาหารกันเลยดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลา”
                แล้วฉันก็ทำสัญญานมือ เพื่อเป็นการบอกพนักงานว่าให้เอาเมนูมา  ที่จริงแล้วร้านนี้น่ะเป็นร้านหุ้นส่วนของคุณแม่ฉัน กับเพื่อนเค้าอีกคนนึง  แต่คุณแม่เคยบอกว่าเมื่อเดือนก่อนเพื่อนคุณแม่ต้องไปดูแลกิจการที่ต่างประเทศก็เลยให้ลูกชายเค้ารับช่วงต่อ   คุณแม่บอกว่าลุกชายเพื่อนคุณแม่ก้อยู่ ม.5 ล่ะมั๊งมันนานมาแล้วฉันจำไม่ค่อยได้ แต่ฉันยังไม่เคยเห็นเลยคับคล้ายคับคาว่าจะเคยเห็นตอนเด็กๆ แต่ตอนนี้เค้าคงจำฉันไม่ได้  แต่ยังไงร้านนี้ก็ต้องเป้นของฉันเพราะคุณแม่บอกว่าถ้าฉันเข้ามหาวิทยาลัยเมื่อไหร่จะให้ฉันรับช่วงต่อเพราะที่ประเทศไทย  ไม่มีใครดูแลเลยก็เลยต้องให้ลูกชายเพื่อนคุณแม่ดูแลไปก่อน
               “รับอะไรดีครับคุณเตย”
               “พาสต้า ทะเล”
               “อ่าวหญ้าแกไปไหนมา  แกไปไหนมา ฉัน ด้า  เตย  รอแกได้ซักพักนึงแล้ว”
               “หวัดดีจ๊ะด้า   หวัดดีจ๊ะเก็จ  หวัดดีจ๊ะเตย   ดูหน้าตามีความสุขมากเลยนะ”
               “เตยว่าหญ้ามีความสุขมากว่าเตยอีกนะ    แล้วไปไหนมาล่ะตอนขี่รถมาเตยเห็นหญ้าด้วยนะเดินมากับใครก็ไม่รู้”
               "อ่ะ  อะ  อะไรกันเตย    หญ้าเดินอยู่คนเดียวสงสัยเตยตาฝาดแน่ๆเลย    ไม่งั้นก็อาจจะเข้าใจผิดเพราะว่าที่นั้นคนเยอะจะตาย"
                 เธอมันร้ายกาจจริงๆ  คิดจะปกปิดฉันรึไง นี้ไงถ้าไม่มีอะไรก็ไม่เห็นต้องปิดบังเลย
               "ช่างมันเหอะ เตย  แกจะถามไรนักหนาวะ  หญ้าฉันว่าแกรีบสั่งดีกว่า  ฉันชักจะหิวแล้ว"
               "ตกลงเพื่อนคุณเตยอีก   3คน    จะรับไรดีคับ"
               "ฉันเอาเป็น  สลัดกุ้งละกัน"
                ฉันกำลังรู้นะว่าด้ากินผัก   สงสัยต้องไดร์เพื่อเทพบุตรสุดหล่อมั๊ง 
               "ฉันเอาสปาเก็ตตี้ ผัดขี่เมานะ"
                ยัยเก็จก็ยังชอบกินผักไม่เปลี่ยน
               "งั้นหญ้าเอาเหมือน เตย ละกันค่ะ"
               "แล้วเครื่องดื่มจะรับเป็นอะไรดีครับ"
               ฉันหวังว่าเครื่องดื่มแกจะไม่สั่งเหมือนฉันนะดอกหญ้า   เธอชอบกิบพาสต้าตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย  ฉันไม่ยักกะรู้
               "เตย  เอาน้ำแอปเปิ้ล นะ"
               "ด้าเอาน้ำ  น้ำใจของพ่อรูปหล่อเนี่ยมีมั้ยคะ"
                หา!!!!!!!!!!!  ยัยด้าแกเป็นบ้าไปแล้วแน่เลย 
               "ล้อเล่นน่ะค่ะ  ด้าเอาน้ำมัลเบอร์รี่แล้วกัน"
               "เก็จ เอาน้ำสตอเบอร์รี่"
               "หญ้าเอาน้ำส้มปั่นค่ะ"
               "งั้นรอซักครู่นะคับ อาหารจะมาเสิร์ฟภายใน  20นาที  "
                แล้วพนักงานคนนั้นก็เดินอมยิ้ม  หน้าแดง  ไปที่เคาร์เตอร์
               "นี่แกกล้าได้ยังไงเนี่ยด้า  สงสัยเพ้อถึงเทพบุตรสุดหล่ออีกละมั๊ง"
               "ฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละยัยเตย  แกคิดไรมาก"
                เหอะๆ   จะให้ฉันไม่คิดมากได้ไงล่ะก็เพื่อนฉันทั้งคน    แล้วฉันก็นั้งคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาในวันนี้  จนมีพนักงานคนนึงถือถาดจะเสิร์ฟอาหารมาที่โต๊ะของพวกเรา  แต่ไม่ใช่พนักงานคนเดิมแล้วสงสัยจะอายจนไม่กล้ามองหน้ายัยด้าละมั๊ง    แล้วฉันก็ไม่ได้สนใจหันไปแซวยัยด้าต่อ
               "นี่ด้าดูสิพนักงานคนนั้นเค้าไม่กล้ามาเสิร์ฟอาหารแล้ว"
  +++ แบ่  +++   <<<  ไม่รุ้จะทำเสียงไงดี
                ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามีอะไรร้อนๆอยู่บนตักฉันนะ   แล้วฉันก็ก้มลงไปดู
               "ว้ายยยยย    ตายแล้ว   ร้อนๆๆ "
                ฉันรีบลุกขึ้นทันทีเพราะร้อนมากเลย พาสต้า ที่ฉันสั่งไว้ 
               "เอ่อ  ขอโทดครับ   เดี๋ยวผมจะเช็ดให้ครับ"
               "นายเป็นพนักงานร้านฉันได้ไงเนี่ย   ผ่านการคัดเลือกมาเป็นพนักงานยังไงเนี่ยถึงได้ซกมกซุ่มซ่าม  ขนาดนี้  ลูกคุณป้าเค้าให้นายมาทำงานที่นี้ได้ยังไงกัน"
               "ไม่เอาน่า  เตยยังไงเค้าก็ขอโทษแล้ว"
               "ไม่ไดเหรอกด้า  ลูกคุณป้ารับพนักงานซุ่มซ่ามแบบนี้  เข้ามาได้ยังไงกัน"
               "คุณนี้ยังไงนะ  ก็ผมขอโทดแล้วไงครับจะให้ผมกราบเท้าเลยมั้ยครับ"
               "นี้ถึงนายจะกราบเท้าฉัน   แล้วชุดสุดโปรดของฉันจะหายเปลื่อนมั้ยล่ะ"
               "จะให้ผมเอาชุดคุณไปซักมั้ยล่ะ"
                 ต๊าย  นายกล้าดีนักนะที่กล้ามาเถียงฉันคำไม่ตกฟาก
               "อย่าเลย  แค่นี้ก็ซุ่มซ่ามจะตายขืนเอาชุดฉันไปซักก็มีหวังฉันไม่ได้ใส่อีกแน่ๆ ชุดนี้น่ะ   ไหนไปเรียกผู้จัะดการมาสิฉันต้องการจะคุยด้วย"
               "พอเถอะยัยเตยเค้าก็ขอโทษแล้วไงชุดเธอเดี๋ยวก้ซื้อใหม่ก็ได้นิ"
               "ด้า  แต่ชุดนี้ภาคีเค้าซื่อให้ฉันนะ"
               "เอางี้งั้นฉันว่าแกก้บอกให้ลูกคุณป้าหักเงินเดือนละกัน"
               "งั้นฉันไม่ทง  ไม่ทานมันแล้ว   เดี๋ยวฉันกลับไปเปลี่ยนชุดนะแล้ว ฝากซื้อข้าวไปให้ข้างบนด้วยนะ"

**************************************************************อันเก่ามันงง  ก็เลยเปลี่ยนใหม่แต่รูปแบบโครงเรื่องยังเหมือนเดิมก็แค่เติมสิ่งที่คิดว่ามันน่าจะขาดหายไป 

                           ยังไงก็ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมจายทู้กคนเรยน้า