ความรู้สึกที่เวียนวนบนฟากฟ้า (เส็ตโชมารู x ริน)

ลำดับตอนที่ #4 : 4

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ หมู่บ้านคาเอเดะ

เสียงพูดคุยของผู้คนในหมู่บ้านดังออกมารบกวนคาโงเมะที่กำลังเก็บสมุนไพรอยู่ในสวนหลังบ้าน จึงแอบสงสัยไม่ได้ว่าในหมู่บ้านที่เงียบสงบกำลังตื่นเต้นอะไรกัน สงสัยได้ไม่นานซังโกะก็อุ้มลูกมากับท่านนักบวชหนุ่มด้วยท่าทางตื่นตระหนก

“อ้าวซังโกะจัง ว่าจะเดินไปหาพอดี ทำไมวันนี้หมู่บ้านถึงได้”

“ท่านคาโงเมะ อินุยาฉะจะกลับวันไหนหรอท่านพอจะทราบไหม” นักบวชหนุ่มเอ่ยถามก่อนที่คาโงเมะจะพูดจบ

“เอออ อันที่จริงก็น่าจะกลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ แต่ก็คงมีเรื่องยุ่งยากเกี่ยวกับการปราบอสูรล่ะมั้งเลยทำให้ช้ากว่าปกติ แต่ก็คงกลับมาวันนี้นั้นแหละ มีอะไรหรอ"

“แย่ชะมัด เวลาแบบอินุยาฉะกลับไม่อยู่ซะได้” ซังโกะบ่นพรึมพ่ำพรางลูบหน้าลูกสาวในอ้อมกอดซึ่งบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเธอกำลังกังวลใจ

“มีเรื่องอะไรกันหรอจ๊ะ คือฉันไม่เข้าใจน่ะ” คาโงเมะถามขึ้นด้วยความสงสัย

“คาโงเมะนี้เจ้ายังไม่รู้หรอเนี่ย ก็หมู่บ้านทางทิศเหนือนะสิมาส่งข่าวว่ามีอสูรมาระรานตามหมู่บ้าน เห็นว่ามันร้ายกาจมากเลยด้วยขนาดท่านนักบวชผู้มีวิชาแกร่งกล้ายังไม่สามารถทำอะไรมันได้เลย อีกอย่างข่าวลือพวกนี้เริ่มเข้ามาใกล้หมู่บ้านของเรามากขึ้นแล้วด้วย และทุกหมู่บ้านที่อสูรตนนั้นผ่านก็จะต้องมีการสูญเสียมากมายซะด้วย ช่วงเวลาแบบนี้ผู้คนในหมู่บ้านเลยขวัญเสีย ยิ่งทุกคนรู้ว่าอินุยาฉะไม่อยู่ทุกคนก็ยิ่งกลัวไปกันใหญ่” ซังโกะเล่าด้วยสีหน้าตื่นตระหนกบ่งบอกให้รู้ว่าทั้งเธอและท่านนักบวชคงไม่สามารถรับมือได้เป็นแน่

“มันร้ายกาจขนาดนั้นเลยหรอ?” คาโงเมะเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัยเพราะนอกจากอสูรและปิศาจมากมายจากเหตุการณ์ของนาราคุแล้วเธอยังคิดว่าคงไม่มีอสูรตนใดร้ายกาจเทียบเท่ามันอีกแล้ว

“เห็นว่าเป็นอสูรที่อาศัยอยู่ในมหาสมุทรและหนองน้ำว่ากันว่าเป็นอสูรที่รูปร่างเป็นงูยักษ์และมีหัวทั้งแปดหัวสามารถพ่นไฟได้แต่นั้นยังไม่น่ากลัวเท่าความอำมะหิตของมันหรอกนะ การเดินทางไปยังหมู่บ้านต่างๆของมันนั้นหมายถึงการล่มตายทั้งกับมนุษย์และสรรพสัตว์มากมาย ทางเดียวที่จะทำให้อสูรตนนั้นไม่ทำลายมนุษย์และหมู่บ้านคือต้องนำหญิงสาวมาสังเวยนั้นจึงจะทำให้หมู่บ้านนั้นรอดพ้นจากการสูญเสีย”

“แล้วที่ผ่านมาเคยมีหมู่บ้านรอดพ้นจากการสูญเสียบ้างหรือป่าว”

“เห็นว่ามีหลายหมู่บ้านที่ยอมส่งหญิงสาวไปเป็นเครื่องสังเวยและก็เป็นเช่นนั้น อสูรตนนั้นไม่ละลานหมู่บ้านนั้นอีกแต่หญิงสาวที่ถูกนำไปสังเวยก็หายสาบสูญไปเช่นกัน” คาโงเมะยกมือขึ้นกุมอกพรางคิดถึงเรื่องที่กำลังกังวลใจมาโดยตลอด

“อ๊ะ! ท่านคาโงเมะท่านจะไปไหน” ไม่ทันจะตอบอะไรคาโงเมะทิ้งสมุนไพรลงพื้นแล้วรีบวิ่งไปที่ท้ายหมู่บ้านทันที ‘เขาต้องยังอยู่สิเพราะที่เขามาที่นี่ก็แสดงว่าเขาต้องรู้ว่าจะมีเรื่องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน ถึงยังไงตอนนี้ก็ขอให้เขายังอยู่ หมู่บ้านจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นไม่ได้ ต้องรอ รอจนกว่าอินุยาฉะจะกลับมา ต้องกลับมา ต้องกลับมาอย่างแน่นอน’ คาโงเมะรำพึงในใจพรางวิ่งไปหาเซตโชมารุโดยที่หวังว่าเขาจะยังคงอยู่ที่ท้ายหมู่บ้าน เธอกำลังขวัญเสียกำลังกลัว กลัวว่าอินุยาฉะจะตกอยู่ในอันตราย คาโงเมะวิ่งไปยังท้ายหมู่บ้านโดยไม่มองทางนั้นจึงทำให้เธอชนเข้ากับใครบ้างคน

ตุบ!!! “โอ๊ยย!!” ร่างเบาของคาโงเมะล้มลงทันทีที่กระแทรกเขากับร่างสูงแต่ก็แทบจะทันทีที่ร่างสูงนั้นประครองเธอขึ้นมา “คาโงเมะเจ้าเป็นอะไรหรือป่าว เจ็บตรงไหนไหม” คาโงเมะจ้องมองภาพตรงหน้า เสียงแบบนี้ สัมผัสเช่นนี้ ทุกครั้งในเวลาที่เธอกำลังกลัวหรือสิ้นหวังอินุยาฉะมักจะโผล่มาตลอดและครั้งนี้ก็เช่นกัน เขายังปลอดภัยดี เขากลับมาโดยที่ไม่มีบาดแผลอะไรนั้นทำให้คาโงเมะร้องไห้ออกมา

 “เฮ้!! จะ จะ เจ้าเป็นอะไรเนี่ย ขะ ขะ ข้าทำอะไรผิดหรอข้าชนเจ้าแรงไปหรอเจ็บมากเลยใช่ไหม ระ ระ หรือว่าข้ากลับมาช้า นี่!! บอกไว้ก่อนเลยนะว่าข้าไม่ได้ถเลถไลไปไหนเลย ข้าไม่ใช้เจ้านักบวชบ้านั้นน่ะ ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดเพราะฉะนั้นหยุดร้องสิ!!” อินุยาฉะล่นรานเมื่อเห็นคาโงเมะยังคงร้องไห้อินุยาฉะลุกขึ้นยืนพรางจะแก้ตัวอีกครั้งแต่ก็ช้ากว่าคาโงเมะ

“เงียบไปเลย!! แล้วก็นั่งลงเดี๋ยวนี้!!!”

“อ๊ากกก!! อะ อะอะไรของเจ้าเนี่ย  อ๊ะ!!!”  ไม่ทันที่อินุยาฉะจะโต้แย้งคาโงเมะก็เข้าไปกอดอสูรหนุ่มทันทีพรางร้องไห้โว้ยวายเป็นเด็กๆ เมื่ออินุยาฉะรับรู้ได้ถึงความเสียใจของคาโงเมะอินุยาฉะจึงพยายามจะปลอบโยนและไม่นานคาโงเมะก็สงบลง  อินุยาฉะคลายอ้อมกอดจากคาโงเมะพรางเช็ดน้ำตาที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนใบหน้า เพียงสามคืนที่ไม่ได้อยู่กับคาโงเมะมันทำให้เขาคิดถึงเธอมากถึงเพียงนี้เลยหรอไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าไม่ได้เจอนางอีกเขาจะเป็นยังไง “เจ้าน่ะวิ่งหนีอะไรมา? แล้วทำไมถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้?” อินุยาฉะถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบพรางจ้องลึกลงไปในสายตาของคาโงเมะ

“อสูรน่ะ มีอสูรมารุกรานหมู่บ้านทางเหนือผู้คนในหมู่บ้านก็เลยกำลังหวาดกลัว ฉันน่ะจะวิ่งไปหาเซตโชมารุเพราะว่าเมื่อคืนเขามาหาริน”

“นึกว่าเรื่องอะไร อย่าห่วงเลยข้ากลับมาแล้วยังไงก็ไม่ต้องกังวลไปหรอก”

“ว่าแต่รินกับชิปโปล่ะ” คาโงเมะเอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่าสองคนนั้นก็ไปกับอินุยาฉะด้วยเช่นกัน

“ชิปโปเจอกับโกฮักคุระหว่างทางน่ะ เห็นว่าจะชวนกันไปงานเลี้ยงอะไรสักอย่างที่หมู่บ้านอื่นนะ ก็คงไปเที่ยวเล่นกันปกติล่ะมั้ง ส่วนรินข้าพึ่งไปส่งที่ท้ายหมู่บ้านก่อนจะมาเนี่ยเหละแล้วก็ยังรู้ว่าเจ้าเซตโชมารุยังอยู่แถวๆ นั้นด้วย” ระหว่างที่อินุยาฉะกำลังพูดคาโงเมะก็รู้สึกถึงท่าทางของเขาทั้งสอง เธอยังคงนั่งอยู่บนตักของอินุยาฉะและถึงแม้จะใช้ชีวิตคู่ด้วยกันมากนานแต่ก็ไม่บ่อยนักที่อินุยาฉะและคาโงเมะจะใกล้ชิดกันขนาดนี้ นั้นจึงทำให้คาโงเมะหน้าแดงแล้วค่อยๆขยับออกจากตักของอินุยาฉะ

“งั้นหรอ คงไม่ต้องเป็นห่วงรินสินะงั้นเราสองคนกลับหมู่บ้านกันเถอะคนในหมู่บ้านจะได้เลิกกลัวกันเสียที” คาโงเมะเก็บอารมณ์เขินอายและชวนอินุยาฉะพูดเรื่องอื่น อินุยาฉะที่ไม่ค่อยจะสนใจเรื่องละเอียดอ่อนจึงไม่ทันได้สังเกตเห็นแล้วลุกขึ้นเดินนำคาโงเมะไป “นั้นสินะ กลับกันเถอะ!!”