ตอนที่ 55 : 7วินาทีเเรกนั้นสำคัญเสมอ จำไว้ด้วยล่ะ
ทุกท่านเคยมีช่วงเวลาที่คิดว่า ทำไมมันกลายมาเป็นแบบนี้ได้ฟะกันมั้ยครับ ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกอย่างนั้นอยู่ครับ อ่า...ทำไมมันถึงกลายมาเป็นแบบนี้ได้ฟะ
"เอ้า! เจ้าถ่าน ถ้าแกไม่บุกเข้ามาล่ะก็ ข้าคนนี้จะบุกเข้าไปเองแล้วนะ!"
จะยัยเบี้ยนแปดขานั่นหรือไอ้หน้าเนื้อนี่ก็เห็นว่าตูเป็นถ่านสินะ...ได้เสีย!!!
ครับ เรื่องมันยาว แต่ตอนนี้มีสัตว์ประหลาดหน้าร่างกายวัวล่ำบึกกำลังแกว่งขวานอยู่ตรงหน้าผมอย่างคึกคักอยู่ครับ อืม เรื่องมันค่อยข้างยาว เอาเป็นว่าขี้เกียจเล่า เดี๋ยวย้อนอดีตให้ก็แล้วกัน ฝากด้วยนะ พระเจ้า
‘ผมว่าวิธีใช้งานผมมันแปลกๆนา’
เฮ้อะ เอ็งไม่ใช้งานตูแปลกกว่าเรอะ
‘ก็นั่นสิเนอะ’
……………………………………………………………
"ไหนล่ะคนงานข้า" ซาเรียพูดอย่างจนใจเมื่อเห็นว่าตัวผมนั้นลืมเป้าหมายเดิมไปเสียสนิท
"ฉิบ!" ครับ เรือหายของแท้ ลืมเรื่องนี้ไปเลย วันแรกๆก็พอจำได้อยู่หรอกแต่เลี้ยงเจ้าพวกนี้ไปสองสามวันก็โดนความน่ารักนั่นขโมยความสนใจไปจนสิ้น เห็นมั้ย ไม่ใช่ความผิดเของผมเลยซักนิดจริงมั้ย
'สมองนกค่ะ' สอด!
'ไม่ครับ ผมว่าปลาทองต่างหาก' ช่วยได้เยอะเลย!
'พวกคุณนี่ช่างโหดร้ายไร้หัวใจ เห็นแบบนี้แต่ก็เป็นคนที่สามารถจำบทพูดสุดกินใจทั้งหมดที่เคยฟังในชีวิตได้หมดเลยนะครับ' แล้วไปสู่รู้มาจากไหน! ไอ้พระเจ้าขี้ลืม!
'โหดร้ายที่สุดเลยค่ะ/ด้วยความยินดีครับ/คุณเอกคุณกลายเป็นคนก้าวร้าวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ'
ผมเมินคำพูดหดหู่ที่ไร้ซึ่งเศษเสี้ยวของความเสียใจของไอ้พวกอ่านใจได้ทั้งสามคนไป แล้วกลับมาที่ปัญหาที่ต้องคิดต่อ ว่าแต่พระเจ้า เอ็งน่ะอย่าเรียกชื่อจริงตูเด้!
ก็นะ กลับมาที่ปัญหาหลักกัน...คือแบบว่า หลงรักเจ้าพวกนี้จนใช้งานไม่ลงแล้วอ่ะ
'ไม่ผิดจากที่คิดเท่าไหร่เลยนะครับ'
ก็นะ ตูเป็นคนแบบนี้นี่นะ ถ้าไม่ติดว่าเอ็งไปพังสมองตู ตูน่าจะเป็นคนดีกว่านี้อีก ผมตอบพระเจ้ากลับด้วยความแค้นเคืองเล็กน้อย
'เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ช่างมันเถอะครับ'
ช่างมันไม่ได้เด้! เอาเถอะ แต่รอบนี้ตูผิดเอง โทษทีนะ ขอแสงชี้นำจากพระผู้เป็นเจ้าหน่อยสิ ผมยอมรับความผิดของตัวเองแต่โดยดี(?)แล้วถามพระเจ้าเกี่ยวกับแผนB
'ก็นะครับ ผลิตเองไม่เวิร์คก็นำเข้าสิครับ' เรียกเป็นสินค้าเลยนะเอ็ง แต่ก็ไม่ผิดจากที่คาดเท่าไหร่ล่ะนะ
สรุปว่าต้องไปหาพันธมิตรเพิ่มสินะ
'ก็ตามนั้นแหล่ะครับ~' พระเจ้าตอบกลับมาด้วยเสียงเนิบนาบจนน่าหมั่นไส้
เอาล่ะ เป็นอันว่าจะไปหาพันธมิตรเพิ่ม งั้นคำถามต่อไป...ไปไหนดีล่ะ?
ก่อนอื่นก็ต้องเริ่มจากไปหาเผ่าพันธุ์ที่พัฒนาการด้อยกว่าของพวกเราล่ะนะ เพราะถ้าไปหาพวกที่พัฒนาการสูงกว่า ไม่ต้องให้พระเจ้าบอกก็รู้ว่าจะลงเอยยังไง
'โดนหัวเราะใส่แหงมๆ' ก็ตามนั่นแหล่ะ
เอาล่ะ กระจกวิเศษบอกข้าเถิด เผ่าไหนที่ข้าควรจะไปหามากที่สุดในปฐพี
'เอลฟ์ครับ อยากจะให้ผมพูดแบบนั้นล่ะสิ ฝันไปเถอะ'
ตูเกลียดเอ็งจริงๆเลยว่ะ
'ผมก็ชอบคุณจริงๆเลยเหมือนกัน'
ชอบที่ได้แกล้งตูสิท่า
'คุณเองก็อ่านใจได้เหมือนกันนี่'
แปลกที่ตูไม่ดีใจเลยซักนิด
'นอกใจ~'
ตูไม่เคยมีซัมติงกับหล่อน!
'โหดร้าย~'
'เอาล่ะ งั้นพระผู้เป็นเจ้าจะนำทางให้เจ้าเอง ที่ที่เจ้าควรไปเป็นที่แรกก็คือ...ที่อยู่ของพวกมิโนทอร์ครับ'
โฮ่ นึกว่าจะเริ่มด้วยอะไรดาดๆอย่างออร์ครึไม่ก็ก็อปลินซะอีกนะเนี่ย
'เชื่อคำพูดของผมรับรองจะดีเองครับ' เสียงของพระเจ้าดูมั่นใจเป็นพิเศษ
ถ้าแกว่าถึงขนาดนั้นล่ะก็...ไม่สิ คำพูดแกแต่ล่ะคำนี่เคยให้อะไรดีๆกับตูด้วยเรอะ
'ชิ รู้ตัวซะได้'
นี่แก...
'มีทางอื่นรึไงครับ' พระเจ้าถามกลับมา
ชิ เข้าใจแล้ว ไปก็ไป
...................................................................
ด้วยเหตุตามที่ว่ามาผมจึงเดินทางมายังที่อยู่ของพวกมิโนทอร์ตามการนำทางของพระเจ้า คราวนี้ใช้วาร์ปเกตมาล่ะนะ เพราะว่าพระเจ้าบอกว่าอย่าขี่ดรากูนมา ไม่รู้ทำไมแต่เชื่อก็ได้
'ผมล่ะดีใจจริงๆที่คุณเอกเชื่อใจผม' บอกว่าอย่าเรียกชื่อจริง!
เอาล่ะ อย่างที่เค้าว่ากัน คนเรามีเวลาสร้างความประทับใจแรกทั้งหมด7วินาที แล้ว7วินี่จะติดไปอีกประมาณ3-4ปี ในฐานะที่จะมาเป็นตัวแทนของเหล่าปีศาจ ผมก็ต้องแต่งตัวเต็มยศมาอยู่แล้ว โดยเว้นส่วนหัวเอาไว้ เพราะการคุยกันแบบไม่เห็นหน้านี่มันสื่อความจริงใจไม่ค่อยได้
ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าถ้ำขนาดใหญ่ที่เป็นที่อยู่ของพวกมิโนทอร์ตามที่พระเจ้าบอก
เอาล่ะ ความประทับใจแรกต้องดูเชื่อถือได้ ผมคิดแล้วปลดปล่อยไอเวทของตนเองออกมา
ชั่วพริบตานั้น ทั่วทั้งป่าก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด มิโนทอร์สองตัวพุ่งออกมาจากปากถ้ำพร้อมขวานขนาดใหญ่ในมือแล้วชี้มันมาทางผม
"โย่" ผมส่งเสียงทักทายไป แต่มิโนทอร์สองคน? ตัว? ช่างเหอะ ตัวละกัน มิโนทอร์ทั้งสองตัวต่างก็เหวี่ยงขวานในมือใส่ผมทันที ผมหลบมันด้วยความตกใจ เฮ้ๆ ธรรมเนียมของพวกแกเค้ารับแขกกันแบบนี้เรอะ
'ก็คุณไม่ใช่แขกนี่นะครับ' เออ ก็จริง
"อ่า คือว่า..." ผมพยายามที่จะเริ่มต้นด้วยการเจรจาแต่ว่า มิโนทอร์อีกหลายสิบตัวก็ออกมาจากถ้ำแล้วยืนขวางหน้าถ้ำไว้ราวกับว่าผมเป็นปีศาจที่มาบุกบ้านของพวกเขา
'ก็ถูกแล้วนี่ครับ' พูดอีกก็ถูกอีกวุ้ย
เอ๊ะ ไหงงั้น แค่จะบอกให้รู้ว่ากำลังจะเข้าไปแล้วนะ นี่จำเป็นต้องขนกันออกมาขนาดนี้เลยเรอะ แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรฝูงมิโนทอร์ก็คอยๆแหวกออกเป็นสองฝั่ง พร้อมกับที่มีมิโนทอร์ตัวหนึ่งเดินออกมาพร้อมกับขวานยักษ์ในมือ
เปรียบเทียบง่ายๆก็...เป็นขวานที่ดูเหมาะกับมิโนทอร์ตัวสูง3เมตรนี่สุดๆเลยล่ะ ฟันที่เดียวหินอาจจะแหลกเลยนะเนี่ย ไม่สิแหลกแหงๆ
แล้วมิโนทอร์ตัวนั้นก็ชี้ขวานมาทางผมพร้อมประกาศกร้าว
"ไอ้ต่างถิ่น คิดจะมาแย่งชิงอาณาเขตของข้าสินะ ข้ามศพข้าไปก่อนเถอะ!" เจ้านั่นพูดเรื่องที่ผมไม่เข้าใจออกมาออกมาจนผมต้องใช้เวลารวบรวมความคิดซักครู่นึง
"ไหงงั้นฟะ" ผมถามอย่างเหนื่อยใจ
'ก็เป็นสัตว์มากว่ามนุษย์นี่นะครับ' พระเจ้าว่าอย่างงั้นล่ะนะ
ก็นะ ใช้กำลังแก้ปัญหามันก็จบไวดีหรอกแต่ว่า วิธีการนั่นมันไม่ยั่งยืนหรอกนะ
"ใจเย็นก่อนซิ พวกเจ้า ข้ามิได้มาเพื่อแย่งชิงอะไรไปจากพวกเจ้าทั้งนั้นแหล่ะ"
พวกมิโนทอร์มองผมอย่างงุนงง
"กลับกัน ข้ามาเพื่อมอบของให้พวกเจ้าต่างหากเล่า มอบสิ่งที่เรียกว่าโอกาสยังไงล่ะ"
พวกเขาก็ยังคงมองผมด้วยความงุนงงเช่นเดิม
"ก่อนอื่นคงต้องขอแนะนำตัวกันก่อน นามของข้าคือ ซามาเอล บี มาเจสติก หรือเรียกแบบบ้านๆว่า จอมมารนั่นแหล่ะนะ" ผมแนะนำตัวเองพลางรอดูการตอบสนองจากพวกเขา ...เอ๋ ไม่ตอบสนองอะไรเลยเรอะ อย่างกันไม่เคยรู้จักจอมมารยังไงยังงั้น...เดี๋ยวนะ...นี่อย่าบอกนะว่า...
'ครับ ขอโทษครับ'
โธ่ว้อย-------------------!
___________________________
ปล.ก็ตามชื่อตอนล่ะนะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ซามาเอล : รีบๆเขียนเข้าสิเจ้านักเขียน!
ไรต์ : เค้าขอโต้ดดดด
ส่วนเรื่องนางเอก ไม่ต้องห่วง ผมนิยมในการ์ตูนโชเน็นที่เปี่ยมไปด้วยะลังมิตรภาพ ต่อให้มีนางเอกก็ไม่ตามจากตอนนี้เท่าไหร่หรอก
ซินเวีย : เออ...จะไม่มีใครทักเรื่องที่ฉันไม่ได้ถูกนับรวมเลยรึคะ?